vvvvvvvvvvvvvv.jpg)
Dit boek las ik in de trein naar Antwerpen.
Joost Prinsen... ik ken hem voornamelijk van de Stratemakeropzeeshow en het Klokhuis. Ook nog van Met het Mes op tafel. En vooral van de columns die hij in het Noord Hollands Dagblad schrijft. Die columns vind ik goed, ik lees ze graag. Hij schreef daarin ook over zijn overleden vrouw Emma.
En nu schreef hij een boek over het eerste jaar na de dood van zijn vrouw.
Hij schreef geen tranentrekker hoor, voor als je dat zou verwachten. Hij beschrijft alle gebeurtenissen in zijn leven gedurende die tijd op een nuchtere, soms zelfs droge manier.
We leren Emma kennen door hoe Joost haar beschrijft. En Joost leren we ook kennen door hoe Joost hem beschrijft.
Ik denk dat ik Emma een leuke vrouw zou hebben gevonden als ik haar had gekend. Maar ze was niet een makkelijke vrouw.
En Joost was altijd weg. Ook niet makkelijk.
Toch blijkt uit alles wat hij schrijft dat het een grote liefde was tussen die twee mensen. Ze waren vijftig jaar samen.
Het mooiste van dit boek vind ik dat het een eerlijk boek is over een heel moeilijke periode. Prinsen gaat niets uit de weg. Hij beschrijft de wanhoop, het verdriet. Maar ook de hoop. Hij beschrijft hoe hij zijn leven weer probeert voort te zetten. Hij beschrijft nare dingen, maar ook de hulp die hij krijgt. Hij beschrijft de discipline die hij ontwikkelt om op de been te blijven. Hij beschrijft een flink probleem met een van zijn dochters En al weet ik het niet want ik ken hem niet, ik denk dat hij alles, ALLES, beschrijft. Ik zou als ik kon schrijven veel terughoudender zijn.
En dat is meteen mijn grootste bezwaar tegen het boek. Ik voelde me af en toe een beetje een gluurder.
6 opmerkingen:
Toch kan ik me net dat wel voorstellen. Het van je af schrijven waar je echt mee zit.
Dit boek wil ik denk ik wel lezen. En wat mooi, twee mensen die zolang samen waren.
Tja, Jan en Alleman loopt tegenwoordig helemaal leeg in boeken, weblogs, interviews in media over van alles en nog wat waarvan ik steeds denk: 'Wat moet ik hiermee? Ik ken u helemaal niet. Dit is toch allemaal heel privé?'
Maar zolang de mensen graag gluren en bar nieuwsgierig zijn zal het wel lucratief zijn.
Lengte van samenzijn is natuurlijk ook maar toeval of gebrek aan een beter alternatief. Het lot bijvoorbeeld kan wreed ingrijpen. Verder is zo'n boek de visie van een van de partners, want de ander is er niet meer om er haar/zijn licht op te werpen. Prinsen is inmiddels weer erg gelukkig met Noraly Beyer en dat is mooi.
Jouw laatste zin doet me dan besluiten dit boek maar niet op mijn wensenlijstje te zetten.
Met name door je laatste zin zou ik het boek willen lezen om er een goed oordeel over te geven.
Wat maakt dat jij zegt dat je niet kunt schrijven. Je schrijft onderhoudende blogs vol interessante wetenswaardigheden, het is niet iedereen gegeven om dat zo boeiend te doen. Creatief schrijven is misschien een ander genre, maar je zou eens een cursus kunnen proberen om te ontdekken wat je nog meer in je hebt.
Ik weet niet of ik het boek zou willen lezen want voor mij hoeft een schrijver niet zijn hele leven bloot te geven.
Je bent wel bescheiden, ik vind je wél echt leuk kunnen schrijven en ben het helemaal met Ferrara eens.
Een reactie posten