Tekens in het Coronatijdperk

Ik heb de laatste jaren erg genoten van mijn wekelijkse dag op mijn oude school. En ik denk dat het ook wel nuttig was: kinderen in het speciaal basisonderwijs wat extra hulp bieden.
Maar zoals ik het nu zie, is het afgelopen. Ik ga me niet vrijwillig meer op school storten.
Dat zou niet goed voelen, iets doen met kinderen, terwijl ik mijn eigen kleinkinderen niet zie.
Jammer vind ik het wel. Nou ja, dat is een understatement.
Ik zal het missen, net zoals ik mijn andere vrijwilligersactiviteiten denk ik ga missen. In ieder geval voorlopig. We zullen zien...

Ik wilde het er eigenlijk niet over hebben. Ik wilde een paar tekenen van het Corona-tijdperk laten zien die overal verschijnen.
De wereld ziet er tamelijk normaal uit, maar is dat natuurlijk niet. Buitenshuis zie je dat aan allerlei borden. Deze twee bijvoorbeeld staan zowat voor mijn deur.
Ik heb de laatste tijd het meest gedacht aan de mensen die in de zorg werken en aan mijn ex-collega's van mijn oude school.
Maar iedere keer komt er weer iets bij. Ik kreeg vanmorgen een berichtje van de yoga-studio waar ik me had opgegeven een tijdje geleden. Toen zaten ze vol. En nu, nu kunnen ze het niet meer bolwerken en stopt het daar.

Vandaag deze poster. Op het theater van onze stad: Het Park.
'We zien u graag snel weer terug', staat er.

• Hopen maar weer!