Collin van der Sluijs, week 2

Collin began the second mural on monday.

Day 1:

Day 2:

And finally

Day 5:

.

Now waiting for the third mural, beginning today!

Linking to Colourful World

Rotkäppchen

 

Kijk dan, deze prachtige Roodkapje-beker arriveerde vrijdagmiddag, per post, uit Duitsland. Een cadeautje van Iris. 

Iris had al verteld dat ze een verrassing voor me had en tsjonge, een verrassing was het zeker. 

De beker kwam uit een 'give-away-box' op straat in Braunschweig, waar Iris woont. 

Ik moest lachen toen ik zag hoe ze het verpakt had. Helemaal gevuld met de gekleurde marshmellows. Aan de buitenkant nog meer marshmellows, per stuk verpakt en gebruikt als kussentjes, om de beker te beschermen.  Zo leuk en slim gedaan en bovendien erg lekker. Ik mag wel zeggen dat ik een liefhebber ben! 

De eerste twee foto's had ik vandaag niet meer kunnen maken, als je begrijpt wat ik bedoel!

De beker is al in gebruik en Iris, nogmaals heel erg bedankt. Ik had een great day!

Mijn kaartenverzameling is trouwens ook flink uitgebreid, maar daarover een andere keer!

Van Space invaders en een poortersvrouw.

Misschien herinner je je nog dat we een tijdlang in Amsterdam op zoek waren naar Space Invaders. 

Je weet wel, die grappige kleine mozaiekjes die overal in Amsterdam opdoken. 

En trouwens in alle grote steden, overal. De eerste zag ik in London.  

Ik heb er een paar laten zien, hier en hier. Het leuke is,  dat als je er eentje hebt gevonden, dan wil je er meer zien. En dat zoeken én vinden maakt dat je lekker aan de wandel bent en daarbij niet alleen Invaders ziet.

Want je ogen blijven open natuurlijk. 

Zo zagen we dit beeld, op een brug. 

Het stelt een poortersvrouw voor, hier geplaatst omdat hier ooit de Weesperpoort stond. 

Aan de andere kant is een poorter te vinden, een man dus. Maar die heb ik gemist. Nou ja, ik had de vrouw sowieso leuker gevonden. Omdat mannen vaker afgebeeld worden. 

Het beeld is van Hildo Krop en daar kom ik ooit nog wel eens op terug. 

Deze foto is trouwens van voor de crisis. Ik was het een beetje vergeten eigenlijk, tot we kort geleden op zondagochtend gingen wandelen en -  zonder dat we er speciaal op uit waren - een paar invaders ontdekten. 

Oh ja, dat was waar ook!

Déze is nog van toen,  op de brug daar en als je goed kijkt zie je nog net een klein stukje van de poortersvrouw.

Het Zwanenwater

 

We gingen naar het Zwanenwater, dat is een prachtig natuurgebied, net onder Callantsoog. 

Hier liggen de grootste duinmeren van Europa. 

Vogels, bloemen, rust. Het was er prachtig. 

Er waren toch ook echt mooie dagen hoor, dit voorjaar. 

Maar toch had ik zwaar de pest in toen we thuis kwamen en ik mijn foto's bekeek. Alles heeft een blauwige glans, bijna alles. 

De bovenste foto laat het goed zien. De orchis is blauw. Best mooi, alleen... het klopt niet. Het is geen blauwe bloem, het is echt een paarse, geen twijfel mogelijk. 

Mijn man maakte ook een paar foto's en kijk: dit is de kleur zoals die in het echt is:

Niks blauw, zoals je ziet, gewoon paars. Het erge is dat ik niet weet wat ik er aan moet doen. 

Ik heb een nieuwe camera, dus er zal wel iets met instellingen zijn, maar wat? 

In het gebied staan overal banken, met van die naamplaatjes met een tekst, of een naam. Deze twee foto's zijn na elkaar gemaakt. De tweede is niet goed. 

Het is onvoorspelbaar en lastig

Vooral omdat op andere momenten de kleur gewoon klopt. Zoals deze:

Maar goed, het is een aanrader hoor, dat Zwanenwater. 

Omdat het nog broedtijd is, mag je niet overal lopen, maar er blijft genoeg over!

Ik heb gelachen ook trouwens. Het blijkt dat er een bijzonder vogeltje te zien valt daar: de Blauwborst. 

Twee keer werd ons onderweg gevraagd (door andere bejaarde echtparen) of we hem al hadden gespot. 

Dat hadden we natuurlijk niet.  We geven meestal onze ogen goed de kost hoor, daar niet van. Maar echt op zoek naar de vogel waren we niet. 

Toen we het gebied verlieten, kwamen we nog een van die stellen tegen. 

Ze hadden hem wel gehoord, maar niet gezien! Tja  voor ons gold het zelfde.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

 ... Is dat er aanstaande zondag een prachtige natuurdocumentaire, getiteld Marker Wadden, te zien zal zijn op NPO 1.

Wij zagen (omdat we Vara-lid zijn) de film gisteren al, mét een nagesprek met iemand van Natuurmonumenten en een van de makers van de film. 

Marker Wadden is een project, begonnen in 2016,  waarbij in het Markermeer nieuw (ei)land is gemaakt. Niet ten behoeve van de mens, maar deze keer ten behoeve van de natuur!

Met slib en zand van de bodem van het Markermeer zijn eilanden aangelegd en die komen steeds meer tot leven. Nieuwe natuur zou je kunnen zeggen. Natuur ook die zich steeds verder zal ontwikkelen. En dat zowel onder water als boven water.

De fillmmaker is er vanaf het begin bij betrokken geweest. Ik vond het fascinerend. Echt waar. 

De film is zondag en ik ga nog een keer kijken. 

Maar vanavond zitten ze ook in de Vooravond. Vandaar dit berichtje.

Mozaïek

 

Gisteren blogde Marlou over een stoepchirurg. Zo leuk, die man repareert kapotte stukjes stoep, met mozaïek,  in Frankrijk. Je kunt het verhaal hier lezen. 

Eergisteren maakte ik een blogje over mozaïeken. Dan zit er toch ergens iets in de lucht of zo. Want wij hebben elkaar helemaal niet gesproken. Zulke dingen, dat heb ik nou toch zo vaak...

Mijn verhaal begon trouwens tijdens een fietstocht in de buurt. Ik zag dit bord in Ursem en stopte om het te lezen. Het sprak me meteen aan. Zelf hou ik niet van koffie, iemand anders houdt misschien niet van kaas, maar de boodschap komt over. Geluksmomentjes zitten vaak in gewone dingen. 

Toen zag ik pas dat er een bank naast stond, met op de zijkant een mooie eenhoorn! Wat een werk zal dat geweest zijn, het was een grote bank. 

Vervolgens zagen we heel veel mozaïek  tijdens onze zondagochtendwandeling in Amsterdam. 

Kijk, hier stond het allemaal op afgebeeld: 

En op de volgende zondagochtendwandeling, in een heel andere buurt, ook weer van alles op mozaïekgebied. Dat zeg ik, het zit gewoon in de lucht...

De halve straat mozaïeken was wel wat veel denk ik, dus was dit de oplossing! 

De Goejanverwellesluis

 

Tja, ik had me nu eenmaal in m'n hoofd gezet dat ik daar eens geweest wilde zijn, in Goejanverwellesluis. Ik heb er al eens over verteld. 

O.a. omdat ik me die oude geschiedenisschoolplaat zo goed herinnerde: De aanhouding van Prinses Wilhelmina in Goejanverwellesluis.  

Nou ja... dat dácht ik. 

Maar ik heb me vergist, want kijk, op die schoolplaat staat toch duidelijk: AAN de Goejanverwellesluis en niet IN Goejanverwellesluis. Zo'n jaar of zestig verkeerd gedacht.

Goejanverwellesluis is helemaal geen plaatsnaam. 

Bovendien werd die prinses Wilhelmina daar niet aangehouden. Ze werd er slechts een tijdje ondergebracht,  in een boerderij. 

Op dat feit had blogvriendin Marthy, die daar in de buurt woont, me gewezen. Marthy had ook nog een rondleiding aangeboden, maar ja we waren in de buurt en zij zat in de Ardeche,  dus we zijn zelf maar gaan kijken.

Een sluis, die is er in ieder geval wel. 

Ook de boerderij waar de prinses toen werd onder gebracht,  is er nog steeds, genaamd 

 'De Prinsessenboerderij'. Duidelijk herkenbaar van de plaat. 

We hebben een hele tijd zitten praten op een muurtje,  met een leuke man die vroeger sluiswachter was geweest, daar. 

Hij vertelde dat die boerderij aan de buitenkant prachtig is gerestaureerd, maar dat het binnen een puinhoop is en dat al minstens vijfentwintig jaar. Er gebeurt niks. 

'Onbegrijpelijk', vond hij en dat vonden wij ook.

Verder vertelde hij dat er een stuk verder op  een herdenkingsbord is geplaatst, op de plek van de echte aanhouding.

Je begrijpt dat we dat bord ook wilden zien. Op zoek dus, maar geen bord te bekennen. 

Tenslotte kwamen we in het buurtschap Bonrepas nog een man tegen,  die er uitzag of hij daar vaker wandelde. 

We vroegen of hij het wist, of hij de plaats van de aanhouding kende

. 

Maar nee, hij had zo'n bord nog nooit gezien. Toch geloofde ik het nog steeds niet. 

Pas toen hij fijntjes opmerkte dat hij geschiedenisleraar was, dacht ik ja, dan zou je het wel geweten hebben. 

Het maakte natuurlijk niks uit;  was een prachtige dag en we hebben heerlijk gewandeld langs het riviertje de Vlist. 

Zo mooi en zo rustig daar ook. Nederland is echt fantastisch. 

Ik kan in ieder geval iets van mijn lijst afstrepen. 

En trouwens die vlinder was vast mooier dan een bord geweest zou zijn. Toch?

Een verrassing!

Behalve al mijn eigen familiefoto's, heb ik ook die van de kant van mijn man uitgezocht en gedigitaliseerd. 

En vind je dit nou geen geweldige foto? 

Je ziet hier de grootmoeder van mijn man. In het jaar 1909. 
Sara Alberta heette zij en in negentiennegen was zij negentien jaar oud. De andere vrouw is niet bekend. Maar ik denk misschien haar zuster. 

Ik had al een paar keer gezegd dat ik deze foto best aan de muur wilde. Maar tot nu toe was dat er nog niet van gekomen.

Ha, nu wel, en dat kwam zo:

Vorige week ergens, kreeg ik een mailtje van een mij onbekende Sophie. 

Zij is van een webshop,  Drukwerk nodig, klik,   waar je zowel zakelijk als particulier drukwerk kunt bestellen. Zij was enthousiast over mijn blog en benaderde mij nu met de vraag of ik een van hun produkten zou willen testen en er vervolgens een review over schrijven.

Nou ik ging natuurlijk meteen kijken en wat ik zag, beviel me. Dus ja, graag! 

Sophie dacht aan een foto op Forex of visitekaartjes. 

(Hahaha, visitekaartjes van mijn blog, die ik dan losjes zou kunnen uitreiken, ik zag het voor me,  maar ja aan wie?) 

Nee, het werd een foto, dat was duidelijk. Er zijn verschillende Fotoprodukten:  klik

Van Forex had ik nog nooit gehoord, maar ik kwam er snel achter. Het is PVC-kunststof, strak, wit, goed te bedrukken, licht,  waterbestendig en kleurecht. 

En die foto lag dus eigenlijk al te wachten. Ik hoefde niet eens na te denken of te twijfelen. 

Vervolgens moest ik een paar stappen nemen. 

Een account aanmaken.  

Daarna kiezen op welke maat ik de foto afgedrukt wilde hebben. 

Er zijn best veel mogelijkheden, staand, liggend, vierkant, langwerpig, groot, klein.  

Dat was eigenlijk nog het moeilijkst, de maat kiezen. Ik heb echt met een cm in m'n hand zitten kijken. Ja, hoe groot hang je tenslotte je schoongrootmoeder op, nietwaar. 

Dan het ontwerp maken. 

Vervolgens kwam het produkt dan in het winkelwagentje en ik denk dat het verder net zo gegaan zou zijn als altijd bij een online bestelling: controleren, adres controleren en betalen. 

Maar de stappen vanaf het winkelwagentje hoefde ik niet te doen, Sophie deed dat voor mij. 

Het was absoluut niet ingewikkeld of moeilijk. Integendeel, het was erg duidelijk allemaal. 

En toen werd het spannend, want een echt beeld had ik er nog niet bij hoor. Alleen van de maat. En ik kende de foto, maar hoe zou het gedrukt worden? 

Bovendien ben ik slecht in wachten.

Gelukkig hoefde ik niet láng te wachten. Dinsdagavond besteld en zaterdagmorgen in huis.

Ik heb mijn man het pakket open laten maken. Die doet dat netjes en beschaafd, ik zou de verpakking er af hebben gescheurd, zo nieuwsgierig was ik. 

Wow, geweldig! 

Forex  is heel licht, de dikte is ook maar 0,5 cm. Dat vind ik mooi. 

En de foto is perfect afgedrukt. Helder en scherp. 

Ik dacht als ik het niks vind, hang ik hem niet op. Maar daar is geen sprake van, ik vind hem echt prachtig.

Duur vind ik het ook niet, Mijn foto op A2-formaat zou 9, 58 hebben gekost (excl. verzendkosten en btw)

Ja, wat zal ik er nog meer van zeggen? 

Misschien volstaat het als ik zeg dat ik al hard aan het nadenken ben over een andere oude foto. Eentje van mijn eigen grootouders en mijn overgrootmoeder, samen aan het strand. 

Door Corona heb ik geen enkele foto van onze vijf kleinkinderen bij elkaar, maar zodra ik zo'n foto heb, komt die ook in aanmerking. In kleur!

Want ik vind het echt een aanrader!

Sophie en Drukwerknodig heel erg bedankt. Ik ben er super blij mee!

Ps: En waarom hangt de foto op de muur, naast de trap? Dat is omdat ik even een stuk witte muur nodig had. 

Collin van der Sluijs

I was very happy when I read in the newspaper that a mural was going to be made in my own town: Hoorn, The Netherlands.  On the facades of four (!) apartment buildings. 

Unfortunately I went to look too late to see the beginning. The artist started on monday,  but I saw the painting no earlier than tuesday afternoon. 

Day (2)

Day(3):

Day (4)

It took the artist exactly five days to complete the first painting.  And I love it. 

Day (5); Finished

By the way, it's a shore swallow, looking in the direction of the other paintings!  

And today... I'll be in time to see the beginning of the second mural. 

If you want to see the artist, Collin van der Sluijs,  take a look here

Linking to Sami's Colourful World

Dieren in Amsterdam

 

Het schijnt dat er in Amsterdam tegenwoordig meer dieren zijn dan op het platteland. Tikkeltje overdreven natuurlijk, maar toch. 

Ik heb het niet over de katten en honden. Ook niet over die prachtige eend hierboven. 

Maar wel bijvoorbeeld over de oprukkende parkieten, meeuwen en reigers. Dieren die er eigenlijk niet horen. Ook de vos wordt volop gesignaleerd. 

Die zagen we trouwens niet hoor, op onze zondagochtendwandeling.  Of nou ja... 

We zagen wel heel wat dieren en dat terwijl we nog steeds niet naar Artis mochten:

Mazzelstoelen

 

Al jarenlang neem ik foto's van stoelen op straat. Soms staan ze gewoon voor een huis, zodat de bewoner lekker in het zonnetje kan zitten. Soms staan ze ogenschijnlijk doelloos op straat op een plek waar ik zelf niet zou willen zitten. Soms staan ze bij de afvalcontainer

Soms moet ik er om lachen, zoals bij deze en gaat mijn fantasie werken. Wilde iemand restjes verf opmaken, kreeg een stel ruzie over de kleur, gingen ze uit elkaar en 'die rotstoel van je die hoef ik ook niet meer'.  Je weet het niet. 

En soms, soms heb ik mazzel. Zoals een paar weken geleden.. 

Ik stopte, tijdens een fietstochtje om een foto van deze  stoelen te maken en zag ineens dat het eigenlijk hartstikke leuke stoelen waren. Die bruine bedoel ik. En gratis. 't Stond er. 

Het zijn Thonetstoelen en ik vind de vorm mooi. 

Ter plekke en in het bijzijn van de mevrouw die er vanaf wilde belde ik onze zoon. Jongste zoon, degene van de Pizzagalerij

Ik zag ineens voor me hoe ze zouden staan op die galerij. En ja hoor, hij wilde er wel twee hebben.

De mevrouw zette ze voor ons apart en mijn man is ze later met de auto gaan halen. 

Ook twee voor ons zelf. 

Ik zag weer wat voor me, namelijk hoe eentje leuk zou staan in onze badkamer. 

Ik heb al lange tijd planten in de badkamer en ze doen het er goed. Om te zitten heb ik de stoel niet nodig, we kunnen in onze douche zitten.  Maar ik wil nog meer planten en die staan vast leuk op die stoel, dacht ik.  

Mijn man schuurde er eentje en wilde al gaan beitsen, maar ik vind het prima zo. Het stáát  ook leuk. 

En als ik het over een tijdje niet meer leuk vind, áls, zet ik ze geschuurd en wel op straat. Wedden dat ze zo weg zijn.  

Nootmuskaat en foelie

Tot voor een paar jaar, had ik geen flauw idee wat nootmuskaat eigenlijk was. Ja, ik wist dat het in een potje zat, geraspt of gemalen en dat het gebruikt werd voor bloemkool of boontjes. Ik had ook wel eens keihard bolletje in huis, dat met moeite geraspt kon worden. 

Van foelie wist ik alleen dat het in speculaaskruiden zit, maar die kocht ik kant en klaar, en verder gebruikte ik het nooit. 

Pas toen ik in het museum ging "werken" ontdekte ik hoe het zit. Namelijk dat foelie om de noot heen groeit. Dat rode op de foto, dat is de foelie en de noot zit daaronder. De foto heb ik gepikt van (Cookerathome.nl) 

De muskaatboom levert dus eigenlijk twee kruiden in een. 

Dat ik dit in ons Westfries museum leerde,  is logisch. 

In de VOC zaal rook het altijd heerlijk naar allerlei kruiden en daar werd ook het verhaal verteld van de handel in nootmuskaat. 

Die nootmuskaat groeide in de 17e eeuw alleen op de Banda-eilanden. 

En omdat Jan Pieterszoon Coen  het monopolie wilde hebben op de handel in nootmuskaat, werd, om dat te verkrijgen,  bijna de gehele bevolking van die eilanden op gruwelijke wijze uitgemoord. In 1621 was dat. Een massaslachting.

In die zaal van het museum staat ook een prachtig kunstwerk, van Tineke Fischer. 

Het zijn keramieken nootmuskaatbollen met foelie. Maar ze lijken ook een beetje op aangespoelde schedels, daar op een strand. Je kunt er ook handen in zien, die om hulp vragen.

In het museum was al lang duidelijk gemaakt dat de Gouden Eeuw bij lange na niet zo goud was als soms werd gedacht. De keerzijde van alle rijkdom werd daar al lang duidelijk getoond en verteld. 

En nu is er een online tentoonstelling. 

Het museum is nog niet open, maar deze online expositie kan iedereen zomaar bekijken.

'Pala' heet het. Dat betekent nootmuskaat.

'Pala toont de geschiedenis en cultuur van Banda en is meerstemmig. De expositie geeft bewust ruimte aan het Bandanese en Molukse verhaal en biedt daarmee een nieuw perspectief op de gebeurtenissen in 1621'. 

Als dit je interesse heeft, zou ik zeker kijken. Goed gemaakt. Ik ben trots op ons museum:

Klik