Ex-vrouw

Dit boek , Ex-Wife van Ursula Parrott, verscheen voor het eerst in 1929. En nu, in 2024,  is het opnieuw uitgebracht, door uitgeverij Atlas Contact. In een vertaling van Lisette Graswinckle. 

En ik mocht het recenseren. 

Een heel bijzonder boek vond ik. Toen ik het uit de brievenbus en uit de verpakking haalde dacht ik heel eerlijk gezegd:  mwah. 

Maar dat viel mee. Het viel erg mee zelfs.

 

Negentiennegenentwintig, dat was het Interbellum, dat waren de Roaring Twenties, the Jazz Age.

Het boek speelt zich af in New York. Het geeft een prima beeld van die periode in die stad. 

Ook  een prima beeld van een jonge vrouw en daardoor naar alle waarschijnlijkheid van een deel van de jonge vrouwen in die tijd. 

(Ook bijzonder: mijn moeder was achttien toen. Zij was eveneens een zelfstandig iemand. Ondernemend en onafhankelijk ook en dat was toen en hier zonder enige twijfel  anders dan in een stad als New York)

Enfin, die jonge vrouw is Patricia. Zij is 24 en een werkende vrouw.  Met Peter heeft zij een open huwelijk. Relaties met anderen moeten mogelijk zijn vinden zij beiden. Tot Patricia een one-night-stand heeft en Peter ineens besluit dat hij wil scheiden. 

Patricia wil niet, maar Peter is vastbesloten; er is ook een andere vrouw. 

Patricia geeft hem zes maanden en als hij dan niet terugkomt zal ze in de scheiding toestemmen. Ondertussen gaat ze samenwonen met Lucia, een gescheiden vriendin en bepaald 'een character'. Patricia leeft verder, probeert Peter te vergeten, is verdrietig en eenzaam, maar leeft haar leven.

Wat steekwoorden: (ongewenst) zwanger, abortus,  cocktails, roken, drinken, speakeasy's (dat heb ik op moeten zoeken), taxi's, relaties, vriendinnen, vrienden, minnaars, bontjassen, kleding. 

Patricia woont, werkt en gaat uit. Ze is mooi, eerlijk en veerkrachtig. En... ze is een ex- vrouw.

Het slot van het verhaal vond ik mooi. Ontroerend ook. 

Ik hoor denk ik, als zeventigplusser niet helemaal tot de doelgroep. Ik ben bovendien geen ex-vrouw, al ken ik er wel een paar natuurlijk. 

Dat ik het boek desondanks uitlas en het steeds beter ging vinden, een aanrader zelfs,  dat zegt wat over het boek. Het gaat over vrouwen,  over onafhankelijkheid en feminisme.  

Het is bovendien goed geschreven. Met heel goede dialogen. 

Verder: als ik een onderstreper was,  zou mijn exemplaar vol strepen staan.  

Modern. Zo fris geschreven alsof het niet bijna honderd jaar geleden verscheen.  

Echt verbazingwekkend. 1929 hè. 

Het boek was natuurlijk ook niet voor niks een onmiddellijke bestseller in 1929 toen het, aanvankelijk anoniem, verscheen. Toen zag het er iets anders uit. 

Nb: de schrijfster was zelf ook een ex-vrouw. Zij voedde haar kind in haar eentje op en dat kind schreef een interessant nawoord in het boek.