Syndroom

Ik heb me gisteren slap zitten lachen om een column van Annemarie Oster in de Volkskrant.
Ik moet wel vaker om haar lachen trouwens, maar dit stukje had door mij geschreven kunnen worden qua strekking. Als ik haar talent had natuurlijk.
Ze beschrijft eerst verschillende syndromen o.a van Gilles de la Tourette. En dan vertelt ze dat ze aan een variant lijdt. Ze meldt dat ze , vooral op de fiets, vloekt, scheldt en vuilbekt, net nog niet hardop en dat ze zelf ook versteld staat van het lelijks dat haar mond verlaat. Als iemand haar geen voorrang geeft bijv of als ze zich te pletter schrikt van overstekende en niet uitkijkende toeristen.
'Hoe noemen we deze aandoening?' vraagt ze tenslotte. 'Het syndroom van Ostèr?'.
Ik lijd ook aan dat syndroom. Dinsdagavond werd ik op de dijk bijna aangereden door een auto die vanuit een parkeervak opeens achteruit reed terwijl ik daar rustig langs fietste. Dan ben ik echt de eerste vijf minuten heel hard aan het schelden en tieren. En als die man uitgestapt zou zijn had ik hem waarschijnlijk ook echt uitgescholden, op een lelijke ordinaire manier.  Nu was er niemand die het hoorde hoor. Maar toch... In deze tijd heb ik al hardlopend vaak last van wielrenners. Ik heb het daar als eens eerder over gehad. Die lui houden alleen rekening met zich zelf. 't Is dat ze zo hard gaan en mij toch niet horen. Maar ik scheld ze verrot. Echt waar.  Twee typische gevallen van het syndroom van Ostèr!