Bertiebo

Tja, wat was er nou allemaal zo leuk op Schiermonnikoog?
Daar is eigenlijk maar een antwoord op: de natuur. Het wad vooral.

Of je nou deze fraaie kwelderbegroeiing ziet, of je ziet zo'n piepklein bloemetje.

Op dit bloemetje werden we door de gids van Natuurmonumenten tijdens de excursie  op het wad gewezen. Het is de zilte schijnspurrie. En het is een heel bijzonder bloemetje. Als de plant bij vloed onder water komt te staan, gaan de bloemblaadjes dicht. Daartussen blijft een luchtbel die de bloem beschermt tegen het water.
De gids liet het zien, door een bloempje even onder water te houden.
Hij liet nog veel meer zien. Als ik zo op het wad loop, heb ik de neiging om het grote geheel te zien

Terwijl het onder je voeten, in die modder, bruist van leven. Hoorbaar zelfs. Daar werden we op gewezen.

Echt heel erg leuk. Ik ben maar een keer in de modder blijven steken. Maar de gids was nabij en trok me er zo uit, samen met Frits. Het was wel een raar gevoel. Zo zal het zijn als je in drijfzand blijft steken.

Dezelfde gids zou ons 's avonds de sterren laten zien. Dat is helaas niet doorgegaan, het was inmiddels te bewolkt en het zou om half elf gaan regenen. Dat was ook zo. Erg jammer. Het geld dat we voor die excursie hadden betaald werd een week later  teruggestort, zonder dat we het daarover hadden gehad. Zo netjes vond ik dat, dus dat zal ik weer  terugstorten op de rekening van Natuurmonumenten. Want dat die wadden wel wat steun kunnen gebruiken is duidelijk. En het is er zo mooi. Ik wil dat onze kleinkinderen er ook nog van kunnen genieten.

Mijn echtgenoot had het ook naar zijn zin, dat zie je zo wel, toch?

Ik stop over Schier. Hoe fijn we het ook hadden en hoe mooi ook, het gaat niet ons favoriete eiland worden. Dus ik denk niet dat we er nog eens komen, zeker niet meer in 2019.  We hebben nog meer te doen.