Matjes vlechten

Aan mijn kleuterschooltijd heb ik bijna geen herinneringen.
Ja, de kinderen, die herinner ik me. Maar dat is omdat ik na de kleuterschool met de meesten nog zes jaar in de klas zat.
Eigenlijk heb ik maar een herinnering en die is dat ik als vierjarige na moest blijven om matjes te vlechten. Want de juf wilde niet geloven dat ik dat niet kon.  Dat vond ik echt heel erg.
Ik kon er niets aan doen, het was niet uit dwarsigheid, helemaal niet, ik was een braaf kind. Maar ik kon het echt niet.
Dus toen ik laatst in het Schoolmuseum in Terneuzen was, heb ik met afschuw staan kijken naar deze matjes. Een hele leergang lag er uitgestald, van de opleiding voor kleuterjuffen in 1928.
9-Draads matjes, 10-draads matjes.  Ik geloof dat het bij 2 begon. Verschrikkelijk gewoon.
Ik heb een slecht ruimtelijk inzicht, ben niet zo handig dat je zegt tsjonge jonge en ik was ook nog een vroege leerling.
Voor de rest had ik het heel leuk hoor, na die kleuterschool. Ik ging graag naar school.
Hahaha anders had ik het ook geen 56 jaar volgehouden hè

Enfin, ik stond naar die matjes te kijken en ik dacht dat ik het nu wel zou kunnen, misschien, heel misschien. Met heel veel inspanning.
Het nut van matjes vlechten zag ik toen ook niet. Nog steeds niet eigenlijk.
Tot ik zag wat Mieke doet. Zo leuk!

Zij doet dit en ze maakt er kaarten van. De kaarten van Mieke zijn heel bijzonder. Mooi en origineel.  Je kunt het allemaal zien op haar blog. Klik

Postkantoor

Dit is/was het oude hoofdpostkantoor in Terneuzen. Ik ben er regelmatig geweest natuurlijk. Een mens had wel eens zaken af te handelen in het postkantoor.
Maar het is niet meer in gebruik. Het is te huur. En het moet een nieuwe functie krijgen.

Wat zal er toch met al die postkantoren gebeurd zijn?  Vaak waren het mooie gebouwen en groot.  Ze  moesten sluiten helaas, maar wat is er van geworden?

Van mijn huidige woonplaats weet ik het. Eerst kwam de kunstuitleen er in  en nu is het een zeilschool die er gebruik van maakt.
Van mijn geboortestad Dordrecht weet ik het ook.
Dat mooie grote gebouw, daar rechts op de foto, met die torentjes, dat gebouw heeft geen andere functie gekregen. Nee, dat gebouw is gewoon gesloopt. Er moest gesaneerd worden !

Foto gepikt van de site http://dordrecht.serc.nl/vergane-dordtse-glorie/

Velen waren er op tegen, maar het gebeurde toch. Het schijnt een soort collectief  Dordts trauma te zijn.
Ik was toen al weg, maar ik heb nog wel herinneringen aan het gebouw. Dat ik er met mijn grootvader naar toe wandelde en dat ik het vooral aan de binnenkant heel erg mooi vond en dat we lang moesten wachten, maar dat vond ik juist leuk. Met al die loketten waar wat gebeurde.
Het leek mij toen, als kind, ook heel leuk om daar te werken.

Hoe dan ook, zomaar gesloopt zal er wel niet meer worden denk ik. Maar wat is er dan gebeurd met al die postkantoren die niet meer als zodanig in gebruik zijn?

Winnen

Op de radio hoorde ik een man vertellen over een vriend die, 's avonds als de bel gaat, altijd denkt dat het Gaston wel zal zijn. Die van de Postcodeloterij.
Hij wéét dat het niet zo is, maar hij denkt het toch. Altijd!
Hier gaat het er iets anders aan toe. Mijn man zegt altijd dat hij die Gaston wel eens een routebeschrijving zal sturen, naar ons huis.
Maar hij doet het niet. Wel koopt hij met enige regelmaat eens staatslot. Stiekem. En dan hoopt hij dat hij juichend de trap af zal komen denderen, met het winnende lot in de hand.
De werkelijkheid is helaas anders. Heel anders.
Oh man wat zou ik het leuk vinden om een keer een flinke prijs te winnen.
We hebben het best hoor, het is gelukkig niet hard nodig of zo. Maar het idee is zo leuk.
En nu schijnt er een nieuwe loterij aan te komen. Eentje waarbij je geen geldbedrag kunt winnen, maar een beleving. Een ervaring. Bijvoorbeeld  een uitstap met vrienden, een reisje, dat soort dingen.
Precies wat mij nou altijd zo leuk lijkt. Ik zou echt liever een reisje winnen dan hetzelfde bedrag in geld.
Kon alleen niet verstaan hoe ze gaat heten, die nieuwe loterij. Maar er zal vast reclame worden gemaakt en dan ben ik er klaar voor hoor!!

Ps. Ik weet dat een mens zijn geld beter direct aan een goed doel kan geven. Ik weet dat de kans niet groot is dat mijn man echt de trap af komt rennen. En ja ik weet ook dat we, met het geld aan loterijen besteed, iets leuks hadden kunnen doen. Ik 'wéét het. 

Hondenpoep

Hondenpoep is natuurlijk niet alleen in Den Haag een probleem.
Je leest vaak dat het een van de grootste ergernissen is. Bij mij thuis, in mijn straatje, vind ik ook wel eens, (niet vaak) zo'n stinkende hoop. Wel eens.
Maar als we in Duindorp zijn en met onze kleinzoon naar het strand gaan, dan is het echt opletten geblazen. Daar ligt veel.
En dat is voorzichtig uitgedrukt.
Bij de gemeente  Den Haag, hebben ze kennelijk besloten er iets aan te doen.
Naast regels stellen, waar velen zich dus niet aan houden,

In heel Den Haag is het verplicht hondenpoep op te ruimen. Dus ook in de losloopgebieden, waaronder het strand. Zo blijft Den Haag schoon. U bent als hondenbezitter altijd verplicht om een zakje, schepje of ander opruimmiddel bij u te hebben. U kunt de poep daarna weggooien in een hondenpoepbak, afvalbak of ondergrondse restafvalcontainer.
Alleen gehandicapte mensen met een blindengeleide- of gehandicaptenhond hebben geen opruimplicht voor hondenpoep.

 is er nu een inloopspreekuur 'Hondenpoep'. 
Ik denk dat er zoveel klachten zijn gekomen dat de gemeente besloot iets te doen. Maar wat? 
'Nou laten we daar maar eens over gaan praten met de mensen. Een inloopspreekuur, jaaa, goed idee, dat doen we'. 
Rare wereld. 
Geld vrij maken, tijd vrij maken, posters op hangen, mensen inzetten. Pfffff. Dat is heel wat. 
En zal het enig effect hebben? Ik vrees van niet!

Breiwerk

Is dat nou niet meer een klusje voor de winter? Lekker warm, kaarsen aan en dan een beetje breien bij de open haard?
Ja, vast en zeker.

Maar ik brei nu, lekker buiten, in het zonnetje. Of 's avonds als er voetbal gekeken wordt. Zelfs in de auto.
Ik kocht deze wol ergens,  uit een bak buiten,  bij een wolwinkel. Zes knotten voor 5 euro.
Ik vond de kleuren zo leuk en het voelde ook heel lekker aan. Ik wilde een sjaal maken, of een col.
Deze zal mijn saaie winterjas behoorlijk opfleuren, denk ik zo.
Dus ik zocht een steek en begon: moedig voorwaarts.
En het werd niks, helemaal niks. Het was best een ingewikkeld patroon en het werd helemaal niet mooi. Ik had de hele handel al bijna in de hoek gesmeten toen ik ineens bedacht dat het te veel was. Ingewikkeld breien en dan met deze wol.
Toen probeerde ik een stukje recht, alleen maar recht en dat zag er goed uit. Deze wol heeft niks extra's nodig. Alleen maar recht.
De afwisseling in kleuren en de afwisseling in dikte van de draad is voldoende. Vind ik.
Lekker makkelijk. En fouten maak ik ook niet zo gauw met recht breien.
Dat is pas ontspannen.

Kinderzwerfboek

Ik was in het Schoolmuseum in Terneuzen en daar vond ik een zg. Kinder Zwerfboek. 

Op de kaft zit een sticker met de vermelding: Neem me mee! Ik ben een kinderzwerfboek. Neem me mee, lees me ... en laat me weer zwerven.
Aan de binnenkant ook een sticker, met een code. Dan kun je de vindplaats melden en zo de zwerftocht van het boek volgen.
Dit is een initiatief van Nationaal Fonds Kinderhulp. En wat een uitstekend initiatief.
Ik nam het boek eigenlijk mee voor Anna. Maar ik ging het eerst lezen en met Anna in gedachten vond ik het eigenlijk niet zo'n leuk boek.
Het heet De familie Lazuriet en is geschreven door Ernest van der Kwast. Van hem las ik het bejubelde boek Mama Tandoori en daar vond ik ook al niet veel aan. Ik had dat boek gewonnen en liet het achter in de trein. Ook bedoeld als zwerfboek.
De tekeningen van Sieb Posthuma in dit kinderboek vond ik wel heel mooi, die bekeek ik met plezier.  Ik vind zijn illustraties meer dan geweldig. Zo treurig dat hij een eind aan zijn leven maakte.

Maar ik ga dit boek vrij snel verder laten zwerven. Hopelijk wordt het gevonden door een kind dat het prachtig vindt.
En ik heb zelf ook stickers aangevraagd. Dat is gratis (al kun je wel een vrijwillige bijdrage geven). Je kunt er standaard tien aanvragen. Ik denk dat ik wel tien boeken heb, kinderboeken die weg mogen. Benieuwd of ik dan inderdaad die zwerftocht van een van die boeken zal kunnen volgen. Maar echt belangrijk is dat niet. Het gaat er om dat een kind het boek vindt en gaat lezen.

Bugs?

We aten laatst een bagel bij Bagels&Beans en toen we op de kaart keken zagen we, naast een heleboel 'normale' bagels, ook een bijzondere.
In mijn ogen dan hè.
Dat was de bagel Bugs. Eentje met gedroogde krekels, meelwormen, sprinkhaan, avocado & zontomaatjes.

Ik heb echt serieus overwogen om het eens te proberen.
Ik bedoel, we zullen er toch wel eens aan moeten, denk ik en ik denk ook dat ik dat nog wel ga meemaken. Insecten vormen een eiwitrijke voedselbron en er zijn  miljarden mensen die het volstrekt normaal vinden.
Dus ik overwoog het echt serieus. Dit zinnetje op de menukaart:  'zeg nou zelf, is een krekel echt zo ontzettend anders dan een garnaal?', dát zinnetje hielp me bijna over de drempel.
Maar ja, ik zat daar voor m'n plezier en voelde m'n maag al een klein beetje draaien en besloot toch tot een bagel met humus en geroosterde groenten.

Wat zouden jullie hebben gedaan? Of staat sprinkhaan al op jullie menu?

Cadeau

Toen mijn nichtje laatst de naaidoos van mijn moeder terugbracht en deTjeerd Bottema ets, kreeg ik dit schilderijtje van haar.
Het is een stukje Dordrecht dat je hier ziet.
De moeder van mijn nichtje was bevriend met de vrouw van de kunstenaar, vandaar.
Mijn nichtje is geen Dordtenaar en ik wel en dat is de reden dat ik het van haar kreeg.
Ik vind het prachtig. Ik wist ook wel ongeveer waar dit zou kunnen zijn , maar helemaal zeker was ik er niet van.
Nou wil het toeval dat ik net lid was geworden van een groep op Facebook waar foto's van Oud-Dordrecht worden geplaatst. Heel leuk om te zien.
Dus ik dacht dat als ik een foto op die groep zou plaatsen, dat er dan vast wel mensen zouden zijn die de plek herkenden.
Nou... die waren er. Ik kreeg meer dan honderd reacties.
De meeste mensen waren het eens: dit moest wel de Lombardbrug zijn, vlakbij het stadhuis. Er waren een paar mensen met een andere mening, maar dat vond ik juist wel handig. Ik wilde beslist gaan kijken op die plek en zo had ik in ieder geval twee kansen.

Na ons bezoek aan Delft, treinden we (nog steeds op dat goedkope kaartje), door naar Dordrecht. Op zoek naar de plek.

En ik denk dat het klopt. dat dit het is.  Het is een boogbrug uit de 19e eeuw en nu een Rijksmonument. Het was moeilijk te fotograferen. Ik kon dat trappetje daar rechts wel af, maar dat veranderde het standpunt niet.
Ook deze aquarel komt aan onze muur  en ik vind het leuk dat ik er dan iets van af weet.
De kunstenaar was dus C(lement) Bezemer (1910-2002). Hij was autodidact, lid van Pictura, het Dordts tekengenootschap en hij kwam uit Zwijndrecht. Dat klopt ook, mijn tante, de moeder van mijn nichtje kwam daar ook vandaan.

Hoe dan ook, mission completed.
En het was ook weer heerlijk om even in Dordrecht te zijn. Die stad heeft me toch een sfeer...
We zaten er aan het eind van de dag echt even bij te komen aan het water. Wat zeg ik drie wateren die daar samen vloeien, de Noord, de Oude Maas en de Beneden Merwede. Druk bevaren daar en toch zo rustig...

De Porceleyne fles

Dat zit zo: we kochten twee goedkope treinkaartjes en die moeten voor een bepaalde tijd gebruikt worden.
De verloopdatum was 29 juni.
Ik liep de laatse tijd heel erg slecht (absoluut geen 10.000 meer, onmogelijk) dus eigenlijk had ik er niet zo'n zin en werd het alsmaar uitgesteld.
Maar ja, ik hou niet van weggegooid geld en mijn man al helemaal niet, dus afgelopen maandag gingen we toch.
Nu wil het geval dat we al vaker in Delft waren, met z'n tweeën. Delft is echt zo'n stad om een dagje door te brengen en dan volkomen tevreden weer huiswaarts te gaan. Ik was er laatst  nog met Els en (even) met Emie.
En toen ik ging tellen kwam ik tot de conclusie dat ik er nog met drie andere vriendinnen ben geweest.
Alle keren was het leuk. Ook deze keer.
Ik had denk ik de meeste bezienswaardigheden wel gezien, alleen niet De Porceleyne Fles. De wereldberoemde aardewerkfabriek, in het buitenland bekend als Royal Delft.
De dame in het VVV-kantoor waar we de weg vroegen, zag me strompelen en vertelde dat we ook zo'n hop on karretje konden nemen, in plaats van de wandeling. Dat deden we dus maar en dat was eigenlijk best leuk.
Toen de fabriek.
Die is gewoon in bedrijf en je kunt er rondkijken zoveel als je wilt, als je maar binnen de gele lijnen blijft. Je ziet wat van het produktieproces en er is ook een verhelderende korte film daarover te zien. En er werd gewerkt:

Deze meneer bijvoorbeeld was bezig om een bord helemaal af te werken, waarna het gebakken moet worden, beschilderd en weer gebakken. Hij vertelde dat hij er al zevenenveertig jaar werkt. Niet steeds het zelfde werk, dat wisselt.
Er werken acht mensen in de fabriek.

We zagen ook twee dames bezig met schilderen. Met een heel dun penseeltje en zwarte verf. Maar tijdens het bakken kleurt die verf blauw. De verschillende tinten blauw ontstaan door meer of minder water te gebruiken.

Dit is wat je op de onderkant van een Delfts aardewerken bord ziet.
De letters zijn de J en de T. De letters van Joost Thooft en hij is degene die in 1876 de fabriek kocht. Hij voegde ook dat kleine flesje er boven toe. 
Op het moment dat hij het bedrijf kocht,  ging het niet zo goed. De fabriek was al opgericht in 1653. Toen waren er nog heel veel aardewerkbedrijven in Delft, maar door de toenemende concurrentie, uit het buitenland vooral,  gingen de meeste failliet. Deze bleef, tot op de dag van vandaag.

Nu zou ik heel veel foto's kunnen laten zien.  Er is een grote winkel waar je allerlei produkten kunt kopen en er is in het museum heel veel tentoongesteld, van vroeger en nu.
Echt leuk om te zien vond ik de speciale collecties, bijvoorbeeld de kerstborden. Ieder jaar verschijnt er een.
Maar als je hier kijkt, klik, kun je de complete collectie zien. En verder ook bijna alles trouwens. Maar ja, dan kun je net zo goed thuis blijven, want wat is er nu eigenlijk niet op het www te vinden?
Dus ik doe er het zwijgen toe:

Gedichtenclub

Ik had een drukke week, vorige week. Ik ben namelijk lid van een paar clubs, drie om precies te zijn. Gekker moet het niet worden hè.
Enfin de bijeenkomsten vielen heel toevallig precies in één week. Vandaar dat ik het druk vond.
De leesclub, dat is de oudste en de meest vertrouwde.
De filmclub, die is niet met mensen die ik ken.
En nieuw, nieuw, nieuw,  een poëzieclub.
Eigenlijk ben ik niet zo heel erg van de gedichten. Ik bedoel er zijn zoveel geweldige boeken, waar ik ook al te weinig tijd voor heb, dat ik gedichten meestal oversla.
Er zijn bovendien veel gedichten die ik totaal niet begrijp en dan  haak ik af.
Maar juist dáárom én omdat ik een paar van de leden ken en die zijn leuk, ben ik,  toen ik gevraagd werd, na enige aarzeling toch gegaan.
Een mens is nooit te oud om zich ergens in te verdiepen.
En als ik me probeer te verdiepen in schilderkunst die ik niet begrijp, waarom dan niet met gedichten?
Wat was het een leuke avond.
We gingen uit eten met elkaar en tijdens het eten werden er gedichten voorgelezen en besproken.  Van Rutger Kopland, deze keer
Ik had er een heel klein beetje tegenop gezien, maar dat was helemaal niet nodig.
Ieder had haar  eigen Rutger Kopland gedicht gekozen.
 'Mijn' gedicht komt uit de bundel 'Toen ik dit zag' en de afbeelding van Rembrandts schilderij 'Titus aan de lezenaar',   waar het gedicht op is gebaseerd, had ik meegenomen:

Titus aan zijn schrijftafel

Dit laat hij zien in het portret

van zijn zoon - het nadenken van een kind

hoe ernstig hoe stil dat gezicht is

hoe het kijkt alsof het kijkt in een verte

en je weet dat zijn ogen daar niets zien

dat hij kijkt naar iets achter zijn ogen

alsof hij zoekt naar woorden voor 

wat er daarachter leeft

hij laat ook de hand zien van dat kind

hoe het met een duim op zijn kin

en met een pen op een papier

wacht op wat het gaat schrijven

en niemand weet waar het op wacht

ook dat kind niet

dat is wat wij zien - dat 

iets niet geschreven kan worden

 Veel heb ik hier niet aan toe te voegen. Ik vind het schilderij prachtig en het gedicht ook. Ook de andere gedichten waren erg mooi! Zo tussen de hapjes door. Heel ontspannen allemaal.
Ik ben voortaan fan van Ruger Kopland. En van de poëzieclub natuurlijk.

Favoriet woord

Van Het Genootschap Onze Taal, ontvang ik eens in de zoveel tijd hun nieuwsbrief: Taalpost.
Altijd leuk om te lezen, voor taalliefhebbers.
Deze keer deelden zij een filmpje waarin studenten Nederlands in Californië hun favoriete Nederlandse woord bekend maken. Heel leuk om te zien.

Sinds ik het filmpje zag ben ik al aan het nadenken oven mijn favoriete Nederlandse woord. Ik ben al tig keer veranderd.
Maar op dit moment kies ik voor verkneukelen. Kan morgen weer anders zijn.



Hebben jullie een favoriet woord?

Diederik van Vleuten

Je ziet hier een boek dat ik heel graag wilde lezen en wel om twee redenen.
* Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in verhalen of boeken uit/over Nederlands-Indië. Vaak heb ik me afgevraagd waarom, maar ik kan geen aanleiding ontdekken. Ik had een juf in de vierde klas die er veel over vertelde, dat is het enige.
* Ik vind Diederik van Vleuten een geweldige verteller.

Ik reserveerde het boek in de bieb en toen ik bericht kreeg dat het er was, haalde ik het meteen  op en begon ook meteen te lezen en te kijken.
Het boek is groot en zwaar, heel zwaar. Ik kan het dus uitsluitend aan tafel lezen.
Dat is iets wat ik bijna nooit doe, maar in dit geval kon het echt niet anders en ik had het er graag voor over
Wow wat een boek.
Diederik van Vleuten kreeg een jaar of tien geleden het Indische familiearchief van zijn vader overhandigd. Met daarin heel veel foto's en kaarten en brieven en het allerbelangrijkste:  de herinneringen die de broer van zijn grootvader opschreef.
Dat was oom Jan (1906-1989) en die deed dat heel uitgebreid.
Het mooie aan dit boek vind ik dat die herinneringen niet zo maar zijn weergegeven,  maar steeds stukken en gelardeerd met prachtige oude foto's. Het heeft mij echt geen seconde verveeld. Iemand als Diederik van Vleuten,  die op tv en in theaters goed kan vertellen, kan dat dus ook in een boek.
Oom Jan schreef zijn herinneringen niet op omdat hij zich zelf zo belangrijk vond, maar omdat hij vond dat hij in een belangrijke tijd had geleefd. Hij zegt:  
De grote veranderingen die zich tijdens mijn leven voltrokken, zijn als een waterval  over mij en mijn generatie heen gekomen. Twee wereldoorlogen heb ik bewust mee gemaakt de crisis van de jaren dertig heb ik aan den lijve ondervonden. In mijn tijd voltrok zich de technische ontwikkeling van de eerste eenvoudige automobiel op Java, tot de voetstappen van de eerste mensen op de maan. Het einde van het koloniale tijdperk heb ik van zeer dichtbij meegemaakt. De ondergang van het Nederlands Imperium in Zuidoost Azië voltrok zich voor mijn ogen. Daarvan wil ik op deze bladzijden getuigen.
Van deze geschriften heeft Diederik van Vleuten gebruik gemaakt om het verhaal te vertellen van Oom Jan, maar tegen de achtergrond van de wereldgeschiedenis.

Oom Jan, geboren op Java, voor school teruggekeerd naar Nederland, de opleiding, de liefde, de verdere opleiding in Zuid-Afrika,  de terugkeer naar Indië, terugkeer naar Nederland.

Ik houd van (persoonlijke) geschiedenis en dit is werkelijk een van de allermooiste geschiedenisboeken die ik ken.

Ps. Ik had heel graag de theatervoorstelling gezien, maar dat kwam niet uit. Nou ja, je kan niet alles. Maar de dvd met de theaterregistratie  is ook uitverkocht, grrr. Nou die komt misschien nog wel op Marktplaats.

Op het schoolplein

Zelf kwam ik niet zo vaak op een schoolplein. Ja  toen ik werkte en pleinwacht had. Maar dat was in functie.
Vanuit mijn klas zag ik wel vaak moeders staan praten.  En soms hoorde ik het ook, niet vanaf het plein, maar vanuit de gang.  Dat beviel me nooit zo.
Toen mijn eigen kinderen klein waren en nog gehaald en gebracht werden, had ik toch vaak erg weinig tijd en al helemaal niet om daar uren te kletsen met andere moeders. En ik had daar ook niet echt zin in.
Maar nu is het een ander verhaal. Eens in de week haal ik mijn kleindochter uit school.
Ik ga voor de zekerheid altijd vrij vroeg, want ik moet er niet aan denken dat ik te laat zou komen.
Tot mijn schande moet ik bekennen dat dat niet de enige reden is. Ik vind het ook leuk om, als absolute buitenstaander, te observeren en te luisteren wat de jonge moeders en vaders te vertellen hebben.
Het is een plein waar alleen kleuters spelen en en om drie uur afscheid nemen van de juf. Alle kinderen geven de juf  een hand en zij kijkt of er iemand staat om ze op te halen. Als dat zo is mag de kleuter gaan.
Er staan overigens nog meer oma's hoor, maar die maken geen contact en praten ook niet.

Wat ik zoal hoor:

Een heftige ruzie tussen een ouderpaar. Hij liep weg en ging bij een groepje moeders staan. Zij plofte pal naast mij neer op de bank waar ik zat, pakte haar telefoon en belde haar moeder. Toen ging ze nog eventjes los over haar vriend. En ik was dus niet de enige die het kon horen

Een dochtertje komt op haar vader afrennen en vertelt dat ze haar sokken kwijt is. De man wordt echt pissig en zegt dat ze toch mee moet en dan maar met blote voeten in haar laarzen en dat ze dan blaren krijgt en dat dat haar verdiende loon is en dat hij het zat is om steeds maar te moeten waarschuwen.
De kleuter kijkt sip. 'En nu gaan we ook geen ijsje meer halen, opschieten!'.

Een paar moeders in een groepje. Eentje:  'Nou vragen ze alweer hulp, maar ik ga het niet meer doen hoor. Ik heb het al druk genoeg, ze moeten zelf maar werken
Een van de anderen zegt dat zij het ook niet gaat doen en de derde weet van niks.": Ik heb de mail nog niet gelezen, daar heb je dagwerk aan!"

En een van de laatste keren hóórde ik gewoon dat er opschudding was op het plein al had ik nog niet meteen door wat er was. Het bleek dat de indeling van de groepen voor volgend jaar bekend was gemaakt en daar vinden ouders dan natuurlijk wat van en soms vinden ze dat het niet goed is. Ik hoorde niet echt gesprekken maar het hele plein gonsde.

Ik amuseer me wel hoor, daar op het plein. En ik moet natuurlijk ook denken aan een van mijn favoriete liedjes:

Anneke en Gabriel

Voila, de twee boeken die ik deze week las. Zou er een groter verschil denkbaar zijn?
W. G. van de Hulst, die boeken voor (jonge) kinderen schreef is bij mij nooit favoriet geweest. Dit is ook het enige boekje dat ik van hem heb. Eigenlijk is het best een dramatisch verhaal, "voor onze kleinen". Ik herlas het vanwege de illustraties van Tjeerd Bottema.
Anneke logeert bij groot-moe en groot-va omdat va-der op reis en moe-der ziek is. Dan krijgt ze een prach-tig lintje, 't was echt van flu-weel en geeft dat aan de sik. Die loopt weg en Anneke gaat er achter aan. Ze verdwaalt en het gaat heel hard regenen. Enfin iedereen ongerust, maar het loopt natuurlijk goed af.

Ik weet nog  goed hoe irritant ik die teksten met streepjes vond als kind. Misschien had ik anders W.G. wel gewaardeerd, maar ik was een goede lezer. Ik heb net bijna al mijn rapporten van de lagere school weggegooid, op het eerste rapport na. Ik had toen een achteneenhalf voor lezen. Dat bleef de hele schooltijd zo. Een zes voor schrijven en een achteneenhalf voor lezen. Dus ik had die streepjes niet nodig.

Enfin tussen W. G van de Hulst en Gabriel Garcia Márquez ligt  een leven lang lezen. Altijd maar weer lezen, wat de omstandigheden ook waren en waar ik ook was.
En dit boekje: wat een juweeltje.
Het gaat over een man die zichzelf op zijn negentigste verjaardag door bemiddeling van een bevriende bordeelhoudster, op een jong meisje trakteert. Een maagd. Tussen de oude man en het meisje ontstaat een ontroerende relatie, de oude man wordt voor het eerst echt verliefd.De oude man was min of meer aan het wachten op de dood, maar kan  nu weer voluit leven.

Hansworst en Het Winkeltje

Kijk nou: zomaar twee nieuwe oude gouden boekjes.
Ze vielen met een plofje door mijn brievenbus, mij gestuurd door Toos van In de Weer.
Zomaar, heel erg lief.
De dochter deed ze weg en zij redde ze voor mij.
Het eerste boekje stond op mijn lijst.
Hansworst  heet het en het enige stomme aan dat boekje is de titel.
Of eigenlijk de vertaling van de oorspronkelijke titel.
Oorspronkelijk was de titel namelijk Pantaloon en dat klinkt toch een stuk aantrekkelijker dan Hansworst. Voor een poedel. Maar het verhaaltje is erg leuk en de plaatjes zijn weer geweldig!

Het tweede boekje was een verrassing.
Het is uitgegeven voor het zoveel-jarig bestaan van Albert Heijn, maar dat merk je eigenlijk niet. Het gaat over een arme boer en zijn vrouw die niets meer hebben, behalve een koe. Die moet dus eigenlijk geslacht worden of verkocht,  maar dat willen ze niet.  Dan gebruikt de vrouw haar allerlaatste restje meel en haar laatste klontje suiker een een geleend ei en maakt een pudding. Die neemt de man mee naar de markt. Hij komt terug met een pond meel, twee eieren en een stuk suiker. Dan maakt ze twee puddingen, de man gaat weer naar de markt enzovoorts. Ze maakt pannenkoeken en rozijnenkoekjes en alles wordt geruild. Als de burgemeester een groot feest geeft, krijgen ze opdrachten. Ze nemen personeel aan en beginnen een winkeltje. Ze krijgen een zoon en als die groot genoeg is gaat hij meehelpen en de kinderen van die zoon ook. Behalve één, die wordt danser.

Dat eerste winkeltje van Albert Heijn zag er in het echt ook zo uit. Het is te zien op de Zaanse Schans, ik blogde er al eens over.

Maar dat is dan ook het enige. Het boekje is geen verkapte reclame en de tekeningen passen geweldig in de stijl van de Gouden boekjes. Het verhaaltje ook trouwens. Gemaakt door Gerda Dendooven.

Toos, nogmaals dank. Ik ben er hartstikke blij mee.

Nomen est Omen

Deze zag ik in Breskens. En daar bleef het lange tijd bij.

Maar gelukkig is  Marga weer zeer actief geweest op dit gebied. Sterker nog, ze vult de rubriek zowat in haar eentje. Wat te denken van deze bijvoorbeeld: 

*Jongerenpastor “bie de vriezinnighen”: Lia van den Hemel!

*Nog eentje van Marga:

Uit de nieuwsbrief van het Meertensinstituut:

Volgens religiewetenschapper Ernst van den Hemel wordt het debat over geloof steeds meer gepolariseerd.

Zou het een broer / neef zijn van de jongerenpastor uit de vorige mail?

*Ook de volgende vier zijn  van Marga: 
Nieuwe zzp-er in Tholen: Mevr. Koekenberg maakt bruidstaarten! 

In de PZC zaterdag-bijlage: Beroepsreiziger Hans Avontuur!

In Trouw,  een artikel over alleenstaanden door Jan Latten! Oke, deze is een beetje twijfelachtig, maar wel leuk.

Dan deze:
Een nieuw hoofdstuk voor branchevereniging schuldhulpverlening en sociaal bankieren.
De Algemene Ledenvergadering van de NVVK heeft op 9 mei Marco Florijn gekozen als nieuwe voorzitter.

En geheel geïnspireerd door Marga zag ik er ook weer eens eentje:

Ga vooral door met speuren en sturen,(bettievdgriend@hotmail.com) , want het blijft leuk!!! En Marga bedankt maar weer!

Ets

Zo lang ik me kan herinneren hing er bij mij thuis vroeger een ets. Een ets van Tjeerd Bottema.
Ik vond er niks van, de ets hing er en dat was dat.
Mijn ouders waren er erg op gesteld, dat weet ik zeker.
Ik heb in mijn hoofd dat mijn moeder vertelde dat het in Friesland was.
Toen ik het huis van mijn ouders leegruimde, wilde ik de ets niet kwijt, maar ik wilde hem ook niet in mijn huis ophangen.
Gelukkig nam mijn nichtje ook deze ets mee en heb ik er in geen vijftien jaar meer aan gedacht, behalve als ik hem bij haar zag hangen.
Maar nu is hij dus weer terug. In vijftien jaar kan er veel veranderen blijkt, want hij hangt te stralen aan de muur. Naast een moderne foto  en dat matcht nog goed ook.

Mijn man ging een beetje googelen en ontdekte om te beginnen dat boerderij en molen  helemaal niet in Friesland stonden, maar in Laren.
Hij ontdekte verder dat de kunstenaar (1884-1978)  een eigen zaal heeft in een museum in Katwijk. De Tjeerd Bottema-zaal.
Nu wil het geval dat ik nog nooit in Katwijk was, maar er wel iedere week langs kom op de terugweg van het oppassen.
Gisteren waren we vroeg 'klaar' en gingen dus even kijken.
In de zaal hing totaal ander werk, schilderwerk. En dan nog voornamelijk gebaseerd op Bijbelse geschiedenis.

Dat sprak me niet heel erg aan, vanwege het thema, maar het is wel mooi geschilderd.   
Bottema was wel een geboren Fries, maar heeft meer dan vijftig jaar in Katwijk gewoond en gewerkt.
Met zijn gezin. Vandaar die zaal.
Bottema was eerst gewoon schoolmeester geweest, haalde de akte M.O. tekenen, werkte als plateelschilder.
Een door hem gemaakte tekening van een zwerver, inspireerde Johan uit den Bogaard tot de creatie van Swiebertje.
( Ach Swiebertje, wie kent hem nog, met Joop Doderer)
Kinderboeken illustreerde hij ook. O.a die van W. G. van der Hulst.
Even speuren dacht ik toen we weer thuis waren. En kijk ik vond een oud boekje, nog van mezelf geweest, een boekje voor beginnende lezertjes, getiteld Anneke en de sik. Ja hoor, geïllustreerd door Bottema.

Tjeerd Bottema werkte ook als reclametekenaar en maakte in die hoedanigheid het logo van de Rotterdamsche Verzekeringsmaatschappij.

Enfin,  nu hangt de ets dus weer gewoon aan de muur bij ons. Voor hoe lang weet ik nog niet hoor.
Of misschien haal ik de ets even weg om hem tegen het eind van de volgende winter weer een tijdje op te hangen.
De titel is namelijk DOOIWEER.

Koggetjes

In de boekenweek,  die al weer een tijd geleden is, kocht ik dit boek.
Ik koop geen romans meer en verder eigenlijk ook geen boeken, maar ja als ik met het boekenweekgeschenk op reis wilde, moest ik wel wat hè, dat kon niet anders.
En wat is het een leuk boek.
De schrijfster, Laura de Grave ging langs bij Amsterdamse restaurants en ambachten en kwam zo achter verhalen, de geschiedenis  en de recepten van verschillende Amsterdamse gerechten. Niet alleen Amsterdams hoor. Er staat bijvoorbeeld ook een verhaal in over oliebollen. Die zijn helemaal niet typisch Amsterdams, maar de Grave bezoekt dan wel een befaamd Amsterdams oliebollenadres.
Die recepten maakte ze en deelt ze in dit boek.
Ik denk dat een aantal zaken bij niet-Amsterdammers, zoals ik, gerust bekend zijn.
De appeltaart van Winkel bijvoorbeeld en de kroketten van Holtkamp.
Die recepten staan er in.
Het gaat ook over de Amsterdamse ui van Kesbeke en de jenever van van Wees. 'Ook wel bekend. Maar de meeste produkten niet.
Zo'n soort boek dus.
Het leek mij leuk om de bedrijven die genoemd worden eens te bezoeken en eventueel de produkten te proeven en zelf misschien wel te maken.
Daarom was ik laatst in zo'n steegje van Amsterdam en pikte vanzelf nog een boel andere stegen mee.
Het is leuk om een doel te hebben op een wandeling in Amsterdam, dus nu was banketbakkerij Lanskroon mijn doel. 

 Van de bakker had ik wel eens gehoord, van de koekjes die bekend schijnen te zijn,  nog nooit.

Koggetjes heten ze . En ze zijn wel echt Amsterdams. Namelijk bedacht in een wedstrijd voor Amsterdamse bakkers, in 1935. De naam verwijst naar de middeleeuwse schepen die ook in het wapen van Amsterdam staan.
Enfin, ik kocht een klein zakje Koggetjes. En proefde meteen.
En ? Ik vond er niks aan. Maar dan ook niks. Ik heb niet eens alles opgegeten. Ik vermoed dat ik een oud zakje had gekregen. Nou, ja kan gebeuren.

Pfff, nou dan doe ik het zelf wel hoor.
Afgelopen zondag wilde ik het recept proberen. Dat was niet moeilijk. Hoe ik het dan toch voor elkaar kreeg om de koekjes er totaal anders uit te laten zien, weet ik niet.
Ze zagen er uit als kletskoppen en dat was niet de bedoeling. Maar ze waren heerlijk.
Toevallig was jongste zoon er 's middags met zijn vriendin en 's avonds was alles op. Ik had echt een grote hoeveelheid.. Als ik ze nog eens maak- en die kans is ruim aanwezig- maak ik de helft!

Nodig:
Voor de karamel: 75 gram suiker en 25 gram water
Voor de koekjes: 20 gram zachte boter, 160 gram basterdsuiker,  2 gram zout, 30 gram melk, 2 zakjes vanillesuiker en 200 gram Zeeuwse bloem of patentbloem.

Je begint met de karamel. De suiker met het water op een laag vuur zetten in een pan met een dikke bodem. Wachten tot de zaak gaat kleuren en dan storten op bakpapier.

Dan het deeg. Boter en basterd goed door elkaar roeren. Dan zout, melk, vanille en bloem erbij  en roeren tot een homogene massa.

Als de karamel is afgekoeld, deze met een deegroller in hele kleine stukjes, rollen. Samenvoegen met het beslag.
Het beslag in een spuitzak doen en cirkels zo groot als een twee - euromunt maken. Een beetje uit elkaar op de met bakpapier beklede bakplaat. Oven op 160 graden.
Klaar in een kwartier. Maar bij mij duurde het maar tien minuten.En ze werden zo groot dat ik vier bakplaten vol had.

Een aanslag op de lijn, dat snap je. Maar heel erg lekker!

Normandie Nue

'Een beetje een luchtige film' hadden de leden van de filmclub  voorgesteld voor de laatste avond van dit jaar. En dat kregen we, een luchtige film.

Het verhaal: In het kleine dorp Mêle-sur-Sarthe worden de veehouders geteisterd oor de crisis. De prijs van het vlees daalt fors de melk wordt met verlies verkocht en de veehouders zitten in zak en as. Burgemeester Georges Balbuzard wil zich niet laten kennen. Wat wil het toeval? Blake Newman een bekende conceptfotograaf die grote menigten naakt fotografeert, is op doortocht in de streek. Balbuzard is er van overtuigd dat deze man het dorp kan redden. Met driehonderd naakte Normandiërs zal er door de media wel aandacht geschonken worden aan het probleem.
(Tekst overgenomen uit het programmaboekje van Cinema Oostereiland)

Een leuke film ook, met hilarische momenten. Niet dat ik nou de hele tijd heb zitten stikken van het lachen, maar ik heb me heel goed geamuseerd.
De rol van de burgemeester wordt gespeeld door Francois Cluzet (de man in de rolstoel in Intouchables) en dat deed hij ook hier heel erg goed, Francois. Ook de andere rollen vond ik goed gespeeld.
Ik las na afloop (gelukkig pas na afloop) een paar zure recensies. Tja, jammer dan. Ik had een leuke avond. Er waren vijftien leden van de filmclub bij het nagesprek en daarvan gaf er eentje een tien, tien gaven een acht en vier gaven een zes (man en ik gaven een acht).
Tijdens zo'n gesprek met elkaar, kom je weer eens op andere gedachten en inzichten en dat maakt het leuk. Ik overwoog om te stoppen met de filmclub, (uitsluitend vanwege het tijdstip),  maar nu blijf ik toch nog maar een jaartje.
Ik vond de film  zeker  leuk genoeg om de trailer te laten zien, hier

Museum Voorlinden

Museum Voorlinden is een particulier museum voor moderne en hedendaagse kunst.
Het museum is in 2016 geopend. We waren er vorig jaar voor het eerst en zeiden toen meteen dat we nog eens terug wilden.
Dat deden we een paar weken geleden.
Het museum bevindt zich op een landgoed waar je goed kunt wandelen. Er is een mooi restaurant met een prettig terras. Er zijn regelmatig rondleidingen, kortom er is van alles.
Je kunt het natuurlijk ook heel goed combineren met een bezoek aan Den Haag. Dat was ons plan, maar we bleven plakken in Wassenaar zelf. Heb ik het daar ook eens gezien.

Toch aarzelden we even  want de toegang is vijftien euro. Dertig dus voor samen en dat vind ik een hoop geld. De museumjaarkaart geldt niet.
Maar wat was ik blij dat we toch weer zijn gegaan. Het is fantastisch wat er allemaal te zien is. Er is een vaste collectie en er zijn verschillende tentoonstellingen.
Ik laat zomaar wat zien:

Antony Gormley, Mass, 2006

Dit werk bijvoorbeeld Van dichtbij zie je allemaal kleine staafjes van roestvrij staal. Maar op een afstand zie je een mens. De plek die de mens inneemt in zijn of haar omgeving.

John Armleder, Spark. Spark. Spark., 2004

De weerspiegeling bestaat alleen bij de gratie van het nu, alleen bij de mensen die zichzelf er in zien. Er zijn achtennegentig spiegels en die verbuigen allemaal net iets anders.
Ik vond dit gewoon heel erg leuk, maar de kunstenaar had nog een andere bedoeling. Het is een gefragmenteerde voorstelling zoals ook de mens gefragmenteerd is en soms meerdere persoonlijkheden kent.

Hans-Peter Feldmann, Man and Woman with Red Nose, 2013

Mensen worden al eeuwenlang geportretteerd en Feldmann manipuleert twee van die klassieke portretten, zodat ze een nieuwe betekenis krijgen in een andere tijd.

Quynh Dong, Tears of a Swan, 2013

Mooi, romantisch en enorm. Blaadjes van een roos. Ooit zo prachtig, nu in verval. Díe parallel met de mens wil ik liever niet trekken.

Tracey Emin, I promise to love you, 2007

Nou, zo kan ik nog heel lang doorgaan. Dit was maar één tentoonstelling en die is bijna afgelopen Nog tot 17 juni te zien: Stage of Being.
Tot slot nog dit: Through the Wall

Song Dong, Through the Wall

Ik had het bijna gemist. Niet het bouwwerk, maar wel dat je er in kan.
Dit is gemaakt van oude deuren en kozijnen, gevonden in een Hutong in Beijing. Dat is een heel oude wijk, die gesloopt wordt, zo langzamerhand helemaal. Song Dong groeide er op.
Ik was er een paar jaar geleden, toen er nog veel te zien was. Hoe het daar nu zal zijn weet ik niet.
Als je eenmaal binnen bent is het een en al gespiegel. Als of je in een caleidoscoop bent. Fanastisch!!!!!

Ter plekke namen wij ons voor om voortaan eens per jaar Voorlinden te bezoeken.
Ik snap niet alles van hedendaagse kunst. Soms vind ik er niks aan, waarschijnlijk omdat ik het niet begrijp. Maar interessant en boeiend is het bijna altijd.

Gezichtjes

Weer eentje van Ferrara. Een prachtige gevelsteen uit Antwerpen. Superleuk deze.
Zelf vond ik er ook een, tot mijn eigen verbazing.
Strikt genomen is dit geen gebruiksvoorwerp, maar ach, van hout maakt men gebruiksvoorwerpen, toch?

 Toen kwam er eentje van Stieneke, die over onze speurtochten had gelezen bij Jeanette

Het leuke is: ik zie hier geen gezichtje in. Ik heb hem gedraaid en honderd keer gekeken, ook met half dichtgeknepen ogen, ja echt dat help soms. Maar ik zie het niet. Jullie?
(Toen ik Stieneke meldde  dat ik het niet zag, gaf ze een paar aanwijzingen. Die ga ik natuurlijk ook plaatsen, maar eerst eens kijken of jullie het zien).

Mijn bijna-buurvrouw Kitty stuurde deze. Gezien op een FB verkoop-pagina. Een kleine chagrijn, vind ik. Niet Kitty, maar die schommel: