Wie heeft het?

Dit is dan het laatste wat ik wil laten zien van onze reis. En ook het laatste wat ik er over wil vertellen. 

Kijk, je kan in je museum natuurlijk een hoop scherven en incomplete zaken laten zien en de ware geschiedenisfan zal er doorheen kijken en snappen misschien ook wel,  hoe het geweest is. 

Maar je kunt het ook op deze manier tonen. 

Het zijn slechts een paar scherven en ik zou er waarschijnlijk achteloos aan voorbij zijn gelopen. 

Maar zo op deze manier wordt er toch een en ander duidelijk. Dat vind ik mooi. 

Je ziet hier een terracotta tablet. Zulke  tegels, pinakes genaamd,  werden aan een muur of een boom gehangen en waren bedoeld om Persephone gunstig te stemmen.  Persephone en haar moeder Demeter zorgden volgens de Grieken, zo'n vierentwintighonderd jaar geleden,  voor de teelt van graan en vruchtbaarheid van mens en plant.

Met dank aan het Museo Archeologico Statale di Vibo Valentia. 

In dit museum zag ik een aantal van deze pinakes en ik had er graag wat langer willen blijven. 

Tja en dat was nou precies het probleem.  Zo ging het namelijk een groot deel van de reis. We gingen ergens naar toe,  bijv. dit museum. Dat was dan een eind rijden, uren rijden en dan kreeg je een half uur voor dit museum en het aanpalende kasteel waar een mooi uitzicht was. Een half uur!

Ik denk dat mensen die hier altijd lezen de indruk hebben gekregen dat we een fantastische reis hebben gemaakt. 

Dan neem ik nu die indruk weg: het was geen fantastische reis. Maar dan ook echt niet! 

Daar zijn een aantal oorzaken voor.  We zochten het eerst in ons zelf: 

We hadden ons er misschien te veel van voorgesteld. We hadden ons te weinig verdiept in de reis toen we hem boekten. 

In mijn oorspronkelijke blogje volgde nu een lange lijst met min/kritiek/verbeterpunten. Dingen die we niet van tevoren hadden kunnen weten. Dingen die irritant en storend waren.  

Ik had die lijst gemaakt en dat was goed voor mijn verwerking. En verder nutteloos. Weg er mee. 

Krijg je tegenwoordig,  als je een brood koopt bij de bakker al zowat een verzoek om  een evaluatieformulier in te vullen, van deze reisorganisatie kregen we zo'n verzoek niet. 

Ik heb dus zelf maar gemaild en verteld wat ik allemaal niet goed vond. Ze hebben 'de klacht' in behandeling genomen. Waarop ik mailde dat het niet zo zeer een klacht was als wel een mail over zaken die niet oké waren en die ze m.i.  kunnen voorkomen of kunnen verbeteren. 

Tenslotte: alles is relatief.  Zeker als je kijkt hoe het er in de wereld aan toe gaat. 

Wij hadden vakantie in een zonnig, warm en prachtig land. 

Er was geen oorlog daar, we waren niet bang en hadden geen honger of dorst. Medische verzorging zou er geweest zijn. Wij waren niet ziek of zo, maar toen een medereiziger haar heup brak bij een val, werd alles uitstekend geregeld. 

We werden veilig vervoerd. 

Naar onze mening echter kregen we veel te weinig informatie, nauwelijks tips en ideeën. Veel te weinig kunnen zien en veel te weinig kunnen doen.  En dat zou met een goede reisleider heel anders geweest kunnen zijn. Een heel groot deel van de vakantie hebben we gedacht: wat een tijdverspilling.

Een busreis leek,  nu we niet meer willen vliegen en zo ver ook niet meer willen rijden,  dé oplossing, maar déze busreis was dat in elk geval niet. 

Maar:  we waren in Sicilië, samen. 

De plek waar het voor ons zevenenveertig jaar geleden begon. Er was  een cirkel rond nu we er ons vijfenveertig-jarig huwelijk vierden.  

En heel vaak  zeiden we tegen elkaar: Ach, maar nou ja:  wiehepput?