Nog even over de hunebedden

Het klopte allemaal wel hoor. We fietsten van knooppunten naar knooppunt en het werkte prima. 

Nog even over de hunebedden. We zagen er een heleboel. Dat gaat heel makkelijk op de fiets omdat alles goed staat aangegeven en je fietst er zo op af. 

We zagen o.a. het kleinste hunebed én het oudste. We zagen een tweeling én het grootste. 

Het grootste was ook echt groot: 

Het is zo'n 5200 jaar oud. Ruim 22 meter lang en de zwaarste steen wordt op 20.000 kilo geschat. 

Wat ik ook heel bijzonder vind is dat dit hunebed  al in 1685 opgegraven werd. Onder leiding van een vrouw nota bene: Titia Brongersma. Zij was heel verbaasd dat het duidelijk om een oude begraafplaats ging en niet om een door reuzen opgestapelde steenhoop.

Enfin, we kwamen van alles te weten, want dit hunebed staat naast het Hunebedcentrum dat sinds 2005 bestaat. 

En daar, in dat centrum,  maak je,  zoals ze zelf in hun info noemen,  een reis door de tijd, door 150.000 jaar geschiedenis. De ijstijd, de komst van de stenen met het gletsjerijs  enz. 

Je kunt zien hoe onze voorouders leefden en werkten. Verschillende boerderijen uit verschillende periodes. Met akkers. Een tempeltje.  

Opgegraven vondsten zoals deze potten van de Trechterbekercultuur.

Ik vond het erg interessant en ook een aanrader met kinderen.  

Ik wil zelf nog wel een keer terug. Want nu was het voor ons, op het midden van de dag eigenlijk te warm,  zonder onze fietsen. 

Ook te warm om eens even lekker te speuren in deze grote hoop stenen, van een nabije opgraving. Wat je daar vindt mag je laten zien aan een deskundige en je mag de steen ook meenemen. 

Ha, ik heb nu een stuk vuursteen. Heel erg oud!

Tenslotte nog een foto die ik zelf nogal leuk vindt. 

Je ziet een stukje hunebed, gemaakt van een hoop stenen, in de oertijd. Met op de achtergrond nog een hoop stenen. Onze tijd.