Bloterik

 Vrijdag zagen we met eigen ogen wat een afslag er is geweest aan de duinrand in Egmond. Dat zal met die laatste grote storm gebeurd zijn. 

De zee was redelijk ruw, de lucht was blauw,  verder volkomen normaal allemaal. Maar als je dan richting duinen keek:

Het kwam op mij zelfs een beetje surrealistisch over en ik moest ook aan Mount Rushmore denken. Probeer maar even de hoofden van die presidenten erbij te denken en je weet wat ik bedoel.

Enfin, we liepen daar lekker te wandelen en misschien zit ik te veel in een thriller verwikkeld, maar toen ik een stapeltje kleren en schoenen zag liggen vond ik dat toch vreemd. 

In de verste verte was er niemand te bekennen. Bovendien was het wel lekker weer, maar ook erg koud. 

Toch... het zou niet voor het eerst zijn dat we iemand in een temperatuur zagen zwemmen of baden, waarvan bij mij de rillingen al over mijn rug zouden lopen door alleen maar te kijken.

En met dit weer ga je toch ook niet in je blootje in de duinen zelf liggen. Dus ik heb een hele tijd in zee staan turen om te zien of er iemand in nood was. Maar we zagen niemand, helemaal niemand. 

Na een tijdje liepen we toch maar verder.

En ik bleef fotograferen. Tot er ineens iemand door mijn beeld liep. Een bloterik. 

Het is niet dat ik niet tegen bloot kan, maar ik had hem helemaal niet zien aankomen en dat was dus een rare gewaarwording. 

Van de schrik knipte ik nog een keer en daarna zei ik dat het niet de bedoeling was. En ik vroeg ook nog of hij het niet koud had. 

Nee, dat was niet het geval. Het water, dat was pas koud!

We liepen allebei verder, allebei de andere kant op. Toen ik het voorval gisteren aan mijn oudste zoon vertelde, lachte hij zich slap: 'Maar mam, dat vráág je toch niet aan een man in zijn nakie. Dan vraag je toch niet of hij het kóúd heeft!'

Nou, dat deed ik dus wel. Maar dat was van de schrik.