De tuinman en de Dood

Ik denk dat bijna iedereen het gedicht van De tuinman en de Dood wel kent. Het is eigenlijk een verhaal. 

Een tuinman leent een paard van zijn baas om te vluchten naar Ispahaan. Waarom? Omdat hij de Dood had gezien en dacht: wegwezen hier. De baas ontmoet dezelfde dag de Dood. En die Dood is stomverbaasd dat hij 's morgens de tuinman hier nog aan het werk had gezien. Terwijl hij hem 's avonds moest ophalen in Ispahaan.  

Het is heel oud, dat gedicht. Ik las het voor het eerst op de middelbare school en toen was het al oud. Een fascinerend gegeven. Je kunt de dood niet ontlopen, die komt als het zijn tijd is. En jouw tijd dus. 

Er is ook veel over dat gedicht van P.N. van Eijk te doen geweest. De dichter zou plagiaat hebben gepleegd, het was oorspronkelijk een gedicht van Cocteau en die had misschien ook wel geplagieerd, want het was een oud Babylonisch verhaal enzovoorts enzovoorts. Mij kan het niet schelen, ik vond het wat ik al zei een mooi gegeven en een mooi gedicht.

Ik krijg graag leestips en toen ik het blogje had gelezen,  dat Mieke  over het boek dat je hiernaast ziet maakte, wilde ik het lezen. Het is een verhaal  dat op dat gedicht is gebaseerd. Met het gegeven dus dat je je wel heel druk kunt maken over je dood, maar dat het toch altijd anders gaat dan je denkt en dat die Dood komt op zijn tijd... jouw tijd. 

Ik reserveerde het in de bieb. Het is een oud boek, uit 1961, van de vlaamse schrijver Frans van Isacker. 

Hoofdpersoon is de jonge architect Pieter Hooft. Het leven is goed voor hem, hij is succesvol, heeft een leuke en lieve vrouw, een mooi huis en jonge kinderen. Maar dan slaat het noodlot toe, Pieter dénkt dat hij kanker heeft, maar leeft gewoon verder, doet alsof hij gewoon verder leeft. Maar hij heeft het echt. Pieter is eigenlijk op reis naar Ispahan. En dan komen zijn vrouw en kinderen om bij een auto-ongeluk. Pieter heeft naast zijn verdriet geen zorgen meer over hun levens zonder hem en besluit eindelijk naar een chirurg te gaan. Hoe dat afloopt wordt niet verteld. 

Ik heb het boek geboeid gelezen. Maar om nou te zeggen dat het me ráákte, echt wat deed, dat nou ook weer niet. En dat had denk ik met de schrijfstijl te maken. Ik kan daar nooit de vinger op leggen, niet zeggen wat ik er dan niet zo goed aan vond, maar zo voelde het.