Zwemmen

Toen Anna af ging zwemmen, dacht ik ook nog even terug aan mijn eigen afzwemmen. Voor diploma A .

Dat vond plaats in het Sportfondsenbad in Dordrecht. 

Ik was vijf en mijn moeder fietste met me op en neer naar dat zwembad voor zwemles. Dat was van waar wij woonden best nog een eind. 

Na afloop trakteerde ze ons op een haring. Ik kan nog altijd de combinatie chloor en haring ruiken. 

 

Ik heb zwemmen altijd fijn gevonden, ook toen ik zwemles had en ik deed het ook goed volgens de verhalen. 

Maar ... heel precies en tergend langzaam.  Mijn moeder,  die ook niet de geduldigste was,  heeft vaak aangehaald dat ik bij het afzwemmen  zo langzaam ging,  dat iedereen in het zwembad zich op zat te winden over dat kind dat maar niet vooruit leek te komen. Iedereen moest wachten tot ik eindelijk mijn baantjes had getrokken.

 

Hoe dan ook, ik heb er beslist geen trauma aan over gehouden. . Sommige mensen hebben dat hè, vaak genoeg gehoord en dan ging het vaak over die griezelige hengel. Ik heb nooit aan de hengel hoeven hangen gelukkig, want dat leek me ook best eng. 

 Ik kreeg een tegeltje, met mijn naam en de datum  er op en de vermelding dat ik 'aan de gestelde eisen had voldaan'. 

Die zin van de gestelde eisen, die zin begreep ik pas veel later. 

Niet toen ik zes was!

Bovendien vond ik die vis heeeel eng kijken. 

 

Toch heeft het tegeltje jaren boven mijn bed gehangen en pas onlangs heb ik het weggegooid, gelijk met al mijn zwem/school/type/verkeersdiploma's.

 

Nu ik erover nadenk, heb ik toch een traumaatje. 

Het was in mijn tijd nog niet zo dat iederéén zwemles kreeg. 

En zeker niet met vijf of zes jaar. 

 

Ik dus wel, maar ik was en ben nogal klein. 

Het is me heel vaak gebeurd, ook later nog, dat ik door een badmeester uit het water werd gevist, omdat ik in het diepe was en dat niet werd vertrouwd. 

Oh wat had ik dan de pest in. En soms moest ik dan ook nog eerst mijn kunsten vertonen voor ik verder vrij mocht zwemmen. 

Ik had later wel een oplossing bedacht. Deze: 

Ik heb er vrij lang over gedaan, maar uiteindelijk durfde ik van 'de hoge' te springen. 

En toen ik dat eenmaal durfde,  klom ik naar boven en bleef dan net zo lang boven op die plank staan kleumen,  tot er een badmeester keek.  En dan sprong ik. 

Dan had-ie dat maar gezien en zou hij wel niet meer twijfelen aan mijn kunnen. 

Zwemmen en schaatsen, de enige sporten waar ik echt veel plezier aan heb beleefd. Verder ben ik a-sportief. 

Onze eigen kinderen niet. Die hebben gezwommen,  gevoetbald, getennist en geturnd en hard gelopen. En op een na kunnen ze ook goed schaatsen. (Namen noem ik niet). 

Ik hoop dat onze kleinkinderen van alles zullen proberen.  Anna hockeyt al een tijdje en vindt het heerlijk en Odin, die zag ik gisteren op een filmpje hardlopen met z'n vader. Hij is nog maar vier, maar je kunt al zien dat hij er aanleg voor heeft.

Maar eerst zwemmen en schaatsen...