Underground

 

Veel mensen hebben een hekel aan de Londonse underground. Ik niet. 

In de eerste plaats omdat die ons brengt waar we willen zijn. Maar ik vind het ook echt leuk. 

Je vindt er geen puinzooi. Het is er nooit koud,  al 'waait'  het op sommige plekken heel erg hard. 

Er is altijd wat te zien. Neem nou de versiering op Marble Arch, die was er eerder niet, nu wel. 

En dan de mensen, de hondjes...

Het is not done om andere mensen te bekijken. Je zit best dicht op en tegenover elkaar,  maar praten maakte ik eigenlijk nog nooit mee en niemand kijkt naar de tegenoverliggende gezichten. Ik ook niet. 

Maar we keken wel even naar onze eigen hoofden natuurlijk. 

Een minpuntje: als je op de  verkeerde plaats op het perron staat kan je soms niet in de trein door de drukte. 

De Londoners wel, die persen zich er in en dat gaat altijd goed, maar ik durf dat niet. Dus dan wachten we de volgende maar af, vanaf een andere plaats. Die komt (bijna) altijd binnen een paar minuten. 

Ik heb niet een keer hoeven staan in zo'n stampvolle metro. Er zijn altijd mensen die opstaan en vriendelijk vragen of ik misschien zou willen zitten. En tegenwoordig aanvaard ik zo'n aanbod in dank. De ritten zijn soms lang, het schudt nogal en dan is het wel echt fijn om te kunnen zitten. Hier in Nederland is nog nooit iemand voor mij opgestaan.

Hoe dan ook, we waren drie nachten en (bijna) drieëneenhalve dag  in London. Ik heb er twaalf keer iets over verteld. Nee hoor, het verveelt ons nooit.   

Ik hoop dat we snel weer in die metro zitten. En die kans is nogal groot...

En voor degenen die het nog onthouden hebben,  de labyrinten in de metro , klik... die zijn er nog steeds. In elke metro die we aandeden.