Sudoku

 

Sinds ik een tijdje geleden iets las over de bedenker van de Sudoku, ben ik weer een heel klein beetje verslaafd.

Ik herinner me nog goed dat een collega tegen me zei: 'Kijk, een nieuw soort puzzel, dat lijkt me nou echt iets voor jou!'

Omdat zij dat zei en ik wel van puzzelen hou, ging ik het proberen. Het lukte wel, maar ik vond het lastig hoor. Het was eventjes leuk

En nu zomaar ineens begon ik weer en ik heb het er druk mee. Wij lezen twee kranten en in allebei staat dagelijks een sudoku. Twee zelfs, een makkelijke en een moeilijke, twee of vier sterren. Die vier sterren kostten me moeite en veel tijd. Toen ik er daarvan een paar gedaan had en dus wist dat ik het kon, stopte ik er mee.

Die twee sterren...ik constateer dat ik nog steeds leer. Kijk, de eerste is van een paar weken geleden. Ik maakte toen nog aantekeningen in de hokjes. En dat had ik hard nodig. 

Tegenwoordig overzie ik het en los het flitsend op. Zonder aantekeningen. Het mooie ervan vind ik dat je al puzzelend geen andere gedachten kunt hebben. Maar dan ook geen enkele. 

Oh ja, en dan nog die bedenker. Dat was een Japanner, genaamd Maki Kaji. 

Maar die had het waarschijnlijk niet van zichzelf, maar van ene Howard Garns en die had zich gebaseerd op iets wiskundigs, een magisch vierkant. 

Geen van hen is er rijk van geworden lees ik, geen patent aangevraagd. Pech voor de mannen!