Er stond een (lawaaiige) Amerikaanse toeriste, met een groepje, precies op de steen die ik wilde fotograferen. En nog eentje, vlak voor dat bordje met opschrift.
Ze sprongen meteen opzij en ik kon mijn foto maken.
Daarna kwam hun gids er aan te pas. Zij bukte om de tekst te lezen, maar ja, die begreep ze niet.
Ik legde haar uit dat ze op een graf stond.
Dat veroorzaakte (volgens verwachting) een hoop gegil en van je OMG. Ook wat ongeloof.
Toch was het echt waar, ze stonden precies op een graf. Hier op het Begijnhof in Amsterdam.
Het is het graf van de begijn Cornelia Arents. In de goot begraven op 2 mei 1654.
'Jij eindigt nog wel eens in de goot', is hier dus zeer letterlijk van toepassing. Er hoort natuurlijk wel een verhaal bij.
Die Cornelia was een vrome, zeer vrome begijn.Zij wilde niets te maken hebben met het protestantisme.
In 1578, was haar katholieke kerk verboden en overgegaan in protestantse handen. De kerken werden verdeeld en de kerk op het hof kwam in handen van de Engelse Presbyterianen.
De begijnen mochten nog wel altijd hun doden in die kerk (sindsdien de Engelse kerk) begraven.
Maar Cornelia voelde daar helemaal niets voor. Begraven worden in een ketterse kerk?
'Dat nooit', zei Cornelia toen ze haar einde voelde naderen, 'Dat nooit, leg mij maar liever in de goot!'
Dat gebeurde natuurlijk niet. Ze werd fatsoenlijk in de kerk begraven.
De volgende dag echter, bleek het graf open te staan en vond men de doodskist terug in de goot naast de kerk
Cornelia werd weer naar binnen gedragen en in het graf gelegd.
Maar de volgende morgen bleek de kist weer in de goot te staan.
Nogmaals droeg men Cornelia in de kerk. Toen de begijnen die nacht Cornelia hoorden lopen over de hof, was het klaar en besloot men haar dan toch maar in de goot te begraven.
Aldus geschiedde.
De steen met de tekst is veel later aangebracht en er schijnt iets niet te kloppen met de datum. Haar sterfdatum was niet in mei, maar in oktober. Hoe dan ook, ieder jaar op 2 mei wordt haar graf versierd met bloemen.
15 opmerkingen:
Wat ern interesswnte verhalen heb je toch steeds weer. Heerlijk.
Een mooi beeld om haar zo in gedachten te houden.
Heb je het verhaal nog aan de Amerikaanse toeristen verteld ?
Toos, ja, dat heb ik gedaan, heel zachtjes en ze werden er helemaal stil van. Een bijkomend voordeel daar op dat hofje. Waar om stilte wordt verzocht. Dát bord hadden ze ook nog even gemist, hihi
Prachtig verhaal!
Het toeval wil dat mijn geboorte datum ook op 2 mei valt alleen in 1953, het rampjaar.
Vasthoudend tiepje, die Cornelia. :-)
Wat een bijzonder verhaal! Ik ben daar in mijn jeugd een keer geweest, toen er een juf trouwde. Ik weet er eigenlijk niet zo veel meer van. Tja, is ook wel meer dan een halve eeuw geleden hè ;)
Leuk verhaal!
Mooi verhaal!
Al spokend kreeg Cornelia toch haar zin.
Wat er wel of niet van waar is, maakt niet zoveel uit. Ik vind dit prachtige verhalen.Dank voor het delen.
Dit lees ik graag!
Kan me voorstellen dat de toeristen ervan schrokken, wat een verhaal! Mooi beeld trouwens.
Wat een mooi beeld. En die Amerikanen waren gelijk even stil, haha!
Zou daar ook het spreekwoord vandaan komen?
En wat een mooi beeld. Zo zou ik ook aan haar denken.
Een reactie posten