Echt lente

 

Een paar weken geleden, op de eerste zonnige dag in tijden, zat ik in de auto. En opeens schoot mij een flard van een liedje te binnen. Van een lenteliedje. 

En die flard was meteen ook het enige stukje tekst dat ik kende,  bij het wijsje: 'Maar ik alleen heb dat kind zien zingen'

Ik googelde en ja hoor, daar kwam het liedje te voorschijn. Met acht woorden hè, ergens midden uit de tekst. 

 Ontzettend ouderwetsch, echt ontzettend, maar zo lief. Het was een totaal andere wereld toen. 

Het liedje werd gespeeld en gezongen door Het Orkest Zonder Naam en dat is heel iets anders dan BZN. Dit was een Kro-radio-orkest. En dat orkest liet zich horen op de radio zo'n beetje rond 1950. En dan waren er steeds verschillende vocalisten. 

Dat het zo totaal anders is dan wat we nu horen, maakt het juist zo leuk.  Anders qua tekst en uitvoering. Met een gesproken tussenstuk  Ik ga zo een link plaatsen en dan moet je eens luisteren, naar de uitspraak, de dictie. 

Het melodietje, het lentemelodietje is natuurlijk nog steeds lief. 

Ik ontdekte dat Robert Long (ach Robert Long, zo droevig dat hij er al zo lang niet meer is) het ook gezongen heeft.  Zoals hij het deed gaat het al een stukje sneller. Robert Long kun je hier nog horen: klik

Sorry, de Robert Long link werkt niet. Maar als je het graag wil horen: tik Robert Long Lentekind en je bent er.