Update

 Of eigenlijk twee updates. Ik moet altijd een beetje lachen als ik het woord update gebruik, hoor haar nou, lekker belangrijk. 

1. The portrait depicts Tsar Peter the Great. He visited Amsterdam in 1697. Het is gemaakt door myhoodisgood. They make more beautiful work. My husband noticed the name and started looking. H O O D G R A F F T E A M (@myhoodisgood) • Instagram-foto's en -video's

2. Het Roodkapje dat ik het allerleukst vond, was nummer 1. Net zoals de meesten van jullie. 

Monday Mural

 

I don't know anything about this mural. 

Not who made it, not who is pictured here and not why. I'm not even sure of the century and certainly not of the year

I only know that I saw this gentleman at the NDSM site in Amsterdam. Near the museum Straat, for street art and graffiti. Two weeks ago.

And of course I know that I really like this one.

I couldn't stand the fact that I couldn't find anything about the maker(s). So finally: Found. With the help of my husband. It's Tsar Peter the Great, made by Myhoodisgood

The museum is now open after our lockdown, so soon I will go back and have a look again. 

Linking to Sami's Colourful World 

Roodkapje

En zo maar weer een paar nieuwe kaarten. De nrs. 264, 265 en 266. 

Ik vind ze alle drie erg leuk, maar eentje beslist de mooiste. Raad maar welke...

Nomen est Omen

Een nieuwe ronde en Marga bijt het spits af:

In Op 1, zag zij (alweer een tijdje geleden) dhr.  Kuiken, vogelgriepdeskundige.  

En vlak daarna: Dhr. Jonker, directeur Kabinet van de koning (bij de beëdiging van het kabinet) N

Han de Hair werd opgepikt door mijn bijna-buuf Kitty en ik zat daar hardop om te lachen.  

De volgende was niet om erg vrolijk van te worden natuurlijk, maar het is wel een NeO-tje.

En de laatste is al oud. Ik vond hem, haar bedoel ik, bij het uitzoeken van mijn What's Appfoto's. In 2016:

Dr. I.C. Notting, nieuwe oogarts in onze Medische AdviesRaad (MAR)

Net nadat ik dit blogje geplaatst had, vijf minuten geleden dus, keek ik naar de reacties en zag er eentje van 'onbekend'. 

Hij of zij zegt: Ik vermoed dat de eigenaar Beukers heet maar dat kan ik nergens terugvinden op de site

Ik vermoed het ook, Beukers is een bestaande naam. Dus ik zet hem er bij. Kan nog net. En dankjewel

Ik weet veel meer niet dan wel

Een tijd geleden, voor de lockdown, stelde een bezoekster van ons museum  mij een vraag en die kon ik gelukkig beantwoorden. Wat ik deed. 

Daarna wees ik haar op een bijzonder voorwerp in dezelfde zaal waar ze aan voorbij was gegaan en ook daar vertelde ik iets over. Vond ze leuk. 

 'Wat weet u veel', zei ze. En dat moest ik toch echt ontkennen. Niet uit valse bescheidenheid. Echt niet. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik erachter kom dat ik juist niet zo veel weet. Ik weet veel meer niet dan wel. 

En  het is al weer een tijd geleden natuurlijk, maar toen we een bezoek brachten aan het huis van Hilde,  werd ik weer eens even met mijn neus op de feiten gedrukt. Het ging daar niet alleen over Hilde, maar ook over het Noord-Hollandse landschap en hoe dat ontstaan is. 

Het ontstaan van dit land en speciaal van de provincie waar ik woon... Eigenlijk best belangrijk. 

Ik kreeg het vak aardrijkskunde vanaf de derde klas lagere school, daarna  heb vijf jaar middelbare school gehad  en nog een vervolgopleiding, mét aardrijkskunde

Dat is in totaal twaalf jaar aardrijkskunde. Je zou denken dat ik dan toch iets meer zou moeten weten over bijvoorbeeld de geologische tijdvakken. 

Oké, het is minstens vijftig jaar geleden en de ontwikkelingen op dat gebied hebben niet bepaald stilgestaan. Maar toch. 

Dus dan ga ik maar eens googelen voor ik het weet zijn er zo weer een paar uur voorbij en dan onthoud ik het ook nog niet eens. 

Maar ja, ik heb het wel kunnen opzoeken. Ook wat waard, weten dat ik het weer kan opzoeken.

Ps: Ons museum, het Westfries Museum is weer geopend. En straks ga ik eindelijk weer eens 'werken'. Eens kijken of ik nog een paar vragen kan beantwoorden. 

Korea

 Sinds ik het boek las 'Meisje met zeven namen', heb ik meer interesse gekregen voor Korea dan eerder het geval was.  De situatie in Noord-Korea bedoel ik dan voornamelijk. 

Maar juist over Zuid-Korea lees ik de laatste tijd eigenlijk steeds meer. Het land is blijkbaar populair in Nederland. 

Samsung (mijn telefoon) is geloof ik ook Koreaans. En er is momenteel een tentoonstelling in Leeuwarden die ik graag zou willen zien. 

Er verschijnen steeds meer Koreaanse produkten hier,  las ik.

En prompt een paar weken later aten we dankzij mijn man én  Hello Fresh een Koreaanse maaltijd. Erg lekker trouwens. 

Het leuke is dat er ook in het verleden al  een soort band is ontstaan met Korea. En dat kwam door Jan Jansz.  Weltevree. Ha, de naam alleen al. 

Jan Janszoon was een zeeman, uit de Rijp, een prachtig plaatsje in Noord-Holland. Ik kom er met enige regelmaat op familiebezoek,  bovendien is het er echt erg mooi. 

En er staat een beeld: van Jan Jansz. Weltevree

Jan leefde van 1595-1657. Varen was niet zo veilig in die dagen, een zeeman werd door vele gevaren bedreigd. 

Jan had nog geluk. Hij strandde in Korea. En omdat hij daar de eerste Westerling was, werd hij onmiddellijk gevangen genomen. Hartelijk als ze waren. 

Maar het verhaal liep goed af: Jan Jansz.  Weltevree werd adviseur van de koning en bleef  tot zijn dood in Korea. Hij kreeg ook een Koreaanse naam: Pak Yon en dat betekent Meneer Jan. 

Er zijn momenteel goede contacten tussen de Rijp en Seoul en het beeld van Jan Jansz. Weltevree, staat exact zo in Seoul. 

Gezichtjes

 

Deze foto is gemaakt door Trudy Winthorst (Trudy van mijn boekenclub). Zij plaatste hem op Facebook en mensen die hem daar zagen dachten dat het zwarte deel er op was geplakt. Maar Trudy maakte de foto en zij denkt van niet. 

'Dit lag zomaar op straat' meldt Emie. 

En ik dacht dat-ie er zelf ook een beetje van moet huilen.

En Dien schrijft: 'Hier een grappig snoetje van een kontje van een courgette. Ik vind het wel wat op een koala lijken'. 

Nou zeker een grappig snoetje!!!

Deze komt van Petra. Ze schrijft: 'Elke keer als ik sta af te wassen steekt dit gezichtje z'n tong naar me

uit...' 

Tenslotte een leukje, van Inge,  van Schrijfsels van mij:

Dank allen en als altijd: Blijf Speuren! bettievdgriend@hotmail.com

High Light(s)

 Vorige week maandag waren we naar het Amsterdam Light Festival. We hadden al eerder willen gaan kijken, maar het was of te slecht weer of we verwachtten dat het heel erg druk zou zijn. Maar deze maandagavond was perfect. We begonnen om 17.00 uur. Dan is het nog een beetje schemerig en kan ik nog vrij aardige foto's maken. Als het echt donker is, lukt mij dat niet zo goed. Ik laat alleen zien wat ik het mooist vond, of het leukst

Het leukst vond ik deze. Het was ook de eerste die we zagen en al van verre. Je moet weten dat ik altijd en overal was aan waslijnen fotografeer, dus dit kwam heel mooi uit:

Daarna waren er een paar mooie, tulpen erg kleurrijk. Maar die kleuren kwamen niet goed over. 

Dit was misschien geen kunstwerk, maar het stond wel erg gezellig. Daarna, zagen we

Het was ook echt een mooie route om te lopen. En tussendoor natuurlijk ook nog binnen gluren. 

Ik had geen zin om de uitleg te lezen, maar dat was ook helemaal niet nodig. En zeker niet bij het volgende werk dat ik zag op de Schaduwkade:

Je hebt daar uitzicht op de Nieuwe Keizersgracht. De gracht waar meer dan 200 Joodse mensen werden weggevoerd. De plek waar ik ook Betty van Essen-Kok ontmoette. Voor dat verhaal kun je hier klikken

Verder vond ik dit werk ook wel erg apart en toch ook passend bij de sfeer van Amsterdam

En nog een waar je door zou kunnen varen:

Tenslotte de laatste die ik laat zien: Starry Night, van Gogh

Sterren in Amsterdam!!! Dat zal daar normaal gesproken niet of nauwelijks voorkomen gok ik.  

Wij zijn vanaf de allereerste editie altijd naar het Light Festival geweest. Behalve in de Coronatijd. Dit was een heel mooie aflevering. Was, want het is afgelopen. Volgend jaar weer!

Monday mural

 

These paintings, although not all of them are on a wall, are just fun, cheerful.

I saw these in Leeuwarden, Friesland, The Netherlands. Right opposite the wonderful painting I showed here last week.

Linking to Sami's Colourful World

Borden, drie verschillende borden

 

We zagen nog wat borden in Bergen aan Zee. De bovenste twee vind ik wel grappig, maar het volgende bord eigenlijk helemaal niet. 

Wel goed, strandbezoekers worden weer even met hun neus op de feiten gedrukt. Niet dat ik ooit iets op straat of op het strand  gooi, hoor. Maar het is goed om weer even te beseffen waarom niet.

Een ijsstokje, twee á drie jaar. Een chipszak twintig jaar, een blikje tweehonderd jaar en een plastic tas voor altijd... 't Is wat

Nu even niet...

 

Nu even niet, dacht de zon kennelijk. Maar we gingen toch terug naar Bergen aan Zee.

Deze keer wilden we echt de hele wandeling doen. Dat is een ANWB-wandeling in het duinreservaat. 

Het maakte niet uit dat de zon dat dacht. Het was niet koud, niet winderig en droog en ook nu was het er erg mooi. 

Zo'n wandeling is heel handig. Er worden duidelijke aanwijzingen gegeven. Zoals bijvoorbeeld: 'Neem nu het eerste paadje na de picknicktafel links'. En je kunt natuurlijk op ieder gewenst moment afwijken en de andere kant op gaan. Wij deden dat niet en volgden gewoon de route.

Heel veel kleine meertjes vind je in dit gebied en ook een paar grotere en dat maakt het duinlandschap  erg afwisselend.

Ik hou niet zo van bos en natuurlijk is het hier op sommige plekken ook bosserig. Maar te overzien. 

'Dit kan je hebben hè', zei mijn man. En inderdaad: makkelijk. 

Trouwens, ik hou dan niet van bos, maar wel van bomen. En van mosjes:

Bovendien leidt de wandeling, aan het eind ook nog langs een paar dingen die ik interessant vind. Zoals het huis van de dichter Herman Gorter. ( Ach,  was het maar vast mei.)

Niet gek hè,  daar aan de rand der blonde duinen en niet heel ver van de zee. 

En aan het eind van de wandeling kom je dan nog een stukje door Bergen aan Zee en word je gewezen op het windvaantje van  het Vredeskerkje. Van dat kerkje had ik gehoord, maar ik had het nog nooit gezien. Ik las op een bordje dat het kerkje in 1917/1918 is gebouwd,  op initiatief van de stichteres van Bergen aan Zee. Als ik weer eens in Bergen ben, wil ik daar nog eens binnen kijken. En ik wil wat meer weten over die stichteres Maria Amalie Dorothea van Reenen-Völter. 

Tenslotte nog een prachtige huizennaam. Een modern huis, hoog gelegen.

Een ding is zeker, we gaan onze duinkaart weer wat vaker gebruiken. 

Grauw en grijs...

 Spuugzat was ik het. Weer dat grijze, grauwe weer. Weer een rondje wandelen, uit een soort plichtsgevoel.. Mijn man die de weersontwikkelingen altijd bijhoudt, bedacht toen dat we zouden gaan wandelen in de duinen van Bergen aan Zee. 'Want daar', zei hij, 'daar scheen de zon te schijnen'. 

En dat was ook zo. Deze foto met de blauwe lucht is NIET bewerkt.

Onderweg nog helemaal niks van te merken, maar toen we aankwamen, ja hoor. En al was de zon er niet geweest, de verandering deed ons al goed. 

Prachtig is het daar. Heel rustig was het ook. Eén mevrouw kwamen we tegen,  verder niemand. 

Dieren zagen we wel, heel mooi om te zien.

Doodstil  dus, alleen als je goed luisterde hoorde je het ruisen van de zee, die is natuurlijk nooit ver weg. 

Maar ja, we waren aan de late kant. De wandeling die we wilden maken zou tweeënhalf uur duren en in ons geval,  met foto's maken,  nog langer. Dan zou het donker zijn. Dat wilden we niet en dus sloegen we op een bepaald punt af, richting strand

Nog even een flinke klim over een tamelijk hoge duin en daar was de zee. Altijd heerlijk natuurlijk. Deze gast was er ook.

Wat een mooierd hè, helemaal in zijn eentje. Met z'n pootjes in het schuim. 

We besloten de volgende dag terug te gaan, om alsnog de hele wandeling te doen. En zo geschiedde

Het verhaal van William

 

Het was zo grappig, ik was iets anders aan het doen op mijn laptop en zag een bericht binnen komen van mijn bieb. 

Ze melden altijd als er nieuwe boeken zijn en ook welke dat dan zijn. Ik zag in de gauwigheid de naam Elizabeth Strout en reageerde onmiddellijk. Ik reserveerde het zonder te kijken waar het over ging. Want sinds Lucy Barton en Olive Knitteridge, ben ik fan van Strout. Omdat ik zo snel was, kon ik het boek de volgende dag al halen. 

Er zat een boekenlegger in waar op stond: Nieuw Boek. En ook dat ze per jaar 12000 nieuwe boeken binnen krijgen. Dat betekent elke week 200 titels. 't Is wat hè. Waar zou ik zijn zonder bieb.

En nu dat boek. Een apart boek, dit verhaal over William. Het is eigenlijk een vervolg op 'Ik heet Lucy Barton'. Lucy is inmiddels ouder geworden. Ze heeft twee volwassen dochters en haar tweede man is kort geleden overleden. 

William was haar eerste man. Ze is van hem gescheiden,  omdat hij  een paar andere vrouwen had. Maar Lucy en William zijn wel altijd vrienden gebleven. Ze steunen elkaar door dik en dun. 

En nu heeft William een ontdekking gedaan over zijn familie. Een schokkende ontdekking vindt hij. En hij heeft behoeft aan Lucy's steun. 

Meer vertel ik niet. Ik kwam eerst tot de conclusie dat ik dit boek voornamelijk goed vond vanwege de manier waarop de schrijfster schrijft. Ze heeft een aparte, originele stijl die me zeer aanspreekt. Een beetje alsof ze met je praat. 

Maar uiteindelijk toen ik er over had nagedacht toch ook wel door het verhaal en de uiteindelijke afloop. Ja, ik vond het wel een goed boek. Niet zo goed als Ik heet Lucy Barton, maar goed genoeg. 

En nu kwam ik er achter dat er tussendoor nog een Lucy Bartonboek is, dat had ik gemist, Maar niet lang hoor. Ik heb het gereserveerd. 

Het verhaal van Pieter en de zeester

 

Misschien dat het met elkaar te maken heeft, door de wind of zo, of door de stroming... Feit is dat er die dag dat al die meeuwen zaten te vergaderen,  ook heel veel zeesterren lagen. Dat  gebeurt vaker en ik vind ze altijd mooi. Groot, klein, dik, dun. 

En ik moet,  als ik er eentje zie,  altijd aan school denken. 

Ik had altijd de oudste kinderen en die gingen in hun laatste schooljaar op kamp. In alle jaren dat ik er werkte, was dat bijna altijd aan de kust. Bergen aan zee, Bakkum. 

Meestal gingen we aan het begin van het schooljaar, goed voor de groepsvorming en de kennismaking. Onze kinderen kwamen uit verschillende groepen, verschillende dorpen, van verschillende scholen,  ze hadden niet bijna acht jaar met elkaar doorgebracht, vandaar. Maar dit even terzijde.

Er waren kinderen die zich er mateloos op verheugden,  op dat kamp. Er waren ook kinderen die het verschrikkelijk vonden. Of eng. Die waren dan bijvoorbeeld nog nooit een nachtje van huis geweest.

Pieter, was er zo een. Pieter was bang. Heel onzeker en ook niet echt een buitenkind. Maar ja, kamp was wel verplicht,  dus Pieter was gedurende de fietstocht er naar toe al regelmatig in tranen. 

Ik had er een hard hoofd in en heimweepilletjes en telefoonnummers bij de hand. 

Maar wonder boven wonder sliep Pieter de hele eerste nacht. En de volgende dag was het stralend weer, zodat we heerlijk naar het strand konden. Ook die keer lag ook het hele strand vol zeesterren. Echt veel, net als nu. Enfin, we hadden een heerlijke dag, met allerlei spelen en circuitjes en in het water tot je knieën en zo. 

En Pieter... Pieter verzamelde zeesterren. Het bleek dat hij nog nooit aan het strand was geweest en hij vond het fantastisch. 

Die zeesterren moesten mee naar huis. 

Dat was niet zo'n goed idee, hij had er misschien wel dertig en dat gaat stinken, niet normaal. Dus Pieter mocht er een paar meenemen, twee of zo. Goed verpakt.

Al met al hadden we een heerlijk kamp. Pieter kwam heel blij thuis en daardoor waren zijn ouders ook blij natuurlijk. Voor die was het ook best moeilijk geweest. 

Een paar maanden later, dat zal zo rond de kerst zijn geweest, kwamen de ouders van Pieter op rapportgesprek. 

Het ging goed met Pieter, we bespraken zijn voorlopig advies en namen afscheid tot de volgende bespreking. 

Bij de deur draaide de vader van Pieter zich nog even om.

'Óh ja juf', zei hij, 'Ik moet nog wel even zeggen dat je beter op moet letten hoor. Pieter had overal tussen zijn bagage zeesterren verstopt. En die krengen in zijn kamer ook weer verstopt. Hij heeft er toen niks van gezegd en was het alweer vergeten . 

Nou juf, hij hoefde ook niks te zeggen, want na een week begon het te stinken en we wisten niet wat het was. Hij had het goed verstopt, dus het duurde even voor we ontdekten waar die stank toch vandaan kwam. En toen we het wisten was die lucht ook nog niet meteen weg. Dus juf, beter opletten hoor!'. 

Dat laatste met een dikke knipoog.   Gelukkig maar. 

Meeuwen

We waren nogal uithuizig afgelopen week. En we hadden echt mazzel, want was het in de rest van het land op veel plaatsen weer grauw en grijs en hier ook trouwens, aan de kust was het helder en zonnig. We gingen naar Egmond en ik zei het al eerder: het strand verveelt ons nooit, echt nooit. Er is altijd wel weer wat. Deze keer waren het meeuwen

'Oh ja en wat is daar dan bijzonder aan?', zul je zeggen. 'Er zijn altijd meeuwen en je hebt het ook al eerder laten zien'. 

Dat is waar, maar deze keer was het toch echt anders dan anders. 

We lopen vanaf Egmond meestal in zuidelijke richting, met de zon in ons gezicht. Ook nu dus, maar we zagen al van verre dat het anders was. We zagen dat er groepjes mensen stonden. 

Dat zien we in deze tijd daar niet vaak. Het is nooit druk en dat was het nu ook niet, maar terwijl we verder liepen zagen we al ongewoon veel meeuwendrukte. Dáár stonden die mensen naar te kijken. 

Echt, zo hebben we het nog nooit gezien

Echt, ik denk honderden, duizend misschien wel. Afhankelijk van de richting zag het letterlijk zwart van de meeuwen. Of wit dus. 

Soms dobberden ze in het water of stonden aan de rand, of ze vlogen een stukje. Als er een hond te dicht bij kwam, of een mens, vlogen ze en masse op, om een eindje verder weer te dalen. Het was fascinerend. 

We hebben een tijd staan kijken en liepen toen weer verder. Een enkele meeuw zagen we dan nog. Toen we terugkeerden waren ze er nog. Maar sommige waren aan de duinrand gaan zitten. Ook weer grote groepen hoor. 

Ik denk dat  er een soort grote koloniemeeting is geweest. Misschien moest er gestemd worden... je weet het niet