De eerste stap

Vorige week kreeg ik een berichtje van de bibliotheek, ik mag wel zeggen mijn geliefde bibliotheek: we gaan weer open.
En in dat mailtje werd duidelijk verteld hoe ze dat dan gingen doen. Wat de regels zijn.  Wanneer ze open zijn. En helaas ook dat het alleen nog maar gaat om boeken lénen.
Ja,  dat is van oudsher waar het in de bieb om gaat natuurlijk.
Maar het is er ook altijd levendig en gezellig. Je kunt er koffie drinken, met iets lekkers er bij. Je kunt er een poosje gaan zitten lezen in een tijdschrift of een krant. Je kunt iets vragen, je kunt,  als je er met een kleinkind bent,  gaan voorlezen, het kind kan er spelen....
Kortom, 'mijn' bieb is een fijne plek.
Nou al die dingen die ik net noemde kunnen niet meer. Maar dus wel weer boeken lenen.

Ik heb de laatste drie maanden nauwelijks gelezen. Het ging niet, teveel onrust. Nu gaat dat langzamerhand beter. Tot nu toe had ik  ook geen behoefte aan de bieb. Ik dacht:' Ik stel het nog wel even uit'.

Maar toen kwam er weer een mailtje, dat mijn gereserveerde boek er was. En zeven dagen na dit bericht op te halen.
Huh? Gereserveerd boek?  Ik wist het niet meer, maar ik wist wel dat ik dat boek blijkbaar toen wilde en dat daar dan dus een reden voor was.
Dat van die zeven dagen, dat was nieuw. Dat is de tijd die ze gebruiken om te ontsmetten.

Eergisteren was het de zevende dag en ik besloot te gaan. Pfff, ik ben echt een stresskip geworden, maar ik ging toch. Op de fiets.
Het ging perfect. Al was ik voortdurend op mijn hoede en nam ik een route niet over het fietspad, maar een weg waar ik eventueel uit kon wijken.
In de bieb was het naar verwachting uitstekend geregeld. Ik kreeg een winkelmandje, niet zozeer voor de boeken, maar zo konden ze makkelijk tellen hoeveel mensen er binnen waren. Daarna mijn boek oppikken. Het registreren doe je altijd al zelf, dus nu ook. Klaar.

Dit is het boek, ik zit er inmiddels helemaal in. Superspannend boek!

 En toen snel weer naar huis. Ook dat  ging perfect en ik was al helemaal opgelucht, tot ik bij een stoplicht moest wachten.
Kwamen er twee brommers aan waarvan er een precies naast me kwam staan. Daar zat nog geen twintig cm tussen. Die andere stond heel dicht achter me en ik kon geen kant meer op.
Grr.

Daar snap ik dus echt helemaal niks van. En het is ook de ervaring die ik lopend heb. Mensen die echt de afstand niet bewaren. Je kunt er niet op rekenen, dát is het. Bah!

Coquette sloofjes

Ik ben in het rijke bezit van een halfjaar Libelles uit 1950. Ingebonden.
Het is een bron van vreugde. Ik kijk er met enige regelmaat in, maar het was nu al een tijd geleden.
Voorin zit een inhoudsopgave, op thema.
Recepten, naaien, haken en breien, fraaie handwerken, bloemen en planten, onze huisdieren, muziek, opera en toneel, film, opvoeding, sociale en andere problemen, voor gedrag een  '10', schoonheid, knutselen, geneeskunde, vreemde landen en steden, sport en diversen. En dan natuurlijk de reclames.

Echt zo leuk om te zien. 1950. Wat ontzettend lang geleden is dat.
Ik was nog net niet geboren. Overigens heb ik dit niet van mijn moeder. Die had een ander blad in laten binden, getiteld Wij Vrouwen.

Dit boek kocht ik op een rommelmarkt.
Ik dacht ik ga het boek opendoen en waar ik uitkom, dát laat ik zien. Dat zijn dus de coquette sloofjes. Met erbij een heel verhaal:  

De tijd dat wij, dikwijls noodgedwongen, een oud jurkje in huis afdroegen, is nu wel voorbij. De meeste jonge vrouwen, die zelf haar huishouden doen, kiezen voor het werk in de morgen een fris katoenen jurkje dat goed wasbaar is. Is er 's middags nog werk te doen, dan zijn deze kleine coquette schortjes over het meer geklede japonnetje een flatteuze oplossing. 

Ik ben van plan nog wel eens vaker wat te laten zien uit dit boek. Jullie mogen zeggen welk thema.

Handel

In mij schuilt een handelaar. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om op rommelmarkten te zitten en spullen te verkopen, die ik toch niet meer wilde.
Vaak gedaan. Niet meer sinds we geen auto meer hebben.
En juist nu, na het grote 'Corona-Opruimen', had ik graag willen zitten. Spul genoeg.

Helaas, dat ging dus niet gebeuren. Naar de kringloop, dat ging ook niet natuurlijk.
Dus zo kwam ik op het idee om wat te verkopen via Marktplaats, maar dan de plaatselijke en regio Marktplaats. Zodat het gewoon opgehaald zou kunnen worden, zonder verzendkosten.

Ik maakte een foto van het voorwerp, plaatste die via Facebook,  met een prijs erbij en dan was het afwachten. Als iemand iets wilde hebben, was mijn tekst als volgt:
"Zegt u maar wanneer u het zou willen ophalen. Dan zet ik het kort van tevoren voor mijn deur. U kunt het geld in de brievenbus doen. Wel even naar me zwaaien natuurlijk hè'.

En zo is het gegaan. En ze zwaaiden bijna allemaal.
Ik vroeg kleine prijsjes, want ik wilde van een heleboel dingen af. En kleine prijsjes, dat werkt.
Wat ik dan allemaal verkocht?
Nou bijvoorbeeld deze loeizware bankschroef. Nog van mijn vader geweest natuurlijk. Mooi was-ie wel, met dat roest,  maar ja hij werd nooit gebruikt. Hier werd vaak op geboden. Ook tegen elkaar op.

Ook een leuke verkoop was een dekbed. Een dubbel dekbed, zo eentje waar je 's zomers een deel van af haalt en 's winters weer er op zet.
Ik had het dekbed van tevoren gewassen  en het hing nog te drogen, buiten in het zonnetje, toen iemand het kocht.  Ik gaf  mijn verhaaltje weg over hoe het zou gaan en dat ik zelf niet naar buiten zou komen.
'Als u misschien boodschappen nodig hebt, mevrouw, dan wil ik die best van tevoren voor u doen hoor'.
Zo lief. Later appte deze 'klant' nog dat ze zo blij was met het dekbed en dat het zo heerlijk rook!

Irritant was de vrouw die een mooie kristallen vaas wilde kopen. De prijs was drie euro. De afspraak werd gemaakt en toen zei ze dat ze alleen maar twee-euromunten had. Of ik het ook voor twee euro wilde doen. Of een euro teruggeven. Dat wilde ik dus allebei niet! Ze wilde hem graag en heeft uiteindelijk vier euro betaald. Dat was die vaas overigens meer dan waard.

Enfin, het was leuk om te doen. En het heeft me dus een lege schuur opgeleverd. Nou ja, bijna leeg.
Het heeft me ook vijfennegentig euro opgeleverd en dat geld zou anders via de kringloop naar een goed doel zijn gegaan. Dus heb ik het overgemaakt naar de Voedselbank.
Ik tevreden, klant tevreden, Voedselbank tevreden. Win-win-win.

Beslissingen

Vorige week liepen we om half zeven 's morgens langs ons museum.
Het was natuurlijk nog dicht op dat tijdstip en het is verder ook nog dicht. Tot 2 juni.
Dan gaat het open.

En ook vorige week was het de week van de beslissingen.
Eerst had ik een gesprek met iemand van Huis Bonck. Een goed gesprek met als conclusie dat ik nog niet ga beginnen. 
Dat was een.
Vlak daarna kregen we allemaal een gesprek met een leidinggevende van het museum. Mijn man en ik voerden het gesprek samen, want we 'werken' er allebei natuurlijk. 
Ons werd verteld wat er allemaal gebeurd is inmiddels en hoe ze de openstelling zien, wat er veranderd is, wat er aangepast is. We hadden dat ook al allemaal op papier gekregen.
Het was alles bij elkaar heel wat.
We krijgen de indruk dat er heel goed over is nagedacht en dat het goed geregeld is. Buiten komt een infopunt, er zijn vaste looproutes, een aparte in-en uitgang, de zolder is gesloten, overal staat gel en er mogen maar weinig mensen tegelijk naar binnen.
Er wordt gewerkt met tijdsloten en je kunt alleen online reserveren.. Er wordt een beperkt aantal mensen toegelaten.
En aan het eind was daar natuurlijk de hamvraag: zien jullie het zitten om weer te beginnen?
Daar hadden we van tevoren natuurlijk al lang over nagedacht en ons antwoord was: Nee, nog niet.
Het voelt niet goed, om weer te beginnen.
Ik vind dat er uiterst zorgvuldig is nagedacht en gehandeld. Er was een dik protocol, waarin alles is vastgelegd. Het lijkt me niet erg link.
Maar toch... het voelt niet goed. Het is te snel. Voor ons is het te snel. Ik vond het moeilijk om nee te zeggen. Heel erg moeilijk.
We hebben nu afgesproken dat we 1 juli een nieuw besluit zullen laten weten. Overigens werd er op geen enkele manier druk uitgeoefend, wat ik zeer waardeerde.
Het is logisch dat dat niet gebeurt hoor, maar toch. Er zijn natuurlijk wel mensen nodig en als iedereen nee zegt, kan het museum niet open. Zo simpel is dat.

Westfries Museum, Hoorn

Ik hoop maar dat ik volgende maand wél durf...

Gevelstenen

Op onze wandeling door de stad, let ik op van alles en nog wat, maar dus ook zoals ik gisteren al zei, op gevelstenen.
Ik hou ervan en en er zijn er echt heel veel in Hoorn. Ik vind het leuk om er een paar te laten zien.
Deze bijvoorbeeld is tamelijk nieuw.

 

Ik vind hem niet per se mooi, maar wel erg leuk. Vooral omdat ik weet wat de gedachte achter de steen is.

Deze is namelijk te vinden naast Huis Bonck, waar ik gastvrouw ben, maar nu even niet.  

Links staat van boven naar beneden geschreven DE VISSER. En je ziet ook een visser die uit zijn mand twee visjes geeft aan een jong iemand. Die visser, dat is menéér de Visser, John de Visser. 

Hij was eigenaar van Huis Bonck en van het pand er naast, waar deze steen zit. 

De twee vissen symboliseren deze panden. 

Meneer de Visser draagt ze over aan een jong Hendrickje de Keyser, aan Vereniging Hendrick de Keyser , de huidige eigenaar van de panden. 

Zo wordt geschiedenis gemaakt. 

Ik laat er nog eentje zien. Dat is er een die ik al vaak gezien heb en die me iedere keer weer een beetje vertedert. Waarom weet ik ook niet. 

Ik heb zelf een heel ander beeld bij een zeepaard, maar zo kan het natuurlijk ook. Kijk, de benen hebben zelfs zwemvliezen. 

Wat dit te betekenen heeft is niet bekend. Wel is bekend dat een afbeelding van een zeepaard vaker voorkomt en wel bij een zeemanskroeg. Maar of er hier ook echt zo'n kroeg was, dat weet men niet. 

Als ik ergens anders ben (als ik ergens anders was, vroeger!) en ik zie een gevelsteen, probeer ik er altijd wel achter te komen wat die te betekenen had. Voor Hoorn is dat makkelijk; ik heb gewoon een boek , genaamd Hoornse Gevelstenen en andere Huistekens, van H. Overbeek. En daar staan ongeveer alle gevelstenen in,  die deze stad stelt. 

Voor buiten Hoorn, kun je ook even kijken bij blogster Ferrara, daar is echt zoveel te zien en te vinden. Geweldig. Klik

Avontuur

Eigenlijk is iedere wandeling die we maken een avontuur.
Zoals afgelopen zondagmorgen, kwart over zes.
Het was stralend weer  en we gingen richting het oude centrum van Hoorn, over de dijk naar de havens.
We keken weer eens met andere ogen, hoewel we er echt vaak geweest zijn natuurlijk. Op weg naar het museum of naar Huis Bonck, loop ik deze route. Maar er is altijd wel wat nieuws of anders of ineens opvallend.
Het was heerlijk. We gingen ook nog even op een bankje zitten en zeiden tevreden tegen elkaar: 't Is net vakantie'.
Het leuke van deze boot vond ik de naam: Avontuur.  Ik begrijp dat mensen hun boot zo noemen.
Maar het allerleukst vond ik de naam van het kleine omgekeerde bootje op het dek. Avontuurtje... Geweldig toch?

We keken deze keer speciaal naar gevelstenen. Gewoon omdat die mooi zijn. En omhoogkijkend zagen we nog iets heel anders. Daar was een creatieveling aan het werk geweest.

Ha, Danny Wilmans in de top 3 van Meesterschilders. Ik hoop dat Danny Wilmans veel klanten krijgt!

A little romance

This was London, east London, Shoreditch,  last november. 

This is quite close to the place where Shakespeares play Romeo and Juliet was performed for the first time. Not the Globe theatre as we know it, but right here, Curtain Road.

It's not a theatre anymore, it's an office building moe.

We see Juliet, looking down from her balcony to see Romeo below. He is there, I'm sure, but I could not see him. 

The mural was commissioned through the Global Street Art Agency in June 2018.

And there is text from the play:

Well, this is nice, is not it? A little romance in these difficult times. Stay healthy and safe.

Linking to Sami's Colourful World

Wat een verrassingen!

Woensdag kreeg ik een mailtje van een mij onbekende Marianne.
Ik zag aan haar achternaam dat ze waarschijnlijk uit Zeeland kwam en ik ken natuurlijk aardig wat Zeeuwen.
Maar verder zei het me niks.
Dat klopt ook.
Marianne is echt een onbekende,  die gelezen had over mijn Roodkapje-kaartenverzameling.
Ze had er eentje voor me en wilde de kaart sturen.
'Op naar de tweehonderd', schreef ze.
Daar was ik natuurlijk hartstikke blij mee. Het zou nummer 187 worden.
Dus we hadden nog wat mailcontact. Het bleek dat we even oud zijn. Marianne woont in Middelburg, was vroeger in Oostkapelle, waar ik dan weer jarenlang op vakantie ging.
Dat contact was op zich al leuk.
De kaart kwam de volgende dag. En het is een mooitje. Natuurlijk stuur ik Marianne een kaart terug en nu maar hopen dat ze die kaart net zo leuk zal vinden als ik die van haar.
Lieve Marianne, heel erg bedankt! 

Maar ik kreeg nog meer post en dat was net zo bijzonder. Weer van een mij totaal onbekend iemand. Van Aleida.

Op deze kaart staat de naam van de schilder. Ik ben natuurlijk meteen gaan zoeken en die Albert Anker is een vrij bekende Zwitserse kunstschilder. Met mooi werk. En dus met een Roodkapje.
Nou , is dat nou niet geweldig? Twee kaarten op een dag. Dit is nummer 188.

Tja, Aleida, nu heb ik een probleem.
Ik wil jou natuurlijk ook graag een kaart terugsturen, Maar ik kan alleen maar ontdekken dat je uit Zwolle komt.
En een kaart aan Aleida, Zwolle, dat gaat niet lukken.
Dus lieve Aleida, dankjewel en het zou fijn zijn als je je adres even mailt.
bettievdgriend@hotmail.com

Er zaten nog twee kaarten in de bus.

De eerste stuurde Marianne mee met haar Roodkapje.
Het is de watertoren van Oostburg met de schildering van Johnny Beerens er op.
Ik heb er wel eens over geblogd over die watertoren en ook over ander werk van Johnny Beerens.
De laatste kaart was van mijn Zeeuwse vriendin Laura, getiteld Kee mit de Pee.
Laura weet dat ik van dit soort kaarten houd, ze stuurde er al eerder eentje, ook van een Zeeuws meisje.
De dag kon niet meer stuk, wat post betreft en verder ook eigenlijk niet. Nogmaals dank allemaal.

De Kist

Toen mijn vader ging varen, bij de Rotterdamsche Lloyd, als machinist, zal hij,  tegelijk,  met zijn uniform, een kist hebben gekregen.
Een scheepskist.
En die kist zal aan boord gegaan zijn met natuurlijk kleding en met alles wat verder nodig was, ook voor varen in de tropen. Misschien deed mijn vader er een foto in van zijn moeder. Hij was nog jong.
Ik zou graag willen weten wat er allemaal in heeft gezeten.
Ik heb het nooit gevraagd.

Mijn vader kreeg na een aantal jaren tbc, moest kuren en dat betekende het einde van zijn carriere als zeeman.
Toen hij genezen was, was het oorlog en hij is niet meer opnieuw begonnen. Misschien was hij afgekeurd, misschien wilde hij niet meer.
Ik heb het nooit gevraagd.

Hoe dan ook: die kist die was er nog.
Ik weet niet beter dan dat die altijd in ons huis heeft gestaan.
Dat hij min of meer in gebruik was als een soort extra tafel.
Er werden dekens in bewaard. Er lag een kleed overheen en er lagen altijd boeken op. En een plant of bloemen.

Ik heb het vast al eens eerder verteld, maar toen mijn vader overleden was en mijn moeder in een verpleeghuis zat, moest ik het huis leegruimen. Met hulp van mijn man. We hebben er een jaar over gedaan, ik vond het moeilijk om keuzes te maken, vandaar.
Maar beslissen over de kist, dat was niet moeilijk. Die mocht gewoon niet weg.
Toch wilde ik hem ook niet in de kamer hebben.
Dus de kist kwam in de schuur terecht, waar hij niet echt van opknapte. Erin zaten spullen die ik verzamelde voor een rommelmarkt. Er op stond ook van alles, een racefiets, troep. De schuur was een bende...
En nu, heeft mijn man hem er uitgehaald en opgeknapt. Dat was echt een project, maar ik ben blij met het resultaat. Heel blij.

Mijn vader was handig en mijn oom Andries ook. Zij samen hadden al eens nieuwe koperen hoekstukken voor het deksel gemaakt, waarschijnijk met het plan om die kist op te knappen.  Het is er niet van gekomen, maar mijn man wist ervan en had de hoekstukken bewaard. Mooi hè.

De bedoeling was dat de kist naar boven zou gaan. Daar wilden we hem dan vullen met speelgoed en of lego.
Maar ja,   de kist is te zwaar voor ons om naar boven te tillen. Daar zullen we hulp voor nodig hebben van onze sterke (schoon)zoons.
Ik wil onze kamer beneden graag vrij leeg houden.  Die is jaren heeel erg vol geweest met een piano en kasten en een box en meer stoelen. Ik hou nu van leeg

Het gekke is dat we nu al een paar weken aan de kist gewend zijn.
En ik denk nu dat hij misschien wel helemaal niet naar boven gaat.
Er ligt geen kleed overheen. Er liggen wel boeken op. En een plant en bloemen...

Papavers in de tuin

Zondag was Anna hier, op afstand in de tuin, met haar moeder en haar zusjes.

Ze verwonderde zich over de dikke knoppen van de papavers. Er was er net eentje opengegaan en dan valt dat buitenste hoesje er af. Anna dacht eerst dat het een heel grote rups was. Iewww...
Ik zei haar dat ze een knop mocht plukken om open te maken en te kijken hoe het van binnen er uit zag en dat deed ze. Met veel belangstelling. De zaden verspreidde ze zorgvuldig over de rest van de tuin. Die zullen denk ik niet opkomen, maar ik vond het leuk dat ze zo goed keek.

Het is toch ook bijzonder hè.  En niet alleen voor een 7-jarige.
Er zijn nog heel wat knoppen en er bloeien er inmiddels nog meer. Dat is nou echt 'in volle glorie'.

En over de tuin gesproken, we hebben een arsenaal aan potten staan en behoorlijk veel gezaaid. Het ziet er allemaal veelbelovend uit.

We zijn trouwens wel overgegaan tot het opvangen van douche water om dat voor de planten te gebruiken. Want die droogte... die is niet zo veelbelovend. 

Atc-ruil

Mieke, van Miekequilt, organiseerde een Atc-ruil. De bedoeling is drie Atc's maken en drie andere Atc's terugkrijgen
En hier zie je de Atc's die ik ontving. Dat zijn er vijf.

De bovenste twee, links, zijn gemaakt door Ferrara. Collages zijn het en mooi gemaakt. Ferrara vindt het vooral leuk om te doen, te máken. Ze ruilt niet. Vandaar dat we twee kaartjes extra terugkregen.
Ook extra was de kaart van Mieke, in het midden.  Het is geen Atc (te groot) maar het is wel een cadeautje. Ik heb zo langzamerhand een echte 'Mieke-kaarten' verzameling en ze zijn allemaal even mooi.
Daarnaast zie je de Atc die Margriet Hof maakte: Zeeverlangen.
Linksonder herkende  ik meteen het werk van Toos, van  In de Weer.
Zeer toepasselijk 'Thuisblijfhuisje' genaamd. En rechtsonder, de Atc van Mieke.
Het is zo leuk, zo'n dikke envelop in de brievenbus.
Ik had al in geen tijden meer een Atc gemaakt. Maar ik heb nu weer wat inspiratie. En meer tijd!
Dank, dames!

Nummer 186

Dat was al een hele tijd geleden, maar zomaar ineens was daar weer een Roodkapjekaart in de bus.
Via Postcrossing, van Sasha uit Rusland. 'From beyond the Ural  Mountains',  zoals ze zelf zegt in goed Russisch.
Nr. 186
En ik vind het ook een bijzondere kaart. Met dat heel kleine Roodkapje en die grote wolf.. De illustrator is Anton Lomaev , hij illustreerde o.a. het sprookje.
Ik ben heel erg benieuwd of ik de tweehonderd nog ga halen. Tweehonderd Roodkapjekaarten, dat zou toch prachtig zijn...

Opruimen

Mensen, mensen, wat zal Nederland netjes zijn geworden in de afgelopen periode. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen

 Deze foto's zijn van een paar weken geleden, een week of zes, schat ik. Iedereen wilde van zijn spullen af en wel meteen. Er waren files bij de afvalverwerking en zelfs hier in het dorp waren de textielbakken zo vol dat er echt niets meer in kon. Er was een oproep om even te wachten omdat het allemaal niet kon worden verwerkt, maar daar hielden sommige mensen zich toch echt niet aan.

Gistermorgen kwam ik weer langs deze bak en nu zag het er een stuk minder vol uit, maar toch nog wel vol hoor.

Ik heb ook opgeruimd. Ik denk dat alle kasten wel een beurt hebben gehad.
Waar ik vooral  blij om ben: ONZE SCHUUR IS AAN KANT!!
Daar heb ik me echt  jaren aan geërgerd.
Oh en dan ging ik het maar weer opruimen. En een week later was het weer een bende. Met veel te veel spullen die niet weg mochten. Met mooie, door mijn man zelfgetimmerde rekken, maar ja die trokken wel spullen aan.
En nu mochten een paar van die rekken  weg. En het hout hoefde ook niet bewaard te blijven. Dát scheelde enorm en zal blijven schelen, want als iets nergens meer kan staan, dan moet dat of iets anders weg.
Het is zo fijn: ik kan nu mijn fiets weer zelf in de schuur zetten. Ik moest een soort bocht maken en daarin mijn fiets een beetje optillen. Dat kon ik niet. Nu rij ik hem er gewoon in. De schuurdeur staat de hele dag open en ik ga steeds even kijken.
 
In de schuur stond ook een oude kist, die is ook weg. Scheelde ook weer een hoop ruimte.
Maar die kist is alleen weg uit de schuur, niet echt weg. ik ga het er een andere keer over hebben.

Monday Mural

Last week, after I showed you a street artist at work, my friend Marieke sent me these photos.
Her husband Leo, busy making his own mural. In his own back-yard. .
I thought Leo was doing a great job!!!

And just  the other day Marieke sent me another photo. The mural is finished and I really like it.
Leo is an artist and it's a pity only friends and family will see this.

Stay healthy and safe you all!

Linking to Colourful World

West-Friese Verkoopstalletjes langs de weg

 Ik zag een Facebookgroep oppoppen, over West-Friese stalletjes langs de weg.
En dat zijn er heel wat in onze omgeving

Eén zaak hebben we altijd ieder jaar bezocht. Die heet 'Ik worstel en kom boven'. Zij bieden de prachtigste pioenen.
Dit jaar konden we zelf niet, maar onze dochter bracht ons een mooie bos.
Ik moet altijd een beetje lachen om de naam. Bedacht door iemand met een  Zeeuwse achtergrond? Of het gaat over de pioenen die worstelen om boven te komen. Of de kweker? Kan allemaal.
Hoe dan ook is de naam nu zeer toepasselijk. Hoop ik.

Maar dat is  dus nog maar een kraam.
Er blijkt van alles te koop langs de weg. Eerst tulpen natuurlijk en nu bloemkool, pioenen, kaas, asperges en aardbeien, bonbons en meer.

Op onze wandeling komen we vaak langs een broodstal. Brood van gisteren, voor een euro.
Ik had er nog nooit iets meegenomen, meestal heb ik geen geld bij me en dan vergeet ik het weer.
Maar vorige week heb ik voor het eerst een brood meegenomen en een zak kadetten, van die groterds. En daar was niks mis mee, echt niet te merken dat het van gisteren was.
Het is er ook best druk en inmiddels helemaal aangepast aan de eisen van deze tijd.

Het brood komt van een bakker die vier winkels heeft in West-Friesland. In het dorp is verder geen bakkerij
Op het gele bordje kun je lezen dat er camerabewaking is. Een tijd geleden was de kraam afgebrand. Aangestoken, volgens de krant.

Enfin, wij gaan nu maar eens op zoek naar een aardbeienkraam, die lopend te bereiken is. En dan ook nog vroeg staat uitgestald.

Gezichtjes

Dit gezichtje werd me toegestuurd door Ferrara. 'Een  gezichtje, nou ja,  zeg maar gerust gezicht', schrijft ze erbij, '600 x 800. Gespot op een coronawandelingetje voor de nodige beweging'.
Daarna, arriveerde een aap. Van Agnes.  Nou ja, ik zie er een aap in, maar het is beslist een gezichtje. Sommige mensen lijken ook wel wat op apen.

En toen een heel mooi gezichtje, gespot door onze vier-jarige kleinzoon Odin.

Odin zei: 'Je bent een lieve krentenbol. Jij hebt oogjes, een neusje en een mondje. Je mag op mijn bordje liggen, maar je mag straks niet uit mijn mond lopen'.
Wat slim hè en wat een fantasie. Een ding is zeker: hij heeft er talent voor en dat heeft hij niet van zijn oma.

Dus nu als toetje  nog maar even  een paar van de leukste gezichtjes die ik ken.  Onze Bart met zijn zoons Arthur en Odin.  Dat zijn nog eens gezichtjes, vind je niet?

En verder: Blijf speuren, mensen!

Foto's

Je dacht misschien dat ik klaar was met mijn foto's. Dat is ook zo wat betreft de echte foto's, die op papier. Dat klopt, die bestaan niet meer.

Maar ja, dan hebben we ook nog de digitale foto's en dat is niet niks. Ik ben nu bijna zover dat ik alles heel goed georganiseerd, in mapjes,  op een stick heb staan én op een externe harde schijf.
Alles is nog een keer nagekeken, overbodige foto's zijn verwijderd  en over een paar dagen ben ik er echt helemaal klaar mee. Echt superfijn.
Deze kaart vond ik er ook tussen, in het mapje kaarten. Zo schattig!

Over foto's gesproken: terwijl ik zo bezig was, verwonderde ik me voortdurend.
En dan vooral over de techniek. Je drukt op een knopje van je telefoon en dan heb je een foto. Je kunt het vergroten, verkleinen, de kleuren bijwerken, zoveel mogelijkheden. En dan zet je dat uiteindelijk op een stick en alles past op zo'n klein dingetje en dan kan je het ook weer tevoorschijn toveren en kijken.
Dat is toch wonderbaarlijk?

En ik vroeg me ineens af wanneer de eerste foto werd gemaakt. Nou zulke zaken zijn snel te vinden.

Dit is de allerallereerste,  bewaard gebleven foto, gemaakt door de Fransman Nièpce. In het jaar 1826. Bijna tweehonderd jaar geleden dus. Acht uur belichting nodig.

De eerste foto met een méns erop, is gemaakt in 1839.
Weer een Fransman, Daguerre, had net een stofje uitgevonden waardoor je in een paar minuten, in plaats van uren,  een foto kon maken.
Die Daguerre zette zijn fototoestel voor het open raam en deed de sluiter open.
Een schoenpoetser in zijn straat in Parijs, zat net te wachten op klandizie,  toen er een man stopte om zijn schoenen te laten poetsen.
Die man stond dus heel stil, met zijn voet op een steun, want dat doe je als je je schoenen laat poetsen.
Alles bewoog op straat, behalve hij .
En zo werd deze onbekende,  de allereerste mens die ooit op een foto kwam. De klant dus hè, niet de schoenpoetser, die bewoog natuurlijk.
Goed kijken, linksonder!

Tekens in het Coronatijdperk

Ik heb de laatste jaren erg genoten van mijn wekelijkse dag op mijn oude school. En ik denk dat het ook wel nuttig was: kinderen in het speciaal basisonderwijs wat extra hulp bieden.
Maar zoals ik het nu zie, is het afgelopen. Ik ga me niet vrijwillig meer op school storten.
Dat zou niet goed voelen, iets doen met kinderen, terwijl ik mijn eigen kleinkinderen niet zie.
Jammer vind ik het wel. Nou ja, dat is een understatement.
Ik zal het missen, net zoals ik mijn andere vrijwilligersactiviteiten denk ik ga missen. In ieder geval voorlopig. We zullen zien...

Ik wilde het er eigenlijk niet over hebben. Ik wilde een paar tekenen van het Corona-tijdperk laten zien die overal verschijnen.
De wereld ziet er tamelijk normaal uit, maar is dat natuurlijk niet. Buitenshuis zie je dat aan allerlei borden. Deze twee bijvoorbeeld staan zowat voor mijn deur.
Ik heb de laatste tijd het meest gedacht aan de mensen die in de zorg werken en aan mijn ex-collega's van mijn oude school.
Maar iedere keer komt er weer iets bij. Ik kreeg vanmorgen een berichtje van de yoga-studio waar ik me had opgegeven een tijdje geleden. Toen zaten ze vol. En nu, nu kunnen ze het niet meer bolwerken en stopt het daar.

Vandaag deze poster. Op het theater van onze stad: Het Park.
'We zien u graag snel weer terug', staat er.

• Hopen maar weer!

Bloemig

Nu de tulpen echt bijna allemaal weg zijn, vallen me ineens allerlei andere bloeisels op. Hier in de buurt is alles paars, wit en geel. In principe dan hè.  En het is prachtig.

Het is echt zomer aan het worden. Ik heb binnen twee prachtige bossen bloemen staan. Maar ik hou net zo veel van madeliefjes en boterbloemen. En van klaver en zuring en...

Ook in het water gaat het leven gewoon door. Ik hoor de kikkers en ik hoor de snoeken. De snoeken aan het gespartel in het water. In de sloten komt er van alles tevoorschijn

Het fluitenkruid is bijna uitgebloeid en de paardenbloemen ook. Maar die gaan straks  vast en zeker aan een nieuwe ronde beginnen.