Theetuin

 

Eens in de zoveel tijd ga ik met de bouwcoordinatoren, oud-collega's van school,  iets leuks doen. De laatste jaren is dat eigenlijk iedere keer een theetuin. 

Als je aan mij vraagt wat ik zou kiezen, een lekkere lunch, een diner of een theetuin, dan kies ik  de theetuin. 

We konden ook deze keer lekker buiten zitten. Als het slecht weer was geweest waren we verplaatst naar een stal. Een stal met alpaca's .

Alpaca's bewonderen, voeren en aaien was deel van de pret. Naast de lekkere hapjes en de thee. 

Ze zijn lief, mooi en ontzettend zacht, die dieren.

Tijdens de high-tea kregen we veel te horen. Van elkaar natuurlijk en dat was het belangrijkste. 

Maar ik vond het ook leuk dat er door de eigenaresse aan tafel een en ander werd verteld. Over hoe het zo gekomen is met deze theetuin hier in het Westfriese land.  En over de dieren en hun wol.

Wist je bijvoorbeeld dat:

• Alpaca's niet meer in het wild leven
• De Alpaca tegen hoge én lage temperaturen kan (-40 tot +40)
• Het dier communiceert door zacht te 'hummen'. 
• Alpaca's meestal niet naar mensen spugen, wel naar elkaar

Enin,  daarna natuurlijk weer snel terug naar onze eigen gesprekken die trouwens nooit lijken op te houden. 

Iedereen was al weg toen wij nog zaten te praten en zo gaat dat altijd. 

We zaten  in de auto op de terugweg toen Gerda al een collage had gemaakt en doorgestuurd. Dat kan ik op geen enkele manier overtreffen, dus ik ben zo vrij geweest om die collage hier te laten zien. 

Drie verschillende theetuinen hebben we al 'gedaan'  zo met elkaar en allemaal in onze eigen omgeving.  En iedere keer maakte Gerda een collage. 

De botanist

 

Dit boek was het vijfde op rij dat ik las van M. W. Craven. 

Ja, het is weer zover, ik ben weer eens verslaafd geraakt aan een thriller/detective-serie. 

Dat ik nu pas wat vertel over de boeken van deze schrijver, dat zegt wat. 

Ik nam er eerder geen tijd voor, eerst verder lezen.  Maar nu moet ik wel, want dit is het laatste boek in deze serie. 

(Craven schreef meer, maar dat werk ken ik nog niet). 

Ik heb de boeken in volgorde gelezen en dat lijkt me in dit geval zeker zinnig. 

Het detectivegedeelte van de boeken kent zeer spannende momenten en fantastische plots en het is ook weer zo (en daar hou ik juist zo van), dat de hoofdpersonen terugkeren, dat je ze steeds beter leert kennen en na iedere keer weer benieuwd bent naar hoe het verder met ze gaat. 

Nou dé hoofdpersoon heet Washington Poe. Ik heb zijn leeftijd nergens gelezen, maar ik gok een jaar of veertig. 

In het eerste boek van de serie blijkt dat Poe, brigadier Poe, ergens geblunderd heeft (of misschien ook wel niet) en daardoor op een zijspoor terecht is gekomen. 

Maar hij is scherpzinnig en intuïtief. Hij laat nooit los en daardoor wordt hij gevraagd om weer (serie)moordzaken te gaan behandelen. 

Poe woont alleen,  ergens op het platteland, met een hond en een buurvrouw die voor de hond zorgt als Poe werkt.   Zijn inspecteur, Stephanie Flynn,  is erg op Poe gesteld en verdedigt hem tegenover meerderen. 

En dan is daar een andere hoofdpersoon: Mathilda (Tilly) Bradshaw. Zij is ongelooflijk intelligent, heeft twee universitaire studies gedaan, maar is sociaal buitengewoon onhandig. Naïef is ze ook.  Tilly  werkt samen met Poe, ze is programmeur en heeft ook inderdaad overal programmaatjes voor. Zelf gemaakt natuurlijk. En ze is dol op Poe en Flynn. 

En dan is Esthel Doyle er nog. Zij is patholoog en helpt Poe waar ze kan. In dit laatste deel heeft zij een heel belangrijke rol. 

Ik vind de serie fantastisch goed geschreven, geestig soms en heel erg spannend. 

Ik ben fan van Poe en Tilly en ik baalde nogal dat De Botanist mijn laatste deel was. 

Nu net zat ik even te googelen en ontdekte tot mijn grote vreugde dat er een zesde deel is. Heb het meteen aangevraagd natuurlijk. Echt iets om me op te verheugen!

Regenboog

Ja en toen moest ik dus met die stekjes (zie mijn blog van gisteren)  naar huis. 

Helaas, de trein die ik moest hebben, van Amsterdam naar Hoorn,  reed niet. Dus...

Dus dan maar met de bus. Eerst met de metro naar station Noord en vandaar vertrekt er een bus naar Hoorn. 

Het kwam mooi uit. Op station Noord,  ik ken de dienstregeling,  had ik nog acht minuten voor die bus zou komen. Zou komen, want die bus kwam niet. 

Na een hele tijd verscheen er een bericht. Bus van 13.10 is vervallen. Ja dat was inmiddels wel duidelijk. 

Het is echt heel naar om daar op dat station op een bus te moeten wachten. Je kunt als je geluk hebt binnen plaats nemen op een van de twee banken, maar dan zie je de bus niet komen. Je kunt ook buiten wachten,  maar daar kun je niet zitten. Allebei vervelend. 

Ik dacht dan neem ik de bus naar Edam, dan ga ik daar even wandelen (of even op een terras zitten) en dan zie ik wel hoe en wanneer ik naar Hoorn kan. 

Maar natuurlijk:  de bus naar Edam was ook vervallen. 

Inmiddels was de volgende bus naar Hoorn aangekondigd voor weer een half uur later en toen die bijna zou komen: een vertraging van dertien minuten. 

En dat dames en heren, echt waar, dat was het moment dat ik op de grond dit zag:

Ik was inmiddels poepchagrijnig, maar van die regenboog klaarde ik op.   

Ik maakte een foto, wat nog niet zo makkelijk is, want een paar passen opzij en je ziet hem niet meer.  Maar ik had alle tijd hè. 

En de bus kwam, dat moet gezegd. 'Zie je wel',  dacht ik, 'dat komt door die regenboog'. 

Door ervaring wijs geworden vroeg ik aan de chauffeur of hij naar Hoorn ging. Antwoord: nee. 

Verder niks. Pas na enig aandringen zei de chauffeur dat hij tot Edam zou gaan. 

'Ja en dan?' 'Geen idee'. 

Ik ben toch maar ingestapt,  maar voelde al dat het mis zou gaan en inderdaad,  in Edam bleken de eerstkomende twee bussen in ieder geval ook te zijn vervallen.

Verder geen informatie over wanneer dan wel. 

Kijk, als ik weet dat ik een uur moet wachten, of twee uur, dan is dat lastig. 

Maar,  het was niet koud, het was droog en niet donker, ik was voor m'n plezier in Amsterdam geweest en echt gehaast was ik niet. Nou ja, een beetje, door die stekjes. Het meest vervelende is dat er geen duidelijkheid is.  

Toen heb ik mijn man gebeld die wél lekker duidelijk was en onmiddellijk huis en haard verliet om mij op te komen halen. 

Ik heb lang zitten denken wat ik gedaan zou hebben als ik geen lieve man had met een auto. Of als die lieve man aan het werk geweest zou zijn. Of als er wel echt haast bij was om een of andere reden.

Al met al heb ik er twee uur en drie kwartier over gedaan om thuis te komen. Dat is zo'n beetje de tijd die we nodig hebben om naar Groede te gaan. Grrrrr

Oh ja, een man die mij had zien en kennelijk horen bellen, vroeg of hij mee mocht rijden en zelf nodigde ik ook maar iemand uit. Zo zaten wij met twee wildvreemde kerels in de auto. 

Ze waren blij. Ik denk zomaar dat zij die regenboog ook hadden gezien. 

Stekjes van Mama Botanica

 

Hier zie je een kas en wel Kas Keerweer. En je raadt het nooit, deze kas bevindt zich in de Baarsjes. Dat is een wijk in Amsterdam. Een drukke buurt en heel gek, daar middenin ligt een kas. Midden tussen de huizen bedoel ik. 

De kas is een overblijfsel uit de tijd dat hier nog allerlei tuinderijen zaten. 

Je ziet op de foto de kas en daarachter zit een ondergronds gemaal en dat zorgt ervoor dat dit deel van Amsterdam droog blijft. 

Het gemaal is van Waternet en het mag en kan niet weg. Daarom staat die kas er nog. Wat natuurlijk hartstikke leuk is, midden in zo'n buurt. 

En waarom dit verhaal? Nou in die kas werd afgelopen zondag een workshop Stekjes gegeven. Ik hou erg van planten, maar stekken... 

Dus het leek me wel handig om daar wat meer van af te weten. 

De workshop werd gegeven door Iris (!) van Vliet, maar ze is,  vast en zeker en in ieder geval bij mij, beter bekend als Mama Botanica. 

Kijk, daar is ze. Ik heb een dik boek dat zij heeft geschreven.  De Kamerplantenbijbel heet dat boek  en daar zoek ik met enige regelmaat wat in op. Daar ken ik Mama Botanica ook van, want via een link in dat boek ben ik geabonneerd op een nieuwsbrief met zeer regelmatig tips en ideeën over kamerplanten. 

Je vindt haar werk, haar boeken, haar nieuwsbrief hier, klik

Er waren denk ik zo'n dertig mensen. We zaten met z'n allen aan lange tafels met op die tafels een mesje, een papieren zakje, een bak potgrond, kleine potjes. En veel verschillende planten.

Iris ging eerst van alles vertellen en daarna mocht je in twee rondes stekjes afsnijden. 

Die konden dan meteen in zo'n klein potje geplant worden.  Of als het stekken waren van planten die beter wortelen in water, dan kon je ze meenemen in dat zakje. 

Dus dan mocht je bijvoorbeeld drie stukjes van een Chinees lantarenplantje en die potte je meteen.    En eentje van een stippenbegonia, die moest in water, thuis

Die verschillende manieren, water of potgrond, werden heel duidelijk gemaakt. Ook waar je ze dan het beste kunt afsnijden en wanneer zo'n 'waterplant' over kan naar een pot.

Het was allemáál lekker duidelijk en tja... tot nu toe deed ik maar wat. Soms lukte dat hoor, maar heel vaak ook niet en ik weet nu een klein beetje waarom niet. 

Iris laat hier de Papyrus of Parapluplant zien. En dat vond ik heel erg leuk. Ik was die plant bijna vergeten, maar in mijn allereerste plantenperiode had ik er een. Dat was toen een beetje een hype. 

De plant stond (en dat deed iedereen) in een glazen accubak. 

Die bak heeft al jaren en jaren een andere bestemming, maar als de stek het gaat doen, gaat de plant weer in die bak. Ik bedenk nu dat ik die bak dus al zo'n vijftig jaar heb. 't Is wat! 

De stek zit nu in een glas. Op z'n kop. Dat is dé manier. 

(Glas en stek staan op bovenstaande foto op een boek dat ik ook kocht. Voor kinderen en dus niet alleen voor kinderen, ik geniet er ook van. (De kruidnoten liggen al weer in de winkel, dus tegen Sinterklaas heb ik alvast een goed cadeau) )

En zo kwam ik na een leuke ochtend terug met tien stekjes die nu hopelijk allemaal staan te wortelen. Het is echt spannend om te doen en af te wachten of het wat wordt! 

Ik denk dat ik er nog wel eens iets van zal laten zien. 

Allemaal van Ferrara

 Ferrara had vakantie en tijdens die vakantie zag ze drie gezichtjes en verblijdde mij daarmee. 

Het dekseltje van de waterafvoer: 

Een vogelhuisje.  'Twijfelachtig', zegt Ferrara. Ik twijfel niet en vind het een zeker gezicht.

Priemende oogjes vanaf de achterkant van een e-bike:

Na de vakantie bleek een nieuwe aanschaf noodzakelijk: je ziet de achterkant van die aanschaf

De laatste. Ferrara: 'Ik trapte er weer in bij het ruilspel dat de buurtkinderen hier  wel eens spelen en bleef zitten met bijgaand monstertje, het had zelfs nog zeepjes in het bekje. Inmiddels heeft het zijn weg naar de kringloop gevonden'.

Ze zijn weer geweldig leuk, alle vijf. Dankjewel Ferrara. Ik heb er op dit moment niks aan toe te voegen. 

Blijf vooral speuren, mensen. En inzenden. Klik

Naïef of lief of allebei

 

Deze muurschildering  vond ik erg mooi. 

Niet spectaculair. Niet beklad, alleen wat verweerd. 

Ik zag deze (een beetje achteraf gelegen) in Diamante, Italië. 

Toen ik er naar stond te kijken had ik het idee dat het werk recht uit het hart van de maker kwam. Een beetje naïef geschilderd misschien, maar juist door de kleuren en dat verweerde heel erg mooi. Vind ik.  Uit het hart van de schilder recht mijn hart in. 

En eigenlijk, als je er over nadenkt is dit wat je hieronder ziet ook een soort mural, toch? 

Déze foto maakte ik gewoon in mijn eigen woonplaats en ik vind dat die prima past!

Linking to Sami's Colourful World

Verjaardagscadeau

 Wat ik gisteren liet zien, was nog niet alles. 

Mijn laatste cadeau. Ja dat is wel een beetje raar. Ik kreeg van mijn man, maar wel op mijn aandringen, dit:

Een hoelahoep, een echte. Eentje met glitters. En hoewel ik vanaf volgende week dringend op dieet moet, is-ie daar niet speciaal voor bedoeld. 

Nee, ik wilde hem gewoon heel graag hebben omdat ik heel graag wil kunnen hoelahoepen. 

Jaren geleden, in 2012,  vertelde ik al op mijn blog waarom en dat kun je hier nog lezen. 

Klik

(Overigens is die rage uit 2012 voorbij gegaan en zijn de prijzen gezakt, deze hoelahoep was 4,95)

Sinds 7 augustus oefen ik elke dag een beetje. Ik heb filmpjes bekeken, mijn manier van doen veranderd. Onze kleindochters die het nog niet eerder deden, konden het natuurlijk binnen vijf minuten en deden het langdurig voor.

Tsjonge en wat zou het nu leuk zijn als ik hier een filmpje kon laten zien, waarop ik een paar minuten flitsend sta te hoelahoepen. Ik ben niet zo van de filmpjes, maar in dit geval zou ik absoluut een uitzondering maken. Helaas: 

Het is nog niet gelukt. 

Verjaard

De verjaardagen van mijn man (hij werd vijfenzeventig) en mij vierden we  al in het Eftelingweekend,  gelijk met onze trouwdag. 

Op de echte dag van de verjaardag waren we met het gezin van onze dochter in Groede. En daar kregen we een fantastisch verjaardagscadeau. Of om precies te zijn: twee. 

Het eerste cadeau was eigenlijk vorig jaar al gegeven, maar nog niet uitgevoerd. Het betrof namelijk een drie-gangen-diner, gemaakt door de kleindochters.  Mét een voorstelling, uitgevoerd door diezelfde kleindochters, na afloop. 

En dat alles werd tot in de puntjes verzorgd. In Restaurant Edelsteen. Gevestigd in de tuin van het vakantiehuisje.

Kijk zelf: 

We kregen een ticket uitgereikt om het menu te kunnen bestuderen. Wat een creativiteit zit er in die meisjes.

Er waren hapjes en drankjes en het was allemaal heel erg  leuk bedacht, lekker en vooral ontzettend lief.

En dan daarna nog die voorstelling. Theater en dans door drie kleindochters. 

Daar kan geen sterrenrestaurant tegenop.

Ook niet het restaurant waar we een paar dagen later een meer dan heerlijke diner kregen. Het cadeau voor dít jaar. Ik laat er niks van zien, want wat de meisjes deden was  niet te overtreffen. Maar fijn was het ook, dat wel.

Vanuit Groede, fietsen we,  bijna iedere keer als we daar zijn,  naar Brugge. Dan passeren we altijd het restaurant waar dit diner plaatsvond. Passéren, we waren er nog nooit geweest. 

Volgende week gaan we weer naar Groede. Dikke kans dat we dan,  op weg naar Brugge,  afstappen.  Voor een kopje koffie!

Huis Van Eysinga

Als ik alleen dit schilderij had gezien in Huis Van Eysinga in Leeuwearden, een huis van Hendrick de Keyser Monumenten, dat was het al genoeg geweest. Zo'n doek, daar kan ik echt heel lang voor staan en kijken. 

Het huis is een 18e-eeuwse stadsvilla en deze familie woonde er. 

Wie waren zij, wat deden ze? 

Hun namen zijn bekend en als je die leest, weet je al dat ze niet van de straat zijn. Frans Julius Johan van Eysinga, Clara Tjallinga Aebinga van Humalda en de kinderen Catharina Johanna, Schelto Hessel Roorda, Cecilia Catharina en Binnert Philip. 

Dan nog de twee grootvaders. En de hond natuurlijk. 

Helemaal mooi wordt het als ik ook nog een portret zie van Schelto Hessel Roorda. Ook weer met een hond. 

Frans Julius was van adel. Hij was grietman en politicus. 

Een hond op zo'n schilderij verwijst vaak naar trouw of waakzaamheid. Of allebei. 

De keukenspullen, die waarschijnlijk niet door de familie zelf gebruikt zullen zijn. Daar hadden ze vast personeel voor. 

Toen wij er waren werd er muziek gemaakt in het huis, fluitmuziek. We vonden dit ook weer een prettig bezoek. 

En mocht je nou heel toevallig geïnteresseerd zijn in honden in de kunst, ik heb er een heleboel verzameld en die vind je hier: klik

Hendrick de Keyser Monumenten

 'Kom binnen in de nationale woongeschiedenis', zeggen ze bij Hendrick de Keyser Monumenten.   En dat is precies wat we de laatste tijd een paar keer hebben gedaan. 

Sommige huizen die de vereniging in bezit heeft zijn opengesteld als museumhuis o.a natuurlijk Huis Bonck waar ik vrijwilliger ben. 

Je kunt naar binnen in het huis en dan kun je er gaan zitten of liggen. Je kunt in alle kasten kijken. Je kunt de zolder zien en de kelder.  Voelen aan het meubilair, luisteren naar audiotour, informatie krijgen van de vrijwilligers, in de bedstee gaan liggen, op het stoepje voor het huis zitten of in het kantoortje van koopman Bonck . Een kopje thee, een beetje mijmeren en zo krijg je een beeld van het wonen en dus ook van het leven in 1624. 

Dit heb ik allemaal al eerder verteld. Huis Bonck vind ik fantastisch. 

Maar er zijn meer huizen opengesteld als museumhuis. Verspreid door het hele land liggen ze. Heel wat mensen willen al die verschillende huizen bezoeken, wij ook! 

Maar dat duurt natuurlijk wel even. Tot nu toe ben ik  met Bonck mee in vijf huizen geweest. 

Dit waren de eerste twee. Huis Bartolotti in Amsterdam en  Huis Barnaart in Haarlem. Over allebei heb ik al eerder geblogd. 

De tekeningen die je hier ziet zijn trouwens gemaakt door Pia Sprong. Met Kerst kregen de vrijwilligers dit jaar een kalender met tekeningen van alle Hendrick de Keyserhuizen. Zo aardig en ook zo leuk. 

Toen we toch in Leeuwarden waren laatst bezochten we daar ons vierde huis:  Huis van Eysinga. 

Dat is een stadsvilla uit de 18e eeuw. Totaal anders dan Bonck, maar juist die variatie in de woongeschiedenis is zo interessant. 

Wat er niet anders is, dat is de hartelijke ontvangst die je in zo'n huis krijgt. Die was in alle huizen hartstikke fijn. Je voelt je meteen thuis.

Een andere keer laat ik wat meer zien van dit huis.  

Memory

 

In onze Cinema zagen we deze film. Degene die een kort inleidend praatje hield vertelde dat de regisseur Michel Franco de hoofdrolspeelster Jessica Chastain de beste filmactrice van de wereld noemde. Waarop die hoofdrolspeelster liet weten dat zíj Isabelle Huppert de allerbeste vindt. Dat vond ik leuk omdat ik ook een echte Huppert-fan ben.

Van Jessica Chastain had ik nog nooit gehoord, maar mensen, wat is zij ontzettend goed. Ongelooflijk goed. Echt! 

Ook de andere rollen vond ik heel erg mooi gespeeld, maar die Jessica sprong er wel uit. 

Ik had al in geen tijden meer een film gezien, de laatste was Montessori en die heb ik eigenlijk niet gezien omdat ik in slaap was gevallen en niet wakker te krijgen. Terwijl het toch een goede film was volgens mijn man en enkele medebloggers

Deze keer viel ik niet in slaap en was vastgenageld aan het scherm. Mijn maatje Marieke had al verteld hoe de film haar gegrepen had en dat snap ik nu helemaal. 

 Wat een film. Geen vrolijk verhaal, dat niet. Hoewel aan het eind toch wel een klein beetje, een beetje hoopvol. Maar het thema is behoorlijk heftig. De thema's moet ik eigenlijk zeggen, die zijn heftig. 

Het verhaal: Sylvia heeft een dochter van dertien, is bij de AA en werkt met mensen met een verstandelijke beperking. Gelukkig is ze niet. Op een dag gaat ze,  daartoe aangezet door haar zus,  naar een reunie van haar middelbare school. Ze zit alleen aan een tafel als er een man naast haar komt zitten. Sylvia is niet geïnteresseerd en gaat naar huis. Ze wordt achtervolgd door die man. 

De volgende dag zit die man nóg voor haar deur en wordt duidelijk dat hij dementie heeft. Beginnende dementie. Saul heet hij en  Sylvia  denkt ineens dat zij hem kent en dat hij haar in haar tienertijd heeft misbruikt. Later blijkt dat hij dat onmogelijk geweest kan zijn. Sylvia maakt nader kennis met hem wordt vervolgens gevraagd overdag voor Saul te gaan zorgen. 

Hoe dan ook, er ontstaat een soort verhouding tussen Sylvia en Saul (en Anna, de dochter). En er komen nog meer trauma's van Sylvia aan het licht. 

Klinkt als wel een beetje veel allemaal hè. Incest, misbruik, verslaving, dementie... maar ik vond het allemaal zeer geloofwaardig en dus vooral ook fantastisch geacteerd. 

Ook door Brooke Timber (Anna) en Peter Sarsgaard (Saul). 

Bruggen + Update

Het barst in Amsterdam van de bruggen, wat logisch is met al die grachten. Soms hebben die bruggen namen. En vaak zijn dat namen die iedereen kent. Soms zijn het namen die niet bij iedereen bekend zijn. 

Zo had ik bijvoorbeeld geen idee wie Geurt Brinkgreve was. Ik ben dan ook geen Amsterdammer en waarschijnlijk zullen Amsterdammers zijn naam wel kennen, want hij heeft veel voor de stad betekend. Hij was beeldhouwer, medailleur, gemeenteraaadslid en publicist. 

Maar de vrouwen naar wie deze brug is genoemd, die ken ik wel. 

Zij zijn de laatste jaren heel bekend geworden door het boek dat Roxane van Iperen schreef: 't Hooge Nest. 

De naam van de brug lijkt mij dus zeer terecht!

Update.

Nog even voor de duidelijkheid en n.a.v. een vraag van Toos, In de weer:

De tweede brug was eerst brug 253 en kreeg de huidige naam in 2022. Het boek, de bestseller,  van Roxane van Iperen verscheen in 2019. 

Janny en Lien Brilleslijper waren Joodse verzetsvrouwen die de kampen overleefden. Zij groeiden op in deze buurt in Amsterdam.

Kunst op de muur

Wat de reis betreft ben ik inmiddels gestopt met Italië, maar wat de murals betreft nog niet. 

We waren eventjes in Genua. Dat eventjes was jammer, want het leek me een superleuke stad. 

Er was een gids, maar we kwamen er door drukte onderweg heel laat aan en de gids kon ons eigenlijk alleen maar leiden naar het restaurant. 

Onderweg zat iedereen aan lange tafels buiten op straat te eten. Het zag er allemaal erg aantrekkelijk uit. Maar ja ( en daar kon dus niemand wat aan doen), we hadden geen tijd want de boot naar Sicilie ging natuurlijk niet op ons wachten. Toch zag ik onderweg nog een paar aardig murals. Zoals deze:

Heel mooi geschilderd, jammer van de tag. 

Of deze, totaal anders:

De laatste uit Genua vond ik eerst alleen maar grappig. Ik zag ook niet meteen dat er niet iemand stond te schilderen, maar dat dat de mural wás. Knap gedaan! 

Ik was echt haastig, dus die tekst zie ik nu pas. Niet helemaal zichtbaar, maar er staat:

Restiamo Umani en in het Nederlands is dat: Laten we menselijk blijven. 

Linking to Sami's Colourful World

Spel van licht en schaduw

Veel heeft een kind niet nodig op een vroege ochtend in augustus: de zon en een deur.

De oudste zag het:

De jongste nam het over. Vol verwondering:

Niet meer dan dat! 

Dat is superlang, man!

 Natuurlijk gingen we voor onze trouwdag niet alleen naar Sicilië, we vierden die vijfenveertig jaar ook met onze kinderen en kleinkinderen. 

Wij houden allemaal erg van de Efteling. Vroeger gingen we er ieder jaar wel een keer naar toe met het gezin en tegenwoordig ook samen of  met een kleinkind. En nu zijn we dan met allemaal geweest. Dertien mensen in totaal. 

Best lang ook. Vrijdagmiddag mochten we al in het park en maandagavond gingen de laatsten pas weer naar huis. We hadden er twee huisjes gehuurd op het terrein en het was hartstikke leuk. 

Kijk hier staan de jongste deelnemers. Die durven dus echt overal in en zijn nergens bang voor. 

Ik wel, hoewel ik mezelf heb overtroffen in een paar attracties. Maar uiteindelijk vind ik het sprookjesbos toch het allerleukst. 

Noor (8) had voor ons een gids gemaakt, een boekje dat ik het liefst in een lijstje zou willlen zetten, maar het is echt een boekje, dus dat lukt niet helemaal:

We hadden echt een prachtige tijd daar en van de jongste kleinzoon werden nu eindelijk de ultieme Eftelingfoto's gemaakt. Hij was er voor het eerst. 

Er zijn trouwens ontzettend veel leuke foto's gemaakt, maar niet iedereen wil gezien worden hier op mijn blog of op het www.  

Onze oudste zoon liet van een van die foto's die hij maakte en waar we allemaal op staan een tegeltje maken en dat staat hier nu in de kamer te pronken. 

Ik kijk er iedere dag wel even naar en tel mijn zegeningen! Onze zegeningen. 

Gezichtjes

 Annelies was in Italie en zag deze gezichtjes. Bij een wijnproeverij met lekkere hapjes. (Ik was ook in Italie en zag ze niet).

Dit gezchtje zag ik wél in Italië. Het keek mij aan vanaf de drempel waar het zich bevond. Ik zag er trouwens meer, op verschillende drempels:

En ik zag er nog een in Italia, eentje met wenkbrauwen:

Tineke Dieks zag een gezochtje in een folder van Kruidvat. Grappig vind ik! Hoewel...

En ik moest even heeel goed kijken naar deze foto van Emie. Maar als je het ziet, zie je het. (Dit laatste lijkt Cruijff himself wel, maar ik was het die dat zei).

Oh, ik zie nu pas de foto groot en die is overduidelijk. Maar dat zag ik eerst niet. Ik zag nl nóg een gezichtje rechtsonder in de cracker. Daar moest ik naar zoeken

Vervolgens een foto van Toos:

'Toen we op punt van vertrek stonden keek ik uit het raam. We lagen nog in de haven op Schiermonnikoog en ik zat al even naar deze deur te kijken toen het plotseling tot me doordrong, hé een gezicht, in mijn beleving dan hè :-)'

Het zondagse eitje van Anneke Broos, in het zondagse eierdopje, vertoont een duidelijk gezichtje. 

De laatste voor deze ronde, komt van Mevrouw W. Zij maakte een wandeling in België en dacht toen ze dit zag meteen aan deze rubriek. 

Goed gevonden allemaal. En hartelijk dank voor het inzenden. Zoals gewoonlijk, blijf speuren mensen en inzenden: bettievdgriend@hotmail.com