Maar we kwamen er toevallig langs gelopen, mijn vriendin en ik en we gingen toch naar binnen. En we keken...
Ik merkte dat ik huilde op een bepaald moment. Bij deze foto. De winnende foto. En ik dacht winnend? Het is gek, want ik heb zowat alles wat mijn hartje begeert, maar toch zijn wij allemaal verliezers. Dit, wat hier gebeurt. Tamelijk dichtbij.
Televisie. Ik kijk nauwelijks nog naar het nieuws en als... dan kijk ik soms weg bij dit soort beelden. Hier kon ik niet wegkijken. En misschien is dat wel nodig.
De persfotograaf die deze foto maakte ... het is zijn beroep. En het is zijn beroep omdat wij allemaal toch willen weten wat er gebeurt in ONZE wereld. Hij zal niet willen choqueren, niet om het choqueren. Hij laat het zien. Dat is het!
16 opmerkingen:
Ja, het zijn iconische foto's. Ik herinner me nog het Vietnamese meisje dat wegrende na een aanval. De rauwe beelden.
Ik heb toevallig net het boek De Nachtegaal uit. Over twee zussen in WO II. En ik dacht nou lees ik nooit meer een oorlogsboek.
Voor mooie foto's moet je ergens anders zijn. Persfoto's drukken je even met de neus op de werkelijkheid.
I never look.
Once I was on the way to my Brother. In a steep curve was a car upside down. I called 112 and didn´t look closely, just so much that I saw it´s a big man I could not help anyways (I am small).
Others stopped, too, and in the end the guy was able to crawl out.
I was still shivering when I reached my Brother.
I don´t understand civilians who stop and even film or take pictures in accidents, standing in the way of the helpers...
Ik herken dat wel, dat wegkijken en niet meer naar het nieuws kijken. En toch is het belangrijk dat er verslag gedaan wordt. Maar het wordt je koud om het hart als je dit ziet...
Bij mij komen dingen,die ik zie niet zo heftig binnen. Ik leef wel mee,maar zelden,dat ik er slecht van slaap.
It is such a horrific scene.
Mooie toelichting.
Een afschuwelijke foto. Maar ..ook wel héle mooie symboliek zit er in.. De komende generatie gaat herbouwen! Het begin van een nieuw tijdperk, daar hopen we op.
Om dezelfde reden ben ik met de World Press tentoonstellingen gestopt een paar jaar geleden. De foto's werden steeds gewelddadiger.
Tegelijkertijd een prachtige foto, maar ook een verschrikkelijke foto in een verschrikkelijk oorlogsgebied. Wereldvrede.... we dromen er allemaal van en weten ook dat het er nooit zal komen, heel treurig.
Zo verschrikkelijk. Zij en haar kind hebben het niet overleefd dat maakt de foto extra wrang.
De laatste World Press foto tentoonstelling die ik zag was in Maastricht een paar jaar geleden. Wat kwam die binnen, dat weet ik nog zo scherp. Ook ik kijk weinig nieuws, heb er grote moeite mee, zit soms met tranen in mijn ogen en besef dat het nooit ophoudt.
Het zijn indrukwekkende fotos die deze fotografen laten zien. Wegkijken helpt niet; helaas,
Inderdaad, zo dichtbij! Ik ben mij er van bewust. Het is een steeds aanwezig beklemmend gevoel. Hoop en bid dat er een einde aan komt.
Ik kijk ook erg weinig televisie maar dit schokkende beeld herinner ik me goed.........
Een reactie posten