Nog meer bezoek

Een paar keer was ik met mijn moeder in London. Eén keer was ik er met Nienke, onze dochter. Toen was ze vijftien of zo, dus dat was eigenlijk meer opvoeding.
Verder was ik sowieso vaak in London natuurlijk,  een paar keer per jaar.
Eén van die keren liepen we in Fortnum & Mason en moest ik ineens  heel erg denken aan mijn moeder.
En daarna aan mijn dochter.
Ik heb haar,  terwijl ik nog in de winkel was, gebeld om te zeggen dat wij beslist samen eens naar London moesten.
Vond ze ook.
Maar ja, studie, baan, dochter, tweeling, weer studie... het kwam er maar niet van.
Maar dit jaar... dit jaar zouden we dan eindelijk gaan. Deze week...

Vorige week appte Nienke dat ze maandag zou komen en dat ze iets lekkers mee zou nemen. Ik stond nog boven voor het slaapkamerraam toen ik de tweeling al hoorde kwetteren in de brandgang. Daarna ging de poort open en kwamen ze heel zachtjes binnen. Er was iets spannends, dat zag ik goed vanaf mijn hoge positie. Jet verschanste zich eerst maar eens een poosje onder de tafel.
Toen ik beneden kwam, waren ze Engelse vlaggetjes aan het ophangen in de rozen.
Daarna kregen we een grote tas en daarin zaten allerlei heerlijkheden. Het was een beetje een combinatie van een ontbijt en een high tea.

Er zat van alles in: een croissant, een krentenstolletje, een sandwich, boter, een scone, clotted cream, jam, thee, vruchtensap, pasta, soep, een macaron, bonbons en een cupcake.
De scone maakte het Engels. Toch nog een beetje London.
Wat ontzettend lief  bedacht was dat! Ook lekker, maar vooral erg lief

(En voor de Horinezen die hier lezen: het kwam van de Tuynkamer onder het motto: de Tuynkamer in je Huiskamer).

Noor en Jet waren lekker bezig  in de tuin. Ze kunnen heel goed samen spelen. We zijn ook nog even verplaatst naar de voorkant van ons huis. Daar is een pleintje met een kleine speeltuin. Precies voor deze leeftijd. Plus dat de trein langs rijdt. Als ze het geluid van de spoorwegovergang horen, rennen ze naar een bepaald paaltje om de trein te zien. Verder mogen ze niet en doen dat ook niet. Zo werkte dat vroeger al voor onze eigen kinderen

En zo hadden wij al weer een heerlijke dag.
'Oma', zei Noor, 'Oma,  als dat virus weg is, kom ik heeeel lang logeren'.
Daar hopen we dan maar op.  Sterker nog: we rékenen er op!