Een tweede kans voor Missy

 

Kijk, daar zit ze hoor. Missy Carmichael, met hond. En als je goed kijkt, zie je ook haar grijze heksenvlecht. Missy is bijna tachtig en niet erg gelukkig op het moment.  Haar man is er niet meer, haar geliefde zoon en haar kleinzoon wonen in Australië en haar dochter, tja, de verhouding met haar is niet helemaal wat het zou moeten zijn. Missy woont helemaal alleen in een groot huis. 

Maar dan lacht het geluk haar toe, op een dag maakt ze tijdens een wandelingetje, kennis met Sylvia en daardoor met Angela en haar zoontje Otis. Het zijn zeer verschillende vrouwen, alle drie maar ze raken voorzichtig bevriend en daardoor, door die vrouwenvriendschap verandert het leven van Missy langzaam, maar zeker. En het is een verandering ten goede. 

Je zou kunnen zeggen dat er nieuwe deuren opengaan . Die hond bijvoorbeeld is niet haar hond. Maar Angela vraagt haar om tijdelijk voor Bob te zorgen. Ze wil niet, maar doet het toch en raakt daardoor in contact met andere hondenuitlaters in het park. 

Nou, als ik op de titel alleen had moeten afgaan, had ik dit boek niet gekozen. Het lijkt op een titel van een oud meisjesboek en die verzamel ik dan wel, maar vooral vanwege de illustraties.

Maar ik hoefde niet alleen op de titel af te gaan, want zij van Griemmank had het boek gelezen en er een verslagje van gemaakt. Dat sprak me aan, dus ik reserveerde meteen. 

En tjonge wat heb ik van dit boek genoten. Het is echt zo'n boek waar je in wegkruipt. Een boek met een mooi slot. Een boek dat mij in ieder geval  blij maakte. In deze tijd heb ik daar soms erg behoefte aan en ik weet dat ik daar niet alleen in ben. 

'De hoopvolste roman van 2021' dat staat op die rode sticker op de kaft. En dat zou best wel eens de zuivere waarheid kunnen zijn. 

Een absolute aanrader voor als je je een beetje terug zou willen trekken uit de momenteel nare wereld.