Nog een keer

En dit is echt de laatste keer dat ik het over Kees van Dongen heb hoor. Ik vind zijn werk zo geweldig en ik had veel te veel foto's gemaakt. Dus nog twee. 

Dit schilderwerk vind ik mooi maar ik laat het ook zien omdat ik de titel zo grappig vind: 'Naakt met slippers' heet het. 

Het tweede is een vroeg kunstwerk van Van Dongen, uit 1895.   Le moulin á Overschie

Het gaat me niet om de molen en ook niet om de toeschouwers. 

Het gaat me er om dat dit werk zo is gehangen dat je de voor en de achterkant kunt bewonderen. Ik wist (door te kijken naar het werk van de kunstdetective Arthur Brandt) dat de achterkant van een schilderij meestal kenmerken bevat die niet in vervalsingen voorkomen. 

Nou hier stonden heel wat kenmerken op.

Aan die labels kun je zien waar het schilderij allemaal is geëxposeerd nadat Van Dongen er succes mee had. In 1904, in de Salon des Indépendants in Parijs. Daar waar zíjn carrière begon.

Aftersun

 

Op de poster zie je de twee hoofdrolspelers van deze film: een vader en zijn 11-jarige dochter. Ze zijn met z'n tweeën op vakantie in Turkije. 

Ik had gelezen ergens,  maar ik weet niet meer waar,  dat het een mooie en ontroerende film was, een coming of age-drama.

Tja en een beetje een drama was het wel, maar dan vooral voor mij. 

De film begon al irritant met allerlei stroboscoop geflits en gedoe en toen vreesde ik al dat het niks zou worden. 

Ik val soms in slaap in de bioscoop terwijl ik dat helemaal niet wil. Nu was het echt slaapverwekkend en dat zal je altijd zien: nu was ik klaarwakker. 

Er gebeurde trouwens ook niks. Ze zaten aan het zwembad, gingen eten en naar bed en dan weer naar het zwembad en herhaal. 

Na een uur of zo dácht ik dat er wat ging gebeuren, maar dat ging dan weer niet verder.

Nou 't is dat de film in de cinema was, waar mijn man werkt, want als dat niet zo was geweest was ik er uit gegaan.

Nu bleef ik keurig zitten en kwam er geheel verward uit. 

Ik heb het ook gewoon niet begrepen, want toen ik thuis kwam ben ik eerst maar eens gaan googelen en toen werd de bedoeling iets duidelijker. Maar nog steeds heb ik de essentie niet gezien én niet begrepen. 

Erg jammer. Ja en trouwens als je eerst moet gaan zoeken als je thuis komt, is de lol er ook af. 

Overigens zaten er wat bekenden in de zaal en die hadden het ook niet echt gesnapt. Mijn maatje van school Marieke,  waar ik alle vertrouwen in heb,  ook niet. 

Soms zit het mee en soms zit het tegen zullen we maar zeggen en deze keer zat het dus tegen

Nog even over Kees van Dongen

 Ja waar zal ik nou eens mee beginnen. Het is een prachtige tentoonstelling daar in Singer in Laren. En er is heel veel te zien. Allemaal werk van Kees van Dongen (1877-1968).

Eerst dan maar eens wat vroeg werk, zodat je straks een ontwikkeling kunt zien. 

Portrait d'une Zélandaise, 1896 en Souvenir de Dordrecht, 1907.

(Voor mij allebei erg leuk, omdat ik uit Dordrecht kom en de kerk meteen herkende natuurlijk en ook omdat ik een deel van mijn leven in Zeeland doorbracht.)

Van Dongen had  Rotterdam achter zich gelaten en had zich zoals zoveel kunstenaars gevestigd in Parijs. Hier zie je hem in zijn atelier en je ziet een zelfportret: Autoportrait Fauve, 1909. 

Hij was toen al doorgebroken en zijn werk werd al zeer gewaardeerd. Hij schilderde en schilderde. Vaak in Parijs, maar ook in Spanje, Marokko, Egypte. 

Hij stond bekend als vrouwenliefhebber ('de vrouw is het mooiste landschap') en schilderde veel naakten.  En hij omringde zich met andere kunstenaars. Picasso bijvoorbeeld. 

Ik vind zijn werk echt heel mooi en anders dan dat van anderen in dezelfde tijd.

Dit werk is getiteld 'Ma gosse et sa mère' en is gemaakt in 1907. Ik weet eigenlijk niet of dit ook echt zijn dochter is met zijn toenmalige vrouw. Hij had wel een dochter.

Tja en dan tenslotte natuurlijk die ogen. De vrouwenportretten.  Ook maar een collage van maken.

Er was nog veel meer fraais te zien en ik zou ook nog veel meer kunnen tonen. Maar het is natuurlijk nog veel leuker om zelf te gaan kijken daar in Singer, Laren. Dat kan nog makkelijk, tot 7 mei. En met de MJK is de toegang gratis. 

Toen ik eigenlijk al klaar was, vond ik ineens deze foto ook erg leuk. Van Dongen maakte ook posters in Parijs  en dit is er een. Ik wist meteen wie hier werd afgebeeld. Jullie ook? 

Ik kreeg op m'n kop en terecht

 

Er stond een hekje voor dit schilderij, een klein laag hekje. Opvallend omdat er verder nauwelijks hekjes stonden op deze tentoonstelling. Ik bleef natuurlijk keurig achter dat hekje, maar ik boog er wel over heen. 

Ik wilde een foto van dichtbij maken omdat ik het zo ontzettend knap gedaan vond. Van Kees van Dongen. De jurk glitterde en glom, maar van dichtbij waren het gewoon kloddertjes verf. Dat je dat kan...

Ik werd onmiddellijk streng op mijn vingers getikt door een suppoost en hij had gelijk. Het was druk en je hoeft maar een klein duwtje in je rug te krijgen en je gaat er dwars doorheen. Maar de foto had ik toen al gemaakt. 

Kees van Dongen dus, een tentoonstelling in Singer in Laren. Een prachtige tentoonstelling. We waren er op maandagmorgen, met een tijdslot en toen was het nog heel erg druk. Ik loop dan meestal door naar het einde en ga dan langzaam terug. Dan mis je natuurlijk de volgorde die er in zit, maar dat vind ik niet erg. 

Dit schilderij heet Mme Jasmy en zij en van Dongen hadden een relatie in 1920 toen het geschilderd werd. Hij was op dat moment een beetje een societyschilder. 

Ik ben maar gauw uit het zicht van de suppoost gegaan, want ik voelde dat hij me in de gaten hield.

Bij dit doek, getiteld Le Tango, stond geen hekje. Van Dongen begon er aan in 1913. Toen brak WO1 uit en hij maakte het pas af in 1935. Tijdens de oorlog was deze decadente en sensuele dans verboden, vandaar.

Dus 1935. Danst deze blote vrouw hier met de engel des doods? Dat heb ik niet zelf bedacht hoor, er stond een bordje bij met deze vraag. En mij leek het dat het best zo zou kunnen zijn. Een voorgevoel van nieuw naderend onheil.

Ik heb nog veel meer te laten zien, dus morgen nog maar een keer. 

Street Art

 We moesten naar Amsterdam om mijn fiets op te halen. Die stond al een hele tijd bij onze dochter omdat háár fiets gestolen was en ik toch niet kon fietsen. (Afgelopen week heb ik trouwens voor het eerst weer gefietst en het ging heel goed.)  

'Nou', zei mijn man, ' dan zet ik jou eerst af op het NDSM terrein, dan ga ik die fiets halen. Dan kan jij naar Straat en dan pik ik je weer op'. 

Straat is het museum voor Street Art en Graffiti in Amsterdam. 

De waarheid is dat mijn man niet bovenmatig geïnteresseerd is in Sreet Art en de prijs voor het museum is nogal hoog, 18, 50.  De MJK. geldt niet helaas en hij had er niet voor over. 

Het was inmiddels lang geleden dat ik er geweest was, dus ik vond dat het wel weer eens kon. Ik hou er van en geloof me, ik vond het iedere cent waard. Ik heb werkelijk prachtig werk gezien in die grote en hoge loods. Echt schitterend. Daar kom ik vast nog wel een keer op terug.

Ik ging niet meteen naar binnen, want meestal is er op het terrein er om heen ook wel een en ander te zien. En dat was ook deze keer het geval. 

Naast een hoop gekleur en letters die ik nooit echt kan lezen (maar wel prachtig gemaakt) waren er ook deze keer toch wat echt mooie werken. Ook daar kom ik nog op terug. 

Deze keer was er ook een kunstenaar aan het werk. 

Dus ik vroeg geheel volgens het verzoek op de mural hierboven, of ik foto's mocht maken. 

Het mocht en hij vroeg hoe ik het vond. Ik zei dat ik dacht dat het mooi zou worden. 

En dus moet ik eigenlijk nog een keer terug om het af te zien. 

En tenslotte als voorproefje nog een buitenmural : 

 

De kunstenaar is Dotsy, een Zweed en van hem hangt er ook binnen een werk. Dit werk: 

Zo, heb je dat ook maar vast gezien en trouwens,  hiermee is wat mij betreft de vraag weer beantwoord of Street Art wel binnen geplaatst moet worden. Ik vind dat het zeker mag. Dít kunstwerk gaat niet beschadigd raken, er zal niet overheen worden gekliederd en dat vind ik een goede zaak. 

Linking to Sami's Colourful World

Ken je hem?

 

Komt hij je bekend voor? Dat zou kunnen als je met enige regelmaat kijkt naar BinnensteBuiten. 

Het is Valentijn Carbo, hij is architectuurhistoricus en werkt voor de Vereniging Hendrick de Keyser. 

Dat is de vereniging die historische huizen in bezit heeft en houdt en ook onderhoudt. Met het doel die huizen en de interieurs te bewaren voor de toekomst. Ze hebben in heel Nederland meer dan vierhonderd huizen. Er zijn huizen waar je kunt overnachten, er zijn huizen die je kunt huren en er zijn huizen waar je naar binnen kunt om alles eens te bekijken. Dat zijn de museumhuizen.

En zo'n museumhuis staat in Hoorn. Dat is Huis Bonck. Genoemd naar de eerste eigenaar, de koopman Frederickszoon Bonck. 

Een huis uit 1624 en zulke huizen zijn er niet zo veel meer. 

In BinnensteBuiten laat Carbo met enige regelmaat huizen zien van historisch belang. Ook een keer Huis Bonck. 

Het zal vast nog wel eens herhaald worden, maar je kunt het ook gewoon hier zien: 

https://binnenstebuiten.kro-ncrv.nl/wooninspiratie/video/huis-bonck-hoorn

Vorige week was Valentijn Carbo  in Huis Bonck en de vrijwilligers die daar 'werken', waaronder ik, waren er ook. 

We kregen weer wat extra informatie om straks als het huis in april weer opent,  nog beter op de hoogte te zijn van hoe het allemaal zit. Wie er gewoond hebben, wat de functie van het huis was in de verschillende eeuwen.  

En wat ik ook erg interessant vond: hoe we dat  allemaal weten. Speurtochten in archieven, persoonsregisters, kadaster, familieregisters en nog veel meer. 

Ook wat inrichting betreft. 

Daarover is veel informatie afkomstig van schilderijen, maar bijvoorbeeld ook van poppenhuizen, waarin het werkelijke leven tot in detail werd geïmiteerd. Hoe was bijvoorbeeld de verlichting in zo'n huis in die tijd?

Nou, de vrouw op dit schilderij heeft  een hoge kaarsenstandaard waardoor het kaarslicht op haar werk valt. Precies zo'n standaard staat 'bij ons'. 

(Schilderij van navolger Ludolph de Jongh: Vrouw naaiend bij kaarslicht. 1650-1655)

 

Valentijn Carbo is een uitstekende verteller. We hingen aan zijn lippen. 

Leuk zo'n middag. Leerzaam en gezellig.

Mon crime

Toen ik deze poster zag dacht ik al dat ik de film leuk zou vinden. Hij werd aangekondigd als een dramatische komedie en dat was het ook wel.

 

Twee vrouwen, een actrice en een advocate wonen samen in Parijs, jaren dertig. Ze zijn hartstikke arm, wonen armoedig en worden met uitzetting bedreigd door hun huisbaas. 

Madeleine, de actrice, gaat praten over een rol, bij een beroemde producent en heeft een paar uur later de politie aan de deur. De producent is dood, vermoord en Madeleine wordt verdacht. Samen met Pauline, de advocate besluit ze om de zaak om te draaien. Ze  heeft de moord niet gepleegd, maar doet voorkomen alsof ze dat wel heeft gedaan. Na een subliem betoog, wordt Madeleine,  dankzij Pauline,  vrijgesproken en bejubeld. Vrouwen in opstand tegen verkrachting en sowieso onderdrukking. 

De rollen liggen voor Madeleine voor het grijpen en ook Pauline is ineens erg in trek.  Maar dan komt er een andere, oudere  actrice op de proppen. Alles draait dan weer 180 graden. 

Die oudere actrice wordt gespeeld door Isabelle Huppert en alleen al het zien van Huppert in die rol, maakt de film de moeite waard.  Maar verder vond ik het ook een aardige film, met een origineel plot. 

En die hele jaren-dertig sfeer vond ik leuk. 

Lezen

 

Dit boek,  Phoenix (van Bert Wagendorp),  ging ik lezen omdat twee bloggers, twee waar ik alle vertrouwen in heb, er positief over waren. Eerst las ik erover bij haar, klik  En daarna nog bij Marthy.

De manier waarop ik een boek kies is nogal verschillend. Vaak doordat iemand uit de leesclub iets meldt, vaak omdat ik een recensie lees in de krant. Soms zie of hoor ik iets op radio of tv en soms zoek ik gewoon in de bieb en lijkt er iets voor me klaar te liggen.  En soms dus gewoon door een blog. 

Dit boek is precies het soort boek waar ik heel erg van hou. Geschiedenis, verhalen en nog eens geschiedenis. Twee verhalen zijn hier tot een gemaakt. Zowel feit als fictie!

Abel Sikkink is nog een jongetje als hij met zijn ouders, zijn broertje en zusje gaat emigreren naar Amerika. Het is 1847 en er is honger in de Achterhoek waar het gezin woont. Ze hopen in Amerika een veel beter leven te kunnen gaan opbouwen.

Er voltrekt zich echter een ramp aan boord van het schip Phoenix en Abel is uit zijn gezin de enige die het overleeft. 

Hij komt terecht in een gezin in Sheboygan. Een plek waar veel Nederlanders al wonen. Er is zelfs een Nieuwsbode. Abel leert daar het vak van journalist. Hij gaat werken voor een belangrijke krant en krijgt dan te maken met verslaggeving over de Amerikaanse Burgeroorlog die net is uitgebroken.

Ondertussen blijft hij altijd vragen stellen en onderzoeken hoe de ramp met de Phoenix heeft kunnen gebeuren. 

Het boek werd me dus twee keer aangeraden en zelf heb ik het ook aan twee vriendinnen aangeraden. Die hebben het inmiddels allebei gelezen en waren het helemaal met me eens. Het is een fantastisch boek. Echt waar! 

(En zo heerlijk, het is het eerste deel van een trilogie. Eind april verschijnt deel twee!)

De manier waarop ik dit boek 'las', is wel apart. 

Ik lees eigenlijk altijd in bed, maar door die gebroken pols lukt me dat niet. Nog steeds niet.  Ik kan het boek niet goed vasthouden, heb van alles geprobeerd met kussens en steunen, maar het werkt niet. 

Dan dus maar een luisterboek op mijn telefoon. En dat werkt wél. Het handige is dat ik dan een timer kan instellen, bijvoorbeeld op een half uur. Daarna stopt het voorlezen vanzelf en meestal maak ik dat niet meer mee. 

Alleen is het probleem dat ik dan de volgende dag niet kan zien waar ik ben gebleven. Dat is lastig als het lange hoofdstukken zijn. Je kunt wel terugspoelen, maar dat is zeer onnauwkeurig. Dan krijg je terugspoelen, luisteren, nee toch niet goed. Nog een keer, nee daar was ik niet. 

Nou kwam ik in de bieb terwijl ik al aan het luisteren was naar Phoenix en het boek lag inderdaad voor me klaar. Gewoon op een tafel met populaire boeken. 

Dus ik nam het mee en dat was handig,  want nu kon ik even opzoeken tot waar ik gekomen was met luisteren. 

Dat hoofdstuk uitlezen en dan het luisteren weer beginnen bij het volgende hoofdstuk. 

Luisterlezen of leesluisteren, dat is wat ik deed. 

Ook nu weer, met een veel dikker en nog minder makkelijk te hanteren boek. Ook dat boek heb ik er bij gehaald en het werkt prima. 

Nou, nog een keer: AANRADER!

Azalea

 

Daar staat-ie, mijn azalea. 

Ik weet dat er mensen zijn die een hekel hebben aan dit soort planten, maar ik niet. Ik ben er dol op. 

Erfelijk belast ben ik. Mijn moeder hield er ook van. 

Het is trouwens een makkelijke plant. Hij hoeft alleen maar wat water op het schoteltje. Wel elke dag.

'Nooit in de pot water geven hoor en als-ie niet snel genoeg drinkt, gooi je het bakje gauw leeg'. Ik hoor het mijn moeder gewoon zeggen.

Nou, precies zo behandel ik hem. Ik sta altijd te kijken hoe snel het water wordt 'opgedronken'.

En dan word ik beloond met prachtige bloemen. 

Deze azalea kostte me 3,89. Ik nam er twee , dus 7, 80. 

Een bos bloemen is een stuk duurder en ik heb hier veel langer plezier van. 

Daarna kan de azalea ook nog de tuin in. Hoewel ik daarmee nog geen grote successen heb behaald.  Maar ik heb de moed nog niet opgegeven.  Ooit gaat het lukken. Ik voel het.

Deze vrouw

 

De vrouw die je hier ziet heette Trude Lafrenz. 

Misschien zegt de naam je niks, die zei mij ook niks. Tot ik las waarom er aandacht aan haar overlijden werd besteed.

Trude Lafrenz was een Duitse studente die in WOII betrokken was bij de verzetsgroep Die Weisse Rose. 

En dat zegt me wel degelijk wat. 

Ik heb het boek Die Weisse Rose gelezen op de middelbare school, later heb ik de film gezien en de geschiedenis zit nog altijd in mijn hoofd. 

Hans en Sophie Scholl waren nog student toen ze, samen met anderen,  opriepen tot geweldloos verzet tegen Hitler. Dat deden ze door pamfletten te verspreiden.

Hun groep heette Die Weisse Rose

Ze hebben het, met andere leden,  met de dood moeten bekopen. Ze werden opgepakt, kregen een ontzettend oneerlijk proces en werden geëxecuteerd. 

Hun verhaal heeft op mij diepe indruk gemaakt. Hoe moeilijk moet het geweest zijn je te verzetten tegen Hitler en zijn regime. 

En toch... toch waren er mensen die het deden. Terwijl ze wisten wat de consequenties waren. Helden!

Het verhaal van Die Weisse Rose is opgeschreven door Inge Scholl, een zus van Hans en Sophie.

Trude Lafrenz werd pas wat later gepakt, vrijgelaten, opnieuw gearresteerd en gevangen gehouden tot het eind van de oorlog. 

Ze  ging naar Amerika, werd arts en leefde haar leven. Ze overleed vorige week op 103-jarige leeftijd. 

Laatst had iemand het over dat gezeur over de tweede wereldoorlog en dat we maar beter kunnen kijken naar de Oekraïne en Rusland.

Ik vind dat het allebei moet. 

Van deze groep bijvoorbeeld was Trude de laatste overlevende. Er zijn niet veel mensen meer die het mee hebben gemaakt. Hun verhalen moeten blijvend verteld worden.

Op straat

 Altijd wel wat te zien op straat. Zomaar, onverwacht en onvoorbereid. Zo zag ik vorige week weer een boodschappenbriefje. Dat was al een hele tijd geleden.

 Eigenlijk is het belachelijk natuurlijk en soms is er ook niks aan. Maar deze vond ik weer leuk:

Mijn fantasie gaat aan het werk. Ik dacht dat het  misschien het briefje van een man zou kunnen zijn. Maar ik WEET het niet natuurlijk. 

Enfin, als hij nou maar niet de slips voor Corry te dicht bij de zalmmoot gaat doen in zijn boodschappentas. 

 

Maar dit is nog veel leuker vind ik. Ook al lang geleden dat dit me opviel: dat er iets groeit, tegen de verdrukking in!

Monday

 

Deze mural heb ik (al een paar maanden geleden)  gezien in de Bagijnestraat  in Den Haag. 

Heel toevallig, ik was niet op zoek. Het was ook een beetje in een achterafstraat. 

Er hangt een bordje bij, met een verklaring.

De kunstenaar is Gordon Meuleman.

De naam Bagijnestraat, is ontleend aan de bewoonsters van een vrouwenklooster dat hier tot 1572 was gevestigd. 

Bagijnen vonden hier een veilige haven in tijden van vrouwelijke onderdrukking. Hier konden ze zelfstandig en onder elkaar wonen. 

De kunstenaar heeft geprobeerd de straat te voorzien van een eigentijdse hedendaagse beschermvrouw. Eentje die waakzaam en zorgzaam de straat bewaakt.

Ik heb gelezen ergens dat het ongeveer twintigduizend blauwe streepjes zijn die de kunstenaar heeft geschilderd.

Maar het mooiste is,  dat de ogen van de dame je lijken te volgen. 

Ik vond het een bijzonder kunstwerk. En helemaal met het bijpassende verhaal.

Linking to Sami's Colourful world

Roodkapje

 Een  kaartje, van Mieke:

En eentje van C. Voor mijn verjaardag. Dat waren  superleuke verrassingen. Echt!

Het blogje met deze twee Roodkapjes begon ik op 8 augustus, de dag na mijn verjaardag.

Er kwam toen zeker van alles tussendoor want ik heb dit blogje en dus deze kaarten gewoon niet laten zien.  

En daarna geen nieuws van het Roodkapjefront. Tenminste niet hier op mijn blog. 

Maar er kwamen ondertussen wel nieuwe kaarten. Deze bijvoorbeeld: 

Een paar kocht ik uit de verzameling van iemand die alles en alles van Roodkapje verzamelde,  maar de kaarten wegdeed. 

Ik had er nog meer kunnen kopen en dat deed ik ook, maar die kaarten zijn nooit aangekomen. Ja dat is natuurlijk altijd een risico. Maar de mevrouw in kwestie stuurde toen toch nog een paar kaarten,  wat erg lief was.

En afgelopen week kreeg ik weer een kaart van C. Een echte mooie vind ik. En ook echt heel erg lief! Van C. 

En bedenk nu maar eens de hoeveelste kaart dit is in mijn verzameling. Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar het is kaart ?????????????????????????. 

Als je heel ver naar beneden scrollt , zie je het het antwoord.

301!

Gezichtjes

"Ja weer een gezichtje dat ik ontdekte: gemaakt door collega knipster Ria.

En ik heb toestemming om het te delen'. Dat schrijft Tineke Dieks.

Ik vind het al bijzonder knap dat iemand zoiets kan knippen. En dan ook nog een gezichtje erin! Ria en Tineke: dank.

Maar onze Noor is ook niet voor een kleintje vervaard. Ik was in hun keuken toen ze zei: 'Kijk oma, een gezichtje'. Ze is zeven en ze zag het echt zelf.

En ze was in vorm blijkbaar, want meteen daarna zag ze er nog een. In diezelfde keuken. Een beetje een scheef bekkie, maar onmiskenbaar. Noor maakte de foto zelf. Dank, Noor!

En deze is weer van Tineke Dieks. Tineke is degene die geen blog maakt, maar een variatie. Een brief die ze regelmatig rondstuurt aan verschillende mensen, een soort abonnees zeg maar. Inhoudend allerlei wetenswaardigheden. Leuk om te lezen.

Tineke is ook van de knipkunst en zag nog een gezichtje. 

Het is een Nebra schijf. Daar had ik nog nooit van gehoord. Tineke ook niet trouwens, maar ze zocht het op. Hier kun je er wat over lezen: klik

En dan Toos, van  In de Weer. 

Zij zat in het ziekenhuis te wachten tot haar man voor een kleine ingreep werd weggereden. 

Toos mailt: 'Opeens vond ik dat het bed wel op een spook leek, zo met die grote ogen. Enfin, een gezicht dus in mijn beleving. Vind je het niks dan gooi je het maar weg'.

Nou mooi dat ik dat niet doe!!!! Het is een echt gezichtje. 

En tenslotte: Dit gezichtje zag ik op een koude, regenachtige dag (09-03, let op de bloesem) in Haarlem. Dat boompje trok zich van het weer niks aan en toen ik er bewonderend naar keek zag ik een gezichtje.

Als altijd: Blijf speuren mensen! En gezichtjes sturen: bettievdgriend@hotmail.com 

Nog meer Haarlem

In hetelfde straatje van het bloeiende boompje en het Frans Halsmuseum, bevindt zich nog een museum. Ik was daar wel eens eerder en het was toen best leuk, maar ook weer niet 'kom we gaan meteen nog een keer'. Toch gingen we naar binnen toen we deze affiche zagen. 

Ik stond ervoor en dacht en dacht... en het duurde echt even voor ik het weer wist: Mari Andriessen, de maker van de Dokwerker.  Het beeld in Amsterdam waar ieder jaar de Februaristaking wordt herdacht. 

Ik heb dat altijd een indrukwekkend beeld gevonden en dus gingen we naar binnen. 

Deze foto is een mooie samenvatting. Gemaakt door mijn man. 

Op de achtergrond zie je koningin Wilhelmina. Dat beeld maakte Mari Andriessen ook. De man had een heel groot oeuvre. 

Ik vond het interessant om een beeld te krijgen (hahaha, mooi gezegd in dit verband) van de beeldhouwer. Iemand die 'twijfelde, tobde en zocht' , veel (voor)werk verrichtte en niet heel snel tevreden was. 

Mari Andriessen. ( Ik dacht lang geleden dat het een vrouw was, genaamd Marian Driessen).

Het museum heet tegenwoordig Verwey museum Haarlem,  omdat er ook veel werk te zien is van Kees Verwey. 

Op dit moment in combinatie met werk van Maria Vashchuk. Zij werd geboren in 1985, toen Kees Verwey al 85 was. 

Maar als je hun werk goed beschouwt zie je  verbindingen. Van Maria Vashchuk will ik graag meer zien. Voor het geval jullie dat ook willen, maak hier dan maar een beginnetje, klik

En tenslotte is er in dit museum een vaste expositie over Haarlem . Die ook voor een niet Haarlemmer interessant is. 

Wist je dat een Haarlemmer een mug wordt genoemd? 

Komt doordat de stad vroeger omringd was door veen en moeras en als je de stad naderde zag je al grote zwermen muggen hangen. 

Enfin, dit waren dus in dit museum de drie vliegen waar ik het eerder over had.

Drie vliegen

 

Soms moeten wij ergens zijn (en dan is het vaak nog best een eind rijden ook), voor iets wat ik maar nuttig zal noemen of noodzakelijk. 

Dat was op 9 maart j.l. het geval. We moesten in Haarlem zijn. 

Ik heb het al vaker betoogd, ik sla dan graag twee vliegen in een klap. Nog liever drie vliegen. 

Ik bedoel als ik er dan toch ben, moet ik er maar van genieten. Of nog anders gezegd, het nuttige met het aangename verenigen. 

Dus toen we het nuttige in Haarlem hadden afgewerkt,  bedachten we maar eens naar het Frans Halsmuseum te gaan. 

Een koude regenachtige dag was het, maar dit boompje naast de ingang zette meteen de toon. Nogmaals: het was 9 maart!

Het is een oud museum, met een heleboel verschillende kamers. 

Sommige kunstwerken zag ik bepaald niet voor het eerst, maar een beetje herhaling is prima natuurlijk. 

We kwamen eerst in een zaal met allerlei zelfportretten. Ik hou sowieso van portretten en ook absoluut van zelfportretten. 

En daar waren meteen twee favoriete zelfportretten van twee favoriete schilderessen. Van Else Berg, die ik nog helemaal niet zo lang ken en van Charley Toorop die ik wel heel lang ken.

Charley Toorop, 1929 en Else Berg, 1928

Nou op dat moment was ik al zeer tevreden in Haarlem. En toen hing er in dezelfde ruimte nóg een zelfportret. Heel mooi vond ik:

Dit is Cornelis Corneliszoon van Haarlem en hij schilderde zichzelf  rond 1590. Hij was toen een jaar of achtentwintig. 

Ik vind het echt een prachtig portret en als je die kraag weg denkt, is het bijna iemand die je vandaag de dag zou kunnen tegenkomen. 

Drie vliegen...