Museum

 De meeste mensen die in ons museum komen zijn aardig, vriendelijk, beleefd, geïnteresseerd. Maar een enkeling is een heel enkele keer uitgesproken vervelend.

Zo kwam er tijdens een van mijn diensten een mevrouw op me afgelopen met een vraag: waar hangt dat schilderij met die dode kinderen en die wiegen? 

Ik had geen idee. Het komt nog steeds regelmatig voor dat iemand iets vraagt waarop ik geen antwoord heb. Het enige dat ik dan kan doen is informeren bij een collega. De meeste mensen in ons museum weten echt heel veel. Ik doe mijn best, maar ik heb nog een hoop te leren. 

Ik rende dus zowat naar collega R. met mijn vraag.

 'Oh ja', zei die na enig nadenken, 'dat staat in depot!'

Woedend was ze, die mevrouw. Dat het een schande was dat een schilderij genoemd wordt in de audiotour en dat het er  dan niet hangt. Woedend, in een drie keer herhaald betoog. 

Nou word ik daar niet heet of koud van, dus ik verontschuldigde me en liet het daar bij

 

Thuis gekomen ging ik googelen naar het schilderij. Het betreft een familie, waarschijnlijk uit Enkhuizen, met twee levende en negen dode kinderen.  

Ik kon niet veel vinden. 

Ja, dat van drie van de kinderen de oogjes open zijn, wat misschien betekent dat ze nog enige tijd hebben geleefd. De namen van de ouders zijn ook misschien bekend, maar dan ook weer berichten dat het niet klopt. 

Hoe dan ook, het is fascinerend. En ik hoop dat het snel weer terug wordt gehangen.

Negen dode kindjes! Wat een verdriet zullen die ouders gehad hebben. 

Ik moet denken aan mijn eigen grootmoeder die acht levende kinderen had. Maar op haar sterfbed sprak ze daar niet over, wel over haar twee dode kindjes.