Scenografie

 Op weg naar mijn schoonzus moesten we wegens twee dikke, vette files een behoorlijke omweg maken. Waardoor we besloten om even te stoppen bij Singer in Laren. 

Dat zat helemaal niet in de planning en dus hadden we geen tijdslot en wisten we zelfs niet wat er te zien zou zijn. (Afgezien van de vaste collectie die altijd prachtig is en die ik echt zonder me een seconde te vervelen heel vaak kan zien) 

Enfin, we mochten er gelukkig toch in en er bleek een tentoonstelling te zijn van werk van twee met elkaar bevriende Franse schilders: Henri le Sidaner (1862-1939)  en Henri Martin ( 1860-1943). 

Ik had nog nooit van de heren gehoord, maar dat maakte het natuurlijk juist leuk om (met de MJK) even te gaan kijken. 

Dat even werd langer. 

Niet eens zo zeer vanwege de kunstwerken. 

Ik laat er even een paar zien in een collage zodat je een beeld hebt. 

Als je er een naam aan zou moeten geven, zijn het neo-impressionisten. 

Ik vond het best mooi, maar ik kreeg een beetje genoeg van al die tafels. En heel bijzonder vond ik het nou ook weer niet. 

Wél bijzonder vond ik het werk van Kiki en Joost. Zij kleedden de zalen aan,  om het zo maar eens te zeggen. 

Ik las dat er een woord voor is, namelijk scenografie. 

Dit is wat er van wordt gezegd op de site van het museum:

Elke zaal wordt zo vormgegeven dat bezoekers zich volledig ondergedompeld voelen in de wereld van Martin en Le Sidaner, waarbij thema’s als verlangen (om ‘daar te zijn’), positiviteit en de menselijke toets centraal staan. Samen met Singer Laren brengen zij de kunst van toen op een unieke manier naar het nu. 

Mooi gesproken hoor, maar dan weet je nog niks. Ik vond het heel erg leuk en verrassend wat ik zag. De aankleding dus: 

Of:

Of:

Of: 

Dit schilderij heet: Belle jeune fille, marchant à travers les champs. En dat is nou precies wat je doet als je gaat kijken naar het schilderij. Je wandelt eventjes door de velden. 

Ik vond het heel erg leuk bedacht allemaal. Kiki en Joost vind je hier: klik