Ik kreeg op m'n kop en terecht

 

Er stond een hekje voor dit schilderij, een klein laag hekje. Opvallend omdat er verder nauwelijks hekjes stonden op deze tentoonstelling. Ik bleef natuurlijk keurig achter dat hekje, maar ik boog er wel over heen. 

Ik wilde een foto van dichtbij maken omdat ik het zo ontzettend knap gedaan vond. Van Kees van Dongen. De jurk glitterde en glom, maar van dichtbij waren het gewoon kloddertjes verf. Dat je dat kan...

Ik werd onmiddellijk streng op mijn vingers getikt door een suppoost en hij had gelijk. Het was druk en je hoeft maar een klein duwtje in je rug te krijgen en je gaat er dwars doorheen. Maar de foto had ik toen al gemaakt. 

Kees van Dongen dus, een tentoonstelling in Singer in Laren. Een prachtige tentoonstelling. We waren er op maandagmorgen, met een tijdslot en toen was het nog heel erg druk. Ik loop dan meestal door naar het einde en ga dan langzaam terug. Dan mis je natuurlijk de volgorde die er in zit, maar dat vind ik niet erg. 

Dit schilderij heet Mme Jasmy en zij en van Dongen hadden een relatie in 1920 toen het geschilderd werd. Hij was op dat moment een beetje een societyschilder. 

Ik ben maar gauw uit het zicht van de suppoost gegaan, want ik voelde dat hij me in de gaten hield.

Bij dit doek, getiteld Le Tango, stond geen hekje. Van Dongen begon er aan in 1913. Toen brak WO1 uit en hij maakte het pas af in 1935. Tijdens de oorlog was deze decadente en sensuele dans verboden, vandaar.

Dus 1935. Danst deze blote vrouw hier met de engel des doods? Dat heb ik niet zelf bedacht hoor, er stond een bordje bij met deze vraag. En mij leek het dat het best zo zou kunnen zijn. Een voorgevoel van nieuw naderend onheil.

Ik heb nog veel meer te laten zien, dus morgen nog maar een keer.