'Er zal vast zegen op rusten' , zei mijn man na de prik. En dat hopen we dan maar.
Na afloop moesten we natuurlijk een kwartiertje blijven zitten, en ik gebruikte die tijd om nog eens goed rond te kijken. Nog een keer ruitjes te tellen en stofjes neer zien dalen in het zonlicht. Ik wilde ook een paar foto's maken en werd natuurlijk meteen op mijn vingers getikt. Terecht hoor. Toen ik zei dat het me echt alleen om de kerk ging, mocht het toch, maar ze hielden me in de gaten en daardoor zijn de foto's niet geworden wat ik er van verwachtte. De foto hierboven is dus van Wikimedia. Een goeie, want ja, zo was het.
De foto hieronder is wel van mezelf. En zo is het nu.
Er is gewoon een soort cafeetje in de kerk. Overigens wel op de plek waar je vroeger na de dienst een kopje koffie dronk. Heel gek. Maar wel leuk. Leuk vanwege de naam: Maria van Hoorn. Daar zit een verhaal aan vast dat ik in het museum al vaak heb verteld, omdat er een Mariabeeld staat. Dit verhaal:
Lang geleden, in 1426 kon ene Claes Molenaar niet in slaap komen. Hij ging een beetje ijsberen, keek eens even naar buiten en schrok zich te pletter. Want boven het huis van zijn buurman zweefde een Mariabeeld.
De mensen vroegen de buurman, Doedesz, zijn huis te verkopen, zodat daar op zijn minst een kapel kon worden gebouwd. Ter ere van Maria.
Het verhaal is nog niet klaar. Want toen het gebouw klaar was, gebeurde er weer iets bijzonders. Op een dag was het heel slecht weer en een schipper die onderweg was naar Friesland, mét een Mariabeeld, strandde in Hoorn. Het bleef heel lang onmogelijk om uit te varen. En dus gingen wat bewoners samen met Claes Molenaar, die van de verschijning van het Mariabeeld in de nacht, maar eens kijken.
Helaas, ten tijde van de reformatie werden alle herinneringen aan het katholicisme weggehaald. Sterker nog, kort en klein geslagen door de Beeldenstormers. Maar toen men ook op Maria inhakte, bleef de bijl steken in haar voet en was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Waarop de geschrokken beeldenstormers zich uit de voeten maakten.
Hoe het beeld in New York terecht is gekomen weet ik niet. Maar in 2007 werd het daar aangekocht en teruggebracht naar Hoorn. Waar het sindsdien in het museum staat!
17 opmerkingen:
Wat een mooi verhaal
Hier werd er kennelijk niet op gelet... ik maakte meermalen een foto tijdens de wachtperiode. Niet van de mensen (of althans: niet herkenbaar) maar om te appen naar familie en vrienden elders. Zo van: Waar-ben-ik-nu. Nooit commentaar gekregen.
Het moest zo zijn, dat Mariabeeld. Mooi verhaal!
Very interesting story!
Ha Bertiebo,
mooi verhaal over Maria.
Het was dan ook een aparte vrouw...
(zegt men...)
Groetjes!
Geweldig Maria verhaal, wat fijn dat ze terug is in Hoorn.
Prachtig verhaal. Zo zul jij er nog wel veel meer hebben door je werk in het museum.
Hier ook een kerk die niet meer als kerk wordt gebruikt, waar je nu biertjes kan drinken. Maar niet zo oud als deze. Mooi verhaal ook.
Zo mooi, zo'n verhaal. En zo jammer dat die prachtige oude kerken verdwijnen om er iets anders van te maken.
Een mooi verhaal. Alleen het geloven zit er bij veel mensen niet meer bij. Hier valt ook de ene na de andere kerk om.
Een bijzonder verhaal!
En nou maar hopen dat de booster zijn werk weer doet.
Maar dat er zegen op rust, is zeker!
Mooi verhaal!
Wat een prachtig verhaal. Mooi beeld ook. Die booster moet wel goed zijn, toch?
Nu vraag ik me opeens was of er nu ook nog mariaverschijningen zijn. Vroeger gebeurde dat toch wel regelmatig, heb ik zo het idee...
Maria weer op haar plek en jullie een booster rijker.
Een booster werpt je even terug in je verleden.
Ik was ook in een kerk voor de booster, kreeg ongeveer de zelfde gedachten. Hans
Wat een heerlijk verhaal, denk dat de bezoekers aan je lippen hangen
bij het vertellen van deze geschiedenis. En die booster werkt zeker goed hoor!!!
Een reactie posten