Lucy aan zee

 

Er viel een pakje in de brievenbus, ik hoorde de plof. Er zat een boek in én een brief: 

Gefeliciteerd, jij bent gekozen om Lucy aan zee van Elizabeth Strout te lezen en te recenseren! 

Nog even een herinnering aan de spelregels: Plaats na het lezen van het boek een recensie op tenminste twee plekken, bijvoorbeeld op hebban.nl of op een blog. We wensen je veel leesplezier.

Met vriendelijke groeten, De Club van Echte Lezers

Kijk, dat zijn nou nog eens leuke dingen voor een blogger!

Ik zou het boek toch wel gereserveerd hebben hoor, zodra ik er van gehoord had.  En dan had ik er ook zeker een stukkie (een recensie) over gemaakt. 

Want: ik ben dol op Lucy. Op Lucy Barton. 

Als sinds het eerste boek over haar, Ik heet Lucy Barton. Daarna heb ik ook de vervolgen gelezen en ander werk van Elizabeth Strout, o.a over Olive Kitteridge. Ook zo iemand waar je meteen fan van wordt. 

Dus dit kwam prachtig uit. 

Nou, daar gaat-ie, het verhaal:

Lucy is inmiddels in de zestig en woont en werkt in New York. Ze schrijft en gaat af en toe op tournee om haar boeken te promoten. Haar tweede man is overleden en Lucy woont alleen, heeft twee volwassen dochters en nog altijd contact met haar eerste man William. 

Lucy heeft in het begin nog niet helemaal door dat er een pandemie is uitgebroken, dat het gevaarlijk is, dat mensen dood gaan. De ernst van de zaak dringt niet tot haar door. 

Maar  tot William wel, die begrijpt het helemaal. Hij wil weg uit New York en hij wil dat Lucy met hem meegaat. Ze verwachten niet dat het lang gaat duren en vertrekken tamelijk snel naar Maine. Naar een huis aan zee. Weg van het virus.

Lucy en William hebben allebei een moeilijk verleden, ze zijn al heel lang uit elkaar en nu zijn ze weer op elkaar aangewezen, afgezonderd en wel.

Eigenlijk lukt dat wonderwel. Het is rustig, ze wandelen veel  en Lucy maakt zelfs vrienden. In de buitenlucht en mét mondkapje. 

Lucy is niet ongelukkig. Eigenlijk was Lucy's hele jeugd een lockdown. Ze ként het zou je kunnen zeggen. 

Dan komen de vaccinaties en kunnen Lucy en William,  die weer 'samen zijn', de dochters, die de nodige problemen hebben,  weer ontmoeten. 

Er gebeurt ogenschijnlijk niet veel. Ogenschijnlijk.

Wat ik vond:

Bijzonder,  een bijzonder boek. En hoe vertrouwd Lucy ook op me over kwam, ik moest even wennen. 

Want dit was het eerste boek dat ik las over de pandemie waar ik zelf deel van uitmaakte. Een speciale gewaarwording. Heel  herkenbaar. Alsof ik een beetje naar mijn eigen leven keek, maar ook weer anders..

Er komt nog wat politiek aan te pas. Olive Kitteridge verschijnt ook nog heel even als een soort cameo. 

En ook nu thema's: moeder-dochterverhouding, eenzaamheid, relaties, eigenbelang en als altijd: liefde. 

De wijsheden.

Waarom Elizabeth Strout zo'n geweldige schrijfster is kan ik niet echt uitleggen. Haar manier van schrijven is zo gewoon, zo eenvoudig. Zo zuiver ook. Zo licht. Heel bijzonder en ontzettend knap. 

Dus de thema's, de manier van schrijven, de wijsheden en vooral Lucy.

Een aanrader.

PS: Het eerste boek heeft me indertijd het meest verrast. En als je nog moet beginnen,  lees dan toch maar eerst deel een.