World Press Photo

Soms denk ik dat ik afstomp. Dan kijk ik bijvoorbeeld naar het Journaal, zie de grootst mogelijke ellende, registreer het, vind het verschrikkelijk, maar het komt niet echt bij me binnen. En dat vind ik dan ook weer erg.
2014 was een afgrijselijk jaar. Niet voor mij persoonlijk, maar in de wereld. 
Denk aan Syrië. Denk aan ebola en aan Gaza. Denk aan Oekraïne en Islamitische staat. Denk aan...
Er zijn fotografen die de wereld afreizen en fotograferen. Iedere dag weer opnieuw. Zij willen confronteren, zij laten zien wat er gebeurt.
En hun series of hun singles dingen mee  in een wedstrijd met verschillende categorieën. Dat is World Press Photo 2015
We gingen in de Nieuwe Kerk de tentoonstelling bekijken.
Gek,  in tegenstelling tot de Journaalbeelden, kwam dit wél binnen. Dit kwam keihard binnen.
Met zulke ellendige foto's dat ik ze niet eens wil laten zien. De serie van de ramp met de MH 17 bijv.  Een foto van het lichaam van een inzittende die dwars door het dak van een dorpsbewoner is gevallen. Verspreid liggende bagage in het gebied van de ramp.
Een foto van een verschrikkelijk volle boot met vluchtelingen.
Een foto van drie schortjes van meisjes die ontvoerd werden door Boko Haram in Nigeria.
Het ging maar door.
Een foto van een hele grote orang-oetan die wacht op medische behandeling met hagel in zijn lijf. Zijn habitat (het regenwoud) verdwijnt omdat er ruimte moet komen voor palmolieplantages.
En de foto hierboven van een meisje dat gewond raakte bij de protesten in Istanbul, vorig jaar.

Ik had na afloop een hele tijd nodig om... ja om wat eigenlijk?  Om bij te komen? Om te verwerken?
Maar ook nu ging ik over tot de orde van de dag