Tassen...

Mijn kleindochter Noor houdt van tassen.
En bewijst daarmee dat ze niet voor niets naar mij genoemd is: Noor Bertie.
Want ik houd ook heel erg van tassen.
Noor kreeg deze van haar moeder en loopt er de hele dag mee te sjouwen.
Schaapje, haar knuffel,  moet er in, of ze gaat boodschappen doen en dan gaan er ijsjes in die ze eerst heeft afgerekend in haar winkeltje.  Of er zit een boek in dat ik vervolgens uit de tas moet halen om voor te lezen.
Er is ruimte genoeg en het is een tas die ik ook zo maar voor mezelf had kunnen aanschaffen.Vanwege die ruimte.
In een iets groter formaat natuurlijk, maar verder had het ding goed bij me gepast.

Ik heb al in geen jaren meer een echte tas gekocht;  dat was dan ook niet nodig, gezien de voorraad.
De laatste echte tas die ik kocht was eigenlijk ook de mooiste. Ik kocht hem voor mezelf toen ik een of ander diploma had gehaald, speciaal onderwijs geloof ik.
Het is een soort aktentas en ik dacht dat ik hem goed zou kunnen gebruiken.
Dat bleek niet juist. Papieren en boeken gingen er prima in hoor, maar ik had toch meer aan een tas waar mijn broodtrommeltje in paste en die ik over mijn schouder kon hangen.
Die aktentas gebruik ik dus niet meer.
Ik heb ook nog wel een paar handtassen, een stuk of zes.  En een clutch die goed paste bij mijn bruiloftsoutfit toen dochter trouwde. Maar daarna nooit meer gebruikt.
De laatste jaren gebruik ik vrijwel uitsluitend een zeer licht rugtasje. Het is me al gauw te zwaar.
Het tasje dat je op de volgend foto ziet (als je bent uitgekeken op onze tweelingkleindochters natuurlijk) heb ik al een half jaar en het wordt intensief gebruikt.
Ik kocht het in een museumwinkel. Toen ik daar laatst weer eens was, heb ik er voor de zekerheid nog eentje gekocht, met een ander motief.
Superlicht en heel sterk. Ik had er laatst drie literflessen bietensap in en twee biebboeken. Ging perfect en je snapt:  met bietensap zou ik echt geen enkel risico durven te nemen.

En Noor... die mag later alle tassen van haar oma erven. Bij dezen vastgelegd!