Diep(s)tepunt

 Ik vind het altijd leuk om iets te zien of ergens te zijn,  waar een extraatje is. Bijvoorbeeld ik hou van oude huizen, maar ik vind het helemáál leuk, als ik het oudste huis van de stad zie. Of het hoogste punt of....

Hier is ook iets speciaals aan de hand.

Als je door dit schuurtje heenkijkt, zie je niet het laagste punt van Nederland, maar wel het laagste punt van Noord-Holland.  

Daar ongeveer,  bij dat schaap dat je door de opening ziet. Er staat geen paal met een meter bij hoor, maar daar ongeveer is het. 

Als je daar loopt, bevind je je 6,60 m. beneden de zeespiegel. Andere bronnen zeggen 6.40 m. Maar dat maakt me dan niet uit.  

Op de plek van waar ik deze foto maakte, is het natuurlijk ook laag, maar iets minder. Deze polder heet Etersheimerbraak

 

De dijk die je ziet, langs het Markermeer, is regelmatig doorgebroken vroeger. Dat werd dan weer hersteld, maar er bleef vaak een plas achter, een soort binnenmeer, genaamd braak. En het ligt vlak bij Etersheim. Vandaar de naam.

De klei in die braak, dat was zeer vruchtbare zeeklei en dus werd er in de 17e eeuw drooggemalen. Dat droge land lag al lager dan de zeespiegel

Maar er kwamen meer doorbraken en de dijk werd steeds opgehoogd.  Ook nog in 1916. Daartoe werd de klei in dat gebied voor een groot deel afgegraven. Het heet dan ook de Kleiput.

 

We wandelen daar vaak. De wandelingen heel dicht bij huis, die hebben we wel gehad zo langzamerhand. 

Hier gaan we op de fiets heen, parkeren en wandelen daar in de polder.

Het beeld is zo ontzettend Nederlands vind ik. Hollands. Het is er altijd heel rustig en afhankelijk van het weer altijd weer anders. 

En vaak natuurlijk ook nog even de dijk op of door de weilanden terug. 

 

 

Nomen est Omen

Hier zit nog een klein verhaaltje aan vast. Jeanne van Sjannes blog, stuurde deze foto. Maar die stuurde ze tegelijk met een paar foto's van gezichtjes. Ik begreep er he-le-maal niks van. Heb de halve dag zitten turen en nadenken, maar met de beste wil van de wereld zag ik geen gezichtje. Mijn man ook niet.

Tot ik Jeanne meldde dat ik echt geen gezichtje zag, dat ik de foto toch zou plaatsen in die rubriek, in de hoop dat jullie,  lezers,  het wel zouden zien. Toen pas werd mij duidelijk dat deze foto in déze rubriek thuis hoorde. En niet bij de gezichtjes.  Lekker slim hè.

 

En nog zoiets slims. Tijdens onze fietstochten hier in de polders kan het bijna niet anders dan dat je stuit op Jan Adriaanszoon Leeghwater. De beroemde waterbouwkundige die een groot aandeel had in de droogmakerijen. Leeghwater. O ja... tuurlijk. Pas deze week drong het tot me door! 

Weer eentje van Marga:

'Gisteren bij !Vandaag een interview over de  Brexit-deal, met Pim Visser, van visserij.net, over de visserij (ja allicht!)'.

En dan nog eentje die niet helemaal klopt, maar toch te leuk is om niet te laten zien. Ik bleef heel toevallig voor een bepaald huis staan om mijn regenpak aan te trekken en zag: 

 

En de laatste voor deze ronde, vind ik ook erg leuk. Gistermorgen gezien tijdens een wandeling in het havengebied:

 

Arnaldur Indridason

 

Een beetje laat misschien en waarschijnlijk heeft iedereen deze boeken al gelezen, maar voor mij is hij een ontdekking. De IJslandse schijver Arnaldur Indridason. 

Ik las tot nu toe vier thrillers van hem, vier uit een serie. En ze bevielen buitengewoon goed. 

Hij schreef er veel meer en zoals ik er nu over denk, wil ik ze allemaal lezen. 

De hoofdpersoon is de politieman Erlendur. Slim, een beetje narrig. Hij is jaren geleden gescheiden en zijn ex-vrouw is nog altijd boos. Ze heeft zijn dochter en zijn zoon die nu volwassen zijn tegen hem opgezet dus die zijn ook boos. Maar ja, hij is dan ook gewoon weggegaan zonder ooit aandacht aan ze te besteden. 

In de jeugd van Erlendur zelf is er iets heel akeligs gebeurd, een gebeurtenis die hem nog altijd parten speelt. 

De dochter,Eva Lind,  is verslaafd, raakt zwanger, verliest het kind, kickt af, gaat weer in de fout enz. Over de zoon heb ik nog niet veel gelezen tot nu toe. Er ontwikkelt zich ook heel voorzichtig een liefdesverhaal, misschien. Dat is Erlendur. 

Hij wordt terzijde gestaan door een vrouwelijke collega Elinborg en een mannelijke Sigurdur Oli

Nou ja en ze lossen natuurlijk telkens een moord op. Op IJsland. Het land dat heel hoog op mijn lijst stond van landen die ik zou willen bezoeken. Maar dat heeft er niks mee te maken. 

In dit deel gaat het om de moord op een hotelportier,hij wordt aangetroffen, verkleed als kerstman en met zijn broek op zijn enkels. Erlendur cs moeten diep graven om er achter te komen wat er gebeurd is.  

Het enige wat ik in het begin vervelend vond, zijn de IJslandse namen. Daar heb ik echt aan moeten wennen. IJslands is een bijzondere taal. Ze hebben bijvoorbeeld 32 letters in hun alfabet en ook nog allerlei tekens op die letters. Indridason heb ik niet goed gespeld, misschien zoek ik het nog wel op. Maar je hebt bij sommige namen geen idee hoe je het uit zou moeten spreken. Voorin het boek staat wel heel kort hoe dat zou moeten, maar dat vond ik lastig. Nu maakt het trouwens niks meer uit. Ik ben er aan gewend. 

Voordeel van een schrijver pas laat ontdekken, is dat de boeken in de bieb zonder wachtlijst te leen zijn.

Post

Deze foto verscheen in de app. Je ziet onze kleindochters Jet en Noor. Ze posten een brief en hebben er duidelijk plezier in. Ik had niet meteen in de gaten dat het een brief voor ons was. Dat zag ik pas toen ik inzoomde. Ja en toen moest ik nog drie nachten wachten. Gisteren kwam de brief, keurig geadresseerd door Anna. 

Inhoudende: tekeningen met bijschrift van Noor en Jet en een brief van Anna. Nou, dan is zo een saaie grauwe dag ineens toch wel erg leuk

Natuurlijk hebben we meteen terug geschreven. En inderdaad: tot de folgende keer. 

Ps: Let even op de nieuwe schoenen van Jet. Zulke schoenen had ik ook heel graag gewild denk ik, toen ik vier was. Maar dat werkte toen nog niet zo. Degelijke bruine schoenen voor zover ik me herinner.

 

 

One life...

 Er zijn van die dingen, die zie je, je maakt er een foto van en je hebt er verder helemaal niks aan toe te voegen. 

Medusa versus the Griffin

 

Unfortunately no new finds in my town or neighbourhood. So back to London. This one I saw almost a year ago now, november 2019.

 

After that visit to London, I did not think about Medusa and Griffins. Not for a moment. 

Yesterday, I made this blogpost and that same day there was a quiz-question about Medusa. 

About this portrait to be exact (Caravagagio,, Uffizi, Florence)

 Linking to Colourful World

(Oh... and I like the name of the street. Would love to live in a street named Chance Street)

Boom. Het vervolg

In juli, schreef ik een blogje over een eenzame boom, midden in een weiland. Een boom met wat heuvelachtig gedoe er om heen. Hier

Ik was nieuwsgierig en was bijna over het hek geklommen om eens poolshoogte te nemen. En jullie werden ook nieuwsgierig, bleek uit de reacties.

 

 

Een tijdje later liepen we er weer, het was een zondagochtendwandeling die we regelmatig maakten. Tot onze verbazing, zagen we nu dat het twee bomen waren. Dat had ik echt niet gezien.

Verder baalde ik die dag als een stekker toen er ons een hardloopster tegemoet kwam en zei dat we niet verder konden komen op onze ronde. Een eind verderop was nl een boer, de eigenaar van de weg, bezig die weg te verharden en er mocht niemand door. 

Het is nota bene een wandelgebied en we waren denk ik al op 7 km van ons huis en dat betekende dat we dezelfde 7 km terug moesten. Wat een onzin, ik had zwaar de pest in. 

Eerst zeiden we nog dat we toch zouden gaan, eens zien of hij twee oude mensen zou tegenhouden. Maar dat risico namen we toch niet, want tien km dezelfde weg terug, dát zagen we niet zo zitten.  

 

Vooral niet toen twee boeren vanaf hun trekker bevestigden dat we er echt niet doorgelaten zouden worden. Enfin, dat was natuurlijk wel de kans om eens te informeren hoe of wat. Zij vertelden ons dat daar bij die boom een boerderij had gestaan, die afgebrand was. Voila, mysterie opgelost.

 

Van chagrijn zijn we er toen tijden niet meer langs gewandeld. Tot een paar weken geleden. 

En toen ben ik wel door het hek gegaan. Hoefde niet eens te klimmen, het zat dicht met slechts een touwtje. 

Veel was er niet te zien. Wat stenen, wat zandhopen en een paar muurtjes, zie de foto's hierboven. Maar toch was het leuk. Even mijmeren hoe het misschien geweest was.

 

Afgelopen vrijdag liepen we niet, maar fietsten we er langs. Ik zag al van verre dat er gewerkt gaat worden. En nu ben ik weer nieuwsgierig. Wat gaat er gebeuren daar?

Prooi

Vijf jaar geleden, werd er zowat náást ons huis een film gedraaid. Prooi, van Dick Maas.  

Het putje naast ons huis werd gebruikt voor een beregeningsinstallatie. Ik schreef er een blogje over, toen, waarin je dat nog zou kunnen lezen. Hier. 

 

Ik vond het interessant en nam me voor de film te gaan zien. Maar een uitnodiging voor de première is nooit gekomen, hahaha en dus dacht ik er niet meer aan.

Het wonderlijke is dat ik er vorige week donderdag voor het eerst wél aan dacht. Zo maar ineens, zonder aanleiding. Ik had er niks over gelezen, ik had er niet van gedroomd,  echt zomaar ineens dacht ik eraan. Tja en toen wilde ik de film alsnog zien. 

 

Hij stond op Netflix. En het regende toch, dus we keken. 

 

Goeiedag. Het begin was superspannend en dat is nog zwak uitgedrukt. Ik kreeg zowat een hartstilstand. Combinatie van een bloeddorstige leeuw en enge muziek, wow, dat was me nogal wat. 

Het was inmiddels al vrij laat en we keken die avond niet verder, maar de volgende dag wel. 

En toen was het voor de rest niet meer zo spannend. 

Ik vond het soms grappig, dat was ook de bedoeling van deze komische thriller. 

En ook af en toe lachwekkend. Maar dat heb ik wel vaker ervaren bij films die heel eng zouden moeten zijn. 

Toch hebben we de film uitgezien! Dat zegt al wat. We moesten ook wel, want de spoorwegovergang zowat naast ons huis, de plek waar indertijd alle opnames werden gemaakt, die kwam maar niet en kwam maar niet. Pas op het laatst.

De film schijnt geen succes te zijn geweest las ik en ook dat Dick Maas hierna geen grote film meer heeft gemaakt. Maar vorig jaar is déze film uitgebracht in China en daar schijnt het wel een enorm succes te zijn. In één weekend, zagen 1,2 miljoen Chinezen de film

Ha, dankzij MIJN putje

Klepperdeklepperdeklep klep klep

 

Herkennen jullie deze dingen nog? Ik weet bijna zeker dat Anna geen idee heeft. 

Kleppers, want dat zijn het,  zijn uit ons leven verdwenen, ik gok begin jaren zestig.  

Het was zo'n kinderspel dat in bepaalde periodes van het jaar ineens weer terug was. Zoals het ineens knikkertijd of touwtjespringtijd was, zo was het ook ineens kleppertijd. 

En dan móést je natuurlijk kleppers hebben. Dat kon niet anders, dat moest. 

Je kon ze kopen, maar mijn vader zal gedacht hebben, dat fiks ik zelf wel even en hij maakte prachtige kleppers voor me. Van eikenhout en met van die mooie hoeken.  

En dan maar klepperen. Je deed een klepper tussen je wijsvinger en je middelvinger. De andere tussen je middelvinger en je ringvinger en dan kon je gaan klepperen. Ik weet nog heel goed wat een moeite het me heeft gekost om het een beetje behoorlijk te doen. En ik weet ook dat er kinderen waren die er steengoed in waren

 

Oh ja en zingen. Je moest er bij zingen. Er waren verschillende liedjes.  Dit is een opname uit 1933, maar dat liedje was in mijn tijd nog hetzelfde. 

 

 

Mijn kleppers staan op de nominatie om in de haard te gaan. Kurkdroog en goed hout. En toch... ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen. Misschien aan het eind van het seizoen.

Roodkapje 207 en 208

 

Hier is... Roodkapje 207.  Zelf gemaakt door Marlies,  die me de kaart stuurde. 

Een echt kapje heeft Roodkapje niet op. 'Maar de wolf en grootmoeders huisje staan er wel op', schrijft Marlies. 

 Nou en of, Marlies. Het is beslist Roodkapje. 

En WEER ontzettend bedankt.

 

En deze dan. Roodkapje 208. Een oudje. Het is een reclame voor Calvé pindakaas. Terwijl ik er toch niks pindakazerigs op zie. Wel de Gelaarsde kat en een Reus. Maar dat maakt niet uit, Roodkapje is onmiskenbaar Roodkapje:

Wat ik ook nog even wil zeggen...

 ... Jaren geleden schreef ik een blogje (nota bene naar aanleiding van een Roodkapjekaart) over Hollandia Kattenburg, Hier, klik

Vanavond gaat een van mijn favoriete programma's, nl. Andere Tijden, daar over. Misschien ben je geinteresseerd ?

Woensdag 21 oktober - 22:25 uur - NPO 2 Hollandia Kattenburg

Op 11 november 1942 worden de joodse werknemers van de textielfabriek Hollandia Kattenburg in Amsterdam-Noord, met hun gezinnen, door de nazi’s opgepakt en weggevoerd. In totaal gaat het om 826 mannen, vrouwen en kinderen. Slechts acht van hen zullen de oorlog overleven. Andere Tijden belicht de even succesvolle als dramatische geschiedenis van deze fabriek, die na de oorlog ondanks alles de draad weer oppakt, om pas in 1969 voorgoed de deuren te sluiten.