We bezochten het onlangs geopende Holocaust Museum.
Gevestigd in Amsterdam op de plaats van de voormalige Hervormde Kweekschool.
De plek ernaast is de Creche. Vanuit de Hollandsche Schouwburg aan de overkant, werden Joodse kinderen hier naar toe gesmokkeld en konden dan verder naar onderduikadressen.
De plek is al bijzonder. In de gang van het museum zie je de tram langsrijden. Dat was toen ook al zo. Door die tram toen, konden bewakers de ingang van de Crèche niet zien.
Maar daar wil ik het niet over hebben. Het museum is prachtig opgezet. Met aandacht en vooral heel veel persoonlijke verhalen.
Als je alles zou willen zien, kost het je dagen denk ik. Het is veel.
Voor mij eigenlijk te veel. Ik lees, zie of luister of kijk en op een gegeven moment houdt het op.
Dan kijk ik nog wel maar het dringt niet door. Het is te veel, te erg.
Twee verhalen haal ik er uit:
In die oorlog, in 1944, werden hij en zijn zusje gedeporteerd naar Bergen Belsen. Ze waren daar alleen. Vijf en zes jaar oud.
Sieg overleefde en werd zelfs na de oorlog met zijn moeder herenigd. Maar hij was voor altijd beschadigd. Zijn zelfportretten tonen altijd twee gezichten, waarvan een afgewend.
Het tweede verhaal is dat van de familie Mendes da Costa. Jacques, Elisa en hun dochtertje Esther. De ouders waren niet meer zo jong, ze hadden heel lang op Esther moeten wachten.
Zij besloten samen, als gezin, uit het leven te stappen. Esther was zes en stierf. De ouders werden bijgebracht. De vader stierf alsnog twee jaar later. Moeder overleefde.
Daarbij zie je dan een foto van Esther en haar armbandje. Op de groei gekocht, met een extra schakeltje.
Het is te veel.
17 opmerkingen:
Die laatste zin snap ik helemaal.
Daar kom je verdrietig vandaan
Ja, zwaar.
Ieder verhaal heeft twee kanten, De kant van de Amsterdammers vind ik heel twijfelachtig. Het was al erg genoeg dat de joden werden weggevoerd. Hun woningen werden daarna al snel leeggeroofd en bezet door, juist. Ik heb me daar heel lang heel boos over gevoeld en zal ook dat nooit vergeten.
Ik heb veel over de oorlog gelezen maar iedere keer, zeker daar in dat museum, zal het nog meer bij je binnenkomen.
Vreselijk! En je kan er nog zoveel over zien en lezen, het blijft weerzinwekkend.
Ik las ooit het boek: Ondergedoken als Anne Frank. Daar komt de crèche ook regelmatig in voor, maar daar leerde ik ook uit dat niet alle onderduikgezinnen goede bedoelingen hadden en het alleen maar voor het geld deden.
Intense verhalen waarvan het goed is ze te blijven vertellen. Het is teveel zeg je, snap ik. Maar elke bezoeker kan zich zo in een aantal, persoonlijke,
verhalen verdiepen. Ooit bezocht ik Buchenwald. De info kwam zo binnen dat je op gegeven moment niet meer op kan nemen en die verhalen speelden nog lang door mijn hoofd.
Dat soort persoonlijke verhalen komen keer op keer binnen.
Hoe meer je weet en leest over deze oorlog, hoe onbevattelijker het is wat het lot van een onschuldig mens kan zijn.
Het wordt me altijd koud om het hart bij dergelijke verhalen. Kan ook niet zo goed meer foto's zien van (allerlei) verschrikkingen. In het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk had ik dat ook...
Vreselijke verhalen, maar het is alsof de mensheid nooit verder komt en maar blijft martelen.
Teveel, veel te veel voor een mens om te bevatten.
Vreselijk. En het gevaar ligt nog altijd om de hoek. Sterker nog het is overal om ons heen zowel binnen als buiten de landsgrenzen. Ik maak me daar wel zorgen over.
Het is véél teveel en dan hoor vaak je zeggen, we hebben lering getrokken uit de geschiedenis.
Hoe dat zo, kijk eens om je heen, kijk eens naar het journaal.
Wat voor lering, het gaat maar door, het is op zóveel plekken in de wereld helemaal mis, totaal !
Vreselijk, die verhalen raken je echt. Ik snap dat het op een gegeven moment niet meer doordringt, dan is het genoeg. Zo erg dat er op veel plekken nog steeds zulke verschrikkelijke dingen gebeuren.
Vreselijk. Ik zou er niet tegen kunnen. Wat een verdriet en ellende.
Erg indrukwekkend. Daar wordt je stil van
Een reactie posten