Een rood kapje van Sammet

 Deze Roodkapjes (261 en 262) zijn ook weer zo leuk. En bijzonder, ik zag zoiets niet eerder:

Volgens mij zien we hier het begin en het eind van het Roodkapjeverhaal . 

Want op de achterkant van de eerste kaart staat (auf Deutsch): Eens gaf grootmoeder haar een kapje van rood Sammet en omdat het haar zo goed stond en zij niets anders meer wilde dragen heette zij voortaan Roodkapje. 

De tekst op de tweede kaart: Ze waren alle drie tevreden. Grootmoeder at de koek en dronk de wijn die Roodkapje gebracht had. Roodkapje echter dacht: Ik ga van mijn leven niet meer van de weg af in het bos als mijn moeder me dat heeft verboden. 

Het is vast een serie. Nou, wie weet vind ik de tussenliggende kaarten ook nog eens!

Oh ja en sammet moest ik opzoeken, het wordt vertaald als zijdefluweel. Niet dat ik dáár van heb gehoord hoor.

Gezichtjes

 

Ik las dat je nog op zoek bent naar gezichtjes: Ik zag er een in deze paddenstoel..... Dat schrijft Margriet, een mij onbekende bloglezeres. Zo leuk, al die mensen die speuren.

Nog een onbekende speurder, Nadia: 

'Ik kwam een zeer teleurgesteld gezichtje tegen in onze pennenbak, eentje die wel van een feestje houdt :)  op onze houten schutting en de andere twee vond ik in onze garage tussen allerlei gereedschap'.

Ze zijn super, alle vier. 

En de laatste voor deze ronde is ook van iemand die ik niet ken. Maar ze heet Ellen en ze stuurde deze leuke foto. 

Ze schrijft: Ik lees regelmatig uw blog. Tijdens een wandeling vorig jaar, in het buitengebied van Garderen, kwam ik dit tegen in een oude boom. Ik moest toen aan een gezichtje denken. Ook een beetje aan een lappenpop.  

Ik vind ze allemaal weer geweldig leuk en goed gevonden. Dank dus allen en... blijf speuren. bettievdgriend@hotmail.com 

Odin!

Vandaag, precies zes jaar geleden, werd onze oudste kleinzoon geboren. Odin.  

Een klein Hageneesje. Piepklein zelfs,  want hij kwam te vroeg. Gezond, dat wel,  maar erg klein. Toch mocht hij meteen naar huis. 

Wij zijn gisteren al naar zijn verjaardag geweest,  omdat we nou eenmaal niet allemaal tegelijk kunnen helaas. 

Vandaag heb ik voor ieder jaar van zijn leven een foto uitgezocht. En die zie je hier in deze collage:

Dat hele kleine jongetje, zit gewoon al in groep drie. Dat is toch bijna niet te geloven. Maar het is echt waar. Zes jaar en 't is of hij gisteren werd geboren.

We houden zo veel van Odin en we zijn heel erg blij met hem.  En meer is daar niet van te zeggen! 

Reiger

 Op het Munnickenveld, waar ik een poort ging bekijken en fotograferen, zat een reiger. Hij zat daar bovenop een auto, zo ontspannen als maar kon.

Ik blijf het intrigerende vogels vinden, hoe vaak ik ze ook zie. Meestal is dat ergens aan een sloot in de polder. Niet zozeer middenin de stad. Of het moest bij de vishandel zijn, maar daar loopt er altijd eentje hysterisch rond te rennen op zoek naar iets lekkers. Maar deze, deze was anders. De rust zelve.

Het was zoals je kunt zien een grauwe deprimerende dag. Maar we hebben ons echt laten opvrolijken door al die poorten en ook door de reiger! 

December 27

 

So back to the NDSM site.  

No entrance to the museum of course, but always a lot to see outside. I saw this one a few months ago. The artist is Mando Marie and she's from the USA, now living and working in Amsterdam

 

Today is the day after Christmas. Be well!

Linking to Sami's Colourful World

Touw en kleur

 

Aan de wandel, op weer zo'n grauwe grijze dag, viel mijn oog ineens op touw. Nou liepen we langs de haven en dus ligt het wel voor de hand dat je touw ziet, maar nu kwam het ineens over. Passend in het beeld. 

Dus ik ging er op letten. En toen zag ik ineens toch heel veel kleur: 

En dat maakte de wandeling meteen  een stuk prettiger en interessanter. 

Touw en kleur: een uitstekende combinatie, lijkt mij!

Misschien...

Misschien moeten we met ons allen toch nog eens even terugdenken aan hoe het allemaal begon.

Wat de bedoeling was. Ooit.

Ik wens iedereen mooie kerstdagen. 

Lucas van Leyden, ca 1550, Cornelis van Cleve, 1556, Lucas Cranach, ca 1505, Jan Cornelisz. Vermeyen, ca-1500-1550. De laatste foto is gemaakt in Beijing, jaren geleden. 

Nog een raam!

 

Er waren  nog meer interessante / mooie ramen in de Oosterkerk. En ook dit raam was me nog niet eerder opgevallen, terwijl: het is er al sinds 2007. Dat vind ik dan nogal stom van mezelf. Maar 't is zo. 

En stom of niet stom, ik vind dit raam ook echt mooi. Hier worden namelijk twaalf poorten in onze stad Hoorn afgebeeld. Geen stadspoorten, maar gewoon poorten van gebouwen. Zo zie je het wat beter:

Gelukkig kan ik zeggen dat ik bijna alle twaalf poorten herkende op het eerste gezicht. En toen we geheel geïnspireerd, de volgende dag een wandeling langs alle poorten maakten, wist ik ze weer allemaal. Ze zijn ook zo leuk en oud. 

Het gebouw waar je door zo'n poort naar binnen ging, is er soms niet meer. Maar de poorten zijn in ieder geval gered.

Dit is zo'n voorbeeld van een poort waarvan het gebouw er niet meer is. Het was de toegangspoort van de Latijnse school . Tegenwoordig staat de poort voor een hofje, een vrouwenhofje. De tekst boven de poort is dus in het Latijn. Dit is in het raam het poortje rechtsonder. 

Ik wil ze wel allemaal, alle twaalf laten zien, maar wees gerust, dat zal ik niet doen hoor. Nog eentje, omdat ik die zo leuk vind om meerdere redenen.

Als je goed kijkt, zie je achter deze poort weer een poort liggen.  Ook een mooie. Als je daar door gaat, kom je uit op het plein waar er ook weer twee zijn. 

En de andere reden is de gevelsteen boven deze poort. Die is nieuw, maar erg leuk bedacht

Vroeger was deze poort namelijk de ingang tot het Oude Vrouwenhuis. En er was een steen met daarop twee pratende vrouwen. Die steen was volkomen vervaagd en deze is dus een vervanger. De stoelen met bord en kopje staan voor gastvrijheid en onderdak.  De steen is uit 1993. 

Een nieuw raam

 

De kunstenaar Joost Swarte, kende ik een beetje. In de eerste plaats van de kaarten waarvan je er hier een paar ziet. Door die kaarten (die ik helaas allemaal heb verstuurd, dus deze zijn gepikt van het www),  raakte ik geïnteresseerd en bezochten we een tentoonstelling. Dat was het wel zo'n beetje. . 

Nu hoorden we dat er in de Oosterkerk in Hoorn, een gebouw uit 1616,  een nieuw raam was onthuld. En de ontwerper was... Joost Swarte. 

Vrijdag was de onthulling en zaterdag, nog net voor de lockdown, gingen we even kijken. 

Het gekke is, ik ben vaak in de Oosterkerk geweest. Ik heb er zelfs opgetreden met Broadway, meermaals. Ik zag er ook andere optredens en soms woonde ik er een lezing bij. In de Oosterkerk is vaak wat te doen. 

En al die keren zal ik de prachtige ramen in die kerk heus wel gezien hebben, maar het was niet zo dat ik achteraf een beschrijving had kunnen geven. Beetje rondkijken en de sfeer proeven, daar bleef het bij. Tot nu!

Pas nu heb ik gezien hoe mooi en hoe bijzonder die ramen zijn. Gevalletje 'Beter laat dan nooit' 

Nou, eerst maar eens dat nieuwe raam, van Joost Swarte.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het echt fantastisch vind, dat in zo'n oude kerk een modern raam geplaatst wordt. 

Alleen het idee al. Verleden en heden samen. En in de toekomst wordt dit nieuwe raam natuurlijk ook oud en verleden. Zo gaat het en zo hoort het ook. 

Het raam gaat over de geschiedenis van Hoorn. Van onder naar boven en steeds twee ruitjes boven elkaar, zie je daar steeds iets van. Laagjes. 

De onderste laag is echt oud. De dijk, agrarisch leven en visserij. 

Daarna werd de stad een bestuurlijk centrum in West-Friesland. De handel werd belangrijk. Je ziet denk ik een bestuurshamer, de weegschaal van Vrouwe Justitia en een lakenkoopman. Ook een gebouw uit die tijd. 

Ik heb nog te weinig tijd gehad om alles eens goed te bestuderen en te bedenken wat het allemaal voorstelt. 

Het liefst zou ik er op een stoel voor gaan zitten met pen en papier en kijken, plaatje voor plaatje. Of in een kerkbank natuurlijk.

Dat deed ik afgelopen zaterdag niet. Het werd al wat drukker en drukte mijd ik zoveel mogelijk. Maar het gáát er van komen. 

Er zijn ook films gemaakt over hoe het raam gemaakt is en door wie, dus de glazenier. Die films zijn in het museum te zien. Bij de buren van het museum, het pop-up museum Expoost,  ook en bovendien is daar een tentoonstelling van werk van Joost Swarte.  

Maar nu even niet... 

Het raam was een geschenk van een familie uit Hoorn, aan de Oosterkerk. Dat is toch iets prachtigs hè

Twee gezichtjes die voorrang krijgen

Vanwege de naderende Kerst, geef ik  even voorrang aan dit gezichtje. Er staan er nog een paar in de wacht en die komen echt aan de beurt hoor,  maar deze is nu leuker dan in januari. Dan is-ie nog steeds geweldig, maar nu past het beter. Vind ik. 

Het gezichtje komt van bloglezeres Tineke Dieks. Ze schrijft: Vandaag was ik met de kerstkaarten bezig die ik “versier” met papierknipwerk. Op een gegeven moment plak ik een knipsel op en o kijk! Een gezichtje! Dat moet ik naar Bettie sturen'.

'Wow, dat gaan hele mooie kerstkaarten worden, Tineke en dat gezichtje is super!', mailde ik terug. 

En toen kreeg ik de kaart ook nog eens in het echt opgestuurd, dus die hangt nu  prachtig te zijn aan de kaartenslinger in mijn huis. 

Tineke blijkt een Tineke te zijn zonder blog, maar ze heeft me wel een en ander van haar werk laten zien. Ze maakt rondzendbrieven.  Zo leuk is dat, ik kom daar nog een keer wat uitgebreider op terug. Want heel toevallig ben ik geïnteresseerd in knipkunst. De laatste grote tentoonstelling in ons museum vóór Corona ging daarover en ik vond het geweldig. We hebben standaard ook een kleine afdeling knipsels in het museum. 

Ja en nou ik toch bezig ben met voorrang verlenen, ook het volgende gezichtje mag voor: 

Dit gezichtje krijgt voorrang omdat het gezien werd door een kind. Dat gebeurt bijna nooit. 

Oké, het werd me opgestuurd door Jolanda, een bloglezeres. Maar Jolanda's  kleindochter Hannah, had het gezien! Ontdekt, gevonden, hoe moet ik het noemen. Ik vond het echt ontzettend knap gezien, voor een meisje van negen. 

Hannah vond het leuk als het op mijn blog kwam. En nu hoeft ze niet zo lang te wachten. Vandaar.  Ik heb haar natuurlijk een leuke bedankkaart gestuurd, dat snap je. 

En zoals altijd: Blijf speuren mensen. Speuren en sturen: bettievdgriend@hotmail.com

Kerstpakket(ten)

 

Waarom vind ik het nou toch zo leuk om een kerstpakket te krijgen? 

Ik denk dat het komt doordat mijn vader altijd een kerstpakket kreeg van zijn werk. 

Ik vond het fantastisch, zo'n gigantische doos (in mijn kinderogen) met allemaal lekkere en soms bijzondere dingen er in. 

Wat er in zat vond ik totaal niet belangrijk. Het ging om de hoeveelheid, al die dingetjes.

En dat spul waarin alles zat om breuk te voorkomen, waar je later nog wel eens iets van terug vond. 

Ja, ik heb dat vele jaren meegemaakt. En toen ik niet meer thuis woonde, wachtten mijn vader en moeder tot ik er was en dan werd het pakket pas geopend. 

Toen ik zelf eenmaal werkte kreeg ik... niks. Dat was nog niet gebruikelijk in onderwijsland. Pas toen ik al een paar jaar op mijn school hier werkte kwamen er kerstpakketten. Fantastisch vond ik dat. 

En nu... Nu kreeg ik er twee. Lucratief hoor, vrijwilliger zijn. 

Dit pakket hierboven werd gisteren gebracht namens de vereniging Hendrick de Keyser en het was echt een superleuk pakket. 

Met een vogelhuisje en vetbolletjes, met gouden kaarsjes en allemaal lekkere dingetjes. En dan ook nog allemaal in een thema. Wel eens zo'n chipszak gezien? 

Je ziet op deze foto niet eens alles. Want we hadden bijvoorbeeld meteen al heel erg zin in de bosbessenmuffins. En het was net theetijd...

We zijn nogal vraatzuchtig, vooral wat zaken betreft die we zelf niet in huis hebben of halen, zoals bosbessenmuffins. 

Dat loopt trouwens ook nog wel eens verkeerd af.

Ik zei al: ik kreeg twee pakketten. 

Het tweede was van het museum en dus van de gemeente. Ook al weer zo'n leuk pakket. Thema: Hoorn. 

Ah het uitpakken...

Allerlei heerlijkheden zaten erin. Waaronder een kleine tulband. Die er prachtig uitzag. In een doosje met cellofaan zodat je hem goed kon zien. 

Het was heel toevallig weer net theetijd, dus we namen een stukje. En nog een stukje en... 

's Avonds was de tulband op. Hij was echt heel klein hoor.

Daarna kwam er een mailtje: 

'Lieve mensen, de tulband in de  kerstpakketten  is niet goed. Er zit schimmel op. Niet eten. Jammer hoor, het was van een goede bakker. Maar alle andere dingen zijn wel goed'. 

Ik voelde me nog even een beetje misselijk worden toen ik het las. Maar dat was onzin, we hebben allebei nergens last van gehad. 

Enfin, zo zie je maar:  Vraatzucht wordt bestraft!

Wat ik ook nog even wil zeggen

Ik hou helemaal niet van vuurwerk. Het lawaai, de stank, de ongelukken, het geld dat de lucht in wordt geblazen...

En dan ook nog de impact die het heeft op honden en andere dieren in het algemeen en op hulphonden in het bijzonder. Verschrikkelijk.

Daarom heb ik zojuist de petitie van het KNGF, het Koninklijk Nederlands Geleidehond Fonds getekend. Voor een permanent verbod. Klik

Monday

 

We were just planning to go back to the Street Art and Graffiti Museum in Amsterdam. To see and enjoy some new work. 

But last saturday we were told that we are in a hard lockdown from yesterday. Only essential shops may still be open, such as supermarkets and pharmacies.

There may be no events, few visitors at home and all museums and cinemas and restaurants  are closed. Also all schools are closed. For at least three weeks, until january 14,  2022

The museum where I work as a volunteer is closed and of course the Street Art Museum  too!

But... outside there is still a lot to see. This is is from last time we were there: 

Linking to Sami's Colourful World

Voor het laatst over 'De bontjas van mijn moeder'

Dit wordt de derde keer dat ik er iets over schrijf, over de bontjas van mijn moeder. De eerste keer over mijn herinneringen aan die jas en dus aan mijn moeder en waarom ik de jas  niet weg kon doen. Klik

De tweede keer, vijf jaar later, schreef ik over het besluit dat ik toen eindelijk had genomen. Ik ging er iets van laten maken bij atelier Zacht, in Heusden. Klik

Op het moment dat ik daar binnen kwam, bij Els de Meijer, had ik nog geen idee. Kussens, een plaid , een tas, een krukje laten bekleden?

Maar gaandeweg het bezoek,  werd het duidelijk. Het zou een plaid moeten worden. 

Vorige week kreeg ik bericht dat de plaid klaar was. Dat was overigens van tevoren al besproken hoor, het zou lang duren,  want Els heeft het druk. 

Zij gebruikt alleen oud, al bestaand bont en toen ik er was,  hoorde ik dat ik bepaald niet de enige was. Afscheid nemen van de bontjas van je moeder is lastig blijkbaar. 

Ik dacht al dat er weer een tripje naar Heusden zou moeten komen. Voor mijn gevoel was dat zo kort geleden dat ik er eigenlijk geen zin in had. Maar opsturen kon ook, zei Els. En zo geschiedde. Gistermorgen was de plaid er. 

Het was nogal een rib uit mijn lijf, dus ik werd er een beetje zenuwachtig van. 'Maak jij maar open', zei ik tegen mijn man. Wat hij deed. En daar was de plaid. 

Ik ben er hartstikke blij mee. Hij is zacht en warm, zoals ik had gedacht. De voering aan de achterkant is precies goed van kleur. 

Els had gezegd dat het geheel wel tamelijk stug zou zijn, maar dat dat nog wel wat zou verbeteren in de loop van de tijd. Ik vind hem helemaal niet stug. Soepel genoeg in elk geval voor mij. 

Onze kleinkinderen zullen het waarschijnlijk ook wel lekker vinden om er op of onder te liggen, zo af en toe. 100% gerecycled bont... 't Is wat. 

Een wandeling in Hem

 
Het was dus niet alleen fijn om even iets anders te zien en ook niet alleen omdat het prachtig weer was. 

Het is ook gewoon een leuke omgeving om te wandelen. We deden een korte wandeling, ongeveer vier kilometer. Ik had van tevoren al gegoogeld op Hem en het bleek dat er heel wat monumenten zijn. Zowel Rijksmonumenten als Gemeentelijke Monumenten. In deze omgeving zijn dat dan voornamelijk boerderijen. Deze bijvoorbeeld: 

Fraai om te zien vind ik. Sommige prachtig gerestaureerd. Maar eigenlijk vond ik dit nog veel leuker om te zien:

Hier werd gewerkt, niet met man en macht, nee er was precies een jongen aan het werk. Hij vertelde dat zijn baas nog hoopte dat het vierkant behouden zou kunnen worden, maar zelf zag hij het somber in, gelet op het rotte hout. Nou, er zal vast iets fraais van gemaakt worden

Hoe dan ook, ik ben er helemaal omheen gelopen en ik zag het ook somber in. De deur was nog het beste deel van het huis:

En verder op zo'n wandeling zie je natuurlijk allerlei mooie details. Zoals dit bord: 

Nog nooit eerder gezien. Dierenliefhebbers hoor, in Hem:

En ze houden van klein. Hahaha, ik ook, heeeeel toevallig.