In Antwerpen zag ik deze brievenbus. Echt een gewone, rode brievenbus, maar wel met een grappige tekst erbij: More love letters, please.
En ik dacht ja, dat zou nog eens leuk zijn, meer liefdesbrieven.
Ik denk niet dat het nog veel gebeurt.
In mijn jonge jaren wel, ik had ooit een vriendje in een andere stad en hij schreef me echte, onvervalste liefdesbrieven. Maar ik heb ze niet bewaard.
Mijn moeder had een heel stapeltje, samengebonden met een lintje. Brieven gewisseld tussen haar en mijn vader.
Ze heeft ze zelf niet weg kunnen doen, maar vroeg mij om ze te vernietigen na haar dood. Dat heb ik gedaan, ik heb ze, zonder ze te lezen, verbrand. Daar heb ik nu, bijna twintig jaar later spijt van, maar toen voelde het goed.
En dan nog even over mijn eigen allerliefste man.
Toen wij net verliefd waren op elkaar, moest hij een tijdje werken in Engeland. Dat was een vervelende onderbreking toen, daar in onze zevende hemel. Maar ja, het was niet anders.
Het was nog ver voor de mobieltjes, telefoneren vanuit Engeland was toen een heel gedoe, kortom de communicatie verliep niet zo soepeltjes , maar gelukkig was daar de post.
Ik rende dus iedere dag naar de brievenbus en ja hoor, eindelijk, eindelijk was daar een kaart. Geen brief, maar een kaart. Tssss, dat was al het eerste dingetje.
En dan de aanhef op die kaart? Beste Bettie...
Ik weet het nog goed: diep teleurgesteld was ik. Wat een kille aanhef: Beste Bettie.
Daar had op z'n minst lieve moeten staan. Of liefste of allerliefste.
Enfin, het is meer dan goed gekomen hoor, maar ik herinner hem er nu, vijfenveertig jaar later, nog wel eens aan.
Wat een teleurstelling destijds!
BeantwoordenVerwijderenBehalve met woorden kun je natuurlijk ook op andere manieren laten zien dat je echt veel om iemand geeft en hopelijk "verstaat" de ander dat.
Dat is nu niet meer voor te stellen zo'n lange tijd voor de brieven verzonden zijn
BeantwoordenVerwijderenOp een kaart staat zoiets als liefste ook zo open en bloot hè! Ach ja, het is maar een woord!
BeantwoordenVerwijderenO ja, ik kan me je teleurstelling voorstellen. Maar ja, mannen...
BeantwoordenVerwijderenHa, dat is wel herkenbaar... Voorzichtigheid ofzo, maar je hoopt natuurlijk op iets anders als aanhef!
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is al jaren wel: Lieve Bettie.
BeantwoordenVerwijderenKrijg je eindelijk post en dan valt het toch tegen... Tja, mannen...!
BeantwoordenVerwijderenOei is het goed gekomen met de romantiek van je man?
BeantwoordenVerwijderenIk ben een bewaarder hoor. Alle brieven die ik ooit ontving heb ik bewaard.
Die oproep op de brievenbus is geniaal en jouw verhaal eigenlijk wel aandoenlijk. Alle twee nog een beetje onzeker...
BeantwoordenVerwijderenMijn vriend, nu al meer dan 50 jaar mijn man, heeft een jaar van zijn diensttijd in Duitsland moeten doorbrengen. Wij hadden toen nog geen jaar verkering, dus je begrijpt wel dat dat vreselijk was. Smoorverliefd waren we en dan konden we elkaar om de zes weken maar zien, want dan mochten ze één week naar huis. Maar gelukkig was er de post, we hebben heel wat geschreven toen, hij en ik. Lange brieven naar elkaar, vond dat elke week weer heerlijk als er een brief kwam. Een brief ja, want dat was toch wat meer privé.
BeantwoordenVerwijderenWe found letters from our Dad to our Mum, we read them and - I hope! - my Brother kept them.
BeantwoordenVerwijderenWhen Ingo was in Reha far away he wrote me letters, too, he even used different colors of ink.
And that was in times of cell phones, e-mail and all...
Darn it. I never answered with a letter myself. He was never mad about that (we phoned every day).
Je hebt het idee dat iedereen meeleest... Ik kan me dat wel voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenWat een grappige herinnering! Mijn Lief woonde aan de andere kant van de stad, en we hadden, als studenten, geen telefoon. Dus schrijven! Ik ben erg blij dat ik zijn brieven nog heb - en de zijne ook (hij is al lang geleden overleden).... Mooie herinneringen!
BeantwoordenVerwijderenBrieven, ja hoor elke week tenminste één. En dat vier jaar lang tijdens onze verkeringstijd. Steeds vanuit een andere plaats ivm werk, studie, stage, diensttijd, buitenland etc. En ik heb ze allemaal nog zowel de mijne als de zijne. En binnenkort zijn we 48 jaar getrouwd. Mooie herinneringen zo samen. Groet, TinekeD.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is het toch helemaal goed gekomen :-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk verhaal van die lieverd die het woord lief niet gebruikt.
BeantwoordenVerwijderenWe zouden meer en meer liefdesbrieven moeten schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIk heb ook nog wel liefdesbrieven geschreven toen mijn eerste vriend in het leger zat. Volgens mij heb ik ze nog ergens.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder vertelde laatst dat ze de brieven zie zij en mijn vader aan elkaar schreven laatst weggegooid had. Zo jammer ...
Wel een beetje een teleurstelling Bettie als de aanhef begint met
BeantwoordenVerwijderenBeste Bettie, en dat nog wel in jullie zevende hemel periode, haha,
snap dat helemaal. Maar gelukkig is het helemaal goed gekomen.
En ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je het achteraf jammer
vind dat je de brieven van je moeder en vader niet eerst gelezen hebt.
Ach gos, maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen. De liefde hangt blijkbaar in de lucht want wij zijn op schrijfcursus deze week opgezadeld met een schrijfopdracht over een brievenbus waar alleen maar liefdesbrieven in mogen worden gepost. Waar hangt die bus, wie maakt hem leeg, wat doet hij/zij met de brieven. Valt niet mee!
BeantwoordenVerwijderenToen Rob in dienst zat en wel eens 'op oefening' was, hoopte ik ook altijd op brieven. Maar ja, daar was nooit een brievenbus in de buurt... ;P
BeantwoordenVerwijderenhahah, dat zou ik ook doen als ik jou was ;)
BeantwoordenVerwijderenMijn man schreef me ooit een kaart die afsloot met ‘groeten en een hand van Pieter’. De deceptie! Herinner ik hem ook nog steeds aan :)
BeantwoordenVerwijderen