Hier is alles gewoon, dat spreekt...

De burgemeester van onze stad, kreeg een tijd geleden het eerste exemplaar van dit boek aangeboden.
Een prachtig uitziend, dik boek. Zoals de ondertitel zegt, over Hoorn in de Tweede Wereldoorlog.
Een paar maanden later waren we bij B&M te eten en toen kreeg ik een exemplaar aangeboden.
Van Bert.
Hij is niet de schrijver, maar hij was verantwoordelijk voor de vormgeving en de lay-out.

Dit is een soort boek waar ik erg van houd  en mijn interesse in de Tweede Wereldoorlog is bovendien groot.
Dat wist Bert denk ik wel. Ik ben er hartstikke blij mee.

Bert vond trouwens dat ik eerst nog een ander boek moest lezen, voorafgaand aan dit boek.
En dat deed ik dus.
Het was het oorlogsdagboek van Christina Kerkmeijer- de Regt.
De zin die de titel werd van het boek dat ik kreeg, komt uit háár dagboek.
Het zijn allebei geen boeken die je heel snel uit moet lezen.
Ik heb lang over Christina's dagboek gedaan.
Zij was de vrouw van de conservator van  het (mijn) museum en zij en  haar man brachten met een kleine groep al op 10 mei de kostbare kunst uit het museum in veiligheid. In de kelders van het museum, die nog maar net ontdekt waren. IJzeren luiken erover en zandzakken erop. Zulke verhalen...

Het grote  boek is sowieso een boek om aan tafel te lezen. Vierhonderd bladzijden.
Dus ik lees stukje na stukje en met ruim aandacht voor de vele foto's die het boek rijk is.
Bovendien verkeer ik in een soort lees-crisis. Dus het schiet niet echt op.  Maar hee, vijfenzeventig jaar na dato, hoeft dat ook niet. 

Ik ben inmiddels aangeland in het hoofdstuk Jodenvervolging, de banaliteit van het kwaad.
Gisteren met dodenherdenking  las ik over Louis en Cato Agsteribbe. Zij woonden in Hoorn, maar gingen in 1942 met de trein naar Amsterdam. Inwonen bij Cato's  vader.
Daar is hun zoontje Hansje geboren, 27 november 1942.
Hij stierf samen met zijn moeder in Sobibor, 11 juni 1943.

Geen stille tocht dit jaar, maar onze vlag hing halfstok en ik dacht dankzij dit boek aan Cato en Hansje.
Herdenken moet!