Toen ik dan ook in de bieb weer zo'n boek zag, nam ik het mee om eens even op m'n gemak door te bladeren en te kijken wat ik me nog herinnerde.
De titel vond ik sowieso al erg goed gekozen, want inderdaad: 'Oh ja', ik riep het nogal eens (in m'n hoofd dan hè).
Bijvoorbeeld bij een stukje over de briefkaart. Die zijn er weliswaar nog steeds, maar ik geloof dat niemand ze meer gebruikt. Ik heb nog een klein stapeltje liggen. Uit 2002.
Misschien moet ik maar eens een beetje bijfrankeren en ze dan als aardigheidje versturen naar deze of gene. Al had ik natuurlijk liever gehad dat het er eentje was uit de jaren vijftig.
Ik weet trouwens helemaal niet meer waarom ik dat stapeltje heb, waar zal ik ze voor gebruikt hebben?
Dat was de briefkaart, Het tweede ding uit dat boek waar ik Oh ja bij riep, dat was fikkie stoken. Ik denk dat ik een kleine pyromaan was of zo, want ik heb heel wat fikkies gestookt. Ik denk zo tussen m'n achtste en m'n twaalfde. Het was leuk en spannend en mijn moeder zal vast wel gezegd hebben dat ik een beetje voorzichtig moest zijn. Maar het was niet verboden. Nu zou ik me toch wel achter de oren krabbelen als Anna snode plannen had. Maar gelukkig hoef ik daar niet over te beslissen. Niet eens te adviseren.
Bij mijn man was het trouwens nog mooier. Zijn moeder had een speciale jas gemaakt die hij aan moest doen als hij ging fikkie stoken. Want anders stonken al zijn kleren zo! En dat was dan ook nog in hartje Amsterdam. Bij mij was het in de grienden voor ons huis.
Enfin.
Dan las ik verder nog iets over Gluton. Ik zie het potje met die lijm zo voor me, met zo'n klein kwastje erbij. Plaksel heette het. Niet lijm, plaksel. Ik kan het ook gewoon ruiken.
Ik denk trouwens dat het er in mijn eerste juffenjaren ook nog was.
En er was ook nog een ander soort lijm.
Dat zat in een flesje en het was iets van gom.
Het laatste hoor, nu. Dat gaat over de Waterhoogten van hedenmorgen. Ik ben als kind maandenlang ziek geweest, moest in bed blijven en de radio was zo'n beetje mijn enige afleiding.
Denk maar niet dat er veel kinderprogramma's waren. Ze waren er wel, maar tussendoor zat er niet veel anders op dan ook de programma's voor grote mensen aan te horen. Dus die waterhoogten, met Mainz en Koblenz en Grave beneden de sluis.
25 opmerkingen:
Oh ja en dan fikkie stoken met een veter en een vergrootglas
Dat was Arabische gom, Bettie -- zou je dat nu nog mogen zeggen? Flesje, rubber dop met diagonaal uiteinde en een spleetje erin.
Dat lijkt me echt een leuk boek. Ik krijg nog af en toe een briefkaart van mijn broer. Nam hij mee uit het huis na mijn vaders overlijden. Ik zou zeggen: plak er iets leuks op, gewoon wat postzegel bijplakken, en je hebt een leuke originele kaart.
Fikkie steken ( wij zeiden niet stoken maar steken) deed ik niet. Ik geloof ook niet dat dat in mijn omgeving veel gebeurde. En de plaksel weet ik nog. En die waterstanden: daar zou je toch zo weer de radio voor aanzetten hè.
Briefkaarten, ja, die liggen hier ook nog ergens
Oh ja, allemaal herkend, wat leuk zo'n reisje terug in de tijd!
En dat flesje van Petra: ja!! Herinner ik me nog goed.
Oh ja! Ik ruik de gluton/plaksel ook nog! Fikkie stoken deden we op het strand, van aangespoeld houd, maar dat noemden we een kampvuur 😁
Oh ja, die gluton! Geen fikkie gestookt - of geblokt uit mijn geheugen, maar wel veel buiten spelen. Goede titel inderdaad.
Ach ja die briefkaarten… ik heb nog een stapeltje luchtpost brieven, met een opgedrukte postzegel. Van die dunne blauwe… die je dicht moest vouwen. Onbruikbaar door de opgedrukte postzegel maar te mooi om weg te gooien.
Die ‘gluton’ maakten wij zelf op school van behanglijm, want dat was goedkoper. Erg snotterig!
My brother - I was supposed to look after him - once put a light & cross into the toaster that certainly went off in flames, ahhh, what are you kids thinking?!
The Gluton looks like marmalade from here, glad you explained ;-)
I love flipping through books of the past, too. In fact I just found some 70´s style clothes and I will hang it in the living room till next summer.
These days kids can choose with TV on demand and all. Hm. Not sure if that´s good. Being sick is rather fun then, no?
Leuke herinneringen. En die briefkaarten heb je misschien wel gekocht om oplossingen van puzzels te versturen.
Hey, dat was Arabische Gom en werd gemaakt door Gimborn. Op het flesje stond naast Gimborn ook GIM/GOM https://i.pinimg.com/originals/95/88/16/9588165ad9084d5556446917e25d8476.jpg
Gim Gom, ja dat was het Sjoerd. Het stond ook in het boek, maar dat had ik al teruggebracht.
Marieke, ja dat denk ik nu ook. Je kent me goed...
Ja leuk om te lezen, een goede titel van het boek. Ja die arabische gom heb ik heel veel gebruikt om allerlei verzamelingen in albums te plakken. Het liet later wel los allemaal.
Ik was niet zo'n fikkiestoker, maar de gluton ruik ik meteen toen ik het las. En die waterstanden op de radio... "plus één..". Ik hoor die stem...
Wat een fijne herinneringen maakt zo'n boek los. Gluton met een kwastje brengt me naar de kleuterschool. En briefkaarten gebruikte ik inderdaad om oplossingen van puzzels te versturen.
Fikkie stoken was een favoriete bezigheid samen met mijn broer of vriendinnetje tot het een keer uit de hand liep. Ik was meteen genezen. Ik ben zo brutaal een linkje te plaatsen naar dat avontuur. https://ferrara-victoriene.blogspot.com/2011/09/een-lucifer-afstrijken-jeugdherinnering.html
Niks brutaal, Ferrara. Met plezier gelezen!
De Waterhoogten van hedenmorgen herinner ik me nog heel goed maar nog beter de berichten van Land en Tuinbouw, daar luisterde mijn vader altijd naar en dan moesten wij doodstil zijn. En ik kan je verzekeren dat dat laatste niet altijd goed ging met al die kinderen in een klein huis.
Fikkie stoken deed ik niet. Ben lang bang van vuur grweest. Onze oudste daarentegen....
Oh ja de waterstanden herinner ik me ook, maar ook de berichten van Land en Tuinbouw.
Ik was vroeger een slechte eter en toen het bericht werd gelezen over de Aardappelziekte die weer was uitgebroken ging het helemaal mis.
Zo leuk die oude herinneringen! Plaksel maakte mijn moeder zelf in een jampotje.
Weet het recept niet meer :-)
De briefkaart werd gebruikt omdat je vroeger niemand kon bellen, we hadden toch lang niet allemaal een telefoon?
Dan stuurde je een briefkaartje dat je volgende week even op bezoek wilde komen.
Dat is een leuk sinterklaascadeautje!
Exota is opnieuw leven in geblazen.
En zo'n stapeltje briefkaarten heb ik ook nog.
Ik heb jarenlang bij de lokale radio programma's gemaakt. Mijn collega had één grote wens en dat was de waterstanden omroepen. Er gaat meteen weer een bak vol herinneringen voor me open. En ik ben niet de enige, gezien alle reacties op dit blog.
Dit lijkt me een heel leuk boek. Ik ga eens kijken of ze het bij ons in de bibliotheek ook hebben.
Een reactie posten