Roodkapje

 Roodkapje is ook vaak gebruikt voor reclame-doeleinden. Zoals op deze kaart, Nr 225.  Reclame voor chocolade. Het merk bestaat nog steeds, sinds 1839. Aus Berlin. 

Grappig, want de volgende kaart, ontvangen via Postcrossing,  is ook uit Berlijn. 

Nr 226:

Illustratie van Gustave Doré (1832-1883) staat op de achterkant. De kaart kwam me ontzettend bekend voor, maar ik kon niet meteen zeggen waardoor. Had ik hem misschien toch al eens eerder ontvangen? Ik spitte mijn echte verzameling door, maar vond de kaart niet. Daarna bekeek ik mijn verzameling op Pinterest en daar zag ik de kaart meteen. 

En inderdaad, dit Roodkapje had ik al. Maar... in zwart-wit. Zodat het toch twee verschillende kaarten zijn. 

Dat ik hem niet meteen vond in mijn verzameling kwam natuurlijk doordat ik ze dan echt een voor een moet bekijken en ik richtte me op kleur. Op Pinterest scroll je snel door alle kaarten. 

Gustave Doré hield zeker erg van Roodkapje, want ik vond nog een afbeelding van een illustratie. Het zou leuk zijn als ik die ook nog eens als kaart zou vinden.

Piper

We gingen nog maar een keertje naar het strand. Nog voor de sneeuw.

Het was vroeg,  grauw en grijs,  maar  heerlijk zacht. 

Mensen waren er nauwelijks, maar strandlopers des te meer. Ze zijn zo leuk, ik zei het al eerder. 

En afgelopen donderdag gingen we weer. We wandelden dezelfde kant op als altijd en ook net zo ver als anders. 

Ondanks de voorjaarsvakantie was het heel stil op het strand. We waren weer vroeg, dat is het beste denk ik. 

Maar zo gek, ik heb slechts een strandlopertje gezien, terwijl we ongeveer twee uur wandelden. Die ene had het druk hoor. Ik stond stil te kijken, maar toen ik mijn fototoestel pakte had hij er geen zin meer in. 

De vorige keer wees zij van Firma Fluitekruid me op het filmpje Piper.  

Ik kende het niet, maar vind het beslist leuk genoeg om hier te laten zien.  Kijk zelf maar en als je al kent... de tweede keer is het nog steeds leuk denk ik.

Geborduurde kussens

 

Omdat een paar mensen er naar vroegen, naar aanleiding van een vorig blogje,  laat ik mijn geborduurde kussens zien. Je ziet er drie, maar ik heb er nu dus vier.

Het grappige is dat ik dit soort kussens jaren geleden echt afgrijselijk vond. Het leek me toen ook al lekker om ze te borduren, maar ik vond het helemaal niks.  Prehistorische kitsch. 

Tot we een groene bank kochten, je ziet hem op de foto en die kon wel wat vrolijks gebruiken. De kussen verschenen trouwens in de meest hippe woonbladen en metamorfoses en toen ineens vond ik het leuk. Nog steeds. 

Ik moet er natuurlijk nog wel bij vertellen dat er hier in huis alleen maar vier lappen zouden liggen, ergens op een plank, als mijn vriendin Marion er niet was geweest.  Want van een lap een kussen  maken, dat is echt te hoog gegrepen. Veel te hoog.  

Maar niet voor Marion. Zij maakte er kussens van. En dat dan ook nog supernetjes, met een rits er in. Zodat het kussen ook nog gewassen kan worden. 

Dat is fantastisch, toch? 

De Roep van de Wildernis

 

Ik had wel eens van de schrijver Jack London gehoord. En ook de titel 'De roep van de wildernis', kende ik. 

Ik weet niet waarom, maar dan zag ik altijd een soort beduimelde pocket voor me, met een afbeelding van een cowboy, beetje smoezelig en ik dacht dan dat het over het Wilde Westen zou gaan. 

Nergens op gebaseerd, maar dat beeld had ik. 

Vorige week was ik op zoek naar een nieuw luisterboek. Dan kun je o.a. kijken bij "Aanbevelingen". 

En daar zag ik een aanbeveling  voor dit boek van Inez Weski: 'Ik hou van verhalen over het harde leven, over de wisselwerking tussen mensheid en natuur, over onderlinge strijd en survival of the fittest'. 

Inez Weski intrigeert me. Al lang . Ik was een keer te gast in het muziekprogramma van Paul Witteman en zij was toen de  hoofdpersoon. En kort geleden nog was zij de gast in Zomergasten. Een bijzondere vrouw en ik wilde wel eens weten wat voor boek zij aanbeval.

Het is een boek uit 1897. Het verhaal: 

Het gaat over een grote, sterke hond. Heel groot en heel sterk. Buck heet hij. En Buck leidt aanvankelijk een comfortabel leventje als hond van een rechter. Goed verzorgd is hij en in het Californische zonnetje. Maar dan wordt hij gestolen door de tuinjongen van de rechter en die verkoopt hem. Buck wordt sledehond. Daar is veel vraag naar, omdat er in Alaska goud gevonden is. Hij wordt door twee trainers helemaal afgericht, met harde hand en knuppel en dan doorverkocht aan twee Canadezen die post bezorgen aan goudzoekers in afgelegen gebieden. Met een troep sledehonden. Buck heeft het zwaar, alle honden hebben het zwaar. Onderling veel vechtpartijen. Maar fantastisch om te horen hoe de intelligente Buck zich weet aan te passen aan de omstandigheden én binnen de roedel. Na een vechtpartij met Spitz, wordt Buck de nieuwe leider. De ploeg werkte nog nooit eerder zo goed. Bucks leven is hard en zwaar, maar hij geniet er ook van. Tot hij weer wordt doorverkocht. Deze keer aan mensen zonder ervaring, die de sleden veel te zwaar belasten. Er is een voedseltekort, veel honden gaan dood. Als de eigenaren vanuit een bepaald kamp de rivier over willen steken, grijpt Thornton in. De eigenaren verdrinken en Buck overleeft. Hij heeft nu een baas die echt van hem houdt en Buck doet alles voor hem. 

Er volgen nog een paar avonturen, maar uiteindelijk sterft Thornton. Buck had al kennis gemaakt met het leven in de wildernis en is nu vrij om voor dat leven te kiezen. 

Ik vond het een prachtig verhaal. Wat een stom vooroordeel had ik. Hard was het en wreed soms, maar ook ontroerend. 

Ik heb het boek nu beluisterd, maar als ik het zie staan in de bieb lees ik het ook nog een keer van papier. Met dank aan Inez Weski.

Je hebt borduren en borduren

 

Ergen in mei of juni of zo, toen ik klaar was met het digitaliseren van de foto's,  leek het me een goed idee om weer te gaan borduren. Kruissteekjes borduren vind ik zeer ontspannend. 

Maar ik wilde er eigenlijk niets voor kopen. Dus ik zocht en vond een gratis patroon bij Atelier Soed Idee. Een klein letterlapje. Stof had ik nog en borduurzijde ook, dus niets hield mij tegen. Tot ik ongeveer halverwege ontdekte dat het garen onvoldoende zou zijn voor de hele lap. Tja, dat was wel jammer. Je weet niet half hoeveel kleuren rood er zijn, dus ik kon echt niet verder. 

Ik ontdekte bovendien dat het lang niet allemaal kruissteekjes waren en andere steken vind ik wel mooi, maar niet lekker om te doen.

Weg lap! 

Maar zoals je ziet is het toch klaar. Dankzij Atelier Soed Idee. Ik heb hun gevraagd of ik misschien een draadje kon opsturen en of zij dan zouden willen kijken welk garen het was. Dat hebben ze gedaan,  en twee dagen later had ik de vervolgens gedane bestelling in huis. Toen moest ik wel. 

Ik ben er blij mee, al met al is het een lief lapje geworden.  Ook erg blij met Soed Idee trouwens. 

Dan had ik op de markt ook nog een pakket voorbedrukt patroon met borduurwol gekocht. En dat heb ik ook afgemaakt.

Het moet een kussen worden en deze paste goed in de serie die ik al heb. Maar ook dit is nu echt voor het laatst. Geen borduurwerk meer in mijn huis. Jammer, maar het is niet anders. Dacht ik. 

Gelukkig was daar nog mijn vriendin Jeanne. Die haakt zich normaal gesproken een slag in het rond en dacht dat ze misschien borduren ook wel leuk en/of ontspannend zou vinden. Ter afwisseling.

Jeanne zocht en bestelde een pakket. Van bloemen in vazen. 

Het pakket kwam en de teleurstelling was zo groot dat ze al bijna besloten had om de hele handel weg te gooien,

De gaatjes waren te klein, de draadjes te dun, het patroon te onduidelijk en er was vast nog wel meer.

Jeanne besloot (na overleg) om het naar mij op te sturen en deed dat. 

Ik was geschokt toen ik het zag. In vergelijking met mijn rode bloemen was dit iets verschrikkelijks. Zo klein en zo onduidelijk. Alles wat Jeanne gezegd had, klopte. 

Enfin, ik had nog even rust, ik kon nog even lekker borduren. Maar ja, toen waren mijn eigen dingen toch echt klaar. 

Ik deed een paar steekjes van het nieuwe borduurwerk en... het ging. 

Uren achter elkaar doorgaan, zoals bij de andere werkjes, met een leuk luisterboek of een prima podcast op de achtergrond, dát zal niet lukken. 

Maar ik zweer het, Jeanne, het gaat gebeuren. Ik maak het af en op een dag in de niet zeer nabije toekomst,  zul  je een pakje op je mat vinden. Of ik kom het brengen....ooit

Cadeautjes

Twee grote verrassingen kreeg ik kort geleden. En allebei komen ze door het bloggen. 

Eerst eentje van mijn oude maatje van school, Marieke. 

Van haar heb ik zo ongeveer alles geleerd wat er voor een juf,  komend  uit het gewóne basisonderwijs,  te leren viel, in het speciále basisonderwijs. 

Een grote doos kreeg ik,  per post, met daarin een zakje van jute en daar weer in een heleboel bolletjes voor klavertjes vier. 

Als bedankje omdat ze iedere dag mijn blog leest en dus een kijkje in ons leven heeft. Ons leven, want Marieke kent mijn man ook goed

'Geluk zit in kleine dingen' staat op de gebruiksaanwijzing. Maar dit was geen klein ding voor mij hoor. Het was totaal onverwacht en ik was echt ontroerd. 

De tweede verrasing kwam van een medeblogger, Alet. 

Ik volg haar al een hele tijd, ook op Insta en in december had ik haar een decemberkaart gestuurd. Alet vroeg toen mijn adres zodat ze me een kaart kon terugsturen. 

Ik was het al helemaal vergeten, maar daar kwam ineens die mooie kaart. Dat was echt al super geweest, maar Alet stuurde ook nog zakjes zaad mee. Met onder andere Sweet Pea, Lathyrus. 

Marieke en Alet,  heel erg bedankt en ik kan niet wachten tot het allemaal groeit en bloeit. Ik hou jullie op de hoogte hoor!

Murals

 

These dolls ... somehow they digest me. They're so cute. 

There are quite al lot of them on the NDSM wharf, Amsterdam. 

There's so much to see there anyway. Big paintings, little ones, graffiti,  you  name it. 

So? I'll be back!

Linking to Sami's Colourful World.

Kwark

 

Kwark... ik hou van kwark. Ik start iedere dag met kwark, magere kwark uiteraard. Met gezonde blauwe bessen en haver en gember en zo. 

Ooit was dat anders. Ik heb heel lang geen kwark willen eten. Dat kwam omdat ik een keer als kind ergens was, waar ik een heerlijk stuk taart voorgeschoteld kreeg. 

Ik dacht slagroomtaart, maar het was kwark. Zure kwark. De frustratie was groot, maar ik moest het wel opeten natuurlijk, zonder dat te laten merken. Zo ging dat vroeger.

Pas op latere leeftijd ben ik kwark opnieuw gaan proberen  en nu vind ik het ook echt lekker. Ook kwarktaart kan weer, al prefereer ik op dat gebied slagroom. 

's Morgens dus magere kwark en 's avonds soms als toetje: de kwark van Danio. Met perzik. 

Die kwark hadden we dus ook besteld bij de boodschappen. Maar blijkbaar had iemand zich vergist en ontvingen we  déze kwark. Met drop!

Ik werd bijna misselijk bij het idee alleen al. En dat terwijl ik toch van drop hou en dus ook van kwark.

Mijn man is geen watje en at het gewoon. Hij vond het wel meevallen. 

Ik nam het niet, maar werd toch nieuwsgierig. Ik rook er aan, ja hoor, echt drop. 

En toen proefde ik het toch. Getver, echt smerig. 

De kleur was ook echt zoals op de onderste foto. Grijs.

Absoluut niet aantrekkelijk. 

Zou er nou ergens op zo'n kwarkfabriek iemand zitten, pas begonnen met een carrière, iemand met ideeën? 

Of zou het een roep van het volk zijn: geef ons kwark met dropsmaak.

Of willen ze doordat het een limited edition is, de vraag even heel groot maken, zo van  dat moet je geproefd hebben? 

Je weet het niet. 

Museum

Social media gebruik ik onder andere om te zien wat er in de musea te zien en/of te doen is. Ik ben nou eenmaal een museummens en bovendien getrouwd met een museummens.

Dus ik bezoek virtueel ons eigen museum hier in Hoorn en het Rijksmuseum en het museum in Leeuwarden om er maar een paar te noemen. 

En ook het Stedelijk Museum van Alkmaar.  Dat is overigens ook het enige museum waar  ik in de corona-periode in het echt ben geweest. 

Ik mis die musea, meer dan ik had gedacht. En het helpt een beetje om te zien wat ons (ooit) te wachten staat. 

Vorige week zag ik op Sjannes blog  iets over dat Stedelijk Museum in Alkmaar. Laat ik dat nou net gemist hebben.

En het was nog wel zo leuk! 

Ze hebben daar namelijk een thuismuseum en iedere week selecteren ze 10 ingestuurde foto's van een favoriet en/of typisch Noord-Hollands beeld. Molens, boerderijen, duinen, meren, polders enz. Thema:Weids.

Jeanne deed het. Zij stuurde een foto in en werd geselecteerd. En zo 'hangt' ze dus in een museum

Ik bewonderde haar foto en besloot zelf ook mee te doen. Want zeg nou zelf, wie wil er nou niet in een museum hangen. 

Ik koos de foto die ik een tijdje geleden maakte op het strand van Egmond. 

Ha en nu hang ik er ook, in het museum.  En is de foto ook nog op de Facebookpagina van het museum gepubliceerd!

Mocht er iemand een handtekening willen, dan kan dat hoor. Ik ben beslist de beroerdste niet en ik blijf eenvoudig!

 Thuismuseum  klik

 Facebookpagina 

Weg met de sneeuw

 Een beetje treurig vind ik het altijd als de sneeuw weg is en de wereld weer grauw en grijs is,  met restjes.

Niks aan, vind ik. De velden ook al niet. Ik weet dat hieronder tulpen zitten hoor. Maar ik zie ze niet, nog niet. Een zonnetje zou helpen, maar dat zag ik ook nog niet

Deze foto's zijn van gisteren. Ik denk dat vandaag alles wel weg zal zijn. 

Nou ja, dan nog maar heel even terug naar mijn tuintje in de sneeuw. Ik heb er heel voorzichtig in gelopen op weg naar het vogelhuisje om er zaad in te leggen. Steeds zorgvuldig mijn eigen voetstappen volgend om de sneeuw zo ongerept mogelijk te laten. Vind ik mooi, zo'n deken. 

Het vogelhuisje is nieuw. Ik vind het zelf erg leuk en de vogels blijkbaar ook, want ze kwamen op volle sterkte. De twee duiven, de ekster met het ene pootje, de kauwen, de mussen en en het roodborstje. Die zijn er altijd. 

Maar nu heb ik ook meesjes, vinken, spreeuwen en merels gezien. Het was echt een drukte van jewelste in de tuin. 

En dan verwacht je nu natuurlijk foto's van al die vogels. Nou vergeet het maar. Wel geprobeerd, niet gelukt!

Gezichtjes

 Het eerste gezichtje kwam van onze oudste zoon Bart. Ik was er totaal niet op voorbereid en zag helemaal niet wat het was.

Geheel geïnspireerd,  zag ik er zelf ook weer eens een:

Dit is de verpakking van een potje vogelpindakaas. Grappig, vind ik.

Lot stuurde er eentje die eigenlijk niet goed is. Het is niet een gezichtje dat je ergens in ziet. Het is een gezicht dat is gemáákt door dat boogje eronder. Maar het is wel een leukerdje, dus ik plaats het toch:

Deze is van Agnes, je moet goed kijken, dan zie je het.

Toen een mooi gezichtje, inclusief oren.   Van Ferrara. 

 

 

En nog eentje van Ferrara.  'Jasje al tig keer gedragen', schrijft ze er bij,  'maar nooit gezien'.

Dan eentje van Marga. Zij zag een gezichtje in de wachtkamer van een ziekenhuis. 

En tenslotte  een grappige van mijn bijna-buuf Kitty. Of eigenlijk van haar schoonzoon

Dank allen en blijf vooral speuren!

Hoe bestaat het

 Al eerder heb ik verteld dat ik erg gesteld ben op Roos Schlikker, columniste in het Parool. Zij schrijft prachtige columns, vertederend soms (als het over haar gezin gaat), en vaak to the point over andere zaken. Deze week verscheen er een column van haar die weer veel indruk op me maakte. 

In januari overleed een jongen van veertien. Hij werd gevonden in een tent, gestorven naar alle waarschijnlijkheid aan een combinatie van problematiek veroorzaakt door Corona en de lockdown,  door koolmonoxide en een drug, de designerdrug 3-MMC. 

Pepijn heet hij. Hij was veertien. 

Het maakte behoorlijk wat indruk op me. Dat kwam aanvankelijk doordat onze schoonzoon die in dezelfde wijk woont, nog heeft helpen zoeken naar Pepijn. Dat kwam ook doordat de ouders van Pepijn moed toonden, veel moed, door open en eerlijk te zijn over hoe het zover heeft kunnen komen. Er is echt heel veel aandacht aan besteed. 

En terecht denk ik, want jongeren en de lockdown(s), dat is heel erg moeilijk. Niet dat ik een oplossing weet. Helaas.

Ik heb er nog best vaak aan gedacht. Maar niet aan die drug. Onze kleinkinderen zijn godzijdank nog te klein, ik kan me over van alles zorgen maken, maar dát is nog niet aan de orde. Dus ik had verder niet over die drug nagedacht, ik had er zelfs nog nooit van gehoord.

Terug naar Roos Schlikker. Zij schreef een column die me woedend maakte. Niet op haar natuurlijk

Wat blijkt? Die troep is gewoon legaal te verkrijgen. Alsof het vitamine D betreft. En het is zo hoor,  ik heb het geprobeerd en inderdaad. Je hoeft er niet moeilijk over te doen, als ik het straks bestel heb ik het morgen in huis. Ik heb ook nog even gegoogeld op de drug zelf. En als ik dan bijvoorbeeld lees wat de Jellinek er over zegt, dan weet ik dat het niet bepaald vitamines zijn. 

Déze drug is een opvolger van 4-MMC. Die werd verboden. Vervolgens doen de fabrikanten er een ander stofje bij, dan is het niet meer hetzelfde dus en dan mag het. En zegt Schlikker: er ligt een voorstel om deze middelen te verbieden, maar dan moet het in een wet. Dat voorstel heeft vertraging opgelopen en dan moet het eerst nog door de kamers en de Raad van State  en dan bestaat het inmiddels al tien jaar. Dat is toch echt ongelooflijk. Of niet soms. Hoe kan het bestaan dat het zo verschrikkelijk lang duurt. 

Column Roos Schlikker: klik

Verhaal van de ouders van Pepijn: klik

Roos Schlikker... Ik heb haar ooit een keer aangesproken toen  ik haar zag in Amsterdam. Heb haar verteld hoe goed ik toen haar column vond die ging over inenten.  Als ik haar nu zou zien, zou ik haar weer aanspreken. 

De Pizzagalerij

Nou zul je je misschien afvragen wat dit is. Ik zal het je vertellen. Ik zit hier in de auto met een theedoek over mijn knieën. 

Dan zul je je misschien afvragen waarom. Dat zal ik ook vertellen.

Ik zit hier  in de auto in afwachting van een pizza, die wij daarna heerlijk zullen gaan opeten. 

Ha, denk je nu, een pizza drive-in. Je bent warm . ..

We hebben een pizza besteld bij onze jongste zoon Dirk. 

Die is in deze barre tijden een pizzagalerij begonnen.  In zijn huis in Amsterdam maakt hij pizza's en die kunnen afgehaald worden. Dat deden wij, maar omdat we niet in Amsterdam wonen, aten we de pizza's in de auto op. Heel raar natuurlijk, maar ook wel leuk en gezellig.

Dirk maakte een pizza, in dit geval een pizza Margherita: 

Via what's app waren we er getuige van dat de pizza in de oven ging, heel kort, want Dirk heeft een professionele oven. Daarna werd hij in keurige parten verdeeld 

En bij ons in de auto afgeleverd. 

Jemig, we zijn hartstikke trots op deze prestaties van onze jongste zoon. Ik heb het al eens eerder verteld, ik denk dat hij vijf jaar geleden een ei kon bakken en dat was het wel zo'n beetje. Maar ineens vond hij het geweldig leuk en maakt allerlei bijzondere én lekkere gerechten. 

We aten er twee, een Margherita en een Marinara. Heerlijk. Niet alleen omdat Dirk ze maakte hoor, maar echt lekker. 

Zoals wij het deden, dat is niet de bedoeling van de Pizzagalerij. De bedoeling is dat je een pizza bestelt, of twee, of... en die kan je dan op zondagmiddag ophalen. Bestellen gaat via Instagram. Je kiest zelf je pizza en je afhaalmoment Alleen op zondag hoor, tussen 16.00 en 20.00,  want Dirk heeft ook een gewone baan. 

Ik laat Dirk zelf aan het woord:

De Pizzagalerij

Zoals de meeste mensen hou ik van pizza. Ik hou daarnaast ook heel erg van pizza maken. Zo erg dat ik een perfecte pizza wilde maken (en stiekem droom over een eigen pizzarestaurant). Na maanden experimenteren met meel, hydratatie, rijstijd voor het perfecte deeg, verschillende soorten tomaten en bereidingen voor de saus, verschillende mozzarella's (waaronder zelfgemaakte vegan mozzarella) en verschillende toppings, kocht ik een pizza-oven. Een échte pizza-oven. Met deze oven lukt het om de lekkerste Napolitaanse pizza's te maken. 

Toen mijn nichtje (7) hoorde dat ik een pizza-oven  had gekocht, vond ze dat ik een pizza-restaurant moest beginnen. Zo gezegd zo gedaan, samen met haar zusjes kwam ze pizza maken en voor ik het wist was mijn huis omgetoverd tot een echt restaurant. Er was een naam, een logo en een heus keukenteam. De pizzagalerij was geboren. 

NB: dat nichtje is Anna

Goed Doel

Sindsdien ben ik niet meer gestopt met pizza maken. Ik kan ze alleen niet allemaal zelf opeten. Daarom ga ik ze verkopen voor het goede doel. Je bepaalt zelf wat je betaalt en de opbrengst gaat in zijn geheel naar het goede doel. Dat is de Voedselbank. 

Zo kan ik tijdens deze tijden mensen blij maken met heerlijke pizza's en kunnen we samen ook nog mensen helpen die het echt nodig hebben. 

Nou? Is dat leuk of niet? 

En mocht je nou in de buurt zijn en trek krijgen in een pizza: klik

Yes you can paint here

Amsterdam, NDSM Wharf:  Yes you can paint here:

I asked if I could take a picture and he said yes. Then I asked what it said. 

It sais York,  he answered.. 

And what is York? 

That's my name. 

He was too busy for a little conversation, so I will have to go back to see his work finished. Also because I love the letters and the colours. Can you read it?

(A few weeks ago I showed another mural, this one, click and I was not sure   whether it was finished or not. As I said I went back, but it was not there anymore)

Linking to Sami's Colourful World

Schaatsen

 

Alle kleinkinderen hebben genoten van het ijs en de sneeuw. Dat vind ik leuk, om te zien natuurlijk,  vooral omdat ik vroeger zelf zo genoten heb van het ijs. 

Zoals de meesten, moest ik het leren op van die houten schaatsen. Met een behoorlijk lange, rechte punt. 

En hoe ik ook zeurde om schaatsen met een vaste schoen, witte kunstschaatsen, ik kreeg ze niet. 

Ik moet wel zeggen dat mijn vader altijd mee ging om mijn schaatsen onder te binden. Dat scheelde wel. Kijk , deze schaatsen hiernaast lijken heel erg op de schaatsen die ik had. 

De banden waren erg stijf en je had deze schaatsen ook met een soort stoffen banden, oranje met blauw erdoor, dat leek me altijd veel makkelijker. 

Het best herinner ik met de winter van 1962/1963. 

Ik was toen groot genoeg om zelf te gaan schaatsen. Die winter bracht ik door op het ijs, van de Windhondpolder in Dordrecht.

Echt iedere dag. Ik herinner me dat het druk en gezellig was en dat je er voor bijna niks, warme, nou ja lauwe,  Ranja kon drinken. 

Het jaar daarna woonden we in Terneuzen en had ik eindelijk de zo gewenste witte kunstschaatsen. Wel nog een beetje te groot, want mijn voeten zouden nog groeien. 

In Terneuzen schaatsten we op de Notense kreek (de Otheense kreek) of op de vijver. En daar deden we een spel dat Boer Eiers heetten. Een soort tikspel was dat. Het was fantastisch in mijn herinnering. Koud, maar daar had ik helemaal geen last van. Een jas aan? Echt niet. Een dikke trui was meer dan genoeg. Je schaatste je warm.

Mijn man was een goede schaatser, hij deed tochten. Onze eigen kinderen hebben op een na, die er nooit aan wilde beginnen, ook  geschaatst en deden en doen dat goed en met plezier. 

En nu dus de kleinkinderen. Odin vertelde me gisteren dat hij goed naar z'n vader had gekeken en toen ging-ie zelf. Hoe goed hij had gekeken zie je hier:

Nog een dagje ijsplezier vandaag. Voor bijna iedereen, maar niet voor onze Jet. Die brak gisteren haar arm op het ijs. Gelukkig een breuk die,  van alle breuken die je kan hebben,  het gunstigst is, ze hoeft geen gips. Maar toch. Ik hoop maar dat ze niet echt een hekel aan ijs gaat krijgen. 

Rare route

We waren aan de wandel in Enkhuizen. Net voor de sneeuw.

Wederom zo'n prachtig oud Zuiderzeestadje.

We komen er zeer regelmatig. Het is een prettig fietstochtje en een beetje slenteren in zo'n stad is heerlijk. 

Ik had al vaker foto's gemaakt van de bijzondere straatnamen die deze stad kent. Maar ik had ze nog lang niet allemaal gezien. Nu wel denk ik, want de ANWB gaf een routebeschrijving van een wandeling langs een flink aantal straatnaambordjes. 

En die wandeling vonden we leuk om te doen. Ook als je niet naar boven keek trouwens. 

Je zal maar antwoord moeten geven als iemand vraagt waar je precies woont: Drie groene eikels!

In de routebeschrijving stond ook van een aantal namen aangegeven hoe het zo gekomen is. Zo stonden er ooit twee herbergen in Enkhuizen. De ene heette Hel en de andere Vagevuur. De steeg lag er precies tussenin. Er was ook nog een herberg die Paradijs heette

Kreupeltje was een weg naar een opvanghuis voor zieken en kreupelen. En Hennegat heeft niets met kippen en hun gat te maken. Het is namelijk een opening op een schip waar de helmstok van het roer door heen steekt. 

Hoerejacht slaat misschien op een gevelsteen met een afbeelding van een drijfjacht waarbij gebruik werd gemaakt van jachthoorns. Misschien heeft er ook wel een herberg gestaan met de naam Hoornjacht en werd dit later een gebied met een twijfelachtige reputatie. Helemaal zeker is het niet. 

Vierbeentjes vond ik ook leuk. De verklaring is dat hier vier steegjes bij elkaar kwamen.

Nou bijzondere namen dus. En van de andere kant ook heel gewone. 

Daar moet ik dan om lachen, want ja,  waarom zou je een dijk anders noemen dan Dijk?  En een wegje is nou eenmaal een Wegje. 

Zelfs in Enkhuizen.

Dondersgoed

Dit boek, een boek waar veel over is gezegd en geschreven, ik wist meteen dat ik het wilde lezen en reserveerde het snel. Maar ik was niet de enige, dus ik heb er lang op gewacht. Echt maanden. Maar het was de moeite waard. 

Op de achterflap een aanbeveling van Adriaan van Dis: 

'Met het oog van een kenner geschreven-van binnenuit. Even verrassend als pijnlijk. Een verbijsterende geschiedenis, die ons tot op de dag van vandaag raakt. Spannend en dondersgoed geschreven. Wat een talent.'

Wat zal ik daar nog aan toevoegen? Het is zo.

Het verhaal speelt zich af op Java, midden van de 19e eeuw. In 'Nederlands-Indië'. 

Het is een pijnlijk verhaal. Van een jong Javaans meisje, Isah. 

Ze wil niet in een huwelijk stappen met een veel oudere man. Dat zogenaamd goede huwelijk wil ze niet. 

Dus vlucht ze uit de kraton, het vorstenverblijf van de sultan, waar haar moeder werkt als batikster.  Ze wordt de minnares van een Nederlandse officier. Isah is zijn njai, zijn concubine.  Ze doet alles voor hem en krijgt twee dochters. Altijd in de hoop en de verwachting dat het tot een huwelijk zal komen. Dat hij de meisjes zal erkennen. 

Enfin hoe dat allemaal verder gaat met Isah, dat kan ik niet vertellen, dan moet je het boek zelf lezen. 

Het pijnlijke zit hem in hoe de Javanen behandeld werden door de Nederlanders. Als voetveeg, als vuil. Het is echt afschuwelijk om te lezen. Onvoorstelbaar en inderdaad verbijsterend. Dat kolonialisme, het lijkt er op dat pas in deze eeuw echt duidelijk wordt hoe erg dat geweest is.  In heel veel gevallen,  ben ik bang. 

Het boek is een buitengewoon boeiend boek vond ik. Dido Michielsen zelf vertelt er  wat over. Meestal laat ik bij een gewaardeerde film de trailer zien. Wist niet dat er ook boektrailers bestaan. Maar hier is er een. 

Boek trailer - Lichter dan Ik from Dido Michielsen on Vimeo.

Veertig

 

Vandaag is onze oudste zoon jarig. Veertig is hij nu. Om een of andere reden vind ik veertig een bijzondere leeftijd. Een mijlpaal. 

En helemaal nu het het kind betreft door wie wij ouders werden. Veertig jaar Bart. Zoveel herinneringen. Vanaf dat babytje waar ik meteen verliefd op was, tot de lieve, volwassen Bart die hij nu is. 

Ik baal als een stekker dat we vandaag niet naar zijn verjaardag kunnen, dat we niet de veertig sneeuwklokjes voor hem kunnen plukken, die hij dit jaar gekregen zou hebben. Zijn cadeau staat klaar, maar corona, gladheid, sneeuw, het feit dat hij moet werken, houden ons tegen. 

Maar we zullen het inhalen hoor en ik weet dat er veel erger dingen zijn of hadden kunnen zijn. Ik weet het...

Verrassingstas

 

In mijn bieb doen ze er echt van alles aan om te zorgen dat mensen kunnen blijven lezen. Ik heb het er al vaker over gehad. Ik ben zo blij met ze! 

Al een tijdje zag ik dat ze ook een verrassingstas maken voor leden die dat willen. 

Die tas kun je dan, net als gereserveerde boeken, ophalen zonder pasjesgedoe en zonder dat je echt naar binnen hoeft. Afhaalbieb heet dat.

Een verrassingstas leek me eigenlijk wel erg leuk. Niet dat ik verlegen ben om boektips. Ik heb een lange, lange lijst met tips van bloggers, met tips uit de krant, met tips van leesclubvrienden. En ik heb genoeg voorraad. 

Maar het leek me gewoon zo leuk. Je moet een formuliertje invullen met daarop het aantal gewenste boeken, 3,4 of 5. Met het genre, bijv. thriller, roman, literair, bio of zo. En de optie: ik laat me verrassen.

Dat laatste deed ik. En toen ik het had gedaan, kon ik bijna niet wachten. Ontzettend nieuwsgierig was ik naar wat ze voor me uit hadden gezocht. Na twee dagen kon ik het pakket halen en het resultaat, de inhoud van de tas, die zie je hierboven. 

Ik ben natuurlijk een lezer en ze zullen best kunnen zien wat ik de laatste tijd heb gelezen. Maar toch vind ik het bijzonder dat ze op basis daarvan zo'n pakket samenstellen. Met drie boeken die ik zeker ga lezen . ZEKER. 

Eva Hoeke is een columnist die ik altijd lees in het krantenmagazine. Van Lucinda Riley heb ik tot nu toe alleen de zeven zussen gelezen en dat laatste boek, Petite, gaat over Madame Tussaud. Over haar leven. Ik denk dat ik met Petite begin. Het is volgens de flap spannend, humoristisch en historisch. 

Bijzonder hè én bijzonder leuk!!!!!

Drie boeken die ik zker meegenomen zou hebben als ik ze in de bieb had zien staan. 

 

Sneeuwkettingen

Wat een goed spoor hè. Het is mijn spoor, of eigenlijk dat van mijn 'sneeuwkettingen'. 

Die bind je om je schoen en dan is de kans dat je uitglijdt een stuk minder groot. Het loopt ook gewoon, je merkt het nauwelijks.  Zodat ik dus ook gewoon mijn 10.000 heb gehaald gisteren. 

Ik moest wel meteen denken aan de reden dat ik die dingen kocht. 

Jaren geleden toen ik nog werkte, was sneeuw,  voor veel kinderen op mijn school,  een hoogtepunt. 

Maar als je denkt aan zoete kindertjes die braaf een sneeuwpop gingen maken, dan vergis je je. 

Die waren er hoor, zeker.

Maar verder kon het er hard aan toe gaan, heel hard. 

Vandaar dat we het plein al verdeeld hadden in een deel waar niet met sneeuwballen gegooid mocht worden en een deel waar dat wel mocht. 

Onder toezicht natuurlijk. 

Op beide delen was er een pleinwacht en die liep gevaar. Niet alleen op een sneeuwbal in de nek, maar ook was er natuurlijk een risico op een flinke glijpartij. Vooral omdat je soms echt snel moest ingrijpen. 

Afzijdig houden ging niet en dus kocht ik die dingen die je ziet op de foto hiernaast en die me door menige pauze hebben geholpen. Alleen al door dat het een soort zekerheid gaf. 

Mijn man heeft ze toen ook gekocht, maar die waren tot nu toe ongebruikt. 

Wie wat bewaart, die heeft wat. We zijn er nu allebei blij mee! 

Mr. June

This one... a special one, don't you think?  

I saw this one, high up on a wall: Amsterdam, NDSM wharf. 

Mr June is well-known in the street art world. 

I love his work. If you're interested, please take a look here, click

And as always, linking to Sami's Colourful World.