Ik ben een eiland

 

Een boek, met op de kaft een aanbeveling van Raynor Winn, de schrijfster van het Zoutpad, daar zou ik wel belangstelling voor hebben gehad. 

Maar de echte aanbeveling kwam van Else van onze boekenclub. En die volgde ik meteen op.  

Ja, we waren eindelijk weer eens bij elkaar, vorige week zaterdag en het was,  behalve erg gezellig,  ook inspirerend. Maar dit terzijde. 

Dat boek dus: wat een verhaal is het. Ik las het achter mekaar uit. Kon het echt niet wegleggen. Op de achterflap staat dat het een boek is over dromen, overlevingsdrang, veerkracht, zelfontdekking en de natuur. En het is echt waar, daar gaat het over en het klopt allemaal.

Het verhaal: Het bevalt Tamsin Calidas en haar man niet langer in de drukte van London. 

Hoe dat mogelijk is snap ik natuurlijk niet, maar dit ook terzijde

Ze besluiten op een Schots eiland te gaan wonen en kopen daar een huisje, een croft heet dat daar en gaan schapen fokken. Ze hebben er geen waterleiding, geen elektriciteit, het huis is koud en verwaarloosd en ondanks alles gaan ze toch. Maar hoe mooi het ook lijkt (en aanvankelijk is het idyllisch hoor),  het is niet zo mooi. De plaatselijke bevolking is uiterst wantrouwend en vervelend. Ze passen er niet tussen. 

Tamsin wil graag zwanger worden, maar dat lukt niet. Haar man wordt ook naar en gaat bovendien vreemd en uiteindelijk blijft Tamsin alleen op het eiland. Alleen met de natuur en oh ja, de honden, de schapen en één vriendin. Het is moeilijk, het is hard, het is heftig. Ik kreeg het al koud alleen door het te lezen. Er gebeurt meer, veel meer, maar uiteindelijk komt het neer op de helende kracht van de natuur. De overgave. Tamsin wordt een met die natuur. Ze gaat planten eten, verzamelen, elke dag zwemmen in het ijskoude water. Ze wordt het eiland!