Chinees Lantaarnplantje

Toen ik voor de allereerste keer een echte baan had en een eigen flat had gehuurd (dat ging toen erg makkelijk, ik kreeg hem bijna bij die baan erbij), zette ik die flat vol met planten. Dat was in die tijd zo. Heel veel mensen hadden vensterbanken vol planten. Ik stekte alles wat te stekken viel en werkelijk overal stonden planten. En cactussen. En droogbloemen.
Overal groeiden planten tegenop ook. Niet dat ik er goed voor zorgde, ik had het erg druk in die tijd en als er eentje dood ging nou dat was dan zo.
Maar er zijn veel planten die weinig verzorging nodig hebben, dus die bleven dan over.
Waaronder een Chinees Lantaarnplantje. Een grappig vetplantje dat ook heel weinig vraagt en als vanzelf lange slierten vormt.
Dat stak toen leuk af tegen mijn knaloranje muur. En tegen mijn paarse muur.
Het lijkt wel of er nu weer zo'n 'groene' periode is aangebroken. Je ziet het in de bladen. In tvprogramma's over wonen.
Jarenlang had ik hier nauwelijks planten. Alleen een kamerlinde die altijd weer de geest gaf en soms een bloeiende azalea.  Nu - ik tel even - zijn het er alweer dertien.
Ook een Chinees lantaarnplantje. Ik was er al een tijdje naar op zoek en een paar weken geleden vond ik er een. Echt superleuk.
Een oranje of een paarse muur, dát zie ik er niet meer van komen. Maar de nostalgische gevoelens, de herinneringen aan die flat, waar trouwens bijna niks in stond, die komen wel. Meteen als ik naar dat plantje kijk. De slierten raken nog steeds in de war. Maar ik heb nu meer tijd en haal ze voorzichtig uit elkaar.
Nb. Zat ik gisteren te kijken op haar blog, zie ik dat zij er ook een heeft, al noemt ze het anders.  Het zit gewoon in de lucht. Dát is het.

Dat schoteltje waar mijn plantje op staat, kreeg ik op een rommelmarkt. Niemand wilde het hebben want er was geen kopje bij. Maar ik wel. Voor m'n Chinees lantaarnplantje!