Van een booster waar wel zegen op móét rusten!

 

Over de Noorderkerk in ons onvolprezen Hoorn heb ik al eens eerder geschreven. Dat was toen de allerlaatste kerkdienst daar werd gehouden. 

Een afscheidsdienst, want nu is het een plek voor evenementen. 

En ik weet niet of je het een evenement moet noemen hoor, maar precies een week geleden, kregen wij wij er de tweede booster. 

Ik vond het een bijzondere gewaarwording. Ik ben er vaak geweest, in die kerk, alle drie onze kinderen zijn er gedoopt en bovendien is het een prachtig historisch gebouw. 

Nu dus alleen mensen die hun mouw even opstroopten. 

'Er zal vast zegen op rusten' , zei mijn man na de prik. En dat hopen we dan maar. 

Na afloop moesten we natuurlijk een kwartiertje blijven zitten, en ik gebruikte die tijd om nog eens goed rond te kijken. Nog een keer ruitjes te tellen en stofjes neer zien dalen in het zonlicht. Ik wilde ook een paar foto's maken en werd natuurlijk meteen op mijn vingers getikt. Terecht hoor. Toen ik zei dat het me echt alleen om de kerk ging,  mocht het toch, maar ze hielden me in de gaten en daardoor zijn  de foto's niet geworden wat ik er van verwachtte. De foto hierboven is dus van Wikimedia. Een goeie, want ja, zo was het. 

De foto hieronder is wel van mezelf. En zo is het nu. 

Er is gewoon een soort cafeetje in de kerk. Overigens wel op de plek waar je vroeger na de dienst een kopje koffie dronk. Heel gek. Maar wel leuk. Leuk vanwege de naam: Maria van Hoorn. Daar zit een verhaal aan vast dat ik in het museum al vaak heb verteld, omdat er een Mariabeeld staat. Dit verhaal:

Lang geleden, in 1426 kon ene Claes Molenaar niet in slaap komen. Hij ging een beetje ijsberen, keek eens even naar buiten en schrok zich te pletter. Want boven het huis van zijn buurman zweefde een Mariabeeld. 

Dat was wat. Molenaar waarschuwde al zijn buren en iedereen zag het en men was diep onder de indruk. Maria... in Hoorn. 

De mensen vroegen de buurman, Doedesz,  zijn huis te verkopen,  zodat daar op zijn minst een kapel kon worden gebouwd. Ter ere van Maria.

Maar de buurman dacht:  bekijk het maar en bleef zitten waar hij zat. Echter niet voor lang, want hij stierf kort daarna aan de pest. 

Zijn weduwe wilde toen echt wel verhuizen, want zoiets werd gezien als een onmiddellijke straf van God. 

Dus er kwam een eenvoudige houten kapel. 

Het verhaal is nog niet klaar. Want toen het gebouw klaar was, gebeurde er weer iets bijzonders. Op een dag was het heel slecht weer en een schipper die onderweg was naar Friesland, mét een Mariabeeld, strandde in Hoorn. Het bleef heel lang onmogelijk om uit te varen. En dus gingen wat bewoners samen met Claes Molenaar, die van de verschijning van het Mariabeeld in de nacht, maar eens kijken.

En 'ja hoor', zei Claes. Dat beeld van die schipper, dat was 'zijn' Maria. Hoe was het mogelijk. Nou ja, dat beeld móést gewoon in die kapel. Dat was duidelijk. 

Zo geschiedde. Het beeld werd gekocht en in de kapel geplaatst. En de houten kapel werd een stenen kerk. De Noorder- of Vrouwenkerk. Het werd zelfs een soort bedevaartsoord. 

Helaas, ten tijde van de reformatie werden alle herinneringen aan het katholicisme weggehaald. Sterker nog,  kort en klein geslagen door de Beeldenstormers. Maar toen men ook op Maria inhakte, bleef de bijl steken in haar voet en was er met geen mogelijkheid meer uit te krijgen. Waarop de geschrokken beeldenstormers zich uit de voeten maakten. 

Hoe het beeld in New York terecht is gekomen weet ik niet. Maar in 2007 werd het daar aangekocht en teruggebracht naar Hoorn. Waar het sindsdien in het museum staat!