Houkje

 

Kijk, hier zie je het schilderij dat ik vaak uitkoos om met bezoekers 'een beleving' te doen. Ik vertelde er al over en ook dat ik zou laten zien waarom ik vaak voor dit schilderij koos. 

Want er waren op de tentoonstelling nog andere mooie, interessante, verhalende schilderijen. Maar ik vond dit zo'n prachtig verhaal.

Wat je ziet is een schaatswedstrijd voor vrouwen. Gehouden in 1809. (De eerste wedstrijd was in 1805 geweest).

De wedstrijd werd gehouden in Leeuwarden, dat zie je aan de toren die er nog steeds is. 

Het is heel erg druk, rijen dik staat het publiek opgesteld om te kijken naar de twee schaatsenrijdsters. Zie je ze? Daar rechts? 

De vrouw in het blauw won de wedstrijd. Houkje heette zij, Houkje Gerrits. 

En Houkje won een gouden oorijzer ter waarde van driehonderd gulden en dat was heel veel geld toen, een jaarsalaris. 

In het publiek staat iemand, ook op de schaats, met zo'n oorijzer

Zie je trouwens ook op de eerste en tweede foto, dat hoopje kleren? 

De dames hadden een paar kledingstukken uitgetrokken om beter te kunnen schaatsen. 

In onze ogen zien ze er natuurlijk nog buitengewoon decent uit, maar niet in de ogen van een deel van het publiek, toen. 

Blote armen, wel foei!

Er werd schande van gesproken. Het zou de vleselijke lusten van de heren opwekken. Het zou ook slecht zijn voor het vrouwenlichaam, kortom het was niet best.  

De krant schreef erover en de koning werd verzocht een eind te maken aan deze wedstrijden. 

Maar de (Franse) koning dacht zoek het zelf maar uit en deed niets. 

Het publiek kwam kijken... en schande spreken misschien ook wel. Rijen dik staan ze daar, er is zelfs politie te paard om alles onder controle te houden. 

Hierna werd bepaald dat voortaan alleen ongetrouwde vrouwen tussen de 16 en 27 jaar mochten meedoen. 

Het is het jaar 1809, de schilder is Nicolaas Baur  en hij schilderde dit doek twee keer. 

Een van de twee doeken is lange tijd weg geweest. Tot het in 1942 opdook in de kanselarij van Hitler in Polen. 

In 1945 werd het geveild en later weer en uiteindelijk werd het gekocht door de achter-achterkleindochter van de winnares van toen. Ook een Houkje! 

En zij en haar man schonken het schilderij in 2013 aan het Rijksmuseum. 

Naast de andere schatten uit het Rijks hing het nu dus een paar maanden bij ons. 

Ik heb er met zoveel plezier naar gekeken. Ik vind het sowieso een leuk schilderij, maar met het verhaal van de Houkjes erbij...

Kom eens gauw

Als je, zoals ik, alle boeken van M.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace hebt gelezen, dan denk ik dat je met dit laatste boek blij zult zijn. 

Dat wil zeggen als je fan bent van Helen en daardoor tegen iedereen die haar een hak wil zetten of haar uit het team wil werken, of haar achtervolgt om haar te vermoorden.

Dan leef je mee met Helen en hoop je van harte dat het goed komt. Je leeft mee met Charlie Brooks, haar brigadier die ook zo haar problemen heeft en je hebt een ontzettende hekel aan de journaliste Emilia Garanita, maar zelfs met haar leef je mee nu ze ineens zacht kantje blijkt te hebben. 

Dat neemt niet weg dat het een boek is vol gruwelijke moordpartijen. Echt heftig hoor, je moet er tegen kunnen. 

Maar Helen is paraat en heeft weer enkele briljante ideeën. Fysiek is ze keihard en dat is maar goed ook want ze wordt niet gespaard. 

Dit elfde boek uit deze serie (afgezien van de tussendoorverhaaltjes), zou zo maar eens het laatste boek kunnen zijn. Het eindigt in ieder geval nogal hoopvol. 

Oh en voor ik het vergeet, ook dit deel uit de serie vond ik weer heel goed geschreven en hartstikke spannend. Om die reden lees ik dit soort thrillers. 

 

Monday in Tiel

 Wandelend door Tiel, zag ik al op een afstand een mural aankomen. Nou ja,  ik zag alleen nog maar de ogen:

Dat maakt nieuwsgierig. En verder lopend stuitten we op een grote muurschildering.

Er stond een bordje bij: Johan B. Ponsioen (1900-1969): Zelfportret met borrelglaasje. 

Het blijkt hier om een kunstenaar uit Tiel te gaan. 

Ik kende zijn naam niet, maar na enig gegoogel denk ik dat ik toch wel eens werk van hem heb gezien. Niet dit werk, maar ander werk en wel in Museum More in Gorssel. Magisch realisme.

Het lijkt er op dat dit werk uit 1935 niet meer bewaard is gebleven. En dat de kunstenaars die de mural maakten het moesten doen met een foto. 

Die kunstenaars zijn leden van het schilderscollectief  'De Strakke Hand'. 

Ik schreef tot twee keer toe 'De Zwarte Hand'. 

Enfin, zij zijn gespecialiseerd in grootschalige reprodukties van museale schilderijen. 

Ik heb al eens eerder werk van dat collectief gespot en hier laten zien. Dat was toen op een museum in Arnhem. 

En heel toevallig zag ik een week later weer een werk van de groep. Dat zal ik volgende week maandag laten zien. 

En ik ga nog eens wat beter kijken naar het werk van die Johan B. Ponsioen. Wat ik zo op het eerste gegoogel zag, lijkt mij de moeite van het zoeken waard. 

Linking to Sami's Colourful World

Een wandeling in Utrecht

We kennen Utrecht wel een beetje. Mijn man heeft lange tijd in Utrecht gewerkt en als ik dan een vrije dag had ging ik soms mee. En ook met andere gezelschappen was ik er met enige regelmaat een dagje. Het was nu echter  al tijden geleden dat ik daar 'op verkenning' was en met een vrije reisdag leek de stad ons wel weer eens een aardige bestemming. We kozen een wandeling uit op die mooie zondag een paar weken geleden en gingen. Relaxt met de trein. 

We begonnen dus op het station.  

'Heel eenvoudig', stond er. 'Je volgt eerst het bordje Centrum en vanaf shoppingcenter Hoog Catharijne volg je Vredenburg. Je komt bij een kleine roltrap naar beneden en dan ben je buiten... eindelijk. De tocht door het shoppingcenter overleefd? OK dan kunnen we starten met de wandeling. Je moet het Vredenburgplein dwarsen naar de rechterhoek. Je stapt in de richting van de verkeerslichten, maar niet zo ver. Ga rechts het Zakkendragersteegje in. Dat is meteen het eerste steegje van de nog meer dan tien die er volgen vandaag. Op het einde van dit steegje kom je al volop in de sfeer van het oude Utrecht. Je bent nu bij punt twee aangekomen op de kaart'. 

Zakkendragers dus. Mannen waren dat, natuurlijk waren het mannen, die in dienst waren van de stad. De nabijgelegen Gracht werd in de 17e eeuw nog druk bevaren door vrachtschepen  en de zakkendragers moesten zakken met graan, turf en kolen uit de schepen versjouwen naar de pakhuizen in de stad.

 

Er werd gedobbeld om het werk te verdelen en het Stadsbestuur vond dat er een ruimte moest komen, waar de mannen konden wachten, een wachtlokaal. 

Die ruimte kwam er, in de steeg die toen natuurlijk nog niet zo heette.

Het beeldje dat hier in de steeg hangt is overigens een replica. 

Het leuke is dat er rechts van de zakkendrager een korenmaat en een strijkstok zijn afgebeeld. 

Een korenmaat, het woord zegt het al, daarmee werd een hoeveelheid graan afgewogen. 

Als die maat dan vol was werd die hoeveelheid gladgestreken. 

Met een strijkstok. 

En ja hoor, daar zal wel eens iets aan zijn blijven hangen. Zeker als zo'n stok per ongeluk/expres een beetje nattig was geworden. 

Nou,  ik heb me eerder nooit afgevraagd waar die uitdrukking van de strijkstok eigenlijk vandaan komt, maar dankzij deze wandeling in Utrecht weet ik het.

Verder hingen er in de Zakkendragerssteeg ook nog fraaie schilderingen die iets laten zien van weer andere tijden in de steeg. Dit is 1943 en de maker heet John Noy.

En dit was dus nog maar het begin.  De wandeling ging nog negen kilometer duren. 

Flipje

 

Omdat een familielid tegenwoordig in de buurt van Tiel woont en wij daar haar verjaardag vierden, besloten we na afloop van de feestelijkheden nog even in Tiel te blijven en rond te kijken. 

Een ding was meteen duidelijk: 'Flipje, het vrolijke fruitbaasje' is niet te missen, al zou je het willen. 

Wij wilden het niet hoor, veel te leuk juist. Ik ben vroeger wel eens in Tiel geweest, maar ik wist er niets meer van. Ook niet dat er een museum is met weer heel veel aandacht voor Flipje.  

Het heet Flipje en Streekmuseum en ik vond het Flipje-deel verreweg het leukst. 

Flipje was ooit een reclame voor 'De Betuwe' een jamfabriek en ik denk een heel succesvolle reclame. Want wie kent Flipje nou niet?  Hoewel... misschien moet ik zeggen wie van mijn leeftijd kent Flipje nou niet?  

Bijna 20 jaar lang verschenen er stripboekjes over dit mannetje, tekststrips waren dat, dus een plaatje met een tekst eronder. Later verschenen er ook echte strips, zoals we die nu kennen.

Terwijl ik daar was herinnerde ik me ook ineens weer de vriendjes van Flipje, juffrouw Schaap en Jasper Aap. Ik heb ook nog een Flipje-sleutelhanger van Olifant Flapoor. 

Het waren heel brave verhaaltjes in die eerste boekjes. Heel braaf, ze weerspiegelen de tijdgeest: braaf en belerend. 

In Tiel heeft Flipje een standbeeld gekregen, maar als je het mij vraagt, mag dat wel eens een beetje worden bijgewerkt.

Gezichtjes

 De kleinzoon van Kitty van Kitscraps, Daan,  wilde een plakje kaas, maar een stukje daarvan bleef aan het kartonnetje plakken. De luchtbelletjes zaten precies op de goede plek en toen was het zomaar een dino-hoofd:

Ferrara stuurde maar liefst vijf gezichtjes. Ik laat de eerste drie vandaag zien. 

'Mijn man vroeg zich af of de rugzak van de overburen op de camping voor een gezichtje kon doorgaan, ik vond van wel'. Ik ook!

'Over het dakkapelletje heb ik mijn twijfels dat oordeel laat ik aan jou'. Nou, mijn oordeel dus: zeer zeker

En de laatste van Ferrara voor deze keer: 'Het vet grijnst me toe voor het vlees in de pan gaat'.

De laatste is van Stef van SC Collections:

Alle inzenders hartelijk dank. En... Blijf speuren, mensen. bettievdgriend@hotmail.com

Hockney's Eye

 

Kijk 'm daar zitten, David Hockney (1937). Of hangen eigenlijk. 

Er hangt bovendien veel wérk van hem in Teylers in Haarlem en daar ging ik kijken. Ondanks het tijdslot was het er heel erg druk en dat snap ik best, want het was een bijzondere tentoonstelling. 

Ik ben fan van Hockney, van zijn schilderijen. Al lang. Sinds ik ooit een keer een hand van hem kreeg in een gallery in London, waar ik toevallig langs kwam en omdat ik er toch was even binnen ging kijken. Het is al zo lang geleden, misschien wel veertig jaar.  Maar dit terzijde. 

Ik snap de drukte dus best, maar aan mij was deze tentoonstelling niet echt besteed. En dat komt omdat ik geen enkel ruimtelijk inzicht heb, niets weet van lijnperspectief. En ook niet van techniek. 

Fra Angelico

Wat Hockney bijv.  doet is proberen te ontdekken hoe kunstenaars iets dat zij waarnemen, iets ruimtelijks dus, kunnen omzetten naar het platte vlak. 

Met lijnperspectief, ja, maar hij experimenteert ook met omgekeerd perspectief . Doordat de perspectieflijnen niet samenkomen in de verte , maar juist beginnen vanuit de toeschouwer, gaat de voorstelling als het ware open. 

David Hockney

Dit alles werd heel duidelijk uitgelegd in een kort filmpje. Mijn vriendin Laura werd superenthousiast en zei dat zij het nu eindelijk begreep. Ik ben nog een keer gaan kijken maar ik snapte het nog steeds niet. 

Hockney denkt verder ook dat oude meesters al gebruik maakten van verschillende optische hulpmiddelen als spiegels, lenzen en de camera obscura. En ook daar experimenteert hij mee. 

Denk niet dat ik de tentoonstelling niet leuk of mooi vond. Dat vond ik wel, maar ik snapte bij lange na niet alles. Best jammer.

Dit vond ik mooi. Het is een fotografische tekening getiteld: Viewers looking at a Ready-made with skull and mirror. 2018. 

Wat ik hier tot nu toe liet zien was in een aparte Hockney-zaal te zien. Maar er waren ook schilderijen en tekeningen en digitale kunstwerken gewoon geïntegreerd in de andere zalen van het museum en dat vond ik heel erg leuk om te zien. 

Station Haarlem

 

Ik weet niet wat het is, maar ik hou van stations. Natuurlijk niet als het koud is en ik moet wachten of te laat ben of de trein is te laat of nog erger: de trein rijdt niet,  of... 

De gebouwen vind ik vaak mooi en vaak ook de details. Mijn man houdt er nog meer van, op vakanties in buitenlanden gingen we ook vaak even op stations kijken. Ik liet een paar weken geleden het station van Antwerpen al zien, dat is echt heel bijzonder.  

Vorige week was ik in Haarlem op het station. Daar had ik afgesproken met een vriendin, we zouden naar de Hockney-tentoonstelling gaan. 

Ik was er wat eerder en dus tijd genoeg om rond te kijken.

Ik vind vaak dat het net lijkt op een station of je in een andere tijd bent, een vervlogen tijd. Eentje met kruiers

Overal zijn tegeltableaus, dat maakt het ook meteen leuk. Ik vond er een bepaalde sfeer ook, niet dat ik die kan omschrijven, maar ik voelde het wel. 

Station Haarlem... een mooi begin van een vriendinnendagje. En de treinen waren op tijd. Dat mag ook wel eens gezegd. 

Hoge luchten.

 Hoge luchten heet de tentoonstelling die je nog tot en met zondag in ons museum kunt bezoeken en bewonderen. 

En ik schaam me nogal, ik weet eigenlijk niet waarom ik er niet eerder iets over vertelde. Het kwam er niet van.  Echt jammer, want fraai is-ie deze tentoonstelling.  

Veertig schatten uit het Rijksmuseum zijn te zien in onze zogenaamde Marmerzaal.  

Allemaal met een thema: het zijn allemaal schilderijen over luchten en over steden. Stadslucht maakt vrij. 

De schilderijen  komen allemaal uit het depot van het Rijksmuseum. Uit verschillende periodes, 17e eeuw, romantiek,  impressionisme...  

Johan Barthold Jongkind: Rotterdam bij maneschijn, 1881

Ik vind ze allemaal mooi en ook erg interessant. Sommige schilderijen vertellen een verhaal hè en daar hou ik van. 

Andreas Schelfhout: Binnenplaatsje, ca 1822

Weten jullie hoe lang een museumbezoeker gemiddeld naar een schilderij kijkt in een museum? Ik wist het niet, maar die dingen worden onderzocht in dit land en het is 28 seconden. 

Daarom is het leuk dat er,  ahum,  'speciaal getrainde medewerkers' op zaal lopen die samen met bezoekers die dat leuk vinden, wat nader ingaan op een schilderij. Ik was een van die medewerkers. 

Een Beleving noemen we het. Samen met mensen een schilderij beleven, soms met twee bezoekers, ook wel eens met twaalf. Tien minuten. Ieder uur een keer. 

Cornelis Springer: De Zuiderhaven in Enkhuizen, 1868

(Toen we hoorden dat dit schilderij zou komen zijn we meteen op de fiets naar Enkhuizen gegaan, om te kijken hoe de situatie daar nu is)

Voor de tentoonstelling begon hebben de vrijwilligers onder leiding van het hoofd educatie een keuze gemaakt uit die veertig schilderijen. 

En over die gezamenlijk gekozen schilderijen kregen we veel informatie. 

De bedoeling is echter niet zozeer het doorgeven van die informatie, de bedoeling is de mensen het schilderij te laten beléven. Soms met geuren, smaken en geluiden.  

Zo zijn er bijvoorbeeld twee schilderijen over een scheepswerf dan kun je de mensen teer laten ruiken en geluiden laten horen. Bijna vanzelf raakte je dan in gesprek met mensen, kwamen ze met vragen en opmerkingen. En vooral kéken ze

Bij een schilderij over ijsvermaak, van Barend Avercamp horen colfstokken, want die sport is op het schilderij te zien. En om in de stemming te komen kun je een ijssnoepje aanbieden. 

Barend Avercamp (1612-16790), IJsvermaak, ongedateerd

Normaal gesproken loop ik als suppoost rond op mijn werkdagen. En dan moet ik een uur in de zaal zijn.  Dat is een voorwaarde van het Rijksmuseum, dat er altijd iemand op zaal moet zijn. Geen straf, integendeel, ik ga het ontzettend missen. 

Maar dit, die Beleving, dat was extra en op andere dagen. 

Als de tentoonstelling klaar is bij ons, zal ik hier iets vertellen over het schilderij dat ik als eerste 'deed' en trouwens ook als laatste. 

Wellicht ten overvloede: dit is een reizende tentoonstelling uit een serie van vier. 

Lage Landen, Koele Wateren, Hoge Luchten en Hete Vuren. Die laatste komt nog. Hopelijk in het vernieuwde en verbouwde museum. 

Ik ben dan wel bijna te laat met mijn verhaal hier, je kunt nog kijken tot en met zondag.  En geen nood. Het is een reizende tentoonstelling, hierna gaan de Hoge luchten naar Gouda

Monday

 

Deze Mural zag ik in Antwerpen. Op een vijftig meter hoge muur. Ik kon er op dat moment niet dicht bij komen, maar eigenlijk kwam dat wel mooi uit want zo zag ik het hele gebouw en de hele hand. 

De kunstenaar is Matthias Schoenaerts, aka Zenith. 

Schoenaerts maakte het in Corona-tijd en gaf het als titel 'Humain'. 

Hij geeft er verschillende betekenissen aan, las ik.

Om te beginnen is daar het Antwerpse verhaal van Brabo en Antigoon. 

Laatstgenoemde was een reus die woonde in een burcht aan de oever van de Schelde. 

Schepen die er voorbij wilden moesten tol betalen en niet zo'n beetje. 

En als ze dat niet deden werd de hand van de schipper door de reus afgehakt en in de Schelde geworpen. 

Voila: Han(t) Werpen. 

Tot de reus verslagen werd door de Romeinse soldaat Silvius Brabo. 

Er zijn heel wat verwijzingen naar dit verhaal in Antwerpen. 

Verder heet het werk Humain en daar zit het Franse woord main in.

En tenslotte is het een verwijzing naar het koloniale verleden van onze Zuiderburen. Er zijn handen afgehakt van Congolezen ten tijde van Leopold II. 

En zo kunnen we dus wel spreken van een betekenisvolle mural, tenminste dat lijkt mij.  

Linking to Sami's Colourful World, waar veel meer murals zijn te bewonderen. 

Toen de wereld brak

 

Ik was er snel bij, want dit vervolg op 'De jongen in de gestreepte pyjama' wilde ik heel graag lezen. Ik had wel een paar twijfels hoor, want een vervolg... dat weet je maar nooit. 

Voor dit boek lijkt het mij  noodzakelijk dat je eerst De jongen in de gestreepte pyjama leest. Ik zeg dat vaker, maar in dit geval zéker! 

Het eerste boek gaat over Bruno. Hij leeft in een huis naast een concentratiekamp in Polen, waar zijn vader een hoge Nazi is, commandant van dat kamp. Bruno is nog te jong om te begrijpen wat er allemaal aan de hand is en hij sluit vriendschap met Shmuel, een Joods kind dat aan de andere kant van het prikkeldraad 'woont'. Een indrukwekkend boek vond ik. 

John Boyne, de schrijver vertelt in een nawoord dat hij meteen toen hij het eerste boek klaar had, in 2004,  wist dat er nog een boek zou gaan komen, getiteld Gretels verhaal. 

Hij hield al die tijd een bestand bij met aantekeningen over Gretel, het oudere zusje van Bruno. 

Hij wilde dat boek schrijven aan het eind van zijn leven, maar tijdens de lockdown voelde hij dat de tijd voor het boek al gekomen was en schreef. 

In het eerste boek is Gretel,  in 1942,  twaalf jaar oud. In dit boek is ze een oude vrouw van tweeënnegentig jaar. 

Oud, maar nog kwiek en zeer bij de pinken. We leren Gretel goed kennen. Zoals ze nu is.  En door middel van terugblikken lees je hoe haar leven na het kamp verlopen is. Op verschillende plaatsen, in Parijs in 1946 , in Australië en vanaf 1953 in London. 

We leren Gretel goed kennen en dat gaat gepaard met heel wat emoties. 

John Boyne eindigt zijn nawoord met te zeggen dat ondanks al haar fouten, haar schuld  en haar spijt, het verhaal de moeite waard is om verteld te worden en  'Het is aan de lezer om te beoordelen of het de moeite van het lezen waard is'. 

Ik kan je verzekeren: Dat is het!

Muziek

Ik had er echt nog nooit van gehoord, van de Evergreen top 1000 van Radio 5. Ik had ook nog nooit naar Radio 5 geluisterd.

Als ik de radio al aan heb luister ik naar Radio 1 en dat niet vaak. Eigenlijk alleen naar De Taalstaat en naar OVT. 

Het is niet dat ik niet van muziek hou, want dat doe ik wel. Maar ik kan er niet zo goed tegen als muziek achtergrondgeluid is. Ik wil echt luisteren of niet. En voor dat echte luisteren gun ik me de tijd niet. 

Heel raar vind ik zelf, maar ach... niet gevaarlijk. 

En nu waren we een dagje aan het oppassen op een zieke kleindochter. Ze was niet erg ziek gelukkig;  zij en ik zaten heerlijk te kleuren. 

Mijn man had zijn laptop mee en zette die muziek aan. En ik vónd het leuk. 

Ik kende bijna alle liedjes, herkende ze zelfs al aan het intromuziekje. Superleuk. Het riep ook heel wat herinneringen op  aan bepaalde periodes in mijn leven. 

Donderdagmiddag was dat, dus ik had al heel wat gemist. Gisteren moest ik werken. Maar op weg daar naar toe en op de terugweg heb ik ook geluisterd. En toen ik thuis was weer. 

Tot en met nr. 1: Het Dorp van Wim Sonneveld.

Ik ben al begonnen met een persoonlijke toptien te maken, waarin trouwens maar een nummer zal staan uit de echte toptien van gisteren. 

Dat is Voor Haar van Frans Halsema.

Dan is dat al vast geregeld hè, want  volgend jaar ga ik stemmen! 

Schilderijen en muurschilderijen

 We gingen naar het Mauritshuis omdat ik iets gelezen had. 

Namelijk dat er aan vijf kunstenaars was gevraagd een muurschildering te maken,  naar aanleiding van een schilderij in het Mauritshuis. 

Dus ik had gedacht eerst die schilderijen te gaan zien en dan daarna een wandeling te maken om die murals te bewonderen. Dat leek ons leuk. 

Eenmaal binnen zag ik er niets van, geen enkele aanwijzing. 

En de man bij de ingang dacht dat we te vroeg waren. 

'Slecht gelezen',  dacht ik, 'pech gehad'. 

Maar we genoten van de kunst uit de Frick Collection. 

Toen we klaar waren en eigenlijk al op weg naar de uitgang, vroeg ik het voor alle zekerheid aan een schat van een meisje achter de infobalie. 

Zij beschikte kennelijk over andere bronnen en nam alle tijd voor ons en ze  kwam er achter welke schilderijen dat dan waren. 

Zo lief, dat briefje. 

Enfin, de schilderijen  hingen door het hele museum verspreid, dus we moesten op zoek. 

Ik zei al eerder dat het heel erg druk was die dag en dan kan je natuurlijk ook niet zo uitgebreid gaan staan speuren naar een schilderij. Bovendien waren we hartstikke laat omdat we eerst die Frick Collection al hadden bekeken. 

Maar met hulp van de suppoosten/gastheren die,  met alleen een titel,  vrijwel meteen wisten te vertellen welke  de betreffende zaal was en waar, lukte het toch. 

Alle lof voor de mensen van het Mauritshuis

We vonden ze bijna allemaal, op eentje na: vaas met bloemen. Ja, daar hangen er nogal een paar van, dus die sloegen we voorlopig maar over. 

Hieronder zie je twee van de schilderijen.

Het eerste is van Rubens en heet Oude vrouw en jongen met kaarsen. Het tweede: Vaas met bloemen in een venster, van Ambrosius Bosschaert de Oude. 

De bijbehorende murals heb ik inmiddels wel gezien op het wereldwijde web. Maar dus nog niet in het echt. 

Tot slot ontdekte ik nog iets verrassends. Het blijkt dat een van de kunstenaars van de murals Collin van der Sluijs is. Over hem heb ik het eerder gehad. Klik.  

Ik verheug me er erg op om zijn kunstwerk te zien. 

Het gáát gebeuren, al heb ik nog geen idee wanneer. 

Rembrandt & Friends

 We gingen met een doel naar het Mauritshuis, maar toen we informeerden bij binnenkomst waar we konden vinden wat we  zochten, werd ons verteld dat het nog niet zo ver was, dat we te vroeg waren. Niet getreurd, er is natuurlijk altijd iets te zien in zo'n groot museum en dit keer was het een speciale tentoonstelling: Manhattan Masters, Rembrandt & Friends from the Frick Collection. 

Tien schilderijen zijn dat, topstukken die al meer dan 100 jaar geleden Europa hebben verlaten en sindsdien Amerika niet meer zijn uit geweest. 

Henry Clay Frick (1849-1919),  was een rijke, steenrijke industrieel en hij verzamelde kunst. Hij bouwde een huis aan Central Park en dat is nu een museum. Het heet ook The Frick Colletion. 

In zijn testament bepaalde Frick dat de collectie zijn huis nooit zou mogen verlaten. Dat het nu bij zeer hoge uitzondering toch gebeurt, is doordat ze daar in NY aan het verbouwen zijn.   

Ik ben een paar keer in New York geweest en een keer hebben we voor dat museum gestaan, want niet alleen wilde ik de collectie zien, maar ook het huis.  Helaas, toen waren ze dicht. 

Nu zag ik dus toch nog wat van de schilderijen. 

Tien prachtige schilderijen. Landschappen en portretten. 

Van schilders als Jacob van Ruisdael,  Meindert Hobbema,  JohannesVermeer, Aelbert Cuyp,  Frans Hals en meer. 

'De hele Schilderswijk komt voorbij', las ik ergens. 

Ik bekeek de landschappen en vond ze fraai. Maar ik genóót van de portretten. 

Nou kan je dit portret (Portret van een man heet het, Frans Hals, 1660),  honderd keer op een plaatje zien en dan vind je het mooi of niet. Maar dan zie je niet hoe het geschilderd is. Dan zie je niet die penseelstreken, niet...

Dus alleen al door dit portret was het voor mij een mooie dag. Hoe is het mogelijk dat iemand zo kan schilderen. 

En dan heb ik het nog niet gehad over het zelfportret van Rembrandt. 

Dit portret, schilderde Rembrandt in 1658. Hij was 52 jaar oud en het was niet bepaald zijn beste jaar, hij was failliet. Maar hij beeldde zich zelf af in prachtige oude kleding. Het lijkt wel een beetje Oosters. Hoe kun je zo gouden stof schilderen? 

Ik zou nog veel meer kunnen laten zien. We waren er lang en ik maakte veel foto's. Maar ik vind het zo genoeg. De tentoonstelling is nog te zien tot 15 januari

Een meisje met een parel.

 Parels, lippenbalsem, T-shirts,  kettinkjes, boeken, potloden, schilderijen, koffers, badeendjes...

Wat een hoop spullen in de museumwinkel van het Mauritshuis in Den Haag. Ik was er kort geleden en keek mijn ogen uit. 

Je zou bijna vergeten dat 'Het meisje met de Parel'  ook echt de titel is van een prachtig schilderij van Vermeer. 

Dit boek leek me trouwens wél leuk, in ieder geval leuk verzonnen: Maurits Muis (in het Mauritshuis).

We waren daar trouwens om iets totaal anders te gaan bekijken, maar ja, een museumwinkel zal ik niet snel overslaan.

Toen we in de brasserie van het museum  even iets dronken, zag ik ineens dat ik die dag zelf een meisje met een parel was: 

Geen parel in mijn oor, maar wel een aan mijn vinger. Geërfd van mijn moeder. 

Ik vond de ring altijd wel mooi, maar niet passend bij mij. Ik heb zelfs eens geïnformeerd bij een juwelier of zij er iets anders van kon maken. 

Ze keek me aan: 'Mevrouw dat doe ik niet. Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik het niet wil, ik vind uw ring prachtig en daar ga ik niks aan doen'. 

Ze had gelijk en sindsdien draag ik de ring met enige regelmaat. En 't is gek,  langzamerhand groei ik er in en vind ik hem steeds beter bij me passen. 

Herfst

Het was bijna zomers, afgelopen zondag. Mensen metzonderjas en/of blote benen en heerlijk aan het zonnen:

En dat terwijl de meeste blaadjes zo langzamerhand toch wel echt zijn gevallen: 

Maar we zagen ook een boom met nog heel veel blaadjes. Déze: 

Dat vereiste wat nader onderzoek, daar op de binnenplaats van het Catharijneconvent in Utrecht. Want echte blaadjes waren het niet. 

Dit is namelijk een Levensboom. 

Als een dakloze overlijdt, volgt vaak een eenzame begrafenis. Soms met enkele hulpverleners als getuigen en met de straatpastor die de overledene met een paar woorden recht wil doen. 

Op het graf komt geen steen, geen naam.

In deze levensboom hangen de namen van mensen die een eenzame begrafenis kregen. Zodat ze niet worden vergeten. 

Het was het initiatief van Bart van Empel, straatpastor. 'Ik wil graag de mensen hun naam terug geven die ik draag op mijn hart. Dat zij rusten in vrede'. 

Het was al stil, daar in het zonnetje. En ik werd er ook stil van