Jip Wijngaarden

 

Jip Wijngaarden... zij speelde de rol van Anne in het toneelstuk Anne Frank. 

Met Jeroen Krabbé als haar vader Otto. Krabbé was ook de regisseur.

Ik heb dat stuk jarenlang in mei laten zien in mijn klas en heb het dus zelf ook heel vaak gezien. 

Als ik aan Anne Frank denk zie ik Jip Wijngaarden voor me. 

Ik hoor het ook. Ik weet hoe ze praatte. 

En ik weet hoe de kinderen altijd erg onder de indruk waren. Jip was achttien toen ze die rol speelde. 

En nu was ik (onvoorbereid) in Museum Sjoel Elburg. Een prachtig klein museum. Indrukwekkend vond ik het. 

Er was ook nog een tijdelijke tentoonstelling met werk van.... Jip Wijngaarden. 

Tegenwoordig schildert ze. Ze is natuurlijk een stuk ouder geworden, ze is uit 1964, maar van deze foto herkende ik haar meteen. 

Ik heb haar werk uitgebreid bekeken en ik vond het mooi. Bijzonder, doeken met een betekenis. Die ik overigens zonder toelichting moeilijk had gevonden, maar die toelichting was er wel. 

 

Alle schilderijen hebben een Joodse sfeer, vandaar de expositie in de museum Sjoel

De boom van kennis van goed en kwaad. 

Vermakeliljk

Nou ja, ik heb vakantie van de kunstgeschiedenis, maar dit laat ik nog net even zien. Een stilleven van Giuseppe Arcimboldo (1527-1593). 

Zo grappig: als je het omdraait zie je iets anders. Kijk:

Het zijn geen beste foto's, ik maakte ze toen ze op mijn laptop verschenen tijdens de les.  Maar je krijgt een beeld.  

Ik kende die Arcimboldo wel van zijn schilderijen van de vier seizoenen. Waarvan ik er hier twee laat zien, met dank aan Wikipedia. 

Dat omkeerschilderij had ik tot nu toe gemist

Vermakelijk noemde de docent dit. En dat is het ook! 

Zelfportretten

 Omdat ik in de schilderkunst erg van portretten hou en ook van zelfportretten, vond ik het geweldig interessant dat mijn laatste les voor de vakantie o.a. ging over Dürer, Albrecht Dürer (1471- 1528). 

Hij wordt gezien als de eerste maker van een zelfportret. In de tijd voor Dürer, was dat eigenlijk not done. Men was nog niet zo zelfbewust in de Middeleeuwen

 

En dan was dit misschien wel het allereerste  zelfportret. Deze tekening maakte hij in 1484, dertien jaar oud! 

Het is gek, maar tot nu toe hield ik niet zo erg van tekeningen en ook niet van houtsnedes en gravure.  Maar dit vind ik toch wel echt geweldig mooi en hoe meer ik hoorde over de schilder zelf hoe mooier het werd. 

Albrecht Dürer maakte na die eerste (bekende) tekening nog drie zelfportretten. 

Het eerste en waarschijnlijk het eerste geschilderde zelfportret in de geschiedenis, heet 'Zelfportret met distel' uit 1493. 

Het was waarschijnlijk een verlovingsportret. 'Mijn zaken gaan zoals God het wil' (vrij vertaald), staat er op. 

 'Ik schilderde mezelf, ik was 26 jaar oud', staat op het tweede portret. Nog meer zelfbewustzijn, modieus gekleed. En een klein landschapje, doorkijkje naar buiten. 

En het laatste zelfportret, uit 1500: 'Ik Albrecht Dürer van Neurenberg schilderde mijzelf in eeuwige verf op de leeftijd van 28 jaar'. 

Hij was toen al een zeer geslaagde en geliefde kunstenaar.  En terecht:

We gingen een dagje naar ... Elburg

 Waarom naar Elburg? 

Naar aanleiding van mijn ontdekking van Else Berg en de daaropvolgende reacties van een bloglezeres uit Elburg, o.a. over Museum Sjoel Elburg, werd ik nieuwsgierig.

Toen ook nog een collega ging vertellen, zonder enige aanleiding, over zijn favoriete stadje Elburg, ja toen kwam Elburg hoog op onze lijst.

Op het allerlaatste moment, we waren al buiten, op weg naar de auto, kreeg ik  een ingeving. 

Ik dacht ineens aan het boek: Rondje IJsselmeer met Anton Pieck. In dat boek staan wandelingen in 15 steden, stadjes en dorpen rond het IJsselmeer. 

De basis van iedere wandeling is een prent gemaakt door Anton Pieck. Je wandelt dan langs de plek waar Anton Pieck heeft gestaan toen hij die prent maakte. 

En... Elburg staat er in. 

Dus snel naar binnen om het boek te pakken en op weg. 

Vanaf het parkeerterrein kwamen we meteen in de haven terecht. De exacte Pieckplek hebben we niet gezocht. Dit was qua sfeer al genoeg. 

En trouwens we kregen ineens trek in iets lekkers en kochten bij de bakker een paar botjes. Elburger botjes. 

Daarna kon de wandeling, met het boek in de hand, pas echt beginnen.

Wordt vervolgd.

De wereld in het klein

 Dit was te zien aan de ene kant van de brug. Een zootje oud roest, rechtstreeks uit de gracht:

De tegenstelling kon bijna niet groter zijn. Want aan de andere kant van dezelfde brug:

't Lijkt de wereld wel!

Sluiting

 

Het museum, 'mijn' museum, ons Westfries Museum, gaat dicht. Per 1 januari 2023, zijn we gesloten. En dat vind ik echt heel erg. 

Het is ook niet voor eventjes. Het is voor tweeëneenhalf jaar! Pfff...

Het museum zal een grote verbouwing, restauratie,  uitbreiding ondergaan en dat is natuurlijk fantastisch. 

Dat het kan, dat het er vast nog veel mooier en interessanter gaat worden. Dat het toegankelijk zal zijn voor mensen met een beperking. Dat het verzakken van de fundering aangepakt gaat worden dat...

Fantastisch echt. Dat de gemeenteraad gekozen heeft voor een poepdure verbouwing, geweldig...

Je kunt er hier van alles over lezen: klik

Maar ja, iedereen die wel eens een verbouwinkje in zijn huis heeft gehad, nieuwe badkamer of zo, weet dat het altijd langer duurt dan de planning was. En ik vrees dat het hier ook zo zal zijn. Dit is ook geen verbouwinkJE

Maar het gaat prachtig worden hoor, daar twijfel ik niet aan. 

Hoe dan ook... het is al begonnen. 

Het gebouw, het Statencollege is uit 1632. En op die plek is nog nooit gegraven. Het is het oudste bebouwde gedeelte van de stad. 

Spannend om te zien wat dat voor archeologische vondsten zal gaan opleveren. Dat is dus nóg een leuke kant van de zaak. 

Voorlopig wordt er nog om de gebouwen van het museum heen gewerkt. Zo zijn de kanonnen die er in ieder geval al sinds 1727 stonden,  al weggehaald. Die kunnen nu bestudeerd worden.  En in het gebouw dat toegevoegd gaat worden aan het museum, ook een oud gebouw,  is al een prachtige vondst gedaan. Een bijzondere spiegel die verstopt zat achter een voorzetwandje

We zijn nog vijfeneenhalve maand open en vanaf 6 augustus tot het eind van het jaar komt er nog een supermooie tentoonstelling: Hoge Luchten.  

Ik wéet dat die mooi is, want wij zijn al in Harlingen gaan kijken toen deze reizende tentoonstelling daar was. 

En bij ons, met deels dezelfde schilderijen, wordt-ie nog mooier. Ik kom er nog op terug.

Nog vijfeneenhalve maand...!

Ps: De laatste twee foto's mocht ik gebruiken van het museum. De eerste foto is van mij en die liet ik al eerder zien, maar ik vind hem zo leuk

Een zeerover op de muur

 We parkeerden onze fietsen tegen een muur in Harlingen. Ik wilde even aan de overkant in een winkel kijken. Ik had de hele zeerover niet gezien. Je zou toch zeggen: die valt niet te missen.

Meteen nog maar even een goede raad: als je ergens bent, kijk dan ook met enige regelmaat naar boven. Vaak verrassend!

Dus dat werd een terras er recht tegenover. Ik heb nog gevraagd aan het meisje dat ons bediende of ze er misschien iets meer van wist. Ze ging het vragen, maar kwam terug met de melding dat het geschilderd was in het kader van Sail. Meer wisten ze er niet van.

Maar bloglezer Ferrara ontdekte de naam van de maker: Matthew May. 

Linking to Sami's Colourful World

Ik ben Pelgrim

Wel eens een boek gezien zonder de naam van de schrijver op de voorkant? 

Nou, nu wel.   De schrijver is Terry Hayes. 

Dit boek kreeg ik ruim een jaar geleden mee van mijn nichtje Trudie. 'Neem maar mee' zei ze, 'ik kom er toch niet aan toe'. 

Wat ik deed, want de titel deed een belletje rinkelen. Dat boek was een paar jaar geleden een hype. Een boek dat men, indien thrillerliefhebber,  gelezen moest hebben, een boek waar over werd gepraat. 

Maar het is een erg dik en zwaar boek. En ik kwam er ook niet toe. Tot een paar maanden geleden. Even geen biebboek in huis en het lag er toch dus... 

Mensen, wat heeft dit boek me gegrepen. Ongelooflijk. Ik kon er niet mee ophouden, maar ik kon er ook niet al te lang achter elkaar in lezen. 

Ik vond het makkelijk leesbaar, fantastisch bedacht en supersuperspannend. Ik dacht de hele tijd: het zou zomaar kunnen. 

Ja en dan nu het lastige. Hoe kan ik er iets over vertellen zonder te veel te vertellen? Poging:

De eerste hoofdpersoon is Pelgrim. Die naam komt overigens pas later aan de orde. Hij is een ex-topspion dus niet meer als zodanig werkzaam. Eigenlijk bestaat hij niet meer.  Hij schreef een boek over forensisch onderzoek. En daar begint dit boek. Als er ergens in NY een moord is gepleegd, zoals Pelgrim dat had beschreven. Het boek ligt ook bij het lijk.

Dan gaan er diverse zaken aan het rollen en leren we langzaam aan Pelgrim kennen. Geadopteerd kind, rijke ouders, bovenmatig intelligent en een leven als spion, een leven dat hij niet meer wilde. 

De andere hoofdpersoon is de Saracceen. Hij is een fanatieke, radicale moslim. Ook bovenmatig intelligent.  Zijn vader is onthoofd toen hij veertien was en de Saracceen wil sindsdien wraak, Hij wil Amerika treffen, hij wil de Westerse wereld treffen en hij staat nu, vele jaren later op het punt zijn alles vernietigende plan uit te voeren. 

En dan begint een race. 

Wat een boek was dit, wat een boek.  Ik hijg nog een beetje na. En net als bijna iedereen vind ik dit boek een absolute aanrader. Als je van het genre houdt natuurlijk!

Zeg maar Agaath

 

Met een aanbeveling van Andre van Duin en de luizenmoeder-juf, moest dit wel een lekker boek zijn. Een feelgood -roman, zo wordt dit boek op de achterkant aangekondigd. 

En ik moet zeggen, dat was het ook wel. Ik vond het in ieder geval een prettig leesbaar verhaal. Al speelde mee dat ik net uit een ingewikkeld en (in)spannend boek kwam. 

Het verhaal van de 78-jarige Agaath en de 18-jarige Karim. 

Agaath is vrij recent weduwe geworden en Karim heeft eindexamen gedaan en is bezig aan een tussenjaar om te bedenken wat hij wil met zijn leven. Hij werkt in een supermarkt als hij daar een kleine advertentie ziet van Agaath. Zij heeft hulp nodig bij het opruimen van haar zolder of eigenlijk bij het opruimen van de spullen, verzameld door haar en haar man. Karim gaat op gesprek en Agaath neemt hem aan. 

Ze komen steeds nader tot elkaar, leren van elkaar, zijn geïnteresseerd in elkaars leven en dan vindt Karim een stapeltje brieven. Brieven die Agaath laten schrikken en dat moet nader onderzocht worden. 

Dus: ik las het boek met plezier en vind het alleen jammer van het open einde. Ik wil weten hoe het afloopt. Nu moet ik maar hopen dat er een vervolg komt

Grapje

Gisteren hadden we een oppasdagje. Anna had andere bezigheden, dus we hadden alleen de tweeling. Het was gezellig. 

Die twee kunnen heel goed samen spelen. Dus toen ik boven even een was uit de machine haalde en ophing, waren ze met z'n tweeën druk bezig in de kamer van Jet,  ernaast. 

Eerst hoorde ik ze kletsen. Daarna ging de deur dicht en hoorde ik een heleboel gegiechel en toen waren ze ineens aan het fluisteren.

Enfin, we gingen weer naar beneden en begonnen spelletjes te doen. Noor wilde met opa monopoly en Jet met mij Carcassonne. Dat is een spel waar ik nog niet zo veel van snap. Maar Jet legde het heel goed uit en ik probeerde goed op te letten.

Op een gegeven moment ging er eentje naar de wc en kwam terug met een brief in haar hand. 

'Kijk oma, een brief voor jou, van de gemeente Amsterdam!'

Twee gezichtjes, glimmend van de pret.

'Hè voor mij? Hoe kan dat nou?' 

'Maak nou open'

Dat deed ik en las (vol trots) de tekst van de gemeente Amsterdam: 'Overal in je huis zitten muizen'. 

Inmiddels waren ze onder de tafel gedoken en voelden opa en ik een hoop gekriebel aan onze voeten.

Ik sprong gillend op en snelde naar de keuken. 

'Oma,  jij bent toch bang voor muizen hè, daar zitten ze ook hoor, in de keuken'.

Ik rende naar de bank. 

'Daar zitten ze ook. Kijk maar!'

Hadden ze de hele muizenverzameling verstopt op verschillende plekken in de kamer!!!!

Wat een stel hè. Ze zijn zes en zitten nog niet eens in groep drie. Noor kan echt al heel goed lezen en Jet een beetje. 

Dus toen we bijgekomen waren,  zei ik dat ik er niks van had gemerkt. 

En ook dat het echt een hele goeie grap was en een hele goeie brief ook. 

Zegt Jet heel trouwhartig: 'Noor heeft de brief geschreven en ik heb de letters overgetrokken'.

Zo gaat het

 'Hoe gaat dat dan in zijn werk, met die kunstgeschiedenis', werd me gevraagd.

Nou zo ziet dat er dan ongeveer uit, zo'n online college. De lessen zijn op dinsdagavond om 20. 00 uur. Je krijgt vijf minuten van tevoren een link waarmee je via Zoom het college kunt volgen. Je ziet de docent en de docent ziet jou,  bij binnenkomst. Daarnaast zie je hem ook vertellen, doceren. En er komen vragen en opmerkingen langs aan het eind. 

 Bovendien komt er  de volgende dag een link waarmee je het hele college kunt volgen op een ander tijdstip.  Dat is voor mij een uitkomst. Ik ben 's morgens op mijn best. 

Je kunt dan een week kijken, daarna niet meer. Bijkomend voordeel is dat je het even kunt pauzeren. En wat ik in de echte collegezaal deed, nl aantekeningen maken, dat doe ik thuis ook. En die aantekeningen werk ik dan verder uit. 

Dit wat je hieronder ziet is wat we tot nu toe 'hebben gehad'. 

Egypte | Griekse en Romeinse oudheid | Vroegchristelijke kunst | Oost-Romeinse Rijk | Byzantium | Germaanse en Keltische kunst | Karolingische en Ottoonse kunst | Romaanse kunst | Gotiek | Laatgotiek | Proto-renaissance | Vroege renaissance | Hoog-renaissance | Maniërisme

Je ziet hier  trouwens een zelfportret van Albrecht Dürer.  Hij schilderde dit in 1498. Op dat zelfportret kom ik nog wel een keer terug. Dürer staat bekend als de maker van het eerste zelfportret. 

Net echt!

 

Wie hier al lang leest, weet misschien nog dat ik bezig was met een studie kunstgeschiedenis. 

Ik had nog een paar lessen te gaan van het eerste jaar toen Corona roet in het eten gooide. 

Geen les meer in Amsterdam, die laatste lessen werden online gegeven, helaas niet door 'mijn eigen' docent. 

Dat was het dus en ik vond het echt heel jammer. Ik had heel graag verder willen gaan met het tweede jaar.  

Begin dit jaar zag ik dat de cursus opnieuw zou worden gegeven, maar ja... ik zag me toen nog niet met de trein of bus naar Amsterdam gaan en dan daar,  in een klein zaaltje met dertig anderen,  de les krijgen. 

Wat is de situatie inmiddels veranderd hè. Ongelooflijk. Ik zou het nu wel doen. 

Maar weer wat later ontdekte ik dat de lessen nu ook online werden gegeven. Ik informeerde en het bleek dat ik gewoon aan kon sluiten,  zodra men online toe was aan het tweede jaar. Bovendien werden die online-lessen gegeven door dezelfde docent die ik in het echt had, een heel goede docent.

Yes: ik mocht weer verder! 

Zo is het gegaan. De eerste drie lessen van het tweede jaar zitten er op.  En ik ben er net zo blij mee als toen in het echt. 

Was er nog een dingetje. Ik vond die cursus heerlijk. Maar minstens zo heerlijk vond ik het om na afloop lekker in mijn eentje door Amsterdam te slenteren, een broodje te eten, foto's te maken en veeeel te zien. Soms kwam mijn man me halen en keken we samen. Ja, dat waren de Amsterdam-donderdagen. 

Na de tweede online-les bedacht ik dat ik natuurlijk gewoon de les online kon volgen en dan de volgende dag in mijn eentje naar Amsterdam kon gaan. 

En dat heb ik ook gedaan. Nog maar een keer hoor, maar het voelde als vanouds. Ik heb geen idee hoe ik gelopen heb die middag. Het was ook niet zo'n lange wandeling,  want dat red ik nog niet. Maar het was superleuk. Hopelijk zie je dat een beetje aan de foto's.

Het is nu vakantie, maar ik heb al weer zin in het vervolg, eind augustus. 

Jeugdjournaal

Het Jeugdjournaal.... Er zijn jaren geweest dat ik het bijna iedere dag keek. Op school met de kinderen. 

Ik vond het toen een heel goed programma. 

Ook met onze eigen kinderen heb ik het gezien natuurlijk. Dat was altijd zo'n blok: Sesamstraat, Klokhuis en het Jeugdjournaal. 

Maar nu ben ik niet meer zo goed op de hoogte van die kinderprogramma's. Wat jammer is, want ze waren erg goed. nee, ze ZIJN erg goed.

Dit weekend was Anna te logeren en keken we samen naar het Jeugdjournaal. Ik heb tegenwoordig bijna nooit meer zin om naar het 8 uur Journaal te kijken. Ik vind het nieuws te deprimerend en ik vind de opzet ook niet zo goed. 

Bijv. dat je tijdens dat journaal meerdere keren te horen krijgt wat er nog gaat komen. En ook soms onderwerpen die,  in mijn ogen,  geen nieuws zijn. Bovendien zijn er gedurende de dag zoveel andere bronnen.

Maar nu heb ik het Jeugdjournaal dus herontdekt en ik denk dat ik maar eens vaker ga kijken. Want er wordt niks verborgen en de frisheid en positiviteit spraken  me wederom erg aan. 

Wist je dat het al langer dan 40 jaar bestaat? Sinds 1981.

Echt?

 Deze foto is gemaakt in Harlingen. Vlakbij de boot. We reden er met de fiets voorbij en ik draaide even om, omdat ik in de diepte een man zag werken aan een lantaarn. En lantaarns, daar heb ik een hele verzameling foto's van. De foto maakte ik vanaf een hoger standpunt. De man zat daar in de diepte. Pas daarna keek ik op en zag dit:

Ha, nog beter. Een mural! Ik dénk dat het geschilderd is. Maar ik ben er niet helemaal van overtuigd. Wel toen ik daar stond, maar thuis en beter kijkend... hmmm

Toch wel, denk ik. Jammer dat ik niet meer tijd had. En op de terugweg van Vlieland heb ik er niet meer aan gedacht. 

Linking to Sami's Colourful World

Weer twee!

Een mij (tot nu toe) onbekende bloglezer, Margreet,  stuurde mij deze geweldige kaart. Eigenlijk vond haar zus Ineke die aan Postcrossing doet, de kaart. En Margreet die zag dat ik de kaart nog niet had, stuurde hem op.  Let ook even op het randje van de kaart. Zeer fraai. Nou leuker kan bijna niet, toch? Dank lieve dames. Allebei. 

'Leuker kan bijna niet', zei ik net. Maar... even leuk en lief natuurlijk wel. 

Want de volgende kaart kwam van Mieke. Zij was met vakantie in Frankrijk, vond daar een Frans Roodkapjeboekje en maakte kaarten van de plaatjes in dat boekje. En een van die kaarten viel bij mij op de mat. Dit is Roodkapje 290! En wat een leukerd! 

Het was een heel pakje, dat Mieke stuurde. Behalve de kaart zaten en ook nog boekenleggers in. Superleuk gemaakt, Wat een cadeautjes!

Voor je kleinkinderen schreef Mieke erbij. Maar eh... dat weet ik nog niet hoor! Hoe dan ook, dankjewel!

Gezichtjes

 'We zaten vanochtend op een terras met voor ons een speeltuintje  en zagen toen deze gezichtjes'. Dat schrijft Dora. Wow, twee gezichtjes in een klap. 

Celine zag ook weer een gezichtje. Deze keer tijdens het werken aan haar andere hobby, borduren. Ik vond deze best lastig, maar uiteindelijk zag ik het

De volgende zag ik zelf. Ook tijdens het werken aan mijn hobby, namelijk in het museum. Ik de kantine, een koffiezetding

Ik heb weer eens goed om me heen gekeken hoor, schrijft Emie. Dat blijkt, want ze vond er twee. De eerste een vanuit de auto gefotografeerde silo:

'En', zegt Emie, 'het tweede gezichtje kijkt me telkens aan als ik de trommel van de bovenlader-wasmachine dicht doe. Was me nooit eerder opgevallen'.

Dat was het voor deze keer. Inzenders dank en als altijd: blijf speuren, mensen! bettievdgriend@hotmail.com