Al eerder heb ik verteld dat ik erg gesteld ben op Roos Schlikker, columniste in het Parool. Zij schrijft prachtige columns, vertederend soms (als het over haar gezin gaat), en vaak to the point over andere zaken. Deze week verscheen er een column van haar die weer veel indruk op me maakte.
In januari overleed een jongen van veertien. Hij werd gevonden in een tent, gestorven naar alle waarschijnlijkheid aan een combinatie van problematiek veroorzaakt door Corona en de lockdown, door koolmonoxide en een drug, de designerdrug 3-MMC.
Pepijn heet hij. Hij was veertien.
Het maakte behoorlijk wat indruk op me. Dat kwam aanvankelijk doordat onze schoonzoon die in dezelfde wijk woont, nog heeft helpen zoeken naar Pepijn. Dat kwam ook doordat de ouders van Pepijn moed toonden, veel moed, door open en eerlijk te zijn over hoe het zover heeft kunnen komen. Er is echt heel veel aandacht aan besteed.
En terecht denk ik, want jongeren en de lockdown(s), dat is heel erg moeilijk. Niet dat ik een oplossing weet. Helaas.
Ik heb er nog best vaak aan gedacht. Maar niet aan die drug. Onze kleinkinderen zijn godzijdank nog te klein, ik kan me over van alles zorgen maken, maar dát is nog niet aan de orde. Dus ik had verder niet over die drug nagedacht, ik had er zelfs nog nooit van gehoord.
Terug naar Roos Schlikker. Zij schreef een column die me woedend maakte. Niet op haar natuurlijk
Wat blijkt? Die troep is gewoon legaal te verkrijgen. Alsof het vitamine D betreft. En het is zo hoor, ik heb het geprobeerd en inderdaad. Je hoeft er niet moeilijk over te doen, als ik het straks bestel heb ik het morgen in huis. Ik heb ook nog even gegoogeld op de drug zelf. En als ik dan bijvoorbeeld lees wat de Jellinek er over zegt, dan weet ik dat het niet bepaald vitamines zijn.
Déze drug is een opvolger van 4-MMC. Die werd verboden. Vervolgens doen de fabrikanten er een ander stofje bij, dan is het niet meer hetzelfde dus en dan mag het. En zegt Schlikker: er ligt een voorstel om deze middelen te verbieden, maar dan moet het in een wet. Dat voorstel heeft vertraging opgelopen en dan moet het eerst nog door de kamers en de Raad van State en dan bestaat het inmiddels al tien jaar. Dat is toch echt ongelooflijk. Of niet soms. Hoe kan het bestaan dat het zo verschrikkelijk lang duurt.
Column Roos Schlikker: klik
Verhaal van de ouders van Pepijn: klik
Roos Schlikker... Ik heb haar ooit een keer aangesproken toen ik haar zag in Amsterdam. Heb haar verteld hoe goed ik toen haar column vond die ging over inenten. Als ik haar nu zou zien, zou ik haar weer aanspreken.
19 opmerkingen:
Verschrikkelijk! Als leerkracht weet ik hoe machteloos je je voelt als je hoort dat het helemaal mis is gegaan met een puber, die een paar jaar daarvoor nog een zorgeloos schoolkind leek. Tegelijkertijd gaat het gelukkig ook goed met veel kinderen boven de 12, al zouden ze het veel leuker vinden als er minder beperkende maatregelen zouden zijn.
afschuwelijk hé,
dat het zómaar t e krijgen is, natuurlijk willen jongeren uitproberen de spanning opzoeken en uiteindelijk bekopen ze het met de dood,
ik vind het vreselijk dat sommige dingen zo lang moeten duren...
dieren mishandelinge krijgt ook nog lang niet te de straf die het wél zou moeten krijgen...en zo zijn er nog wel een aantal zaken waarvan ik denk...
schiet toch eens op ...
Verschrikkelijk. Ik las dat het lang duurt voordat er een wet is die die zooi verbiedt. Een beetje schril afstekend tegen wat er nu gebeurt met de noodwet over corona.
Het is echt verschrikkelijk. En waar ik dan weer helemaal niets van snap is dat het zo lang moet duren voordat z’n wet veranderd/aangepast kan worden. Kijk naar het verplichten van mondkapjes was zo geregeld, kijk naar de avondklok was żo voor elkaar. Snappen jullie het nog, en dan met zo iets ernstigs in mijn ogen kan het niet 1, 2, 3 veranderd worden en moeten daar jaren overheen gaan. Ik snap er af en toe niets meer van. Groetjes Petra
Wat een gruwel verhaal. Doodeng dit soort drugs in de vrije handel.
Scary. Just yesterday they announced "Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo" will be on TV. I saw it at age 14 and was horrified.
Sad this happens over and over again, if with other drugs (Christiane is still alive, as far as I know, but heck, what a life!).
Het is een wereldje waar veel geld in te verdienen valt en bij het afschaffen van het één, zal het volgende alweer klaarliggen. Het is een vicieuze cirkel. Bij ons in de buurt wordt de laatste tijd het ene na het andere drugslab opgerold. Afgelegen boerderijen met Brabanders en Mexicanen produceren er drugs en verdienen grof geld en daarnaast gaan ze ook nog eens over lijken. Drugs... het is de angst van iedere ouder. Gewoon te verkrijgen via internet of via kleine handelaars, die aan het hek van een school staan. Triest!
ha Bertiebo,
afschuwelijk...
Ja, Roos Schlikker schrijft hartstikke goed.
Misschien leest ze je blog wel en krijgt ze alsnog het welverdiende compliment!
groetjes, Marlou
Ja ik ken Roos ook van de columns in de Libelle.
Heb inderdaad gehoord dat die drug zo maar te koop is en massaal gebruikt wordt.
Als het verboden wordt helpt het niets natuurlijk, want dan is toch altijd nog illegaal te koop.
Zo triest allemaal. Al die strenge maatregelen maken meer kapot dan je lief is, en niet alleen bij de jeugd.
Iets meer mogelijkheden zou wel fijn zijn.
Helemaal mee eens.
Vaak is het ook dat ouders (nog steeds) zeggen 'dat doet mijn kind niet' en bij navraag bij vrienden blijkt juist dat kind de grootste vul maar in te zijn. Voor ouders is het soms veiliger om te volharden in die houding.
Dus goed dat er aandacht aan wordt besteed. Het kan gruwelijk mis gaan.
Eerst las ik de rouwadvertentie van Pepijn in de krant. Toen vermoedde ik al een triest verhaal. Later las ik het verhaal van zijn ouders en dacht: hoe is het mogelijk. Zo’n gevaarlijke drug die zomaar verkrijgbaar is. Vreselijk..
Ik moet er niet aan denken dat straks mijn kleinkinderen aan dat spul beginnen. Ik hoop echt dat we snel van corona af zijn en we ons weer kunnen bezig houden met de echte dingen in het leven ie er toe doen.
Wat een triest verhaal. Wat moet je als ouder van jonge kinderen toch alle zeilen bijzetten. Een falende overheid wat betreft drugsbeleid is daarbij een extra grote hindernis.
Verschrikkelijk! Ik wordt hier heel onrustig van, heb een kleinzoon van 17 die door Corona en nog iets anders niet lekker in zijn vel zit. Zo moeilijk.
Ik las het verhaal van de ouders hier ook, in het B.D, vreselijk.
Moest niet kunnen.
In en in triest!
De puberzonen bij mij thuis zijn vooral blij met de lockdown-periodes, omdat ze nu geen last hebben van de enorme overprikkeling in de veel te kolossale middelbare scholen.
Ik las het interview ook in de krant. Verschrikkelijk wat er gebeurt. Om de overheid continu van alles de schuld te geven, dat gaat me wat ver. Zeker als het om drugs gaat. Of die nu legaal of illegaal zijn: als men ze wil, dan komt men eraan. Hoe dan ook.
Het verhaal van Pepijn las ik in de krant. Het onbeschrijfelijke verdriet van de ouders. De onmacht... Er ligt wel degelijk een taak bij de overheid. Als je wilt blowen, moet je naar een coffeeshop. Drugs zijn gemakkelijk verkrijgbaar. Nog steeds wordt gedebatteerd over het wel/niet legaliseren van (hard)drugs. In de tussentijd doet men niet...Dat valt niet uit te leggen!
Vreselijk!
Een reactie posten