Normaal loop ik mee in de stille tocht die eindigt bij het monument, met een herdenking.
Maar dat lange stilstaan en dan nog teruglopen...
Echter herdenken moet wat mij betreft.
Dus ik had me voorgenomen om in elk geval wat Ópen Joodse huizen/ Huizen van verzet te bezoeken. Dat zijn huizen waar iets gebeurd is gedurende WOII , waar toen mensen woonden die iets belangrijks meemaakten of waar iets belangrijks gebeurde.
Een heel programma was er op 3 mei. Wel dertien huizen waren opengesteld en in die huizen werd dan over de gebeurtenissen verteld.
Ik had er twee uitgekozen. Maar de eerste verviel omdat ik een vergadering had. En de tweede... heel stom, ik dacht dat ik wist waar de Peterseliesteeg was waar dat huis stond. Maar daar was het dus niet. Ik had nog tijd om te zoeken en vond het ook nog net op tijd. Maar toen was het vol. Wat mooi is trouwens.
Ik mocht er nog wel in maar dan moest ik staan. Gemist dus.
Nou ja, toen was ik aangewezen op de dodenherdenking op de Dam, op de tv. En dat is toch anders.
Het was wel apart dat onze klok om acht uur precies gelijk sloeg met de klok in Amsterdam trouwens. Meestal wijkt die iets af. Maar nu niet.
Ik was erg onder de indruk van het verhaal van dit meisje daar op de Dam. Dit prachtige meisje van zeventien (!) vertelde over haar Pappo. Dat betekent grootvader in haar taal, de taal van de Sinti. Als je het hebt gemist zou je het misschien nog even terug moeten kijken.
In ieder geval was 'mijn' herdenking toen wel goed.
En verder zag ik voorafgaand aan 4 mei de docuserie 'Het Beloofde land" van Coen Verbraak over 75 jaar Israël. (De staat Israël werd uitgeroepen op 14 mei 1948).
Een prachtige serie vind ik. Interessant en een goed en niet geromantiseerd beeld gevend. Joodse mensen die praten over het land, het Zionisme, de holocaust, de oorlogen enfin, noem maar op.
De serie is nog niet klaar, dus als je het hebt gemist, je kan het vast nog zien. Coen Verbraak is de beste interviewer die ik ken, ook nu weer.
14 opmerkingen:
Ik kijk ook naar de docuserie. Maar de herdenking op tv heb ik een beetje aan me voorbij laten gaan, de emoties komen bij mij altijd zo hard binnen. Ik keek naar de klok op de Waalsdorpervlakte, om even stil te zijn.
Net als ieder jaar keek ik naar de herdenking op de Dam. Het meisje maakte op mij ook een grote indruk.
Here, as far as I know, we have but the so-called "Stolpersteine" that mark where Jewish people lived. There are lots of them, but most people just step on them even...
Als het even zijn wij ook altijd fysiek aanwezig op een herdenkingsplaats. Mijn blog vandaag gaat ook nog over de dodenherdenking die dit jaar zo bijzonder verliep voor ons en waar jij dus even aan gedacht hebt. Dat deed Vlasje ook altijd en maakt het helemaal speciaal.
Ook wij waren fysiek bij de herdekking aanwezig. Er waren opvallend veel jonge mensen en er werd opmerkelijk veel halfstok gevlagd. Dat geeft hoop voor de toekomst, want de generatie die de Tweede Wereldoorlog werkelijk heeft meegemaakt dunt behoorlijk uit.
Iedereen herdenkt op zijn eigen wijze. Het meisje op tv heb ik niet gezien. Eens even kijken of ik dat nog terug kan halen.
Ja het is elk jaar weer indrukwekkend om te zien.
Jammer dat je miste wat je graag wilde meemaken. Maar gelukkig kon je thuis tv kijken. En dankzij je verslag kon ik alles een beetje meebeleven. Dat was hier, op de camping, lastig.
Ik moest zingen bij de dodenherdenking in ons park, maar ik ga de programma's zeker terugzien.
Gisteren gefietst met een vriendin, best veel vlaggen halfstok, ‘s-avonds gekeken naar de herdenking op de Dam.
Mooie kranslegging met de verhalen die verteld werden op groot scherm door nabestaanden.
Ben al een tijd bezig in het boek “Stilstaan bij de Struikelstenen in Oss”, hartverscheurend.
Ik neem aan dat dat programma op 3 mei in Hoorn is. Ik kende het niet maar zal volgend jaar opletten of het weer is.
blauwruitje: ja in Hoorn
In onze buurt is ook een stille tocht, die eindigt bij de bevrijdingsboom. Telkenmale is het indrukwekkend en zijn er massa's kinderen aanwezig. Het bijzondere is dat de Marokkaanse buurtvaders en ambassade eveneens vertegenwoordigd zijn en vertellen over de rol van Marokkanen bij de bevrijding. Wist je dat er een speciale begraafplaats in de provincie Zeeland voor hen die daarbij omkwamen?
Het zat je niet mee, maar fijn dat de herdenking op tv wel goed was voor je.
Sinds we niet meer in Nederland wonen gaat het voor ons eigenlijk ongemerkt voorbij.
Een reactie posten