Handel

In mij schuilt een handelaar. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om op rommelmarkten te zitten en spullen te verkopen, die ik toch niet meer wilde.
Vaak gedaan. Niet meer sinds we geen auto meer hebben.
En juist nu, na het grote 'Corona-Opruimen', had ik graag willen zitten. Spul genoeg.

Helaas, dat ging dus niet gebeuren. Naar de kringloop, dat ging ook niet natuurlijk.
Dus zo kwam ik op het idee om wat te verkopen via Marktplaats, maar dan de plaatselijke en regio Marktplaats. Zodat het gewoon opgehaald zou kunnen worden, zonder verzendkosten.

Ik maakte een foto van het voorwerp, plaatste die via Facebook,  met een prijs erbij en dan was het afwachten. Als iemand iets wilde hebben, was mijn tekst als volgt:
"Zegt u maar wanneer u het zou willen ophalen. Dan zet ik het kort van tevoren voor mijn deur. U kunt het geld in de brievenbus doen. Wel even naar me zwaaien natuurlijk hè'.

En zo is het gegaan. En ze zwaaiden bijna allemaal.
Ik vroeg kleine prijsjes, want ik wilde van een heleboel dingen af. En kleine prijsjes, dat werkt.
Wat ik dan allemaal verkocht?
Nou bijvoorbeeld deze loeizware bankschroef. Nog van mijn vader geweest natuurlijk. Mooi was-ie wel, met dat roest,  maar ja hij werd nooit gebruikt. Hier werd vaak op geboden. Ook tegen elkaar op.

Ook een leuke verkoop was een dekbed. Een dubbel dekbed, zo eentje waar je 's zomers een deel van af haalt en 's winters weer er op zet.
Ik had het dekbed van tevoren gewassen  en het hing nog te drogen, buiten in het zonnetje, toen iemand het kocht.  Ik gaf  mijn verhaaltje weg over hoe het zou gaan en dat ik zelf niet naar buiten zou komen.
'Als u misschien boodschappen nodig hebt, mevrouw, dan wil ik die best van tevoren voor u doen hoor'.
Zo lief. Later appte deze 'klant' nog dat ze zo blij was met het dekbed en dat het zo heerlijk rook!

Irritant was de vrouw die een mooie kristallen vaas wilde kopen. De prijs was drie euro. De afspraak werd gemaakt en toen zei ze dat ze alleen maar twee-euromunten had. Of ik het ook voor twee euro wilde doen. Of een euro teruggeven. Dat wilde ik dus allebei niet! Ze wilde hem graag en heeft uiteindelijk vier euro betaald. Dat was die vaas overigens meer dan waard.

Enfin, het was leuk om te doen. En het heeft me dus een lege schuur opgeleverd. Nou ja, bijna leeg.
Het heeft me ook vijfennegentig euro opgeleverd en dat geld zou anders via de kringloop naar een goed doel zijn gegaan. Dus heb ik het overgemaakt naar de Voedselbank.
Ik tevreden, klant tevreden, Voedselbank tevreden. Win-win-win.