Kooikerhond

'Zou je wat over een kooikerhondje willen vertellen?' vraagt Debora. Nou en of ik dat wil, met veel plezier zelfs.  Over onze kooiker Mac wil ik altijd wel wat vertellen.
Ik heb nooit kooikerhondJE gezegd. Onze Mac was een hond, geen hondJE, maar dat is nou eenmaal de officiële naam.
Zelf had hij trouwens ook een officiële naam: Ian Mac van den Prince van Oraengien.
Dat geeft al aan dat hij een hond met een stamboom was. Eentje van een echte fokker. En wat vonden wij hem prachtig. En wat waren we beledigd toen Mac  op een keuring (de eerste en uiteraard ook de laatste keuring die we ooit bezochten) veel kritiek kreeg. Volgens de mensen van de keuring was er echt niet veel goed. Alleen zijn kop, die was zoals het een topkooiker betaamt. De oranje vlekken op de juiste plaats, de zwarte 'oorbellen'. Ja, dat vonden wij ook. Die kop was perfect. En wij vonden de rest ook best.
Mac was bij ons vanaf acht weken tot hij dood ging, vijftien jaar en twee maanden later.
Het was een hele beste en zeer gezonde hond. Wij hebben eigenlijk nooit met hem hoeven dokteren. Alleen als hij weer eens achter een vlieg aan was gesprongen, vervolgens was uitgegleden op het parket en daardoor een verstuikte poot had. Dat was het eigenlijk.
En lief was hij ook. Superlief. Voor ons. Hij gaf troost als je verdrietig was. Echt waar.
Hoe blij hij was als een kind dat niet meer thuis woonde, weer eens aankwam. Hij wist van gekkigheid niet wat hij moest doen!
Mac was niet altijd makkelijk met andere honden. Er waren soorten waar hij niks van moest hebben. Op den duur wist je dat gewoon en hield je hem aangelijnd of je liep een straatje om. Maar Mac was heel lief met kinderen en met mensen meestal ook, maar geen allemansvriend.  Onze dochter heeft Mac nog wel eens gebruikt in haar werk om een kind van zijn angst voor honden af te helpen.
Wij vonden altijd dat Mac buitengewoon elegant kon lopen. Maar rennen kon hij ook. Je had hem achter een bal aan moeten zien scheuren. Een pracht gezicht met die wapperende staart van hem.
De bal was zijn favoriete speeltje. En dan vooral op het strand. Dat was zijn favoriete gebied. Ook dat van ons, dus dat kwam goed uit.
Thuis mocht hij niet op de bank, hij had een mand. Als we zonder hem weg waren en weer thuis kwamen lág hij ook nooit op de bank. Maar aan het warme plekje konden we voelen dat hij daar toch echt kort geleden nog had gebivakkeerd. Toen hebben we maar een kleed op de bank gelegd.
Een levendige, actieve hond. Dat was Mac.

We hebben zijn as uitgestrooid op een mooi plekje op het strand. Aan de vloedlijn. Toen we daar laatst een keer wandelden en ik net bedacht dat we ongeveer op die plek waren, kwam er - op het verder stille strand -  uit tegengestelde richting,  ineens een kooiker aangelopen.
Een bijzondere ervaring. Het leek net een soort groet. Een groet van de allerliefste, leukste en mooiste hond van de wereld. 

Ps. Niks bovennatuurlijks aan hoor. Zijn baasjes liepen op het brede strand aan de andere kant,  helemaal tegen de duinrand aan. Maar het moment was toch wel magisch.