Zo was het

We hadden een voortreffelijke plek gekregen, met uitzicht op zee. Dat had je bijna in het hele restaurant geloof ik, maar wij zaten ook echt aan het raam. 

We werden heel vriendelijk ontvangen. Erg attent. Stoelen die werden aangeschoven en bijvoorbeeld ons werd verteld dat er nogal wat anderstaligen werkten en of we liever een Nederlands sprekend iemand zouden willen die ons zou bedienen. 

Ik had een kleine rugtas bij me, die ik naast mijn stoel zette, maar daar werd onmiddellijk een klein tafeltje geplaatst om de tas op te zetten

Alles zag er mooi en verzorgd uit. 

.

Wij kozen voor het eenvoudigste lunchmenu en daar hebben we bijna vier uur over gedaan. Voor alle duidelijkheid, dat was niet omdat het zo langzaam ging.

Nou, waar zal ik eens mee beginnen? 

Het beste misschien met het allereerste hapje? 

Dat was dit, wat je hiernaast ziet! Zo leuk met die bloemetjes. 

Je zou kunnen denken dat het hier  om liflafjes gaat en dat je na afloop eigenlijk nog even ergens een patatje zou willen halen. Dat was zeer beslist niet het geval.

Er waren veel gangen en er waden verschillende soorten overheerlijk brood bij. 

Nou ga ik natuurlijk niet iedere gang laten zien, daar is geen beginnen aan. Trouwens ik heb ook niet overal foto's van gemaakt. 

Maar ik kan je verzekeren dat alles er zo mooi en nog mooier uitzag. 

Wij vonden ook echt alles lekker, maar het was dus ook nog eens een lust voor het oog. Je krijgt een idee, toch? 

Dit was onze tweede twee-sterren ervaring en dit was de beste. We hebben er ontzettend van genoten. Extreem lekker, dat was het. En inderdaad zoals Ferrara opmerkte, meer een beleving dan een ervaring. 

Toen we dachten dat het klaar was en we koffie dronken, kwamen daar nog wat heerlijkheden bij. 

Nou kan ik nogal wat aan hoor, op eetgebied en mijn man ook. Maar dit, hoe lekker het er ook uit zag... dit ging echt niet meer. En dus vroeg ik of we het mee mochten nemen.

'Maar natuurlijk mevrouw'. De lekkernijen werden weer meegenomen en binnen de kortste keren stonden er twee fraaie doosjes op tafel, de moderne versie van een doggy-bag denk ik. 

Buiten stopten we de doosjes in de fietstassen en dachten dat het een goed idee zou zijn om lekker nog een eind te fietsen. We fietsten bijna helemaal langs de kust, daarna Breskens voorbij  en daar in de buurt van Hoofdplaat, aan de Schelde, hebben we tenslotte die doosjes opengemaakt en gesmuld van de inhoud. 

Tot slot nog de grap van de dag.  Toen we in het huisje waren heb ik nog even gegoogeld en ontdekte ik dat Sergio Herman helemaal niet meer de chef is. Die rol is overgenomen door Syrco Bakker. Herman was wel zijn mentor.

 Nou,  Syrco moet wel een uitstekende leerling zijn geweest!

Het was al weer onze laatste dag in Groede. We hebben meteen weer geboekt voor volgend jaar. 

Het huisje, niet het restaurant.  Dat doen we niet meer, we vonden het ook wel een beetje gênant eerlijk gezegd,  om daar zo te zitten eten terwijl overal ellende is en de voedselbanken nou ja... vul maar in.