Even naar het strand

 

Gisterochtend had ik een afspraak en kon dus niet weg. En dat terwijl het echt heerlijk weer was. Ik ging er dan dus maar lopend heen en het was gewoon bijna te warm in mijn winterjas. Blauwe lucht, nauwelijks wind. 

Toen ik terug kwam was mijn man ook net weer terug van hardlopen en besloten we naar het strand te gaan. 

We waren nog niet onderweg of het werd kouder, de zon verdween en de wind wakkerde aan. Maar ja eigenlijk zijn dat omstandigheden waar we ook van houden,  aan zee. Flinke golven en een pittige wind. 

Alles op zijn tijd. De vuurtoren en Jaepie Glas zijn er gewoon altijd, weer of geen weer. 

Voor surfers was het trouwens prima. We kunnen lang kijken naar de capriolen die die lui uithalen. Je moet er lef voor hebben. Ik vind het ook altijd iets feestelijks hebben

 

Zelf zou ik het niet graag doen hoor, ze gaan ontzettend hard, springen hoog en vallen ook vaak.  Om over het koude water nog maar niet te spreken. 

Ik denk dat er nóg iemand niet zo voor het koude water was, dus die bleef op het strand:

Ruimte genoeg, want veel wandelaars waren er niet. 

'De zon komt niet meer terug', zei mijn man. En ik sprak hem tegen: 'Kijk dan, daar die lichte plek, je ziet de stralen gewoon'. 

Hij lachte me uit. Maar tien minuten later kreeg ik gelijk. Heel even was de zon daar en dat gaf meteen een totaal andere sfeer.