Gisteren was het eindelijk zo ver. Onze jongste kleinzoon, Arthur, mocht eindelijk naar school.
Ik zeg eindelijk omdat hij begin januari al vier was geworden. Maar er was voor hem geen plaats op dat moment.
Dat vind ik echt zo raar. Nou raar is een understatement, ik vind er nog veel meer van, maar het zal weinig zin hebben om dat hier te uiten. Dus laat maar.
Gisteren was de dag.
Arthur had er echt zin in en zijn vader had al vast een leermiddel eh leesmiddel gemaakt:
En dat is nou toch weer zo gek hè. Ik ergerde me eerst toen hij nog niet mocht en echt, ik vind het fijn voor hem dat hij nu wel mag.
Maar jeetje, Arthur is de jongste van 'ons' hele spul en nu moet hij in het systeem, dingen leren, zich aanpassen, de wereld in.
En ineens vind ik hem nog zo klein...
Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen bekeek ik de foto's die van de gebeurtenis gemaakt zijn.
Kijk, daar gaat hij:
29 opmerkingen:
Dat begrijp ik heel goed. Ineens moeten ze dan van alles. Hij lijkt nog zo klein en kwetsbaar. Maar hij vindt zijn weg.
Family are the best gifts when we grow older
Och heden, zie hem daar nou toch staan. ik begrijp je brok.
Toch kan ik me er wat bij voorstellen, vol is vol en de werkdruk is te hoog. Maar hij staat er nu wel heel zielig bij...
Waarschijnlijk komen snel de mooie verhalen van hem. En is de brok weg
Ach zo'n klein jochie met zo'n grote tas die een beetje afzakt. Ja als oma zal je dat wat doen
Wat een ontroerende foto!
Daar gaat hij….
Hij zal er vast wel aan toe zijn, maar oma nog niet hè…?
De scholen zijn overvol en als er dan ook te weinig leerkrachten zijn, snap ik wel dat hij even moest wachten. Dit soort oplossingen zijn hier ook.
Maar nu mag hij dan! Met zijn grote rugtas eindelijk naar school. Hopelijk vindt hij het leuk. Ik wens hem een fijne schooltijd.
Inderdaad, heel Bijzonder dat er een geen plek is op school voor een 4-jarige.... Maar ik snap je weemoed en melancholie ook heel goed. Wat zitten we als mens toch wonderlijk in elkaar.
Als leerkracht denk ik vaak: "Ze zijn elk jaar kleiner ...". Onzin natuurlijk, maar het zijn inderdaad ukkepukjes als kinderen voor het eerst naar school gaan. Terwijl het thuis natuurlijk heel wat lijkt.
Leuk dat op naam gemaakte leeshulpmiddel. Jullie kleinzoon gaat het redden.🤛💪👍
Het systeem in...haha. Tja, de tijd vliegt...helaas.
De maatschappij wacht met smart op hem moet je maar denken ;-)
Dat is wel raar dat er geen plaats voor hem was. In mijn schooltijd zaten we met 50 kinderen in de klas, dat was de na oorlogse geboortegolf van 1947.
Ach jeetje.... dat kleine knulletje wat nu van alles moet gaan leren.
Heb eigenlijk een beetje medelijden met hem en alle andere kindjes.
Net of de vrijheid voorbij is.
Eerlijk gezegd heb ik het zelf altijd zo gevoeld toen ik naar school moest.
Leuk zo zijn eigen leesplankje. Ik heb hier de mijne nog staan uit de jaren 50.
Agossie, maar gelukkig wil hij graag.
Ach Bettie toch, ik wens hem een juf toe, zoals zijn oma was, dan komt alles goed !
Die Arthur aan het begin van zijn schoolse avontuur met zijn vriend de olifant op z’n rug. Ja wij voelen er heel wat anders bij dan zo’n kind, gelukkig maar! En wat een mooie leesplank die zijn vader voor hem maakte!
Ach gossie, wat vliegt de tijd ….
Ach ja, ik begrijp je gevoel wel denk ik...
Zeker omdat hij de jongste is.
Gelukkig is de ene school de andere niet! Al dat moeten en die systemen waar je op doelt... brrr... daar moet ik ook niets van hebben. Laat een kind asjeblieft gewoon kind zijn.
Wat een treffende foto, zo'n klein ventje aan het begin van een heel nieuwe periode.Hopelijk vindt hij het leuk.
Ach, de lieverd, daar gaat hij. Ik heb een traantje gelaten, terwijl ik helemaal niet zo sentimenteel ben, op de dag dat ik Floor, mijn jongste, naar school bracht. Ik realiseerde me dat ik nooit meer zo'n kleintje in huis zou hebben. Dat mijn laatste nu snel 'groot'zou worden.
Dapper hoor met zijn mooie olifantentas.
En de laatste die naar school gaat, dat is wel een mijlpaal.
Het leesplankje vind ik erg leuk en creatief.
Blessings Arthur aloha
Och ja, zie dat manneke toch met zijn afgezakte rugzakje, maar hij heeft
er zin in dus dat gaat vast helemaal goedkomen Bettie. Hij komt binnenkort
met de leukste verhalen bij oma langs.
I understand your feelings (big Niece)! In Germany you need to be 5 at least. And - in my time - had to proof you are ready by being able to stand and hop on one foot!
Aandoenlijke foto. Ik moest denken aan Annie M.G. 'Dit is het land waar grote mensen wonen, je hoeft er nog niet in'. Maar voor je kleinzoon gaat het niet meer op. Ik hoop dat hij zuinig is op zijn leesplank, ik heb de mijne nog en wordt binnenkort 75.
ja de kleinste dat is altijd even een dingetje. En wat zijn de tijden veranderd. Dayt hoor ik ook over onze kleinkinderen. ze moeten zo presteren en als er iets is wat even niet lukt...... dan ben ik blij dat wij ze groot hebben.
Je zal zien dat het mannetje straks met mooie verhalen komt bij oma
Een reactie posten