Pieter de Hooch in Delft

Nou daar is-ie hoor: Pieter de Hooch. Zijn werk was de reden dat we alweer in Delft waren.
Je ziet zijn handtekening. Hij was hier getuige bij de opstelling van een testament.
En je ziet  een selfie. Hoewel het niet helemaal zeker is dat het  een zelfportret  is. Er is wat twijfel, omdat het werk niet zo losjes is geschilderd als zijn andere vroege werk.

Je ziet een jongen van een jaar of negentien. Aardige jongen lijkt me.
Mij maakt het verder niet uit. Zoals op dit doek, zo zal voortaan mijn beeld van Pieter de Hooch zijn.

Dit is de allereerste overzichtstentoonstelling van zijn werk.
Er is heel wat te zien, wel dertig schilderijen.
Ik vind het geweldig dat het werk overal vandaan komt. Uit London zag ik en uit Zurich en Washington en zo.
Zoiets is dus blijkbaar mogelijk in de museumwereld.
Ook mooi dat het in Delft is, waar Pieter de Hooch (Rotterdam, 1629) lang woonde en werkte.
Het werk zelf is mooi. Ik laat een paar dingen zien:

Vrouw en kind bij een bleekveld in Delft, 1657-1659, olieverf op doek.

 Pieter de Hooch was goed in doorkijkjes. Daar was veel over te zien en te leren.
Er werd ook echt duidelijk verteld hoe hij dat deed, hoe hij de effecten maakte, de aandacht van de kijker richtte en hoe hij het licht schilderde. Interessant vond ik.
Bovendien laat hij  zien wat er zich achter de deuren van de Delftse huizen afspeelde. Vooral op de binnenplaatsen. Interessant,  een geschiedenisles eigenlijk.
Veel kinderen en honden ook. Ja, dan heb je me.
Nu ik dit zo opschrijf wordt het me zelf ook duidelijk waarom ik zo van deze tentoonstelling genoot.

De moeder, 1661-1663, olieverf op doek.

Ik heb expres twee schilderijen gekozen,  die normaal niet in Nederland te zien zijn. En ik zou nog heel veel meer kunnen laten zien.

Maar dat doe ik niet. Ik zeg alleen dat het de moeite waard was. Je kunt nog meer zien op de site van het museum. Hier, klik

Toen we echt heel lang hadden rondgekeken, gingen we nog een wandeling doen uit een boekje dat we in het museum kregen. Een stadswandeling,  die voerde langs tien plekken die belangrijk waren in het leven van Pieter de Hooch.  Waarbij duidelijk werd dat hij de werkelijkheid naar zijn hand zette en gebouwen weliswaar nauwkeurig schilderde, maar ze rustig op een plek plaatste waar je dat gebouw nooit had kunnen zien. Dat vind ik leuk.
Ook mooi was een andere binnenplaats, die van het museum Prinsenhof. Daar zagen we dit en toen waren we helemaal weer terug in onze eigen eeuw

Paul de Reus, meisje, 2003